จักรวาลของซัมยัมและจานุ - 2 แมวเด็ก โดย ประตูตู้ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ตลก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ไซไฟ,ครอบครัว

แมว,ตลก,แฟนตาซี

ซัมยัม แมววัยชราลูกเจ้าของคฤหาสน์ ต้องมาทำหน้าที่ดูแลแมวเด็กอย่าง จานุ เจ้าหนูผู้เผชิญโลกกว้างผ่านดวงตาอันไร้เดียงสา เขาพร้อมที่จะเติบโต และลากแมวแก่ให้ออกไปผจญภัยอีกครั้ง

ผู้แต่ง

ประตูตู้

เรื่องย่อ

ซัมยัมใช้ชีวิตอันสงบสุขมาตลอดเกือบ 10 ปี จนได้พบกับจานุ แมวเด็กผู้เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความซน ทั้งสองต้องใช้ชีวิตร่วมกันในคฤหาสน์หลังยักษ ซัมยัมในวัยชรา และจานุในวัยเด็ก การผจญภัยที่เลี่ยงไม่ได้ ความสงสัยของแมวตัวน้อยที่ต้องถูกไขโดยซัมยัม เรื่องสั้นอันอบอุ่นบนขนฟูนุ่ม และโลกกว้างผ่านสายตาของช่วงชีวิตที่ห่างกันของพวกเขา

จักรวาลของซัมยัมและจานุ-1 บ้านแสนสุข,จักรวาลของซัมยัมและจานุ-2 แมวเด็ก,จักรวาลของซัมยัมและจานุ-3 ศิษย์แมว

ความเงียบสงบที่เคยมีมาตลอด 7 ปีในบ้านหลังนี้กำลังถูกทำลายลงโดยผู้อยู่อาศัยขนฟูอีกตัว หุ่นยนต์พ่อบ้านต่างพากันจัดแจงพื้นที่ต้อนรับเจ้าตัวน้อยในกล่องกระดาษ และอุ้มเจ้าหนูออกมาเช็ดล้างทำความสะอาดจนหมดจด

พอตกเย็น มหาเศรษฐีเจ้าของบ้านก็กลับมา ท่านรีบวิ่งไปดูเจ้าหนูน้อยที่นอนสงบเสงี่ยมท่ามกลางหมอนนุ่มและผ้าห่มบนคอนโดแมว 4 ชั้นสุดหรู

ห่างออกไปบนราวบันไดชั้นบน มองลงมาเป็นสายตาของเจ้าซัมยัม ที่กำลังรอขึ้นหุ่นยนต์ดูดฝุ่นด้วยแววตาง่วงซึม 

“ฉันจะตั้งชื่อให้แกว่า จานุ” 

3 อาทิตย์ผ่าน จานุเริ่มมีแรงที่จะเล่นซนมากขึ้น และศฤหาสน์หลังนี้ก็มีพื้นที่เพียงพอสำหรับการผจญภัย เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการออกกำลัง วิ่งสุดแรงจากชั้นบนลงล่าง และยังไล่จ๊ะเอ๋กับหุ่นยนต์พ่อบ้านระหว่างที่พวกเขาทำงานอีกด้วย 

 แต่เพียงเท่านั้นมิอาจทำให้เจ้าขนฟูตัวนี้พอใจได้ เมื่อเจ้าหนูจานุ เริ่มสังเกตเห็นหางฟูสีดำเงาที่ชอบหายเข้าไปตามมุมกำแพง แต่เมื่อเขาวิ่งตามไปดู ก็ไม่พบร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดๆ เลย 

 จานุได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ จนเวลาผ่านไปร่วม 3 เดือน ในที่สุด การฝึกฝนความเร็ว และการจ๊ะเอ๋กับหุ่นพ่อบ้านในทุกๆ วัน ก็เริ่มเพิ่มโอกาสให้เขาเข้าใกล้เจ้าหางฟูสีดำเงามากขึ้น 

 แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่มีสักครั้งเลยที่เขาจะได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของมัน จนกระทั่งวันหนึ่ง 

 เจ้าหนูจานุ เร่งความเร็วสุดขีด ไล่ตามหางนั่นที่เพิ่งพ้นมุมกำแพงไป ด้วย 4 อุ้งเท้าที่จิกไปบนพื้นอันลื่นของไทเทเนียมขัดมัน ล้อฟรีพุ่งทะยานด้วยสายตาจดจ่อ

 พอพ้นมุมกำแพงออกมา ไกลออกไป จานุพบว่าเจ้าหางฟูสีดำเงานั่น มันกำลังหายเข้าไปในช่องระหว่างแฟ้มเอกสาร และยังเห็นอีกว่าเจ้าหางนั่นมันติดอยู่กับอุ้งเท้าสองข้างที่ดูจะคล้ายกับของตัวเองมาก

 เมื่อเห็นอย่างนั้น เจ้าหนูจานุจึงเกิดความคิดที่จะจับเจ้าหางฟูนั่นให้ได้ในครั้งนี้ เขาทะยานต่อสุดแรงที่เขาจะทำได้ และในที่สุด ทุกๆ ครั้งที่เขาวิ่งผ่านพ้นมุมกำแพง ก็ทำให้เขาได้เห็นร่างกายที่แท้จริงของเจ้าหางฟูสีดำเงาได้มากขึ้น 

 และหลังจากที่วิ่งไล่กันมาอยู่สักพัก จู่ๆ การเคลื่อนไหวตรงหน้าก็หยุดลง เมื่อซัมยัมตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าตัวเล็กที่วิ่งเข้าใส่ด้วยแววตาแห่งความเยาวว์วัยที่กำลังลุกเป็นไฟ 

 “พอแค่นี้ ข้าเหนื่อยแล้ว” ซัมยัมพูดเรียบๆ พยายามกลบเกลื่อนอาการหอบ

 “ลุงก็เป็นแบบเดียวกับผมเหรอฮะ?” เจ้าหนูจานุที่ดีดไปมาด้วยความตื่นเต้นถาม ระหว่างที่ไล่ตะปบหางที่สะบัดไปมาของซัมยัม

 “ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลุงก็อยู่บ้านนี้กับผมด้วย นึกว่าจะมีแค่ลุงพ่อบ้านตัวสูง กับปะป๋าที่ตัวนุ่มนิ่มซะอีก ตั้งแต่ที่ผมเห็นหางลุง ผมก็คิดมาตลอดว่าลุงต้องเป็นผีแน่ๆ แต่พอรู้ว่าลุงเป็นแบบเดียวกับผม ผมก็ดีใจสุดๆ ไปเลย…” 

 ลุง ลุง ลุง ลุง จิตสังหารนี้มัน…

 “ข้าไปละ แล้วไม่ต้องตามมาด้วย” ซัมยัมกระโดดขึ้นไปยังบันไดที่จะพาเขาไปยังระเบียงชั้น 5 

“ลุงจะไปไหน??”

ซัมยัมไม่ตอบ เขาได้แต่เดินไปเรื่อยๆ จิตในหัวจดจ่ออยู่ที่เป้าหมายเดียวคือระเบียงอันแสนสงบ 

“อยู่เล่นด้วยกันก่อนน้า” 

“ไม่”

“ทำไม??”

“ไม่” 

ประตูระเบียงเปิดออกพร้อมกับคำทักทาย แต่เมื่อเซ็นเซอร์จับได้ว่าอีกตัวที่มาด้วยยังไม่ได้รับอนุญาตให้ผ่านประตู มันจึงส่งสัญญาณเตือน ไม้กั้นที่ห่อมาให้นุ่มถูกดันออกมาขวางไม่ให้เจ้าหนูจานุผ่านเข้าไปได้

“คุณหนูจานุอายุยังไม่ผ่านเกณฑ์ที่จะออกไปได้ กรุณารอจนกว่าจะโตกว่านี้นะคะ” 

แม้กระนั้น หุ่นพ่อบ้านที่เดินผ่านมาก็ทำให้จานุลืมความผิดหวังที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ได้ไม่ยาก เขาหันไปสนใจผ้ากันเปื้อนที่แกว่งไปมาอย่างน่าหมั่นเขี้ยว ระหว่างที่ซัมยัม นอนรับลมหนาวแห่งความสงบสุขอย่างสบายใจที่อีกฟากของประตู