ซัมยัม แมววัยชราลูกเจ้าของคฤหาสน์ ต้องมาทำหน้าที่ดูแลแมวเด็กอย่าง จานุ เจ้าหนูผู้เผชิญโลกกว้างผ่านดวงตาอันไร้เดียงสา เขาพร้อมที่จะเติบโต และลากแมวแก่ให้ออกไปผจญภัยอีกครั้ง
ตลก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ไซไฟ,ครอบครัว,แมว,ตลก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดส่องผ่านระเบียงหน้าต่างเข้ามาตัดเป็นเงางดงาม ซัมยัมกระโดดลงจากหุ่นยนต์ส่งของ เดินผ่านประตูออกไปยังระเบียง นอนตากแดดที่มุมประจำ ขนไสวไปกับลมพัดอุ่นสบาย
แต่ในขณะที่เขากำลังนอนทำสมาธิอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้น ลุงซัมยัมก็สัมผัสได้ถึงบางอย่าง เหมือนว่ามันจะกำลังจ้องมองเขาออกมาจากด้านในของคฤหาสน์
พอเขาลืมตาขึ้น เป็นเจ้าจานุนั้นเองที่กำลังมองออกมาด้วยสายตาวิงวอน ซัมยัมเมื่อเห็นอย่างนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เขาจึงหลับตาลงและทำสมาธิต่อไป
หลังจากที่เขาได้พักผ่อนจิตใจจนอิ่ม ซัมยัมก็ทิ้งตัวลงกระโดดกลับเข้ามาข้างใน เสียงประตูไซไฟอันเชิญเจ้าจานุให้มาปรากฏต่อหน้าเขาทันที จนเขาเองก็ดีดตัวกระโดดหมุนติ้วด้วยความตกใจ
“ผมอยากออกไปที่ระเบียงบ้าง”
“แต่เจ้ายังออกไปไม่ได้” พยายามทำเสียงเข้มกลบที่ตัวเองเสียท่าเมื่อครู่
“แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ออกไป”
“ข้าไม่รู้” ซัมยัมเดินออกห่างพลางหาวไปหนึ่งที
“สอนให้ผมขึ้นไปบนราวสูงๆ แบบลุงบ้างสิ”
สอนงั้นรึ ซัมยัมยืดตัวตรงขึ้นนั่ง หางม้วนเก็บเรียบร้อย การเป็นอาจารในวัยชราพร้อมลูกศิษย์ตัวน้อยก็ดูจะไม่เลวเท่าไหร่สำหรับเขา
“ตามข้ามา” ซัมยัมกระโดดลอยตัวขึ้นไปจอดบนราวอย่างนิ่มนวล
จานุพอเห็นอย่างนั้น เขาจึงส่ายก้นไปมาเพื่อชาร์จพลังไปยังอุ้งเท้าหลัง ก่อนที่จะใช้เวลาสักพักในการเล็งอย่างแม่นยำ และจึงกระโดดตามลุงซัมยัมขึ้นไป
ซัมยัมลุกขึ้น และเริ่มก้าวเดินบนราวชั้น 5 อย่างมั่นใจ ระหว่างที่เจ้าจานุกล้าๆ กลัวๆ เดินตามหลังไปไม่ห่าง
“นานมาแล้ว ข้าและพักพวก ได้ค้นพบช่องที่แตกออกบนหลังคาของโรงงานอาหารแมวขนาดใหญ่ ในนั้นมีถังใส่แมวเลีย และหม้อที่เต็มไปด้วยไก่ฉีกและทูน่าจำนวนมาก พวกข้าต้องเดินผ่านคานหลังคาเหล็กแคบๆ เพื่อที่จะผ่านพวกหุ่นเฝ้าประตูพวกนั้น เพื่อนของข้า ฮาช่า เจ้านั่นตกลงไปในถังแมวเลียเพราะก้าวพลาด ข้าเห็นเขาลิ้มรสของอร่อยมากมายจนวินาทีสุดท้าย ก่อนที่เจ้าหุ่นเฝ้าประตูจะมาดึงเขาออกไป และฮาช่าก็หายไปตลอดกาล”
ทั้งสองเดินมาได้สักพัก จานุก็เริ่มชินกับการอยู่บนที่สูงมากขึ้น
“ต่อไปนี้ถ้าเจ้าอยากออกไปที่ระเบียงได้ไวๆ เจ้าต้องมาฝึกเดินบนนี้ทุกวัน”
“ทุกวันเลยเหรอ? แล้วลุงเดินบนนี้ทุกวันเหมือนกันด้วยไหม?”
“ข้าไม่จำเป็นต้องฝึก เพราะข้าเก่งแล้ว”
ทันใดนั้นเอง เจ้าหนูจานุที่เดินตามหลังมาติดๆ ก็บังเอิญไปเหยียบเข้ากับหางอันฟูดำเงาของลุงซัมยัมที่สะบัดผ่านมาพอดี
ซัมยัมสะดุ้งโหยง ราวบันไดที่ถูกขัดจนลื่นทำให้เล็บไม่สามารถรั้งตัวเขาไว้ต่อไปได้ ทั้งสองไหลลงมาตามราวบันไดจากชั้น 5 ลงมาชั้น 4 และไหลต่อไปเรื่อยๆ พากันไหลลงมาโดยที่เจ้าจานุเกาะอยู่บนหลังของลุงซัมยัมอย่างสนุกสนาน จนในที่สุด พวกเขาก็ชะลอลง และทั้งคู่ก็ดีดตัวออกมาได้อย่างปลอดภัย
ลุงซัมยัมหันมามองใบหน้าเบิกบานของเจ้าจานุด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนที่จะพยายามเดินหนีไปเงียบๆ
“ลุงจะไปไหน?”
“ข้าง่วงแล้ว ข้าจะไปนอน” เขาเดินผ่านตู้อาหารจอสีสว่าง และแตะมันเพื่อเติมจานอาหารด้วยเม็ดของว่างเพิ่มพลังงานหนึ่งกำมือ
“ผมไปด้วย” เจ้าตัวเล็กแวะกินมูมมาม ขาสั่นพะวงจะตามลุงซัมยัมไปไม่ทัน
“เจ้าไม่มีอย่างอื่นให้ทำรึไง?”
“ก็ผมอยากไปกับลุงนี่” เจ้าหนูจานุเดินตามลุง ระหว่างทางก็แวะดูของใช้จิปาถะในบ้านไปด้วย “ผมอยากฟังเรื่องเล่าของลุงอีก”
“งั้นรึ?”
“ใช่ใช่ เมื่อกี้ที่ไหลลงมาด้วยกันสนุกมากเลย ตัวลุงก็นุ่มนิ่มเหมือนกันนะ ไว้เล่นแบบนี้ด้วยกันอีกนะลุง นี่ เรื่องของลุงวันนี้น่ะ…”
สายตาอันว่างเปล่าของลุงซัมยัมเหม่อออกไปยังพื้นคฤหาสน์กว้าง ลอยผ่านเสียงของเจ้าหนูจานุไปอย่างไม่เห็นฝุ่น ความเงาวามทำให้เขามีสมาธิจดจ่ออยู่กับทุกก้าวสัมผัสของอุ้งเท้าอันนุ่มนิ่ม เหยียบย่ำนำพาร่างปุกปุยของเขาไปยังเตียงนอนที่เป็นราวกับหมอนขนาดใหญ่ยักษ์
ลุงซัมยัมทิ้งร่างตัวเองจมลงไปบนความสบายนั้น เขาไม่ได้ตอบอะไรเจ้าหนูจานุ แต่ก็ไม่ได้ไล่ให้เขาต้องไปที่ไหน ในคฤหาสน์ที่มีพื้นที่เพียงพอสำหรับวิ่งเล่นจนต้องหมดพลังกันไป
เจ้าหนูจานุ พอเห็นว่าลุงซัมยัมหลับไปแล้ว เขาจึงคอยๆ มุดตัวเข้าไปซุกบนขนอันนุ่มฟูนั่น และหลับตามกันไปอย่างสบายอารม
