" จากคู่กัดสุดป่วน กลายเป็นความรักแสนหวานที่เร่าร้อนและอบอุ่น... เมื่อโชคชะตาพาพวกเขามาพัวพัน หัวใจก็เริ่มละลายทีละนิด จนกลายเป็นรักที่ไม่มีใครห้ามได้"
ชาย-หญิง,รัก,ครอบครัว,อบอุ่น,พระเอกครั้งรัก,พระเอกขี้หึง,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,พระเอกปากร้าย ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 5 หัวใจที่เธอครอบครอง...และเงาที่กำลังมา
เช้าวันจันทร์ที่ควรจะสดใส กลับเริ่มต้นด้วยความรู้สึกหนักแน่นในอกของภาคิน หลังจากคืนร้อนแรงที่เขาทุ่มเททุกอย่างให้ริน เขากลับพบว่าเธอยังคงเงียบขรึมเล็กน้อย เหมือนมีบางอย่างที่เธอปิดบังไว้
“เมื่อคืน...มันมากพอให้เธอเชื่อใจฉันหรือยัง?” เขาถามเบา ๆ ขณะกอดเธอไว้จากด้านหลัง ริมฝีปากแนบกับหลังคอขาวนวลของเธอ
รินนิ่ง เธอรู้ว่าเขาพยายามแค่ไหน แต่ในใจเธอ...ยังคงไม่หยุดคิดถึงคำพูดของแฟนเก่าเขา และภาพในกล่องใบนั้น
“มันไม่ใช่เรื่องที่พี่ทำไม่ดี...มันเป็นแค่ฉัน...ที่ไม่มั่นใจในตัวเอง” เธอตอบเสียงเบา
ภาคินกอดเธอแน่นขึ้น “งั้นฉันจะทำให้เธอมั่นใจเอง ไม่ว่าเธอจะเคยเจ็บจากใคร หรือฉันจะเคยเป็นใครมาก่อน ตอนนี้...ฉันคือของเธอ”
หลังจากรินออกไปทำงาน ภาคินก็กลับไปเปิดรูปในกล่องใบนั้นอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมา
โทรออก: “วิน”
“วิน นายพอจะสืบเรื่องของคนชื่อ ‘ธาม’ ได้ไหม?”
[ปลายสายเงียบไปนิดก่อนจะตอบกลับ]
“แฟนเก่าของริน?”
“อืม ฉันไม่ไว้ใจมัน”
“โอเค เดี๋ยวฉันจัดการให้” น้ำเสียงของวินนิ่งเฉียบ “ถ้ามันจะกลับมาทำร้ายเธออีก...ฉันจะไม่ยอมให้มันเข้าใกล้แม้แต่ก้าวเดียว”
วันรุ่งขึ้น
ขณะที่รินนั่งแก้บทในคาเฟ่ เธอก็ได้ยินเสียงเคาะโต๊ะเบา ๆ
“เธอ...ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ ริน”
เธอเงยหน้าขึ้น... ธาม – ชายคนที่เคยเป็นอดีตผู้ทำลายหัวใจเธอ นั่งอยู่ตรงหน้าในรอยยิ้มที่เธอเคยหลงใหล
“คุณมาทำไม?”
“แค่อยากรู้ว่าเธอสบายดี...และว่าเธอยังคิดถึงฉันบ้างไหม”
คำพูดนั้นทำให้รินสะอึกไปชั่ววินาที แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบ เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ
“เธอไม่ได้คิดถึงนาย...และจะไม่มีวันคิดด้วย”
ภาคินยืนอยู่ตรงนั้น – สายตาเย็นจัดพร้อมแรงอารมณ์ที่ปะทุอยู่ข้างใน
เขาก้าวเข้ามาอย่างช้า ๆ ยื่นมือคว้าเอวรินไว้แน่น “เธอเป็นของฉัน เข้าใจไว้ด้วย”
ธามลุกขึ้น จ้องเขากลับ “นายไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของเธอ – เธอไม่ใช่ของใครทั้งนั้น”
“ก็จริง...แต่เธอเลือกฉันแล้ว” ภาคินพูดเสียงเรียบ ดวงตาหยั่งลึกในดวงตาของริน และเธอก็พยักหน้าเบา ๆ
“ฉันไม่เหลือใจให้คุณอีกแล้วค่ะ ธาม”
คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มนิ่งงัน ก่อนจะกำมือแน่น แล้วเดินจากไป
แต่ไม่มีใครสังเกตว่า...มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับตามองเหตุการณ์ทั้งหมดจากมุมตึกอีกฝั่ง พร้อมกับรอยยิ้มบางที่แฝงเจตนาอันตราย และเงาหนึ่ง...กำลังจะเคลื่อนเข้ามาอีกครั้ง
ณ ห้องพักของภาคินในคืนนั้น
รินยังรู้สึกอึดอัดใจ แม้จะยืนยันกับภาคินชัดเจนว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับธามอีกแล้ว แต่บรรยากาศวันนี้มันก็ทำให้เธอเหนื่อย
เธอกำลังจะถอดเสื้อคลุมออกเพื่อจะอาบน้ำ แต่เสียงจากด้านหลังกลับทำให้เธอหยุดชะงัก
“เธอไม่ต้องกลัวว่าใครจะพรากเธอไปจากฉัน...เพราะฉันจะไม่ให้โอกาสนั้นกับใครอีก”
เสียงทุ้มต่ำของภาคินดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามา กอดเธอจากด้านหลังแน่น ริมฝีปากแตะแผ่วเบาที่ต้นคอขาวๆ จนรินสะดุ้ง
“คิน...ฉันเหนื่อย...” เธอพูดเบา ๆ แทบกระซิบ
“งั้นให้ฉัน...ปลอบเธอ”
ภาคินอุ้มร่างของรินขึ้นแนบอก ก่อนจะพาเธอวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ลมหายใจเขาร้อนผ่าวเมื่อปลายนิ้วสัมผัสผิวเนียนละเอียดของเธอ
เสื้อคลุมของเธอถูกปลดออกช้าๆ ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อยเพราะความรู้สึกรุนแรงในอก
“คิน...อย่าใจร้อน...”
“ฉันไม่เคยใจร้อนกับเธอ แต่คืนนี้...ฉันต้องการมากกว่าคำพูด”
เขาก้มลงจูบเธออย่างลึกซึ้ง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกับของเธอ ร่างกายของรินบิดเบา ๆ
เมื่อมือของเขาลูบไล้แผ่นหลังจนเธอรู้สึกเหมือนจะละลาย
“อ๊ะ...คะ...พี่คิน...”
เสียงครางเบาๆ ของเธอคือเชื้อเพลิงที่ทำให้เขาแทบบ้า...
เขาดันเธอให้นอนหงาย ชุดชั้นในหลุดออกไปทีละชิ้น ก่อนที่เขาจะแนบร่างเปลือยเปล่าลงมาบนร่างเธอ
“ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็น...ว่าไม่มีใครแทนที่เธอได้ และเธอ...ก็เป็นของฉันเท่านั้น”
เสียงครางหวานดังสลับกับเสียงเตียงที่สั่นไหว
จังหวะที่หนักแน่นและแนบแน่น ทำให้เธอกัดริมฝีปากตัวเองจนสั่น
“อ๊ะ...ตรงนั้น...คิน...ลึกไปแล้ว...” เธอครางเบา ๆ
“ฉันอยากให้เธอจำว่าคืนนี้...ร่างกายของเธอตอบรับฉันแค่คนเดียว”
เขากระซิบชิดหู ก่อนจะเร่งจังหวะให้รุนแรงขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้อง
จนกระทั่ง...
“พี่คิน! อ๊าาาาาา...!”
เสียงสุดท้ายของรินดังกระเส่า ก่อนที่ร่างของเธอจะกระตุกวาบเพราะความสุขสมที่ถาโถมเข้าใส่
ภาคินกอดร่างของเธอไว้แน่น...ทั้งตัว ทั้งหัวใจ
หลังจากทุกอย่างสงบลง เขานอนกอดเธอไว้แน่นจากด้านหลัง จูบเบา ๆ ที่ไหล่
“เธอรู้ไหม ว่าตอนนี้เธอครอบครองทั้งห้องนี้...และหัวใจฉันหมดแล้ว”
รินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันมากระซิบข้างหูเขา
“ถ้าอย่างนั้น...อย่าปล่อยฉันนะคะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“ไม่มีวัน” เขาตอบ ก่อนจะจูบเธออีกครั้งอย่างลึกซึ้ง
แต่ในขณะเดียวกัน…
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือของภาคินก็ดังขึ้น
ข้อความจาก “วิน”
“ธามไม่ได้กลับมาเพราะเธอคนเดียว…มีบางอย่างที่นายต้องรู้เกี่ยวกับเขา — ด่วน”
ภาคินถือโทรศัพท์ในมือหลังอ่านข้อความจากวิน เขาขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด รินที่เพิ่งฟุบลงบนอกเขาเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
เขาลูบผมเธอเบา ๆ แล้วส่งยิ้มจาง ๆ กลับไป แม้ในใจจะรู้สึกไม่ดีเลย
“ไม่มีอะไร...แค่งานนิดหน่อย”
ภาคินโกหก
จริง ๆ แล้ว…ข้อความจากวินมันไม่ธรรมดา
“ธามไม่ได้กลับมาเพราะแค่คิดถึงริน”
“มีเบื้องหลังบางอย่างเกี่ยวกับธุรกิจครอบครัวเธอที่เชื่อมโยงกับบริษัทนาย”
“และ...ชื่อของเธอกำลังจะถูกใช้เป็น ‘หมาก’ ตัวใหม่”
ภาคินรู้ว่าเขาไม่ควรบอกเรื่องนี้กับรินตอนนี้—เธอกำลังมีความสุข เขาไม่อยากให้แววตาคู่นั้นหม่นลงอีก
แต่วินก็ส่งมาอีกข้อความ
“อย่าประมาทธาม...เขากลับมาครั้งนี้ ไม่ได้มาแค่เพื่อเธอ แต่อาจหมายถึง ‘ทำลาย’ นายด้วย”
กลางดึก... ภาคินลุกขึ้นจากเตียง เดินออกไประเบียง เขาสูดลมหายใจลึก พลางกำโทรศัพท์แน่น
“ฉันจะไม่ยอมให้ใคร...ไม่ว่าใคร มาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว ริน”
ในขณะที่รินนอนหลับอยู่ในห้องอย่างไม่รู้เรื่อง มือของเธอวางพาดบนหมอนอีกฝั่งที่ว่างเปล่า
แต่ในความฝัน เธอฝันเห็นภาพที่เลือนราง — ธาม ยืนอยู่ในบ้านเก่าของเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจเลยแม้แต่นิดเดียว...
“ขอโทษนะริน...แต่คราวนี้ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว”
รุ่งเช้า...
แสงแดดอุ่นลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ ภายในห้องนอนบนชั้นแปดของคอนโดหรู แสงนั้นทอดลงบนร่างบางของรินที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางดูละมุนละไมในยามเช้า เสื้อเชิ้ตสีขาวของภาคินที่เธอสวมดูหลวมกว่าปกติ เลยทำให้เธอดูบอบบางและน่าทะนุถนอมขึ้นไปอีก
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังเข้ามา ก่อนที่ภาคินจะปรากฏตัวในลุคที่ชวนใจเต้น...
เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ด เผยให้เห็นแผงอกแกร่ง เขาถือแก้วกาแฟในมือ เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“คิดอะไรอยู่?” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความอบอุ่นเอ่ยถาม
รินหันมายิ้มบาง ดวงตาของเธอฉายแววลังเลบางอย่าง “กำลังคิดว่า...ถ้าเราจะรักกันไปเรื่อย ๆ แบบนี้ มันจะมีใครมาทำลายได้ไหม”
ภาคินวางแก้วลงบนขอบหน้าต่าง เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้แน่น สัมผัสอุ่น ๆ ที่เหมือนเป็นคำสัญญา
“ไม่มีใคร...จะพรากเธอไปจากฉันได้ ถ้าเธอไม่ยอมเดินหนีฉันไปเอง”
รินมองสบตาเขานิ่ง ความจริงจังในดวงตาคู่นั้นทำให้หัวใจเธอสั่นไหว
“ฉันไม่หนีแน่...ตราบใดที่พี่ยังเลือกฉัน”
เขาโน้มตัวลงมาก่อนจะจูบหน้าผากเธอเบา ๆ แผ่วเหมือนสายลมแต่หนักแน่นเหมือนคำสาบาน
“ฉันไม่ได้เลือก...แต่ฉันรัก”
บ่ายวันเดียวกัน
ลานจอดรถคอนโด
รถยนต์สีดำหรูจอดนิ่งใต้ร่มเงาอาคารสูง ชายหนุ่มในชุดสูทเข้ารูปสีเข้มยืนพิงข้างรถ ดวงตาคมใต้แว่นกันแดดส่องมองขึ้นไปยังห้องชั้นแปด ดวงตาที่เคยอบอุ่นบัดนี้แข็งกร้าวและเต็มไปด้วยแผนการ
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
“ใช่ ฉันเห็นแล้ว…พวกมันอยู่ด้วยกันจริง ๆ”
เสียงปลายสายตอบกลับเพียงสั้น ๆ แต่หนักแน่น
“เริ่มแผนที่สองได้เลย”
ชายคนนั้นกดวางสายก่อนจะเอื้อมเปิดประตูรถขึ้นนั่งด้านใน ทว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงจ้องมองไปยังคอนโดหลังเดิม
ชายคนนั้นคือ ธาม เขาไม่ได้กลับมาเพื่อขอคืนดี และนี่ไม่ใช่แค่เรื่องความรักเขากลับมาเพื่อ ‘ทวงคืน’ ทุกอย่างที่เขาเคยเสียไปและเกมนี้...ไม่ใช่แค่เรื่องของความรักแต่มันคือการ เอาคืน ที่เดิมพันด้วยหัวใจ เครือข่ายธุรกิจ...และความลับที่อาจพังทลายทุกอย่าง
ห้องนอนภาคิน
ภาคินวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ หัวคิ้วยังคงขมวดแน่น
“จะไม่ใช่แค่เรื่องรัก?” เขาพึมพำกับตัวเอง
เขาลุกขึ้น เดินไปยังระเบียง มองแสงเมืองที่พร่าไหว แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพของริน—รอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะ และดวงตาที่มองเขาอย่างเชื่อใจ
หากสิ่งที่วินพูดเป็นความจริง…รินกำลังตกอยู่ท่ามกลางเกมที่เธอไม่รู้ตัว
และนั่นคือสิ่งที่เขายอมไม่ได้
รินเปิดประตูห้องเข้ามาในเวลานั้นพอดี
เธอถือถุงของโปรดของเขา กับน้ำแข็งเย็น ๆ ที่เขาชอบ
“พี่คิน…วันนี้เหนื่อยไหมคะ?” เธอยิ้ม แต่ชะงักทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเขา
“เป็นอะไร?” เธอถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้
ภาคินฝืนยิ้ม “ไม่มีอะไร แค่เรื่องงานนิดหน่อย”
เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่นอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
“เหนื่อยเหรอ...” เธอกระซิบเบา ๆ พลางลูบหลังเขา “งั้นให้รินอยู่เงียบ ๆ ตรงนี้...เป็นที่พักใจนะ”
ภาคินซบหน้าลงกับไหล่เธอ ร่างกายแข็งแกร่งของเขากลับดูอ่อนแรงอย่างน่าแปลกใจในค่ำคืนนี้
“อย่าเชื่อใครง่าย ๆ นะริน” เขาพูดเสียงพร่า “โดยเฉพาะคนที่เคยทิ้งเธอ”
เธอชะงัก “พี่คินหมายถึง...ธาม?”
เขาสบตาเธอเงียบ ๆ และตอบเพียงว่า “ฉันไม่ไว้ใจมันเลย”
เธอยิ้มบาง “รินไว้ใจแค่พี่ก็พอแล้วค่ะ”
คำพูดของเธอเหมือนกรงเล็บที่กดลงกลางอกเขา — เพราะเขาเอง...ก็กำลังปิดเธอเรื่องบางอย่างอยู่
กลางดึก
หลังจากรินหลับสนิทในอ้อมกอด เขาค่อย ๆ ลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาวิน
“สืบเรื่องครอบครัวรินให้ละเอียดที่สุด” เขาพูดเสียงเบาแต่เด็ดขาด “ฉันต้องรู้ว่าเธอกำลังถูกจับเล่นเกมอะไร...แล้วฉันจะหยุดมันก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบกลับ
“โอเค ฉันจะจัดการให้ แต่อย่าลืม...ถ้าเธอรู้ว่าเธอคือ ‘หมาก’ ในเกมนี้ เธออาจไม่ได้ให้อภัยนายอีกเลย”
ภาคินหลับตาลงแน่น
“ฉันไม่สนว่าฉันจะโดนเกลียด...ขอแค่เธอปลอดภัย”
แต่อีกฟากหนึ่งของเมือง...
ธาม กำลังยืนอยู่ในห้องประชุมลับ
เบื้องหน้าเขาคือรูปถ่ายของภาคิน และริน พร้อมแฟ้มหนาเตอะที่แนบข้อมูลทางการเงินของบริษัทภาคินไว้ครบถ้วน
“เริ่มแผนขั้นต่อไป...อย่าให้มันรู้ตัว” เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ
