“เธอคือปีศาจไร้หัวใจ—
เขาคือทาสที่ไร้ชีวิต…
แต่เมื่อหัวใจที่เย็นชาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากโซ่ตรวน
ความรักต้องห้ามจึงบานสะพรั่งกลางหิมะเปื้อนเลือด”
— โซ่รักนางร้ายไร้หัวใจ —
เกิดใหม่,ชาย-หญิง,แฟนตาซี,ดราม่า,จิตวิทยา,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เธอคือปีศาจไร้หัวใจ—
เขาคือทาสที่ไร้ชีวิต…
แต่เมื่อหัวใจที่เย็นชาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากโซ่ตรวน
ความรักต้องห้ามจึงบานสะพรั่งกลางหิมะเปื้อนเลือด”
— โซ่รักนางร้ายไร้หัวใจ —
ผู้แต่ง
Fear the Lord
เรื่องย่อ
หลังตายจากโลกเดิมอย่างไร้ค่า “อีเรน” กลับลืมตาขึ้นในโลกใหม่—ในร่างของ “ทาส” ผู้ไร้อิสรภาพ ภายใต้การครอบครองของหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าไร้หัวใจที่สุดในจักรวรรดิ… “ไลลาธ วาน คาร์มีลล์” ขุนนางสาวผู้ฆ่าได้โดยไม่กระพริบตา นางร้ายเลือดเย็นที่ใครต่างก็หวาดกลัว
แต่แทนที่อีเรนจะเกรงกลัว เขากลับมองเห็นความว่างเปล่าในดวงตาสีแดงของเธอ เห็นความโดดเดี่ยวที่ซ่อนอยู่หลังใบหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ และด้วยถ้อยคำเยือกเย็นแต่แฝงความเข้าใจ เขาค่อย ๆ เปลี่ยนเธอที่เย็นชาดั่งน้ำแข็ง ให้รู้จัก “ความรู้สึก” ที่เธอเคยฝังกลบมาตลอดชีวิต
ในโลกที่โหดร้ายยิ่งกว่าไฟนรก ความสัมพันธ์ระหว่าง “ทาส” กับ “นางร้าย” ค่อย ๆ เบ่งบานท่ามกลางเลือด หิมะ และเงาแห่งการทรยศ แต่เมื่ออำนาจและศัตรูพยายามแยกทั้งสองออกจากกัน ความรักของพวกเขาจึงกลายเป็น “บาป” ที่ไม่มีใครยอมรับ
สุดท้าย… เมื่อความรักของปีศาจกับทาสต้องแลกด้วยชีวิต
พวกเขาจะเลือก “อยู่เป็นศัตรูของโลก” หรือ “ตายในอ้อมกอดของกันและกัน”?
⸻
หากต้องการแบบยาวขึ้น (ใช้สำหรับหลังปกหรือแพลตฟอร์มขายนิยาย) บอกได้นะครับ ผมจัดให้!
สายตาที่ไม่หวาดกลัว
เรือนทาสชั้นในไม่ได้ต่างจากคุกใต้ดินมากนัก
ที่นี่มีเพียงไฟจากคบเพลิงหรี่ ๆ ผนังหินเปียกชื้น และเสียงฝีเท้าเงียบ ๆ ของเหล่าทาสที่ไม่กล้าพูดกันแม้แต่คำ
ผมนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้อง พิงผนังเย็นเฉียบ ปล่อยให้เลือดไหลซึมจากมุมปากอย่างไม่รีบรักษา
แม้จะเจ็บ แต่มันก็ยืนยันได้ว่า — ผมยังมีชีวิต
คำถามที่วนอยู่ในหัวตลอดคือ…
ทำไมเธอถึงเลือก “ผม”?
ทาสที่ไม่รู้ชะตา แปลกหน้า และเพิ่งสบตากับเธอไม่กี่วินาที
สายตาแบบนั้น… เธอไม่ชอบมัน
แต่เธอก็เลือกจะ “เก็บมันไว้”
⸻
“ทาสอีเรน”
เสียงแหลมของเมดสาวดังขึ้นจากประตู
เธอชื่อ “ลูเมีย” — เมดประจำตัวของคุณหญิงไลลาธ
“ตามมา” เธอกล่าวสั้น ๆ
ผมลุกขึ้นเงียบ ๆ ก่อนจะเดินตามเธอไปตามโถงหินที่ทอดยาวอย่างไม่รู้จบ
ในที่สุดก็หยุดหน้าห้องบานใหญ่ บานประตูดำสลักตรากุหลาบเหล็กไขว้ดาบ
“เข้าไป”
ผมเปิดประตู และก้าวเข้าไป
เธออยู่ตรงนั้นแล้ว — นั่งพิงพนักเก้าอี้หนัง ห่มเสื้อคลุมตัวเดียว ผมแดงสยายราวกับเปลวไฟ
บนโต๊ะเบื้องหน้า มีไวน์แดงเข้มหนึ่งแก้ว หนังสือเปิดค้างหนึ่งเล่ม และมีดสั้นที่เปื้อนเลือดเก่า
“มองอะไร?” เธอถาม โดยไม่เงยหน้าจากหนังสือ
“คุณ…เรียกผมมา” ผมตอบเรียบ
เธอวางหนังสือลง
เงยหน้ามองผมตรง ๆ — ดวงตาสีแดงเข้มคู่นั้นเหมือนหลุมดำที่ดูดกลืนสติ
ผมรู้สึกได้… เธอกำลัง “สำรวจ” จิตใจผม
แต่ก็ปล่อยให้เธอมอง
“เจ้ารู้หรือเปล่า ว่าทำไมข้าถึงเลือกเจ้า?”
ผมส่ายหน้า
เธอเดินเข้ามาใกล้ จนผมได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ บนพื้นไม้
จากนั้นก็หยุดห่างจากผมเพียงคืบ
เธอจ้องตรงเข้าในตา
“เพราะเจ้าสบตาข้าโดยไม่กลัว… ไม่มีใครกล้าทำแบบนั้น”
เธอยื่นมือมาจับคางผม บังคับให้เงยหน้าขึ้น
ปลายนิ้วเย็นเฉียบ ราวกับกระดูก
“เจ้าสบตาข้าเหมือนกับคนที่… ไม่มีอะไรจะเสีย” เธอกระซิบ
ผมตอบเสียงแผ่วเบา แบบมั่นคง
“นั่นก็เพราะ… ผมไม่มีอะไรจะเสียจริง ๆ”
เธอชะงักไปหนึ่งจังหวะ
นิ้วเธอชะลอลง และถอนมือกลับช้า ๆ
“งั้นข้าจะลอง ‘มอบบางอย่าง’ ให้เจ้าก่อน… แล้วค่อยดูอีกทีว่าเจ้าจะกลัวข้าหรือไม่”
ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย “ของขวัญหรือครับ?”
เธอยิ้ม
ไม่ใช่รอยยิ้มใจดี… แต่เป็นรอยยิ้มของหมาป่าที่กำลังหยอกเหยื่อ
“ของขวัญจากนรก”
“คืนนี้… เจ้าจะได้พักในห้องข้าชั่วคราว — ข้างเตียงข้า — บนพื้นหินเย็น ๆ นั่นแหละ”
ผมยังคงนิ่ง
เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง เอนหลัง ดวงตายังคงมองผมอยู่
“อย่าได้คิดแม้แต่จะลอบฆ่าข้า… ข้ามีดาบใต้หมอน”
“ผมไม่มีเหตุผลจะฆ่าคุณ” ผมตอบ “ยังไงก็หนีไม่ได้อยู่ดี”
“หึ… ดี”
เธอหยิบไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อย ก่อนหลับตา
“ไปนอนตรงนั้น… ข้าจะดูว่าเจ้าฝันหรือเปล่า”
ผมไม่ตอบอะไร
เดินไปที่พื้นข้างเตียง ห่มตัวด้วยผ้าบาง ๆ ที่แทบกันหนาวไม่ได้
แต่ในวินาทีนั้น
ผมรู้ว่า — เธอไม่ได้แค่อยากจะข่มผม
เธอกำลัง “เฝ้าดู”
เหมือนหมาป่าที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเหยื่อถึงไม่กลัวมัน
และผม… ก็อยากรู้เหมือนกัน
แม่มดเลือดเหล็กผู้นั้น
จะเริ่มสั่นไหวเมื่อไหร่…