“เธอคือปีศาจไร้หัวใจ—
เขาคือทาสที่ไร้ชีวิต…
แต่เมื่อหัวใจที่เย็นชาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากโซ่ตรวน
ความรักต้องห้ามจึงบานสะพรั่งกลางหิมะเปื้อนเลือด”
— โซ่รักนางร้ายไร้หัวใจ —
เกิดใหม่,ชาย-หญิง,แฟนตาซี,ดราม่า,จิตวิทยา,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เธอคือปีศาจไร้หัวใจ—
เขาคือทาสที่ไร้ชีวิต…
แต่เมื่อหัวใจที่เย็นชาสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากโซ่ตรวน
ความรักต้องห้ามจึงบานสะพรั่งกลางหิมะเปื้อนเลือด”
— โซ่รักนางร้ายไร้หัวใจ —
ผู้แต่ง
Fear the Lord
เรื่องย่อ
หลังตายจากโลกเดิมอย่างไร้ค่า “อีเรน” กลับลืมตาขึ้นในโลกใหม่—ในร่างของ “ทาส” ผู้ไร้อิสรภาพ ภายใต้การครอบครองของหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าไร้หัวใจที่สุดในจักรวรรดิ… “ไลลาธ วาน คาร์มีลล์” ขุนนางสาวผู้ฆ่าได้โดยไม่กระพริบตา นางร้ายเลือดเย็นที่ใครต่างก็หวาดกลัว
แต่แทนที่อีเรนจะเกรงกลัว เขากลับมองเห็นความว่างเปล่าในดวงตาสีแดงของเธอ เห็นความโดดเดี่ยวที่ซ่อนอยู่หลังใบหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ และด้วยถ้อยคำเยือกเย็นแต่แฝงความเข้าใจ เขาค่อย ๆ เปลี่ยนเธอที่เย็นชาดั่งน้ำแข็ง ให้รู้จัก “ความรู้สึก” ที่เธอเคยฝังกลบมาตลอดชีวิต
ในโลกที่โหดร้ายยิ่งกว่าไฟนรก ความสัมพันธ์ระหว่าง “ทาส” กับ “นางร้าย” ค่อย ๆ เบ่งบานท่ามกลางเลือด หิมะ และเงาแห่งการทรยศ แต่เมื่ออำนาจและศัตรูพยายามแยกทั้งสองออกจากกัน ความรักของพวกเขาจึงกลายเป็น “บาป” ที่ไม่มีใครยอมรับ
สุดท้าย… เมื่อความรักของปีศาจกับทาสต้องแลกด้วยชีวิต
พวกเขาจะเลือก “อยู่เป็นศัตรูของโลก” หรือ “ตายในอ้อมกอดของกันและกัน”?
⸻
หากต้องการแบบยาวขึ้น (ใช้สำหรับหลังปกหรือแพลตฟอร์มขายนิยาย) บอกได้นะครับ ผมจัดให้!
ตื่นขึ้นในนรกของนางร้าย
เสียงกรีดร้องแผดดังลั่นในห้องใต้ดิน — เสียงของโลหะเสียดสี กับเสียงเลือดหยดลงบนพื้นหิน
ผมตื่นขึ้นในกลิ่นคาวเลือด… ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองหายใจอยู่หรือเปล่า
มือถูกล่ามโซ่ ข้อมือแดงฉานราวกับถูกไฟลน ทั่วร่างมีแต่รอยแผลที่เหมือนไม่ใช่ของผม
แต่มันคือร่างกายของผมจริงๆ — “อีเรน” ทาสในคฤหาสน์ชายแดนที่ถูกขนานนามว่า “แดนสังเวียนมาร”
“…ลุกขึ้น”
เสียงเย็นเยียบราวกับคมดาบเอ่ยผ่านแสงสลัว
ชายสวมเกราะเหล็กสองคนกระชากแขนผมขึ้น พวกเขาไม่พูดอะไร แค่โยนผมขึ้นเกวียนไม้ที่เต็มไปด้วยทาสอีกสิบกว่าคน บางคนไม่มีตา บางคนไม่มีมือ
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่ใจได้ — นี่ไม่ใช่โลกเดิมที่ผมเคยอยู่
⸻
เกวียนหยุดลงหน้าคฤหาสน์สีดำตระหง่านสูงเทียมฟ้า ธงที่โบกสะบัดเป็นรูปกุหลาบทมิฬเสียบด้วยดาบ
“คฤหาสน์คาร์มีลล์…” ใครบางคนพึมพำด้วยเสียงสั่นเครือ “…ที่นั่นมีแต่คนตาย”
บานประตูใหญ่เปิดออก — ความเงียบปกคลุมทั่วลานกลาง
ผู้คนไม่กล้าส่งเสียง ทุกสายตาจ้องไปยังผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เดินออกมา
เธอปรากฏตัวในชุดดำล้วน เสื้อคลุมทหารหรูหรา ปักลายเงินเส้นบางจางราวกับเลือดแห้ง
ผมยาวสีแดงเลือดหมูพริ้วในสายลม ดวงตาสีแดงเข้มคมกริบ — เย็นชาจนแม้แต่ความตายยังต้องหลบให้
“ไลลาธ วาน คาร์มีลล์…” ผมได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อเธอ
แม่ทัพหญิงผู้ถูกตั้งฉายาว่า “แม่มดเลือดเหล็ก”
เธอเดินตรงเข้ามา
เงียบ
สง่า
เยือกเย็น
และจ้อง “ผม”
“เงยหน้าขึ้น” เธอสั่งด้วยเสียงเรียบ
ผมทำตาม… เงยหน้าขึ้นสบตาเธออย่างช้า ๆ
ข้างในไม่มีความกลัว มีแค่ความว่างเปล่า — ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ดวงตานั้น… มองทะลุเข้ามาจนรู้สึกว่าหัวใจถูกกรีด
เธอหรี่ตา
เดินเข้ามาใกล้ จนผมได้กลิ่นดาบเก่า ๆ และดอกลิลลี่แห้งบนเสื้อคลุมของเธอ
จากนั้น
“เพี๊ยะ!”
เสียงตบก้องลั่น
หน้าผมหันไปตามแรง มือด้านหนึ่งของเธอฟาดเต็มแรง
“ข้าไม่ชอบสายตาแบบนั้น”
เธอกระซิบราวกับพึมพำกับตัวเอง
ผมไม่ได้ตอบกลับ
แค่ยิ้มบาง ๆ – อย่างที่ไม่ควรทำ
“เจ้าอยากตายหรือ?” เธอถาม ราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร
ผมสบตาเธออีกครั้ง
ตอบไปว่า…
“ความตาย… ก็แค่การย้ายห้อง ไม่ใช่หรือ?”
เธอเงียบไปหนึ่งลมหายใจ
จากนั้น…
เธอหัวเราะ
เบา… เย็น… และเต็มไปด้วยความน่ากลัว
“เก็บมันไว้” เธอสั่งเหล่าทหาร “เอาทาสคนนั้นไปที่เรือนทาสชั้นใน ใกล้ห้องข้า”
“ขออภัยครับคุณหญิง… แต่มันเป็น—”
“ข้าสั่ง” เธอกล่าวตัดบท น้ำเสียงเยือกเย็นพอจะทำให้น้ำในร่างหยุดไหล
เธอหันกลับ เดินจากไปอย่างช้า ๆ
ดวงจันทร์สีแดงฉานขึ้นเต็มท้องฟ้า — ฉากแรกของฝันร้ายกำลังจะเริ่มต้น
และผม…
กำลังจะกลายเป็น “ทาสของนางร้ายไร้หัวใจ”