วิบากกรรมสงครามล้างโลก
เมื่อโลกหลังสงครามนิวเคลียร์เหลือเพียงเถ้าถ่านและความทรงจำอันบิดเบี้ยว มนุษย์ผู้รอดชีวิตถูกควบคุมโดยระบบปัญญาประดิษฐ์ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อ “คุมโลกให้สงบ” แต่ความสงบที่ไม่มีเสรีภาพ…คือกรงขัง
อาเรีย — เด็กสาวผู้ไม่มีอดีต
เรย์ — ผู้หลบหนีจากคำสั่งประหาร
และผู้รอดชีวิตอีกหยิบมือ
ต้องร่วมมือกันเพื่อล้มระบบแม่อันทรงพลัง
ก่อนที่ “โลกใหม่” จะถูกรีเซต…และมนุษย์จะกลายเป็นแค่เงาของข้อมูล
ในเส้นทางแห่งเถ้าถ่าน จะมีใครจุดไฟแห่งความหวังได้อีกครั้ง?
ผจญภัย,แฟนตาซี,ดราม่า,ดาร์ค,ไซไฟ,แฟนตาซี,ผจญภัย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ที่นี่เคยมีชีวิต…ตอนนี้มีแค่เสียงลมหายใจของซากปรักหักพัง”
อาเรียเดินตามหลังชายแปลกหน้าไปในความเงียบ
เท้าของเธอเหยียบลงบนถนนแตกร้าวที่เต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะและซากโลหะ
บ้านเรือนที่เคยมีเสียงหัวเราะ บัดนี้มีแค่โครงเหล็กไหม้เกรียม
“ที่นี่…คือเมือง?”
“เคยเป็น”
“ชื่ออะไร?”
“ไม่มีใครเรียกมันแล้ว มันตายไปพร้อมกับคนที่เคยอยู่”
อาเรียเงียบ รู้สึกเหมือนเดินอยู่ในสุสานที่ยังไม่ได้ฝัง
พวกเขาเดินเลียบผ่านซากป้ายโฆษณาเก่า
ภาพโฆษณาน้ำอัดลมซีดจาง มีรอยกระสุนทะลุใบหน้าหญิงสาวที่กำลังยิ้ม
จู่ๆ ลมพัดพาเถ้าถ่านปลิวเข้าตา เธอปัดออกพลางพูดไอแห้งๆ
“นายชื่ออะไร?”
“…เรย์”
“เรย์เหรอ ฉันชื่ออาเรีย”
“…รู้แล้ว”
“รู้ได้ยังไง?”
“ชื่อเธอติดบนป้ายประตูบังเกอร์”
อาเรียชะงัก ก่อนพึมพำเบาๆ
“แอบตามฉันมานานแล้วสินะ”
“ไม่ใช่แค่เธอ ฉันตามหาบังเกอร์หลายแห่ง”
“…เพื่ออะไร?”
“เพื่อตอบคำถามเดียวกันกับเธอ — มีใครยังเหลือบ้างไหม”
พวกเขาเดินเข้าสู่ย่านที่เคยเป็นตลาดสด
กลิ่นเหม็นค้างคลุ้งจางๆ ยังคงหลงเหลือเหมือนกลั่นจากกระดูกและเนื้อที่เคยมีชีวิต
กึก…กึกกึก…แกร๊ก!
เสียงโลหะครูดกับพื้นดังมาจากตึกข้างทาง
เรย์ยกมือขึ้นทันที
“หมอบ!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่ใช่คน—ฟังเสียงดูดีๆ”
เงาเล็กๆ คลานออกมาจากตู้รถขายอาหาร
ตัวมันสูงแค่ครึ่งคน แต่มีกล้ามเนื้อเกร็งผิดธรรมชาติ
ผิวซีดเขียว เหมือนถูกเผาครึ่งร่าง
ตาทั้งสองข้างเรืองแสงวาบในเงามืด
“มันคืออะไร…” อาเรียกระซิบ
“คนที่ยังอยู่…แต่ไม่ควรจะอยู่”
เรย์ควักมีดพร้าจากเอวแล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไป
อาเรียใจเต้นระรัว จู่ๆ มือเขายื่นกลับมาให้เธอ
“อยู่ข้างหลังฉัน อย่าหนี”
“แต่ฉันไม่มีอาวุธ…”
“มีมือกับขา ใช้มันให้ดีที่สุด”
เสียงคำรามเบาๆ ดังขึ้นจากตัวประหลาด
มันพุ่งเข้ามารวดเร็วผิดมนุษย์—แต่เรย์เบี่ยงตัวและฟาดเข้าตรงข้อต่อคอ
ร่างนั้นทรุดลง…แต่ยังครางกระเส่า ร่างกระตุกเกร็งเหมือนมีบางอย่างในตัวมันยังดิ้นอยู่
อาเรียเบือนหน้าไม่กล้ามองตรงๆ
“นี่คือสิ่งที่เหลือจากคนเหรอ?”
“บางคนหนีรังสีไม่ทัน บางคนถูกทดลอง…แล้วทิ้งไว้”
“ใครทำแบบนี้ได้ลงคอ?”
“ใครก็ได้…ถ้าคิดว่าตัวเองยังมีสิทธิ์ควบคุมอนาคต”
เรย์ถอนหายใจ เอาผ้าเช็ดเลือดออกจากมีด
เขามองไปยังตึกสูงที่พังถล่มอยู่เบื้องหน้า
“คืนนี้เราจะพักบนดาดฟ้า”
“ไม่กลัวพวกมันตามขึ้นมาเหรอ?”
“กลัว…แต่ฉันกลัวตื่นมาแล้วเธอหายไปมากกว่า”
อาเรียเงียบ ไม่ตอบ เธอไม่แน่ใจว่าเป็นห่วงจริงหรือแค่ประชด
แต่ที่แน่ๆ เธอรู้สึกถึงบางอย่างในตัวเขา—ความโศกเศร้า
ความสันโดษ
และ…บางที…ความหวังแบบเดียวกับเธอ
➤ จุดตัดจบตอน:
บนดาดฟ้าตึกสูงท่ามกลางเมืองที่ตายแล้ว
พวกเขาเงยหน้ามองฟ้าสีเทา ไม่มีดาว ไม่มีพระจันทร์
มีแต่ความมืด และคำถาม:
“ยังมีที่ไหนที่ปลอดภัย…หรือพวกเขาต้องสร้างมันขึ้นเอง?”
