นกแสงดาว : เปลวไฟแห่งชีวิต - บทนำ แสงสุดท้าย โดย นภิสดารา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,จิตวิทยา

โรคซึมเศร้า,สัตว์วิเศษ,เยียวยาจิตใจ,มังกร,ฟีนิกซ์,ความหวัง,มิตรภาพ,ฮีลใจ,ต่างโลก,แฟนตาซี

เมื่อหญิงสาวผู้สิ้นหวังตกสู่รังของสัตว์ในตำนาน  “นก” กลับได้พบว่าการสิ้นสุดอาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้น  แสงสว่างในชีวิตที่เธอเคยคิดว่าสูญสิ้นไปแล้ว  ยังคงรอให้เธอสัมผัสมันได้ อีกครั้ง [อัพทุกจันทร์]

ผู้แต่ง

นภิสดารา

เรื่องย่อ

ในวันที่หมดแรงจะก้าวเดินต่อ “นก” นักศึกษาปริญญาโทด้านสัตววิทยาวัย 25 ปี เลือกจบชีวิตตนลงบนยอดเขาเขียว แต่แทนที่จะดับสูญ นกกลับลืมตาขึ้นในรังของสิ่งมีชีวิตในตำนาน ท่ามกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว

ที่นี่ นกได้รับข้อเสนอให้กลายเป็นคู่พันธะสัญญาของฟีนิกซ์ดวงดาว สัตว์ในตำนานที่มีพลังแห่งความหวัง และแม้ตัวนกจะรู้สึกไร้ค่าเกินกว่าจะช่วยใครได้อีก แต่การเดินทางครั้งใหม่นี้ กลับค่อย ๆ เยียวยาหัวใจที่แตกร้าว

ในโลกที่พลังเวทแห่งธาตุทั้งห้าหล่อเลี้ยงสมดุลชีวิต นกค่อย ๆ เรียนรู้ว่า นกไม่จำเป็นต้องมีพลังที่ยิ่งใหญ่ ก็มีค่าควรแก่การมีชีวิตอยู่

เพราะบางครั้ง แสงแห่งความหวัง อาจเริ่มต้นจากใจที่เคยมืดมน

นกแสงดาว : เปลวไฟแห่งชีวิต-บทนำ แสงสุดท้าย,นกแสงดาว : เปลวไฟแห่งชีวิต-บทที่ 1 รัตติกาลนิรันดร์,นกแสงดาว : เปลวไฟแห่งชีวิต-บทที่ 2 ฟีนิกซ์ดวงดาว,นกแสงดาว : เปลวไฟแห่งชีวิต-บทที่ 3 มังกรสายฟ้า,นกแสงดาว : เปลวไฟแห่งชีวิต-บทที่ 4 อดีตในกองฟอน

                  บทนำ : แสงสุดท้าย

ในยามเมื่อแสงทองกำลังจะลาลับขอบฟ้า เงาร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งในชุดเดินป่าทะมัดทแมงมีผ้าคลุมดำปิดบังใบหน้า เดินมาหยุดยืนที่ริมผาสูงบนยอดเขาเขียว มือขาวซีดสั่นน้อย ๆ เมื่อยกขึ้นเลื่อนผ้าคลุมออก เผยให้เห็นดวงหน้าขาวซีดของหญิงสาว ผมสีดำยาวถึงกลางหลังถูกรวบสูงเป็นหางม้า ดวงตาสีดำกลมโตจับจ้องไปยังดวงตะวันที่กำลังตกผ่านทิวเขาไกลออกไปเบื้องหน้า รายล้อมด้วยหมอกเมฆสีขาวสลับกับสีเขียวของแมกไม้ หญิงสาวทิ้งน้ำหนักตัวลงบนไม้เท้าที่ใช้พยุงกายมาตลอดทางอย่างอ่อนแรง ทุกย่างก้าว ทุกการเคลื่อนไหว สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวให้เธอยิ่งนัก ร่างน้อยหอบหายใจในขณะที่ดวงตายังไม่ละไปจากดวงตะวัน ภาพทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้หญิงสาวคิดถึงเรื่องราวมากมายตลอดชีวิตที่ผ่านมายี่สิบห้าปี ของเธอ ทั้งความทรงจำอันแสนงดงาม และอดีตอันแสนเจ็บปวด หญิงสาวถอนหายใจเมื่อหยาดน้ำใสไหลจากดวงตา ไม้เท้าถูกทิ้งให้ร่วงหล่นไปยังผาเบื้องล่าง ร่างน้อยมองมันร่วงผ่านเมฆหมอกและยอดไม้จนลับสายตา แล้วจึงหันหลังให้กับดวงตะวัน ก่อนที่เธอจะหงายหลังทิ้งตัวลงสู่อ้อมกอดของหมอกเมฆเบื้องล่าง พร้อมจิตใจที่ว่างเปล่า

 

 

 

“จิ๊บ ๆ”

เสียงนกร้องอย่างอ่อนแรงดังขึ้นเหนือหัว นกลืมตาขึ้นอีกครั้ง จึงได้เห็นว่าตัวเองกำลังนอนจมอยู่ในกองขนนกนุ่มฟู ในรังนกขนาดใหญ่บนยอดไม้สูงเสียดฟ้า สูงจนมองไม่เห็นต้นไม้อื่น ใบไม้ของต้นไม้ต้นนี้เป็นรูปดวงดาวสีทองระยิบระยับ ทิวเขาและดวงตะวันที่นกจ้องมองก่อนหน้านี้หายไปแล้ว เหลือเพียงหมู่เมฆขาวกว้างไกลสุดสายตาตัดกับท้องฟ้าสีดำยามรัตติกาลท่ามกลางหมู่ดาวละลานตา

‘ที่นี่ที่ไหน นกตายแล้วใช่ไหม แต่ทำไมตายแล้วยังเจ็บอีกล่ะ’

นกคิดในใจ เมื่อขยับร่างกายแล้วยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คุ้นเคย

‘เจ้าอยู่ในรังของข้า และเจ้ายังไม่ตาย ข้าต่างหากที่กำลังจะตาย’