จากหญิงสาวชนชั้นรากหญ้าผู้เบื่อหน่ายโลก สู่การเป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของคุณหนูตัวร้ายในเกมโอโตเมะ
หญิง-หญิง,แฟนตาซี,รัก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นี่มันบ้าไปแล้ว!
ฉันทำได้เพียงกอบกุมมือทั้งสองข้างที่สั่นระริกของตัวเองแน่น พยายามปลอบใจซ้ำ ๆ ว่า... "มันจะไม่เป็นอะไร ทุกอย่างจะต้องไม่เป็นอะไร" แต่ถึงจะพูดแบบนั้น... มันก็ยังบ้าบอเกินจะรับไหวอยู่ดี!
นี่น่ะเหรอการทดสอบ…
ถ้ารู้ว่าการทดสอบจะหมายถึงอะไรแบบนี้ เมื่อเช้าฉันคงจะแกล้งป่วยหรือหนีไปซะให้รู้แล้วรู้รอด...
“วันนี้เธอต้องไปเข้าเรียนกับฉันด้วยนะ” เช้าวันนี้ก็เหมือนเช้าทุกวัน ที่ฉันต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อจัดแจงเสื้อผ้า เตรียมหนังสือ และข้าวของจำเป็นให้เจ้านายจอมบงการ แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือคำสั่งที่เพิ่งหลุดจากปากเธอเมื่อครู่นี่แหละ... คำสั่งที่ให้ฉันไปเข้าเรียนด้วย
ปกติแล้ว ที่ที่ฉันควรจะอยู่คือศูนย์ดูแลอสูรรับใช้ ไม่ใช่ในห้องเรียนของเหล่านักเรียนหัวกะทิของอาณาจักร
“ทำไมวันนี้ฉันถึงไปได้ล่ะ… ไม่ใช่ว่าอาคารเรียนไม่อนุญาตให้นำอสูรรับใช้เข้าไปเหรอ…”
“งั้นก็จำไว้ให้ดี... ทุกวันแบบวันนี้ของสัปดาห์ ฉันมีเรียนวิชาควบคุมอสูรรับใช้ และเธอจะต้องเข้าร่วมกับฉันด้วย เข้าใจไหม...”
“อืม… ฉันจะจำไว้ก็แล้วกัน”
“แล้วก็… อีกอย่าง วันนี้จะมีการทดสอบด้วย...” เธอเว้นจังหวะไปเล็กน้อยก่อนถอนหายใจเบา ๆ “เฮ้อ~ ช่างมันเถอะ”
“อะไรล่ะ... พูดแล้วก็พูดให้จบสิ”
“เฮ้อ~ เลิกทำตัวลุกลี้ลุกลนสักทีเถอะ ถ้ากลัวขนาดนั้น เดี๋ยวฉันลงไปสู้คนเดียวเองก็ได้” ฉันหันไปมองเด็กสาวผมสีเขียวลูกแพร์ที่มีสถานะเป็น ‘นางร้าย’ ของเกม เธอกล่าวอย่างมั่นใจจนแอบมีความหวังว่าสถานการณ์อาจจะไม่เลวร้ายเท่าไรนัก
แต่ความรู้สึกดี ๆ เหล่านั้นอยู่กับฉันได้เพียงชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เพราะมีเธอหรือไม่มี มันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน สู้คนเดียวยังจะดีซะกว่า”
คำพูดนั้นเจ็บเหมือนมีอะไรทิ่มแทงเข้าที่อกเต็มแรง แต่แทนที่จะเถียงกลับไป ฉันกลับได้แต่ถามด้วยเสียงเบา
“งั้น… ฉันพอจะทำอะไรที่เป็นประโยชน์กับเธอได้บ้างล่ะ” เพราะในมุมของเซเลสเทียร์ เธอก็คงเป็นฝ่ายที่โชคร้ายไม่แพ้กัน แทนที่จะได้อสูรรับใช้สุดแกร่งแบบที่ใคร ๆ เขามีกัน กลับได้ฉัน... มนุษย์สาวยุคใหม่ที่ไม่มีแม้แต่พลังเวทพื้นฐานติดตัว
และเพราะแบบนั้น เพื่อที่เราจะเอาตัวรอดไปได้ด้วยกัน ฉันเองก็ควรหาวิธีการต่อสู้ในแบบของตัวเองให้เจอ แม้จะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ แต่คนที่เติบโตมากับวงการกีฬาอย่างฉัน อย่างน้อยก็คงยังพอเตะต่อยหรือจับดาบได้บ้าง
“ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเธอจะช่วยอะไรได้” เซเลสเทียร์ตอบโดยไม่หันมามอง “แต่อย่าเข้ามาเกะกะก็พอ หรือถ้าจะให้ดีกว่านั้น ช่วยล่ออสูรของอีกฝ่ายไว้ได้ก็คงจะเป็นประโยชน์ที่สุดแล้ว”
“คู่ต่อไป วีช่า คลาเอส และนักเรียนโควตาพิเศษ อลิซ เฮสตัน” เสียงของอาจารย์ดังก้องกังวานไปทั่วสนาม ขณะประกาศรายชื่อผู้เข้าสอบคู่ถัดไป และเพียงชั่วขณะหลังจากที่ชื่อของทั้งสองถูกเอ่ยออกมา สายตาทุกคู่ก็หันกลับมาจับจ้องยังเวทีกลางสนามอีกครั้ง พร้อมด้วยเสียงซุบซิบพูดคุยที่เริ่มดังขึ้นทั่วบริเวณ
“อาจารย์ก็เลือกคู่ประลองได้ดีเหมือนกันนะ ฮ่าฮ่า!”
“แอบโล่งใจขึ้นมาเลยแฮะ ตอนแรกก็กลัวเหมือนกันว่าจะได้เจอเลดี้อลิซเป็นคู่ต่อสู้ ไม่งั้นคงปวดหัวแย่”
“ก็แน่ล่ะสิ ทั้งเจ้าชาย ทั้งคุณชายธีออนยังตามให้ความสนใจกันขนาดนั้น ใครจะกล้าแตะ”
“แบบนี้ฉันคงต้องส่งเสียงเชียร์เลดี้วีช่าหน่อยแล้วล่ะ! เลดี้วีช่า! สู้ ๆ นะคะ!”
“เธอเสียงดังเกินไปแล้วนะ...”
“ก็ฉันมันหมั่นไส้ยายผู้หญิงคนนั้นนี่นา! วัน ๆ เอาแต่หมุนรอบผู้ชายไม่เว้นแม้แต่คนเดียว!”
“เลดี้อลิซจะไหวเหรอ… อสูรรับใช้ของเธอดูยังไงก็ไม่เหมาะกับการต่อสู้เลยสักนิด”
“เฮอะ! แค่ทำตัวหวานใสนิดหน่อย ผู้ชายก็พร้อมจะยกโลกทั้งใบให้แล้วมั้ง!”
เมื่อได้นั่งฟัง สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของฉันมากที่สุดคือหญิงสาวนามว่า ‘อลิซ’ ผู้ที่ดูจะมีความเชื่อมโยงกับตัวละครสำคัญของเกมถึงสองคน และนั่นก็ทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ ว่าเธออาจจะเป็น นางเอกของเกมรึเปล่า... แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังไม่แน่ใจนัก เพราะข้อมูลเกี่ยวกับนางเอกในความทรงจำของฉันมีเพียงว่าเธอใช้เวทแสง ซึ่งเป็นเวทหายาก เท่านั้นเอง
เมื่อเสียงสัญญาณเริ่มการประลองดังขึ้น ความสงสัยที่ฝังอยู่ในใจฉันก็ได้รับการคลี่คลายในชั่วพริบตา เมื่อหญิงสาวผมสีเงินนามว่าอลิซ ได้เริ่มร่ายเวทแสงอันแสนหายากออกมา ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จับจ้อง
“ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม... ที่ทำให้เธอกะบคู่หมั้นมีปัญหากันน่ะ” ฉันเอ่ยถามเซเลสเทียร์เพื่อความมั่นใจ
“ใช่ ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนี้ ฉันกับธีออนก็คงไม่ต้องผิดใจกันแบบนี้หรอก” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความคับแค้น
“ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ” ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง พลางสบตาเธออย่างจริงจัง
เซเลสเทียร์หันมามอง สีหน้าเธอฉายแววสับสน ก่อนจะเอ่ยถามเบา ๆ “เธอหมายความว่า... ยังไงกันแน่”
“ก็หมายความว่า ถ้าคู่หมั้นของเธอไม่เล่นด้วย ผู้หญิงคนนั้นจะมีโอกาสได้ยังไงล่ะ เพราะงั้นคนที่เธอควรโกรธจริง ๆ ไม่ใช่แต่อาละวาดใส่ผู้หญิงคนนั้นเพียงฝ่ายเดียว แต่ควรโกรธคู่หมั้นคนนั้นด้วย... เพราะเขาเป็นคนที่หักหลังความรู้สึกของเธอต่างหาก”
เซเลสเทียร์นิ่งไป ไม่มีคำตอบกลับมา
“เธอน่ะ ควรตื่นจากความฝันได้แล้ว เลิกหลับหูหลับตาเข้าข้างผู้ชายคนนั้นเสียที คิดหน่อยสิ เขาทำร้ายจิตใจเธอขนาดนี้ เธอยังจะปกป้องเขาอีกเหรอ”
ได้โปรดลืมตาดูความจริงเถอะ เจ้านายของฉัน... ไม่อย่างนั้น เราจะพากันตายกันหมด
“อย่าทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย ยังไงธีออนก็เลือกฉันอยู่ดี เขาสัญญาไว้แล้ว...” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเบากว่าที่ควรจะเป็น บอกได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าตัวเองก็ไม่ได้มั่นใจในคำพูดนั้นนัก
“คำสัญญาเหรอ... ของแบบนั้นน่ะ เชื่อได้เสียที่ไหนล่ะ...” ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบา ราวกับพึมพำกับตัวเอง
“ไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ... แต่ฉันเชื่อ” เซเลสเทียร์ตอบกลับ ทั้งที่ในแววตานั้นไม่มีความมั่นใจเหลืออยู่เลยสักนิด
“เด็กน้อยจังนะ... เชื่อแม้กระทั่งคำสัญญาปากเปล่า” ฉันถอนหายใจเบา ๆ เพราะขนาดคำสัญญาที่มีลายลักษณ์อักษรยังถูกบิดเบือนได้ แล้วจะไปหวังอะไรกับเพียงคำพูดลอย ๆ กัน
และสุดท้าย การประลองระหว่างวีช่า คลาเอส และอลิซ เฮสตัน ก็จบลงอย่างรวดเร็ว ผลลัพธ์ชัดเจนคือ วีช่า คลาเอส เป็นฝ่ายคว้าชัยไปอย่างขาดลอย
“คู่ต่อไป เซเลสเทียร์ วาเลนเซีย และอเล็กซ์ โฟวเลอร์ ขึ้นมาที่สนามประลองได้เลย” เสียงของอาจารย์ประจำวิชาควบคุมอสูรรับใช้ดังก้องไปทั่วสนามทันทีที่การประลองคู่ก่อนหน้าสิ้นสุดลง พร้อมกับร่ายเวทป้องกันครอบคลุมร่างของเซเลสเทียร์และชายหนุ่มอีกคน เพื่อป้องกันไม่ให้ความรุนแรงในสนามจบลงด้วยความสูญเสีย
“ฉันใช้ดาบนะ” ฉันบอกเซเลสเทียร์ ก่อนจะเดินไปยังแท่นอาวุธด้านข้างสนาม หยิบดาบเล่มหนึ่งขึ้นมา และเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นโล่ที่วางอยู่ใกล้กัน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันติดมือมาด้วย
“ใช้เป็นเหรอ...”
“ไม่มีทางอยู่แล้ว แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลยไม่ใช่เหรอ...”
“เฮ้อ~”
“ฉันจะล่ออสูรรับใช้ของอีกฝ่ายเอง ส่วนเธอรีบจัดการเจ้าเด็กนั่น แล้วค่อยตามมาช่วยฉัน”
“ฉันก็ไม่ได้หวังว่าเธอจะจัดการอสูรรับใช้ตัวนั้นได้หรอก”
“เริ่มการประลองได้!” เสียงประกาศเริ่มดังขึ้น ชายหนุ่มคู่ประลองรีบเปิดฉากทันที
“เจ้าเม่น! ใช้หนามโจมตีมันเลย!”
“กิ้ว~”
“ฉันบอกให้โจมตีไง ยิงหนามใส่เจ้านั่น!” อสูรรับใช้ของเขา ซึ่งมีรูปร่างคล้ายเม่น ดูสับสนและลังเลอย่างเห็นได้ชัด บางทีอาจเพราะมันเป็นแค่สัตว์อสูรระดับสองดาว และยังขาดความเชื่อมโยงกับเจ้านายจึงทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ “โจมตีสิ เจ้าเม่น!”
“นี่คงไม่ได้ลืมฉันไปแล้วหรอกนะ!” เสียงของเซเลสเทียร์ดังขึ้นพร้อมกับร่างที่โผล่มาทางด้านหลังอีกฝ่าย เธอฉวยจังหวะที่อีกฝ่ายมัวแต่สับสนกับอสูรรับใช้ของตัวเอง เพื่อร่ายเวทเข้าโจมตี “Wind Cutter” เมื่อเสียงร่ายเวทจบลง ใบมีดลมรูปพระจันทร์เสี้ยวก็พุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มจากด้านหลังอย่างแม่นยำ ร่างของเขากระเด็นล้มกลิ้งไปตามแรงปะทะ โดยแทบไม่ทันตั้งตัว
ด้านฉัน เมื่อเห็นว่าเจ้าเม่นกำลังสับสน ก็ไม่รอช้า รีบฉวยจังหวะนั้นพุ่งเข้าใส่มันทันที ง้างดาบขึ้นเหนือศีรษะก่อนจะฟาดลงตรงจุดกลางหัวของมันอย่างเต็มแรง
“กิ้ว!” เสียงร้องของเจ้าเม่นดังขึ้น แต่ผลที่ได้กลับไม่เป็นดังหวัง ดาบในมือไม่แม้แต่จะสร้างรอยขีดข่วนให้มันได้แม้เพียงนิด กลับเป็นฉันเสียเองที่รู้สึกถึงแรงสะท้อนรุนแรงจนแขนทั้งสองข้างเจ็บจนชา
“ไม่เจ็บเลยเหรอ!” ฉันพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ และกำลังจะลงมือซ้ำอีกครั้ง แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง ร่างของฉันก็ลอยเคว้งกระเด็นไปไกล เมื่อมีอะไรบางอย่างกระแทกเข้ากลางลำตัวเต็มแรง
ลูกตุ้มงั้นเหรอ! มาจากไหนกัน…
แต่เมื่อหันกลับไปมองดี ๆ ก็เห็นว่าที่ปลายหางของเจ้าเม่นนั้นมีสิ่งที่คล้ายลูกตุ้มกลมขนาดใหญ่ห้อยอยู่ ราวกับหางของไดโนเสาร์แองคิโลซอรัส นั่นจึงไม่ยากที่จะเข้าใจว่าสิ่งที่กระแทกฉันเมื่อครู่คืออะไร
แต่ยังไม่ทันได้ตั้งหลัก เจ้าเม่นก็ไม่ปล่อยให้ฉันได้หายใจหายคอ ขนหนามของมันพลันส่องแสงวาบ เปลวไฟสีแดงแผดลุกตามแท่งหนาม ก่อนจะถูกดีดพุ่งเข้ามาทางฉันด้วยความเร็วสูง ราวกับสายฝนแห่งหายนะ
หลบไม่ทันแน่...! คิดได้เช่นนั้น ฉันรีบยกโล่ในมือขึ้นตั้งรับทันที ทว่าโล่นั้นมีขนาดไม่ใหญ่พอจะป้องกันร่างกายทั้งหมด ฉันจึงจำต้องยกขึ้นบังเพียงจุดสำคัญที่สุด ทำให้หนามเพลิงนับสิบพุ่งทะลวงผ่านช่องว่างอย่างไม่ปรานี
แขนและขาขวาถูกทิ่มแทงเต็มแรง โดยเฉพาะบาดแผลที่หัวไหล่ ซึ่งหนามแหลมปักเข้าอย่างจัง ร้อนราวกับเหล็กแดงที่ถูกกดทับลงบนผิวเนื้อ แรงปะทะมหาศาลทำให้ร่างของฉันทรุดฮวบลงกระแทกพื้น เลือดสดทะลักไหลออกจากบาดแผลไม่หยุด จนเสื้อผ้ากลายเป็นสีแดงฉานในพริบตา
“อึก” นี่ฉันทำอะไรมันไม่ได้เลยเหรอ... แม้กระทั่งดาบที่หยิบมาอย่างมีความหวัง ยังไร้ประโยชน์ต่อหน้าอสูรรับใช้ตัวนี้
เลือดยังคงไหลจากไหล่ขวาไม่หยุด ความรู้สึกชาเริ่มลามไปทั่วร่างฝั่งขวา ฉันกัดฟันแน่น พยายามประคองสติ
“อย่างน้อย ถ้ามีอาวุธที่พอจะใช้ได้…” และในตอนนั้นสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นขนหนามของเจ้าเม่น ที่หลุดกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น อีกทั้งเปลวเพลิงที่เคยห่อหุ้มก็ได้มอดดับลงแล้ว “ขอยืมใช้หน่อยแล้วกัน” ฉันไม่คิดจะประวิงให้เสียเวลารีบคว้าหนามแหลมนั้นขึ้นมากำไว้แน่น แม้มันจะบาดมือจนเลือดซึม แต่ในสถานการณ์เช่นนี้... ฉันไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
และในเวลาเดียวกัน ขณะที่ฉันแทบจะขยับตัวไม่ได้ เจ้าเม่นติดไฟก็เริ่มเบนเป้าหมายของมันไปยังอีกคนในสนาม
“เซเลสเทียร์!” ฉันตะโกนลั่นสุดเสียง หวังให้เด็กสาวรู้ตัวและหลบขนหนามที่กำลังพุ่งเข้าหา
“ไหนบอกจะล่อมันไว้ไง!” เซเลสเทียร์ตะโกนสวนกลับหลังจากกระโดดหลบได้ฉิวเฉียด พร้อมกางโล่พลังเวทขึ้นมารับแรงปะทะ
“ก็ไหนบอกว่าไม่ได้หวังไง…”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังปลอดภัย ฉันก็ไม่ลังเลที่จะพุ่งตัวเข้าประชิดเจ้าเม่นอีกครั้ง “หวังว่าจะได้ผลนะ” สองมือกอบกำหนามแหลมอย่างไม่กลัวเจ็บ ก่อนจะปักมันลงตรงกลางหัวของเจ้าเม่นอย่างสุดแรง
แต่ทว่า... เหตุการณ์เดิมกลับวนซ้ำอย่างโหดร้าย
ฉันลืมมันไปได้ไง…!
อั่ก! ลูกตุ้มหนักอึ้งที่ปลายหางของเจ้าเม่นเหวี่ยงมากระแทกเข้าที่ใบหน้าของฉันอย่างจัง ราวกับฉีกทุกสติให้ดับวูบ
“...ฉัน...ยอม...แพ้...” และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ลอดผ่านโสตประสาทของฉัน ก่อนสติจะดับวูบลง มันคือคำยอมแพ้จากเด็กสาวผู้แบกรับฉายาว่า ‘นางร้าย’
