“เลล่าสาวยน้อยร่างบางที่ตกอยู่สถาการณ์ที่น่าลำบากใจ เเม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีถึงสอง ทว่าสัมผัสได้เพียงคนเดียว”
ดราม่า,รัก,แฟนตาซี,ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,บ้าน,กาแฟ,Nc,นิยาย18+,โรมานซ์,ผี,ผีในห้อง,รักข้างเดียว,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติก,รักสามเศร้า,นักธุรกิจ,เเฝด,วิญญาณ,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เลล่าสาวยน้อยร่างบางที่ตกอยู่สถาการณ์ที่น่าลำบากใจ เเม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีถึงสอง ทว่าสัมผัสได้เพียงคนเดียว”
ผู้แต่ง
HOLM_XX
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู่อ่านทที่มีอายุ 18+ ขึ้นไปเท่านั้น
ผู้อ่านที่อายุต่ำกว่า 18+ ควรได้รับคำเเนะนำ
คำเตือน
ตัวละครมีปมในความสัมพันธ์ ดราม่า มีการทำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม คำพูด ความรุนแรง
โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน
**อัพทุก 19:00**
Arden(อาร์เดน)
187/26 Y
ลักษณะนิสัย:INTP
*ความสมบูรณ์เเบบที่พร้อมพรั่งไปด้วยความสามารถ*
เป็นนักธุรกิจบริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ และถือหุ้นส่วนธุรกิจสีเทาอยู่หลายเเห่ง
ไม่โรแมนติกเเละมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมอยู่บ่อยครั้ง
Ardel(อาร์เดล)
185/26 Y
ลักษณะนิสัย:ENFP
*น้องหมาโกลเก้นที่อยากถูกเป็นที่รัก*
เป็นลูกนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง พ่อเเม่ร่ำรวยมีน้องชายฝาเเฝด
น่ารักขี้อ้อนคล้ายน้องหมาโกลเด้น อยากรู้อยากเห็น
Layla(เลล่า)
157/22Y
ลักษณะนิสัย:ENFJ
*นึกถึงวันที่ฝนตกกับกาเเฟร้อนๆ*
ครอบครัวค่อนข้างมีฐานะทางการเกิด หลังจากพ่อเสียชีวิต เเม่ของเธอต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ
ชอบความยุติธรรม เข้าอกเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างดี
1 Comment= 1 กำลังใจ
มีความสุขกับการอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ
*
*
*
*
ยามราตรีมาเยือน ท้องฟ้ามืดมัวราวกับถูกเมฆหมอกหนาทึบปกคลุม แสงอาทิตย์อันเจิดจ้าถูกบดบังจนสิ้น ร่างกายสองร่างนอนกอดกันอย่างแนบแน่นบนเตียงนุ่มสบาย
แสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงสาดส่องลงมา สร้างบรรยากาศอบอุ่นและโรแมนติก เสียงนาฬิกาตั้งโต๊ะดังเป็นจังหวะ "ติ๊กต๊อก" ขณะที่เสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง "ฟิ้ว" ต้นไม้ด้านนอกโบกไหวตามแรงลมที่พัดผ่านผ้าม่านผืนใหญ่
ไม่นานนัก อาร์เดนได้รู้สึกตัวขึ้น ก่อนที่เขาจะลืมตาตื่น ขณะที่เขานอนอยู่บนเตียงมาหลายวัน ร่างกายของเขามีบาดแผลจากการต่อสู้กับคู่แข่งทางการค้า
ซึ่งเป็นหุ้นส่วนธุรกิจสีเทาที่เขาถือหุ้นอยู่ แม้ว่าบาดแผลเหล่านั้นจะเกือบหายดีแล้ว แต่แผลที่แขนซ้ายของอาร์เดนที่ถูกกระสุนปืนเฉียดเข้าเนื้อยังคงต้องระมัดระวังมากกว่าจุดอื่นๆ
เขามองไปที่ร่างบางที่เเนบซบกายอยู่เคียงข้าง เธอใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวบางไร้ชุดชั้นในภายใต้เสื้อที่มีกลิ่นกายของอาร์เดน เธอ
มองเขาคล้ายกับว่า เธอนั้นตกเป็นเหยื่อเขาโดยสมบูรณ์ ถึงกระนั้นร่างบางไม่มีท่าทีว่าจะตื่น
เขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง ใส่เสื้อเชิ้ตอีกตัวลงไปด้านล่าง
“คุณหนู คุณหนูฟื้นเเล้ว เป็นยังไงบ้างคะ เดินไหวไหม” ป้าพินเดินปรี่เอ่ยถามอาร์เดนอย่างเป็นห่วง
“ผมหิวครับ”
“โถ่คุณหนูของป้า เดี๋ยวจะรีบทำให้รับประทานให้เร็วที่สุดเลยค่ะ”
ป้าพินหันหลังกลับก่อนจะเดินไปเตรียมอาหาร เเต่ท่าทางเธอดูเหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง ก่อนเอ่ยถามขึ้นว่า
“เเล้วคุณหนูเลล่าล่ะคะ”
“เธอยังไม่ตื่นครับ เตรียมอาหารไว้ให้เธอด้วย เดี๋ยวผมให้เธอนอนที่นี่”
“ตายจริง มีคุณหนูเลล่ามาช่วยป้าดูเเลคุณหนูเพิ่มอีกคน ทำเอาป้าใจโล่งขึ้นเยอะเลยค่ะ จะรีบไปทำอาหารให้เดี๋ยวนี้เลยนะคะ เอาแบบพิเศษไปเลย”
ป้าพินเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เดินกลับไปทำหน้าที่อย่างว่องไว
*****
“ตื้ดดดดดด ตื้ดดดด ตื้ดดด”
เสียงโทรศัพท์ของใครบางคนดัง
“ค…ใครโทรมากันนะ” เสียงของคนขี้เซาดังขึ้น
เลล่าเพ่งสายตาในการลุกขึ้นมารับสายโทรศัพท์ พยายามคว้านหาโทรศัพท์ที่กำลังสั่นส่งเสียงดัง
“ใครค่ะ”
“คุณเลล่า วันนี้จะกลับมาพักผ่อนที่บ้านไหมคะ” เป็นเสียงที่คุ้นเคยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า เธอคือป้าสา
เลล่าลุกพรวด ตาน้อยมองสำรวจบริเวณรอบ ก่อนจะพบว่าท้องฟ้านั้นมืดครึ้มเเล้ว ไอลมเย็นๆหลั่งไหลเข้ามาในห้อง ใบไม้ปลิวตามลม คล้ายว่าฝนกำลังจะตกในไม่ช้า ‘เราเผลอหลับไปทำไงดีล่ะ’
“ป้าสาคะ หนูยังไม่มั่นใจว่าจะกลับไปที่บ้านรึเปล่า ยังไงไม่ต้องรอนะคะ พักผ่อนได้เลยค่ะ”
“ทราบค่ะ” ป้าสายเข้าใจเเละไม่ถามธุระส่วนตัวของเลล่า ซึ่งทำให้เลล่า
โล่งใจเป็นอย่างมาก
‘เอาอย่างไรดีนะ’ เลล่าก้มมองสำรวจตัวเอง เธอเพียงสวมเสื้อเชิ้ตบางๆ กับกางเกงชั้นในเท่านั้น
เลล่าจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำ จับดูเสื้อขาวที่เคยเปียก ตอนนี้แห้งสนิท
เสียงฝีเท้าหนักๆ ของใครบางคนกำลังย่างเดินเข้ามาใกล้ ยังไม่ทันให้ร่างน้อยได้ไหวตัว เขาเปิดประตูพรวดเข้ามา
“ว๊าย นี่คุณ ทำไมไม่เคาะประตูก่อนล่ะคะ”
“ผมจำเป็นต้องให้เกียรตินางบำเรอกามด้วยหรอ”
เลล่าตกใจกับคำพูดของอาร์เดนเป็นอย่างมาก สายตาที่นิ่งเฉยของอาร์เดนบ่งบอกว่าเขานั้นพูดจริง เธอถอยห่างร่างหนา แต่ก็ไม่เกิดผลแต่อย่างใด ร่างหนาเดินเข้ามาใกล้
เขาเลื่อนมือขึ้นมาจับคางเลล่า พลางมองสำรวจร่างกาย ก่อนดึงเธอเข้ามาแนบชิด ร่างบางชะงักเกร็งทันที พยายามต่อต้านด้วยแรงที่เธอมี
“อย่านะ”
“รอแขนฉันหายดีเมื่อไหร่ เธอจะไม่โชคดีแบบนี้”
พูดจบเขาผลักเลล่าออกจากอกกว้าง เขาไม่อ่อนโยนกับเธอแม้แต่น้อย ท่าทีอาร์เดนดูมีอะไรในใจที่เลล่ายังไม่รู้
เขาดูไม่เป็นตัวเอง แววตาคล้ายคนโกรธเกลียดเวลาอยู่กับเธอ ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง
‘อะไรของเขากัน ทำไมต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้’ เลล่ารู้สึกสับสน เธอไม่เข้าใจว่าสิ่งที่อาร์เดนทำกับเธอทั้งหมดวันนี้คืออะไรกัน เธอเพียงเเค่ยืนอยู่อย่างนั้น จมกับการกระทำเเย่ๆของอาร์เดน ความเสียใจหลั่งไหลออกมาผ่านดวงตา
‘ไม่เป็นไรนะ เลล่า’เธอปลอบใจตัวเอง พยุงเเรงกายก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่มาเมื่อตอนเช้าตามเดิม
เลล่าเดินออกมาจากห้องน้ำ นั่งพักที่โซฟาด้วยความเศร้า เรื่องน่าอายที่เธอทำกับอาร์เดนเมื่อวันนี้มันคืออะไรกัน ‘ความรักหรอ’
‘ไม่เลย เขาทำกับฉันเพราะฉันคือนางบำเรอของเขา’ คำพูดนี้ที่ภายในใจของเลล่า เเทงใจเธอเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเธอพร่าเลือนเพราะหยดน้ำตาที่ไหลลงอาบทั่วเเก้ม ปล่อยเสียงสะอื่นออกมา
.
.
.
กระนั้นเองอาร์เดนที่ยืนรออยู่ที่หน้าห้อง ไม่เห็นร่างน้อยออกมาสักทีจึงตัดสินใจเดินกลับเขาไปตาม
“พึ่งรู้ว่าเธอนั้น ไม่ต้องกินอะไรก็คงอยู่ได้คงไม่หิวสินะ”
“หมายความว่ายังไง” เธอตอบกลับด้วยเสียงสะอื้น
“เธอร้องไห้เป็นด้วยหรอ ฉันนึกว่าเธอจะไม่มีต่อมสำนึกซะอีก”
พูดจบอาร์เดน ดึงเเขนน้อยให้ลุกขึ้นให้ตามร่างหนาไป
ร่างบางพยายามขัดขืน เเต่ก็ไม่เป็นผล อาร์เดนมีเพียงสีหน้าเรียบนิ่ง เเต่เเววตาของเขานั้นดูราวกับคนที่ร้องไห้ในใจ
“อาร์เดนฉันเจ็บ”
“ปล่อยเเขนฉัน บอกให้ปล่อย”
ถึงกระนั้นอาร์เดนยังคงหูทวนลง ปฏิบัติกับเธอเยี่ยงทาสจริงๆ เราไม่เเม้หันกลับไปมองร่างน้อยที่ถูกดึงอย่างทุลักทุเล
“ฉันคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไป และไม่อะไรกับเธออีก เเต่สุดท้ายก็เป็นเธอ เธอเองที่ดิ้นรนมาหาฉัน เธอเองที่เป็นต้นตอของความฉิบหาย”
อาร์เดนปล่อยเสียงดังใส่คนตรงหน้าด้วยอารมณ์โกรธ เเววตาดูเเค้นร่างบางเป็นอย่างมาก ถึงอย่างนั้นอาร์เดนยังคงลังเลกับสิ่งที่ตัวเองทำว่าดีเเล้วหรือยัง เขาเพียงดึงเเขนเธอต่อไปตามทาง
“คุณจะพาฉันไปไหนอาร์เดน”
“ปล่อยฉันสักที”
อาร์เดนหันมองร่างบาง ก่อนจะพูดกระเเทกใส่เธอ
“ฉันเกลียดที่สุด เวลาเห็นผู้หญิงอย่างเธอร้องไห้ ฉันปล่อยเเน่ถ้าถึงเวลา ไม่อยากพิษสวาทเธอเป็นพิเศษหรอก”
“คุณเกลียดชังฉันเพราะอะไร ฉันไปทำอะไรให้คุณ”
“เดี๋ยวก็ได้รู้”
ในห้องอันมืดมิดที่ถูกปิดตายมานานนั้น อาร์เดนพาเลล่าก้าวเข้าไปอย่างช้าๆ ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นละอองที่เกาะหนาอยู่ตามข้าวของเครื่องใช้ที่ถูกเก็บไว้มานาน
เขากดสวิตช์เปิดไฟ แสงไฟสลัวกระพริบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่องสว่างจ้า
ขณะเดียวกันนั้น สายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ท้องฟ้ามืดมิดราวกับหมึก ลมกระโชกแรงพัดต้นไม้จนเสียดสีกัน เกิดเสียงน่าขนลุก
เลล่ารู้สึกหวาดกลัวกับสถานการณ์ตรงหน้า เธอพยายามสงบสติอารมณ์และหวังให้อาร์เดนใจเย็นลง
สายตาของเลล่าเหลือบไปเห็นภาพวาดบนผืนผ้าใบเก่าๆ ที่แขวนอยู่บนผนัง ภาพนั้นเป็นภาพทิวทัศน์ธรรมชาติที่สวยงาม แต่เลล่ากลับรู้สึกคุ้นเคยกับภาพวาดนั้นอย่างประหลาดใจ
ภาพวาดหนึ่ง ที่วาดเด็กชายสองคน เเละเด็กหญิงในชุดเดรสสีขาว เธอเดินเข้าไปใกล้ จ้องมองที่ภาพนั้น ‘เด็กหญิงคนนี้ รูปเดียวกับเมื่อตอนนั้น’
“เธอจำได้บ้างเเล้วหรอ”
อาร์เดนเดินตรงมาที่เลล่า เขายืนกอดอก ท่าทางดูไม่ค่อยไว้ใจเธอ แววตาเขาจากโกรธเเค้นกับกลายเป็นความเสียใจ
“เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เป็นคนในครอบครัวนายหรอ”
“เด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นคนที่ฉันเกลียดที่สุด!”
อาร์เดนจ้องมองมาที่เลล่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นหยดน้ำตาเอาไว้
“พรุ่งนี้ เธอกลับบ้านไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก ฉันยกเลิกสัญญา การซื้อขายบ้านนั้นซะ”
พูดจบอาร์เดนก็เดินออกไป เหลือเพียงเลล่าที่ยังคงสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่แม้ที่จะอธิบายอะไรให้เธอฟัง เลล่าทำได้เเค่เพียงก้มมองรูปภาพนั้นภายใต้บรรยากาศที่ตึงเครียด
จ้องไปที่ใบหน้าของเด็กผู้หญิง ‘เธอคล้ายใครที่ฉันรู้จักไหมนะ’ จู่ๆคำพูดของอาร์เดนก็ดังขึ้นในใจ
“เด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นคนที่ฉันเกลียดที่สุด!”