“เลล่าสาวยน้อยร่างบางที่ตกอยู่สถาการณ์ที่น่าลำบากใจ เเม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีถึงสอง ทว่าสัมผัสได้เพียงคนเดียว”
ดราม่า,รัก,แฟนตาซี,ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,บ้าน,กาแฟ,Nc,นิยาย18+,โรมานซ์,ผี,ผีในห้อง,รักข้างเดียว,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติก,รักสามเศร้า,นักธุรกิจ,เเฝด,วิญญาณ,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
*
*
*
*
ดนตรีบรรเลงแผ่วเบาผสมผสานกับกลิ่นกายหอมสะอาดที่ลอยมาแตะจมูก ร่างบางถูกประคองไว้ด้วยมือหนา พื้นที่คับแคบเติมเต็มไปด้วยการสัมผัสของร่างกายทั้งสอง ใบหน้าเล็กแนบอยู่กลางอกกว้าง
“อาร์เดน” เธอเอ่ยชื่อผมด้วยน้ำเสียงกระเส่า
ผมเพียงมองไปที่ใบหน้าของเลล่าเท่านั้น เธอหลับตาพริ้มอย่างกับว่ากำลังฝันหวาน ‘นอนบนตักชายที่พึ่งรู้จักไม่นานได้อย่างสบายใจเลยนะ’
“อื้อ…อย่า” เลล่าส่งเสียงครางเบาๆ ทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ขณะนั้นแผ่นอกของผมสัมผัสกับริมฝีปากอุ่นๆ ของเธอ มือของเลล่าค่อยๆเลื่อนมาที่คอของผม ทำเอาหัวใจผมเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา
“เลล่า คุณละเมอ หรือว่าต้องการยั่วผมกันเเน่”
“คุณอาร์เดน” เลล่าเบิกตากว้างด้วยตวามตกใจ สองมือลงน้ำหนักมาที่แผ่นอกผม เเววตาฉายกรอกไปทางอื่น
“ตื่นเเล้วหรอ เเผนคุณกำลังไปได้สวยเลยนี่” ผมพูดยั่วโมโหเธอ เลล่าเม้มปากอย่างไม่พอใจ เธอย่นจมูกพร้อมถอนหายใจเเรง
“ปล่อยฉัน นั่งลงที่เบาะดีๆได้ไหมคะ”
“เรื่องนั้นนะหรอ ที่คุณกังวล ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังเเนบปากมาที่อกผม ทำเอาเร่าร้อนสุดๆเลยนะ” ผมพูดพร้อมเคลื่อนตัวเข้าหาร่างบาง จมูกพุ่งตรงไปหาต้นคอของเลล่า ร่างบางถอยกรูดหนี แต่ทว่าแรงกอดของผมนั้นแข็งแกร่งเกินกว่าที่เธอจะต้านทานได้
“ปล่อยนะ” เลล่าขัดขืนอย่างรุนแรง จนอาร์เดนเริ่มไม่สบอารมณ์ เขาต้องการให้เธอเชื่อฟังเหมือนกับหญิงสาวคนอื่นๆ ที่พยายามเข้าหาและยอมเป็นทาสรักโดยไม่ลังเล อาร์เดนเคยพบเจอผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่พยายามเข้าหาเขาไม่ขาดสาย และเชื่อว่าหญิงสาวตรงหน้าก็คงจะเข้าหาเขาไม่ต่างกับคนที่ผ่านมา
“ได้สิ ถ้าเรื่องที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง ผมจะยอมปล่อยคุณไปเเต่โดยดี เเต่หากว่าคืนนั้นไม่ใช่ผม ผมอาจจะต้องเพิ่มกฎในสัญญาอีกสักหนึ่งข้อ”
“กฎบ้าอะไรของคุณ ฉันมั่นใจเเน่ว่าคือคุณ หากฉันหาหลักฐานในบ้านคุณเจอ คุณต้องขายบ้านให้ฉันที พร้อมกับขอโทษฉันด้วยใจจริง”
“งั้นหรอได้ เเต่จะหาหลักฐานเเบบไหนดีล่ะ โดยการขึ้นไปห้องนอนผม พร้อมกับผมใช่หรือเปล่า”
“@_@” เลล่าหยุดชะงัก เธอพูดไม่ออกเพียงเเค่เเสดงออกทางสีหน้าที่ลนลานออกมาเท่านั้น สายตาของเธอดูประหม่า
“ว่าไง”
“ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่เเบบนั้น”
อาร์เดนดูครุ่นคิดไปชั่วขณะ ก่อนจะวางหญิงสาวลงบนเบาะอย่างเบามือ มือขวาของเขาเลื่อนมาแตะที่ปลายคาง สายตาของเขามองออกไปนอกกระจกรถ รถบนถนนต่างแล่นไปอย่างมีจุดหมายปลายทางที่ชัดเจน ต่างจากตัวเขาเองที่ยังไม่รู้ว่าเป้าหมายของชีวิตคืออะไร แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายบอกว่าเขานั้นสมบูรณ์แบบ แต่เขากลับรู้สึกว่ายังขาดบางสิ่งบางอย่างอยู่
'ความหมายของชีวิตคืออะไรกันนะ' ผมคิดในใจพลางหันกลับไปมองเลล่า เธอเองก็กำลังมองออกไปนอกกระจกรถอีกด้าน ทั้งผมเเละเลล่านั่งเงียบๆ อยู่ในรถที่แล่นต่อไปตามถนน
*****
ณ บ้านหรูใจกลางเมืองอาร์เดนเปิดประตูรถสุดหรูให้เลล่า เธอค่อยๆ ก้าวขาลงจากรถอย่างระมัดระวัง สายตาของเลล่าจับจ้องไปที่คฤหาสน์สไตล์ยุโรปอันโอ่อ่าที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตทุกตารางนิ้ว น้ำพุขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางลานบ้าน พร้อมด้วยรูปปั้นม้าขาวที่ถูกล้อมรอบด้วยสวนดอกไม้ที่ได้รับการดูแลอย่างดี
“คุณจะยืนมองอยู่ตรงนี้ จนถึงเช้าของอีกวันก็ได้นะครับ”
“ค่ะ ไหนล่ะคะ ตู้เสื้อผ้าคุณ ฉันจะรีบหาหลักฐาน รีบกลับ”
“ถ้างั้นเชิญครับ” ผมพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้มเเบบเจ้าเเผนการ ก้าวขาเดินทำทางเธอ ขณะเดินนำหน้าเลล่าอย่างเจ้าบ้านที่ดี เธอเดินตามอย่างเงียบเชียบ สายตาเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นกับสถาปัตยกรรมภายในบ้าน โคมไฟที่ประดับตามทางเดินส่องแสงสีส้มอบอุ่นระยิบระยับ ทอดตัวยาวสุดปลายสายตา
“สวัสดีค่ะคุณหนู กลับมาเเล้วหรอคะ”
“ครับ กลับมาเเล้วครับ”
เเม่บ้านเธอชื่อว่า ‘พิน’ เธอเปรียบเสมือนเเม่ของผม เพราะเลี้ยงผมมาตั้งเเต่จำความได้
“อ้าว เเล้วนี่คุณหนูพาแฟนมาด้วยหรอคะ” ป้าพินจับจ้องไปที่เลล่า เธอเองก็คงจะเเปลกใจไม่น้อยเพราะผมเองก็ไม่เคยพาใครมาที่นี่สักเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะกับผู้หญิง
เลล่าหันขวับไปที่ป้าพิน เธอเเสดงสีหน้าเขินอายพร้อมรีบปฏิเสธทันที ยกมือขึ้นมาสายไปมา เธออายจนหน้าเเดง
“ไม่ใช่เเฟนนะคะ พอดีว่าหนูเป็น เอ่อ…เเบบว่า” เธอพูดมองมาที่หน้าผม
“เเบบว่า…เเบบไหนดี” ผมเอ่ยคำพูดพร้อมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“นี่คุณ”
ผมเข้าไปกอดโอบเอวเธอเเล้วกระซิบข้างหูว่า
“ถ้าเธอบอกไม่ได้เป็นเเฟนผม แต่เข้ามาในบ้านผม เเถมยัง…จะถึงห้องผมอีก คนอื่นเขาจะคิดยังไงน้า”
“ไม่รู้” เธอหลบตาผมใบหน้าเธอก้มมองลงพื้น เธอดูเกร็งทำตัวไม่ถูก
‘ตลกจริงๆ’ผมคิดในใจอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางขวยเขินของเลล่า
“คุณหนู อย่าแกล้งเเฟนเเบบนั้นสิค่ะ มีแฟนทั้งทีพามาเเนะนำป้าบ่อยๆนะคะ”
“ไม่ใช่ นะคะ”
“ใช่ครับ เเฟนผมเขาขี้อายครับป้าพิน”
“เดี๋ยวคืนนี้ นอนค้างกันที่นี่เลยนะคะป้าจะเตรียมอาหารสุดพิเศษไว้ให้ ป้าชื่อ ป้าพิน เป็นแม่บ้านของคุณหนูมาหลายปีแล้ว
ค่ะ” ป้าพินพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มเเย้ม ยินดีต้อนรับเลล่าราวกับเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านโดยสมบูรณ์
“สวัสดีค่ะป้าพิน หนูชื่อเลล่าค่ะ หนูมาที่นี่ไม่นานค่ะ เดี๋ยวก็กลับเเล้ว”
“อ้าวตายจริง ทำไมรีบกลับขนาดนั้นคะคุณหนูเลล่า”
“ผมกับแฟนยังไม่รู้เลยครับว่าจะค้างที่นี่ไหม ขอคุยกับเธอก่อนนะครับ” ผมรีบตัดบทสนทนากับป้าพินและเลล่า พร้อมส่งยิ้มหวานๆให้ป้าพิน ก่อนจะโอบไหล่เลล่าเดินไปอีกทาง ส่วนป้าพินนั้นส่งสัญญาณยกมือขึ้นมากำเเน่น เเถมพยักหน้าเบาๆ กำลังบอกให้ผมสู้เขาอะไรอย่างนั้น ผมพยักหน้าตอบรับป้าพิน
“ป้าพินเข้าใจผิดหมดเเล้ว เพราะคุณคนเดียว”
“เเล้วไม่ใช่เพราะคุณอยากจะเป็นหรอกเหรอ”
“ไม่” เธอปฏิเสธเสียงเเข็ง
“มาสิ ห้องผมอยู่ข้างบน” ผมคว้ามือเธอก่อนจะดึงให้ตามขึ้นเเต่โดยดี
“นี่ คุณจะตามใจตัวเองมากไปแล้วนะ ปล่อยฉันสักที ฉันจะเดินเอง”
ผมปล่อยมือเธออย่างว่านอนสอนง่าย เเต่สองมือผมมันว่างเลยขออุ้มเธอเเทนเลยเเล้วกัน
“นี่คุณ เป็นลูกคนเดียวรึไง ถึงได้เอาแต่ใจขนาดนี้”
ผมชะงักกับคำพูดเธอชั่วครู่ ‘ลูกคนเดียวหรอ’ ก่อนจะเดินต่อ เเม้ว่าเลล่าจะดิ้นไปมาแต่นั้นก็ไม่ได้ระคายเคืองต่อผมเลยสักนิด
“ยิ่งคุณดิ้นมันจะยิ่งทำให้ไปถึงห้องช้าลงนะ”
“ถ้าฉันเดินเอง จะไวกว่านี้เยอะ”
“คุณนี่ดื้อจริงๆ”
“ใครกันที่ดื้อ คุณนั้นแหละ”
ผมเลิกต่อล้อต่อเถียงกับเธอ ผมอุ้มเธอเดินขึ้นชั้นสองของบ้าน ส่วนห้องนอนของผมนั้นเป็นระเบียบ ทุกอย่างถูกจัดแจงเอาไว้เป็นอย่างดี
“ถึงเเล้วนะห้องผม เริ่มกันเลยไหม เผื่อคุณเบื่อเกมของคุณเเล้ว ก็มาเล่นเกมของผมเเทน”
“พอเลย ปล่อยได้เเล้ว”
ผมวางเธอลง แต่ยังไม่ทันถึงพื้น เลล่าก็พุ่งเป้าไปยังตู้เสื้อผ้าของผมทันที ร่างน้อยเปิดตู้เสื้อผ้า ควานหาเสื้อผ้าทีละตัว ก้มลงเปิดลิ้นชักโดยไม่ได้ขออนุญาตผมแม้สักคำ เเละเธอก็ไปสะดุดเข้ากับลิ้นชักส่วนตัวของผม ของในนั้นก็เเค่…เห็นเธอเจอเองเเล้วกัน
“กรื้ดดด นี่มันกางเกงในคุณ ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อน”
“คุณต่างหากที่ทำอะไรโดยพลการ”
“ทำไมมันมีเเต่ชุดสูทเนี่ย คุณไม่ใส่ชุดธรรมดาบ้างเลยรึไง”
“ก็ผมทำงานทุกวัน”
“ฉันว่าคุณเอาชุดไปซ่อนรึเปล่า ไม่ก็ยังไม่ซักเเน่ๆ”
“เอาสิ อยากจะเเกล้งหาตรงไหนอีกล่ะ ลื้อไปตั้งขนาดนั้นคงเหลือเเค่บนตัวผม”
“หลบไปก่อนได้ไหม ฉันจะลงไปหาป้าพิน”
เลล่าวิ่งลงไปชั้นล่าง ผมวิ่งตามเธอลงไป เธอมุ่งเป้าไปที่ป้าพินที่กำลังล้างผักสดอยู่
“เลล่า” ผมเรียกชื่อเธอ
“ฉันขอไปถามป้าพินให้มั่นใจ”
“ป้าพินคะ ป้าพินเคยเห็นคุณอาร์เดนใส่ชุดประมาณนี้บ้างไหมคะ เธออธิบายลักษณะชุดให้ป้าพินฟัง”
“คุณหนูไม่เคยใส่ชุดเเนวนั้นหรอกค่าคุณหนูเลล่า ตอนสมัยเรียนคุณหนูก็เเทบจะใส่เสื้อเชิ้ตเนี๊ยบอยู่ตลอด เเต่ชุดที่คุณเลล่าพูดถึงมันคุ้นๆนะคะ เเต่คงไม่ใช่คุณหนูอาร์เดนหรอกค่ะ”
“งั้นหรอคะ ขอบคุณค่ะป้าพิน”
ดวงพักตร์ของเลล่าดูเศร้าสร้อยด้วยความผิดหวัง เธอเดินกลับมาหาผมด้วยใบหน้าที่สับสน จากใบหน้าที่มั่นใจพลิกเป็นหน้าตรงข้ามโดยชัดเจน ผมที่ยืนมองเธอจากราวบันได เห็นเธอก้าวเดินขึ้นมาที่บันไดอย่างช้าๆ ก่อนจะเงยหน้ามองมาที่ผมอย่างคนรู้สึกผิด
“ถอดความมั่นใจทิ้งไปแล้วหรอ” ผมกล่าว
“ฉันขอโทษที่เข้าใจคุณผิด”
“ก็ดี ทีนี้เลิกกล่าวหาผมสักที เเต่ผมไม่สงสารคุณหรอกนะ ยังไงก็ต้องเพิ่มกฎสัญญาอยู่ดี”
“ ห๋าาา กฎอะไรของคุณ ฉันยังไม่ตกลง…. อือใช่ฉันเองก็เสนอคุณไปเหมือนกัน”
“ขึ้นห้องผมไปคุยกันดีกว่า”
“ไม่เป็นไรคะ ฉันจะกลับเเล้ว คุณจะเพิ่มกฎอะไรโทรมาบอกแล้วกันนะคะ”
“อย่าขัดคำสั่งเจ้านาย ลืมไปเเล้วหรอฐานะคุณคืออะไรหรือจะให้ผมอุ้มอีกรอบ”
“ฉันจะเดินเอง”
เธอเดินตามผมขึ้นมาเเต่โดยดี ผมเองก็ไม่เข้าใจเธอเท่าไหร่นัก ว่าเธอโกหกหรือพูดจริงกันเเน่ หากวิเคราะห์จากท่าทางที่เธอเเสดงออกมา ผมก็รู้สึกได้ว่าเธออาจไม่ได้โกหก
“ฉันเห็นคุณจริงๆ เเต่ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะคิดไปเอง ไม่สิฉันเห็นคุณจริงๆ”
ผมไม่ได้กล่าววาจาใดๆ ทว่าเอื้อมมือหนาไปยังประตูแล้วล็อกปิดกันจากโลกภายนอก บรรยากาศภายในห้องนั้นเงียบสงบ ได้ยินเพียงลมหายใจของเราสอง ผมอยู่ในห้องกับหญิงสาวที่ผมปรารถนา ใบหน้าของเลล่าอ่อนหวานกับริมฝีปากอวบอิ่มเข้ารูป รูปร่างของเธอเล็ก แต่ทรวดทรงกลับเย้ายวนใจ หน้าอกที่อวบอิ่มเต็มเปี่ยม ผมละสายตาจากเธอไม่ได้จริงๆ
“คุณอาร์เดน คุณจะทำอะไร”
“นั่งลง เงียบๆ สัญญาว่ามันจะต้องเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับคุณ”
“เดี๋ยวค่ะ” เธอเอามือกอดอกเเน่น คล้ายกำลังปกป้องร่างกายตัวเอง ถึงอย่างนั้นกับทำให้ผมสังเกตเห็นทรวงอกเเน่นของเธอผ่านเสื้อบางสีขาวได้ง่ายขึ้น
“ชุดชั้นในลูกไม้สีดำที่ประคองอกสวยของคุณ ขอเป็นมือผมแทนได้ไหม”
ผมกล่าวจบ จึงค่อยๆ คลานขึ้นคร่อมร่างบางของเลล่า มือขวาของผมจับไหล่ของเธอกดลงบนเตียงด้วยสัญชาตญาณ ผมยิ้มเยาะออกมาด้วยความพึงพอใจ มือเล็กๆ ของเธอพยายามดันผมออกให้ห่างจากเขตหวงห้าม เเต่ทว่าเธอหลับตาพริ้มเชิญชวนให้ผมทำต่อไปได้ ตรงข้ามกับร่างกายที่กำลังต่อต้านผม
เสียงหัวใจเต้นดังผสานกับเสียงลมหายใจสลับไปมา ร่างของเธอที่กำลังสั่นระริก ‘ผมคงต้องตอบสนองด้วยอุ่นไอรักขนาดใหญ่ของผมแล้วล่ะ’ ใบหน้าของเลล่าประหม่าและแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เบือนหน้าไปด้านข้างเล็กน้อย ผมประสานมือหนาเข้ากับมือบางของเธอ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงกระเส่าเบาๆว่า
“กฎที่ว่ามาเป็นทาสรักผมสิ”
Talk
อ่านเเล้วเป็นอย่างไรบ้าง อย่าลืมมาComment
เเชร์ความคิดเห็นกันน้า
