“เลล่าสาวยน้อยร่างบางที่ตกอยู่สถาการณ์ที่น่าลำบากใจ เเม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีถึงสอง ทว่าสัมผัสได้เพียงคนเดียว”
ดราม่า,รัก,แฟนตาซี,ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,บ้าน,กาแฟ,Nc,นิยาย18+,โรมานซ์,ผี,ผีในห้อง,รักข้างเดียว,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติก,รักสามเศร้า,นักธุรกิจ,เเฝด,วิญญาณ,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เลล่าสาวยน้อยร่างบางที่ตกอยู่สถาการณ์ที่น่าลำบากใจ เเม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีถึงสอง ทว่าสัมผัสได้เพียงคนเดียว”
ผู้แต่ง
HOLM_XX
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู่อ่านทที่มีอายุ 18+ ขึ้นไปเท่านั้น
ผู้อ่านที่อายุต่ำกว่า 18+ ควรได้รับคำเเนะนำ
คำเตือน
ตัวละครมีปมในความสัมพันธ์ ดราม่า มีการทำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม คำพูด ความรุนแรง
โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน
**อัพทุก 19:00**
Arden(อาร์เดน)
187/26 Y
ลักษณะนิสัย:INTP
*ความสมบูรณ์เเบบที่พร้อมพรั่งไปด้วยความสามารถ*
เป็นนักธุรกิจบริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ และถือหุ้นส่วนธุรกิจสีเทาอยู่หลายเเห่ง
ไม่โรแมนติกเเละมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมอยู่บ่อยครั้ง
Ardel(อาร์เดล)
185/26 Y
ลักษณะนิสัย:ENFP
*น้องหมาโกลเก้นที่อยากถูกเป็นที่รัก*
เป็นลูกนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง พ่อเเม่ร่ำรวยมีน้องชายฝาเเฝด
น่ารักขี้อ้อนคล้ายน้องหมาโกลเด้น อยากรู้อยากเห็น
Layla(เลล่า)
157/22Y
ลักษณะนิสัย:ENFJ
*นึกถึงวันที่ฝนตกกับกาเเฟร้อนๆ*
ครอบครัวค่อนข้างมีฐานะทางการเกิด หลังจากพ่อเสียชีวิต เเม่ของเธอต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ
ชอบความยุติธรรม เข้าอกเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างดี
1 Comment= 1 กำลังใจ
มีความสุขกับการอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ
*
*
*
*
สวัสดีตัวฉัน
เหตุการณ์จากวันนั้นผ่านมาเข้าวันที่เจ็ดเเล้ว ทุกอย่างยังคงดำเนินอย่างเรียบง่าย ฉันมีป้าสาที่คอยดูเเล พูดคุยเเละรับฟังกันเเละกัน ทำเอาคลายความคิดถึงจากแม่ลงได้มากเลยล่ะ
ส่วนเรื่องของฉันเเละอาร์เดนเราทั้งคู่ไม่ได้ติดต่อกันเลย ฉันพยายามอยากจะโทรหาเขาหลายครั้ง อยากรู้ว่าเขายังสบายดีอยู่หรือเปล่า?
ถึงอย่างนั้น ฉันยังมีเรื่องดีๆ อยู่ ฉันมีเพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน จะนับว่าคนก็ไม่เชิง เขาใจดีกับฉันมาก คอยอยู่เคียงข้าง เราสนิทกันอย่างรวดเร็วอย่างกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อน พูดถึงเขาเเล้วฉันก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที
เขาชื่อ ‘อาร์เดล’ ตั้งเเต่ฉันเปิดใจต้อนรับเขา เขาสดใสร่าเริงมากๆ เเละฉันเองก็มีคำถามว่า “เขานั้นรู้จักฉันได้ยังไง”
ฉันพยายามคิดด้วยตัวเอง เเต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกสักที
ส่วนบ้านเก่าฉัน ตอนนี้ตัดสินใจปล่อยเช่าไปก่อน ฉันอยู่ที่นี่กับป้าสา เเละอาร์เดล ทุกอย่างมีความสุขดี…..
ฉันวางปากกาลง ก่อนจะปิดสมุดจดบันทึกไดอารี่ของตัวเอง พรางมองที่หน้าต่าง บรรยากาศยามสายยังคงงดงามอยู่เช่นเคย เเสงอุ่นจากดวงอาทิตย์กระทบผ่านหน้าต่าง
“เลล่า” อาร์เดลเอ่ยเรียกชื่อฉันด้วยใบ้หน้าที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์
ฉันหันมองชายตรงหน้าที่กำลังพยายามชี้นิ้วไปที่กล่องเก่าๆใบนึง เหมือนพยายามให้ฉันหยิบให้
ฉันลืมบอกไปอย่างนึง ตั้งเเต่ที่อาร์เดลมีสถาวะอารมณ์ที่สดใส พลังงานของอาร์เดลชัดเจนเเละมีพลังมากขึ้น เเม้เเต่ตอนเช้าเอง เขายังมาปรากฏให้เห็นได้อยู่บางครั้งบางคราว
“กล่องนี้หรอ” ฉันเอ่ยถามอาร์เดล
เขาพยักหน้างึกๆ ทำท่าทางตื่นเต้น คล้ายกับเด็กเล็กที่อยากรู้อยากเห็นต่อโลก
ฉันหยิบกล่องขึ้นมา ก่อนจะปัดฝุ่นออก เป็นกล่องไม้ที่ถูกล็อคด้วยกุญเเจเล็กๆ เพียงเเค่จับกุญเเจก็หลุดออกอย่างง่ายดายตามสภาพอายุของมัน
ข้างในนั้นมีอัลบั้มรูปภาพ เมล็ดกาแฟ รูปภาพวาด เเละเครื่องเล่นเพลงที่พังเเล้ว
.
.
.
เสียงสะอื้นของคนข้างหลังดังขึ้น จนฉันต้องหันหลังกลับไปมอง
“อาร์เดล นายเป็นอะไร”
ฉันหยิบตุ๊กตาตัวน้อยมาลูบหัวมันเบาๆ เป็นตัวเเทนของอาร์เดล ฉันหวังว่าจะช่วยปลอบประโลมคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้จะไม่ไล่นายไปไหนอีกเด็ดขาด”
“จริงนะ เลล่า อย่าทิ้งฉันไปอีกนะ”
มุมปากเขาหยักโค้งขึ้น ตัวของอาร์เดลค่อยๆ เลือนลางจางลง
“เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งไป” ฉันยื่นมือคว้าไปที่ตัวอาร์เดล ฉันรู้ดีว่าฉันสัมผัสเขาไม่ได้เเต่ก็หวังว่า จะสามารถยื้อเวลาไม่ให้เขาไป ถึงอย่างนั้นฉันเพียงจับได้เเค่อากาศ
‘อาร์เดล’ ฉันเอ่ยชื่อเขาเพียงเบาๆ ก้มลงมองกล่องไม้ในมือ ฉันตั้งใจว่าจะดูไปพร้อมกับเขา ‘เก็บไว้ดูกับอาร์เดลดีกว่า ฉันคิดว่ามันควรจะไปแบบนั้น’ ปลายมือเรียววางกล่องคืนที่เดิม
“ตุบ”
กล่องไม้ร่วงหล่นลงสู่พื้น เลล่าหันกลับมามองก่อนจะพบว่า อัลบั้มรูปกระจัดกระจายไปคนละทิศทาง เธอก้มลงเพื่อเก็บรูปเข้าที่ เเต่ก็ต้องสะดุดกับภาพเก่าๆ อยู่ใบนึง
ภายในภาพนั้น ถูกถ่ายที่บ้านหลังนี้เอง มีเด็กชายสองคนที่หน้าเหมือนกัน กับเด็กสาวตรงกลาง ที่ถูกฉีกใบหน้าออกไป ‘ใครกันนะ เด็กสาวคนนี้’
เธอหยิบรูปอื่นๆ ดู กลับไม่มีใบไหนเลยที่ถูกฉีกหรือทำลาย ฉันมั่นใจว่า ‘อาร์เดนนั้นต้องเป็นแฝดกับอาร์เดลเเน่’ ฉันไม่ได้ถามเจ้าตัวไปตรงๆเพราะฉันยังไม่ได้เจอกับอาร์เดนเลย
เลล่าหยิบมองภาพวาด เป็นภาพของเด็กผู้ชายสองคนเเละหญิงสาว โดยเด็กผู้หญิงในภาพสวมชุดเดรสสีขาวผมยาวสวย เลล่านำรูปวาดเทียบกับภาพถ่าย มันคือเวลาเดียวกันวันเดียวกัน เธอเป็นญาติของคนบ้านหรือรึเปล่า‘
“เมล็ดกาแฟเก่าๆ นี่ล่ะ” ของภายในกล่องเกิดคำถามชวนสงสัยให้เลล่าเป็นอย่างมาก “เมล็ดกาแฟนี้ เป็นของอาร์เดลหรือเปล่านะ”
‘เรื่องราวที่เกิดขึ้นฉันเองควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ’ เลล่ารู้สึกหนักใจไม่น้อยเมื่อเธอนั้นกำลังอยู่ในสถาการณ์ที่ไม่สามารถบอกใครได้ เเม้จะอยากบอกให้ทางอาร์เดนรู้
ว่า ‘อาร์เดล’ ยังคงอยู่ที่นี่ เขาไปได้หายไปไหน..
“ถ้าบอกเขาไปเขาจะเชื่อฉันไหมนะ”
.
.
.
ฉันเดินลงไปที่ชั้นล่าง เจอป้าสากำลังนั่งเก็บดอกไม้อยู่ที่สวนหลังบ้าน ป้าสาเองเธอเคยเสนอไอเดียเรื่องปลูกผลไม้ ฉันเองก็เห็นด้วย แต่ยังไงก็ต้องรอคำขออนุญาตจากอาร์เดนอยู่ดี
“คุณเลล่า ดูนี่สิคะ ดอกไม้สวยๆ ทั้งนั้น”
ป้าสาเดินพร้อมดอกไม้ในตะกร้าสาน พร้อมยื่นให้ฉันดู
“สวยและมีกลิ่นหอมด้วยค่ะ กลิ่นมาจากดอกสีขาวอันนี้ใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ ดอกนี้เรียกมะลิก้านเเดงค่ะ นิยมนำไปสกัดเป็นน้ำมันหอมระเหย”
“ดอกเล็กๆ เนี่ยหรอคะ”
“ใช่เเล้วค่ะ ป้าเอาไปจัดแจกันก่อนนะคะ”
ฉันพยักหน้าส่งยิ้มให้ป้าสา ตั้งแต่รู้จักกับเธอมาป้าสาไม่เคยอยู่นิ่งเลยสักวัน
ฉันชอบบ้านหลังนี้มันอบอุ่นมากจริงๆ มองออกไปเห็นความร่มรื่นไร้เสียงรบกวน ดอกไม้สวยประจวบกับเเม่น้ำทอดยาว ‘บ้านหลังนี้เหมาะที่จะเป็น บ้านครอบครัวจริงๆ’
“ตื้ด…….ตื้ด…….ตื้ด…….”
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์
“เอ๋!”
“อาร์เดน อาร์เดนโทรมา”
ฉันกดรับสาย ใจเต้นตึบๆ เขาจะโทรมาในเรื่องอะไรกันนะ
“สวัสดีค่ะ เลล่าพูดค่ะ”
“คุณหนูเลล่า ป้าเองนะคะ”
น้ำเสียงป้าพินดูเศร้าสร้อย
“ป้าพิน มีอะไรรึเปล่าคะ”
เลล่าตั้งใจฟังที่ปลายสายพูด นัยน์ตาขยายกว้าง เลล่าเเสดงท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธอรัปปากกับปลายว่าจะรีบไปทันที
เลล่าเร่งฝีเท้าบอกกล่าวป้าสาว่าเธอนั้นมีธุระก่อนจะ สตาร์ทรถคู่ใจ ตรงเข้าเมือง ‘จะเป็นอะไรมากไหมนะ?’
เลล่าสลัดความคิดเชิงลบที่มีต่อ ‘อาร์เดน’ หมดสิ้น มีเพียงเเค่ใจที่เป็นกังวลเท่านั้น เธอเฝ้ารอการติดต่อมาจากชายหนุ่มนานหลายวัน
เธอเลี้ยวรถออกจากซอยเข้าสู้ถนนใหญ่ ขับตามเส้นทางที่ป้าพินนั้นบอกมา แม้ว่าเธอนั้นจะไม่ชำนาญทางนัก เเต่ด้วยความรู้สึกห่วงใยเต็มเปี่ยม มุ่งหน้าออกเดินทางโดยไม่วังวนต่อสิ่งใด
ผ่านไปถึง สองชั่วโมง
.
.
.
รถน้อยยังคงวิ่งวุ่นวายกับถนนเมืองใหญ่ ‘มาถูกทางรึยังนะ’
สายตาพรางมองเส้นทางผ่านโทรศัพท์มือถือ เธอขับเรื่อยๆ ถนนเริ่มคุ้นชิน เธอมั่นใจเเล้วว่า เธอมาถูกทางเเล้ว
“นั้นไง อยู่ตรงนั้น”
เลล่าเลี้ยวรถเข้าสู่บ้านหลังใหญ่ ที่มาเป็นครั้งที่สอง ประตูบ้านเปิดเองอัตโนมัติ บ่งบอกถึงความโออ่าของบ้านนี้เป็นอย่างดี
“คุณหนูเลล่า มาเเล้วหรอคะ”
ป้าพินโผล่กอดด้วยความโล่งใจ
“ป้าพยายามจะติดต่อคุณหนูไปหลายที เเต่ป้าหาเบอร์คุณเลล่าไม่ได้เลย เลยวิสาสะใช้นิ้วคุณหนูอาร์เดนปลดล็อดหน้าจอโทรศัพท์”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ หนูเข้าใจ ตอนนี้คุณอาร์เดนอยู่ที่ไหนคะ”
ป้าพินชี้นิ้วไปที่ห้องนอนของอาร์เดน
“ค่ะ หนูขอขึ้นไปดูเขานะคะ”
“ได้ค่ะ ตอนนี้คุณหนูอาร์เดนยังไม่ฟื้นเลยค่ะ ป้าอยากให้คุณหนูเลล่าเช็ดตัวให้คุณหนูเเทนป้าทีนะคะ”
“คุณหนูของป้า เขาอยู่ตัวคนเดียวค่ะ เวลาเขาเจ็บป่วย มีเเค่ป้าที่คอยอยู่กับเขาค่ะ”
น้ำตาป้าพินไหลทะลักของมาอย่างไม่อาย โผล่เข้ากอดเลล่าอีกครั้ง
เธอรีบหาน้ำอุ่นพอดี กับผ้าเช็ดตัวเตรียมให้เลล่า
เลล่าเอ่ยรับปากกับคนตรงหน้าว่า
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวหนูจะอยู่ช่วยอีกเเรง คุณอาร์เดนไม่เป็นอะไรเเน่นอนค่ะ”
พูดจบเลล่าเดินขึ้นไปชั้นสอง เธอค่อยๆเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนของอาร์เดน
ภาพตรงหน้าทำให้เลล่าแสบร้อนที่กลางอก อาร์เดนที่นอนอยู่ตรงหน้าเธอ ครั้งนี้ไม่ได้ดูสมบูรณ์แบบอย่างที่เคยเป็น
“อาร์เดน ฉันมาเเล้วนะ”
ปลายมือเรียวทาบไปที่เเผ่นอกกว้าง ปล่อยน้ำตาอาบเเก้มไร้เสียงสะอื้น
Talk
อ่านเเล้วเป็นอย่างไรบ้าง อย่าลืมมาComment
เเชร์ความคิดเห็นกันน้า 🎀🩷🙏🏻
(ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ)