“เลล่าสาวยน้อยร่างบางที่ตกอยู่สถาการณ์ที่น่าลำบากใจ เเม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีถึงสอง ทว่าสัมผัสได้เพียงคนเดียว”
ดราม่า,รัก,แฟนตาซี,ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,บ้าน,กาแฟ,Nc,นิยาย18+,โรมานซ์,ผี,ผีในห้อง,รักข้างเดียว,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติก,รักสามเศร้า,นักธุรกิจ,เเฝด,วิญญาณ,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เลล่าสาวยน้อยร่างบางที่ตกอยู่สถาการณ์ที่น่าลำบากใจ เเม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะมีถึงสอง ทว่าสัมผัสได้เพียงคนเดียว”
ผู้แต่ง
HOLM_XX
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู่อ่านทที่มีอายุ 18+ ขึ้นไปเท่านั้น
ผู้อ่านที่อายุต่ำกว่า 18+ ควรได้รับคำเเนะนำ
คำเตือน
ตัวละครมีปมในความสัมพันธ์ ดราม่า มีการทำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม คำพูด ความรุนแรง
โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน
**อัพทุก 19:00**
Arden(อาร์เดน)
187/26 Y
ลักษณะนิสัย:INTP
*ความสมบูรณ์เเบบที่พร้อมพรั่งไปด้วยความสามารถ*
เป็นนักธุรกิจบริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ และถือหุ้นส่วนธุรกิจสีเทาอยู่หลายเเห่ง
ไม่โรแมนติกเเละมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมอยู่บ่อยครั้ง
Ardel(อาร์เดล)
185/26 Y
ลักษณะนิสัย:ENFP
*น้องหมาโกลเก้นที่อยากถูกเป็นที่รัก*
เป็นลูกนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง พ่อเเม่ร่ำรวยมีน้องชายฝาเเฝด
น่ารักขี้อ้อนคล้ายน้องหมาโกลเด้น อยากรู้อยากเห็น
Layla(เลล่า)
157/22Y
ลักษณะนิสัย:ENFJ
*นึกถึงวันที่ฝนตกกับกาเเฟร้อนๆ*
ครอบครัวค่อนข้างมีฐานะทางการเกิด หลังจากพ่อเสียชีวิต เเม่ของเธอต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ
ชอบความยุติธรรม เข้าอกเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างดี
1 Comment= 1 กำลังใจ
มีความสุขกับการอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ
*
*
*
*
เตียงนุ่มยุบตัวลงเมื่อร่างของเลล่าถูกกดทับด้วยร่างหนาของอาร์เดน เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง ก้มลงมองเลล่าแล้วค่อยๆ เลื่อนมือดึงชายเสื้อบางของเธอขึ้น เผยให้เห็นผิวเนื้ออ่อนนุ่ม
เลล่ารู้สึกตัวร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงถี่รัว เธอถูกอาร์เดนจู่โจมด้วยการประทับริมฝีปากลงบนหน้าท้องน้อยของเธออย่างซาบซ่าน
เลล่าตอบรับรอยจูบ เกร็งสะโพกขึ้นเล็กน้อย ความรู้สึกเร่าร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอจนไม่อาจต้านทานได้
“ขอดึงเสื้อขึ้นอีกหน่อยได้ไหม?”
“คุณอาร์เดน ปล่อยค่ะ”
“เเต่หน้าเธอดูต้องการให้ฉันทำแบบนั้นนะ”
“ฉันทำเรื่องเเบบนี้กับคนที่ฉันไม่ได้รัก ไม่ได้จริงๆค่ะ”
“เดี๋ยวนี้จำเป็นต้องรักด้วยหรอ เธอยังเวอร์จิ้นอยู่สินะ”
เขาไม่แม้แต่จะฟังคำห้ามปรามของฉัน ฉันรู้สึกกระวนกระวายที่ท้องน้อย 'ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน' การสัมผัสทางกายที่อาร์เดนมอบให้ฉัน ทำให้ฉันเคลิ้มจนไม่เป็นตัวเอง ฉันไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามขนาดนี้มาก่อน ฉันจะทำเรื่องอย่างว่ากับอาร์เดนจริงๆ ใช่ไหม ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสทางกายกับเขา คล้ายกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก
อาร์เดนดึงเสื้อฉันขึ้นจนเห็นชุดชั้นในสีดำลูกไม้ เขาค่อยๆล้วงมือไปที่ด้านหลังของฉันเพื่อปลดชุดชั้นในของฉัน อกนูนของฉันกำลังถูกมืออาร์เดนลุกล้ำเข้ามา
“ใหญ่พอดีมือเลย ขอดูดหน่อยนะ”
สิ้นเสียง อาร์เดนกดนวดที่เนินอกอันอวบอิ่มจนชิดเข้าหากัน ก้มลงเข้าหาตัวฉัน ลมหายใจร้อนๆของเขาพัดผ่านตรงส่วนที่ไวต่อความรู้สึก จังหวะนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจนฉันสะดุ้งเล็กน้อย
“ตื้ดดด…..ตื้ด….ตื้ด…..”
“ตื้ดดด…..ตื้ด….ตื้ด…..”
“เเม่งเอ้ย ใครโทรมาวะ” อาร์เดนผงะออกจากตัวฉันอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นรับสายโทรศัพท์อย่างเลี่ยงไม่ได้ มือข้างหนึ่งจับโทรศัพท์แนบหู ใบหน้าที่ดูหงุดหงิดค่อยๆ เปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยและเย็นชา แววตาของเขาดูโกรธเกรี้ยว
“ได้ ตอนนี้กูไม่ติดอะไร จะรีบไป ฝากมึงจัดการไปก่อน” อาร์เดนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังก่อนจะจัดแจงใส่เสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย
“เธอรีบเเต่งตัวเรียบร้อย ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ เรื่องวันนี้ฉันจะทดเเทนคืนให้เป็นสองเท่าเลย”
“อะ อืม” ฉันสับสนกับตัวตนของเขาอย่างมาก เขาคงจะมองว่าฉันเป็นเพียงของเล่นสำหรับเหล่าลูกคนรวยที่ถูกตามใจจนเคยตัว เหตุการณ์วันนี้ทำให้ฉันรู้สึกช็อคและขยะแขยงตัวเอง ฉันรู้สึกว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลย ยิ่งเมื่อฉันเห็นคำพูดของเขา ฉันยิ่งเกลียดผู้ชายแบบเขามากที่สุด!
ฉันลุกขึ้นแต่งตัว ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม พยายามตั้งสติก่อนจะออกจากห้องและลงไปนั่งร้องไห้ที่ห้องรับแขกชั้นล่าง ป้าพินไม่อยู่ที่ห้องครัวแล้ว มีเพียงฉันคนเดียว ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนภาพที่มองไปเบลอไปหมด 'อย่าให้เขาเห็นว่าเรากำลังเสียใจ' ฉันแค่อยากมีประสบการณ์ทางเพศที่ดีกว่านี้ โรแมนติกแบบที่ฉันเคยฝันไว้ แต่เหตุการณ์นี้ทำลายภาพฝันอันสวยงามของฉันไปหมด เขาคงจะทำแบบนี้กับผู้หญิงจนชินแล้วล่ะ
เสียงเดินลงบันไดของอาร์เดน ดังถี่อย่างรีบเร่ง เขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตลงมาจากเสื้อสีขาวที่ฉันเห็นเมื่อเช้า กลายเป็นสีดำสนิท ฉันสังเกตเห็นที่ข้อมือเข้าคล้ายว่าถอดนาฬิกาออกไปด้วย
“เธอนั่งรถกลับบ้านไปก่อนนนะ เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่ง”
พูดจบเขาก็เดินออกจากบ้านตรงดิ่งไปที่รถหรูสีดำพร้อมกระจกรถที่มืดทึบทุกด้าน โดยไม่ได้หันมามองฉันแม้แต่น้อย ขับรถล่วงหน้าออกไปก่อน 'ทำไมถึงรีบขนาดนั้นนะ'
เอาล่ะ ฉันเลิกคิดถึงเขา สลัดความคิดเกี่ยวกับเขาออกไปทั้งหมด ฉันลุกขึ้นจากโซฟา แม้จะพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้น แต่ภาพที่เขาสัมผัสร่างกายฉัน ทั้งที่ควรจะเป็นชายที่รักฉัน ให้คุณค่าฉัน ทว่ากลายเป็นเขาภาพยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แต่เสียงคนขับรถก็มาแทรกแซงความคิด ทำให้ฉันหลุดออกจากภาพที่น่าอับอาย
“คุณผู้หญิง รถพร้อมแล้วครับ เชิญครับ”
“ค่ะ”
ฉันเดินตามร่างชายวัยกลางคนแต่งกายสุภาพ ฉันขึ้นรถโดยนั่งที่เบาะหลังชิดกับกระจกเฉียงกับคนขับ บรรยากาศตึงเครียดและเงียบงัน รถออกเดินทางมุ่งหน้าไปทางที่ฉันมา
ฉันก้มมองนาฬิกาบนโทรศัพท์มือถือ '16:47' นานขนาดนี้แล้วหรอ สายตาฉันพร่ามองไปตามทาง นั่งเหม่อลอย ในใจยังคงกระวนกระวาย 'ใจฉันไม่สงบเลย' ฉันมองไปที่คนขับรถ พลางคิดในใจว่าจะถามเขาดีไหมนะเรื่อง 'อาร์เดน'
เเต่ว่า…….
“เอ่อ…ขอโทษนะคะคือว่า” พูดไปเเล่วฉันเผลอพูดออกไปแล้ว
“ครับ”
“ปกติแล้ว คุณอาร์เดน ชอบพาสาวๆเข้าออกบ้านเป็นปกติหรือเปล่าคะ” สายตาคนขับรถมองฉันผ่านกระจก
“ผมไม่รู้ตื้นลึกนะครับ ถ้าพามาที่นี่ยังไม่เคยเห็นครับ”
มันหมายความว่ายังไงนะ ที่บอกไม่เคยเห็น เขาแอบพามาหรอ? หรือพาไปที่อื่น คอนโดหรอ? ฉันคิดว่าเขาคงไม่ได้วาดฝันภาพที่สวยงามเหมือนกับฉัน ถึงได้ขาดความอ่อนโยนกับเพศตรงข้ามขนาดนี้ ‘ใจฉันสลายหรือเปล่านะ’
เลล่ายกมือขึ้นกำอกแน่น ในใจเธอแหลกสลายจากอาร์เดน เธอโทษตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาจากความผิดพลาดของเธอเอง เธอเคยวาดฝันไว้ว่า เธออยากจะมีชีวิตรักที่อบอุ่น ชายคนนั้นควรจะเป็นคนที่ทำให้เธอเข้าใจคำว่าความรักอย่างถ่องแท้
เลล่ามองออกไปนอกหน้าต่างรถที่กำลังแล่นไปตามจุดหมาย พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที ภาพที่สะท้อนมายังดวงตาของเลล่ายังคงเหมือนเดิม มีเพียงความรู้สึกของเลล่าที่หม่นหมอง เลล่าอดคิดไม่ได้ว่า ช่วงเวลาใกล้พลบค่ำนั้นเหมาะสมกับความรู้สึกของเธอที่สุด
******
ณ ร้านบาร์หรูแห่งหนึ่งบรรยากาศครึกครื้นตลอดทั้งวัน พร้อมเเสงหลากสีที่สว่างเเวววับไปมา ถนนสายนี้เป็นย่านเริงรมย์ที่ระดับนักธุรกิจ คนรวย มารวมกันที่นี่
“มาเเล้วว่ะ บอสกู” ร่างกายสูงผมสีบลอนด์น้ำตาลนามว่า‘ฮันเตอร์’ กล่าวทักทายอาร์เดน
“เป็นไงบ้างวะ กูไม่อยู่แป๊บเดียว เล่นบุกมาถึงถิ่น”
“เอาหน่าเพื่อนสนุกๆว่ะงานนี้ กูเองก็ไม่อยู่ พวกสวะนั่นเเม่งสร้างเรื่อง” ฮันเตอร์กล่าว
“พวกผมขอโทษครับบอส ทางนั้นบุกมาโดยไม่ทันตั้งตัว” พูดจบเหล่าลูกน้องก้มหัวพร้อมเพียงกัน
“โชว์ให้กูเห็น ว่างานนี้กูจะต้องไม่พลาด” อาร์เดนดึงเสื้อหัวหน้าของเหล่าลูกน้องขึ้นมา ก่อนจะหยิบปืนจ่อไปข้างหู คนตรงหน้าไม่กล้าเเม้จะสบตาของอาร์เดน ทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างสั่นกลัว
“ได้ครับบอส”
อาร์เดนปล่อยเสื้ออย่างไม่สบอารมณ์นัก เเววตาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเพียงเเค่ยื่นปืนให้คนตรงหน้า
“ทำให้เรียบร้อย” เหล่าลูกน้องรีบรับปืนทันที
“ครับบอส” เหล่าลูกน้องวิ่งกรูกลับเข้าไปที่ทางหลังบาร์โดยใช้เสียงเงียบที่สุด
“กูกับมึงเข้าทางหน้าบาร์ ทำตัวตามสบายเหมือนมาเที่ยว” อาร์เดนเอ่ยบอกฮันเตอร์
“เที่ยวแบบหลบลูกตะกั่วใช่ไหม ฮ่าๆ” ฮันเตอร์หัวเราะเบาๆ ราวกับไม่สกสะท้านกับเหตุการณ์ตรงหน้า
ทั้งอาร์เดนและฮันเตอร์เดินเข้าไปในบาร์หรูที่อาร์เดนเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด บรรยากาศภายในตึงเครียด แม้ด้านหน้าร้านจะดูเหมือนปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แท้จริงแล้ว สาวๆ และพนักงานที่ให้บริการความบันเทิงภายในร้านกลับถูกสั่งให้ทำตัวปกติ ด้วยกระสุนปืนของผู้ไม่ประสงค์ดี
“มาแล้วหรอบอสที่ใครอวยนักอวยหนา หน้าตามึงนี่กวนตีนไม่เคยเปลี่ยน” โนวา หัวหน้าธุรกิจสีเทาที่แฝงตัวอยู่ภายใต้บริษัทยักษ์ใหญ่ กล่าวทักทายอาร์เดนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่อาร์เดนยังคงนิ่งเฉย ไม่ได้แสดงความรีบร้อนแต่อย่างใด
“มึงนี่เเม่ง” ฮันเตอร์ไม่สบอารมณ์กับทางโนวาเป็นอย่างมาก ก่อนจะเดินปรี่ไปทางโนวา แต่ถูกขัดขวางด้วยมือหนาของอาร์เดน
“ต้องการอะไร มาตกลงคุยกันก่อน” อาร์เดนเอ่ยถามกับโนวา ด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
“ได้ กูก็อยากคุยอยู่พอดีเลย เเต่คุยด้วยลูกปืนกูนะ” พูดจบโนวา สั่งการให้ลูกน้องมารวมตัวกันอย่างหนาแน่น ล้อมรอบอาร์เดนและฮันเตอร์ ขณะที่พนักงานและสาวๆ ถูกผลักออกจากร้านอย่างไม่ใยดี
โนวาที่นั่งอยู่บนโซฟาหรูสีแดงพร้อมสาวงามสองคนนั่งประกบข้าง ลุกขึ้นตรงดิ่งมาหาอาร์เดน มือล้วงหยิบปืนขึ้นมาจ่อที่ศีรษะอาร์เดน ก่อนเสียงปืนจะดังขึ้นหนึ่งนัด
"ปัง!"
Talk
อ่านเเล้วเป็นอย่างไรบ้าง อย่าลืมมาComment
เเชร์ความคิดเห็นกันน้า