“เมื่อสัญญาแต่งงานคือกรงที่ขังหัวใจไว้ด้วยความเกลียด”
แต่ยิ่งพยายามหนีเท่าไร…หัวใจก็ยิ่งเดินเข้าไปหาเขาโดยไม่รู้ตัว”
เมื่อฉันต้องแต่งกับคนที่เกลียดขี้หน้า - ตอนที่ 3 ห้องหอที่ไร้แสงไฟ โดย Kan Yu 坎羽 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
เรื่องสั้น,จีน,ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ปลายทางคือความรักแท้,แต่งงานกำมะลอ,ศัตรูหัวใจ,ดราม่า,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อฉันต้องแต่งกับคนที่เกลียดขี้หน้า
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
“เมื่อสัญญาแต่งงานคือกรงที่ขังหัวใจไว้ด้วยความเกลียด”
แต่ยิ่งพยายามหนีเท่าไร…หัวใจก็ยิ่งเดินเข้าไปหาเขาโดยไม่รู้ตัว”
ผู้แต่ง
Kan Yu 坎羽
เรื่องย่อ
เมื่อ “เมษา” หญิงสาวลูกครึ่งไทย–จีน ต้องยอมแต่งงานกับชายหนุ่มที่เกลียดเธอเข้าไส้ เพื่อแลกกับการกอบกู้ชื่อเสียงของครอบครัว
เจ้าบ่าวของเธอคือ “หลิว ปาร์ค เหวินหลง” ซีอีโอหนุ่มเลือดผสมจีน–อิตาเลียน ผู้เย็นชาและมองว่าความรักคือเรื่องไร้สาระ
การแต่งงานของทั้งคู่เริ่มต้นจาก “ข้อตกลง” มากกว่าความรู้สึก แต่เมื่ออยู่ใกล้กันมากขึ้น เขาเริ่มเห็นด้านอ่อนโยนในความเงียบของเธอ
ทว่าความจริงที่ซ่อนอยู่ในสัญญาแต่งงานกลับกลายเป็นระเบิดเวลา—พร้อมจะทำลายทุกอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจทั้งสอง
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่ 3 ห้องหอที่ไร้แสงไฟ
วันนี้ฉันได้มาอยู่บ้านเขาแล้ว แต่จะเรียกว่าบ้านก็ไม่ได้ เพราะใหญ่มาก ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ก็ว่าได้ พอได้เข้ามาแล้วรู้สึกว่าบ้านเขาสไตล์สง่างามของยุโรปเข้ากับความลึกซึ้งของตะวันออก ฉันมองสำรวจไปทั่ว
"อย่าจับมั่วละ" เสียงเขาพูดเรียบๆ ขึ้นมา
"คะ?" ฉันไม่ได้จับมั่วนะ แค่มองสำรวจเฉยๆ หรอก พูดซะฉันเป็นเด็กซนไป (เราก็ไม่ดื้อซะหน่อย)
"ห้องเธออยู่ปีกขวา แล้วอย่าก่อเรื่องละ แล้วอย่าเข้าห้องทำงานฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน เข้าใจใช่ไหม"
"เข้าใจแล้วคะ"
แล้วแม่บ้านก็เดินนำฉันไปที่ห้องที่เขาเตรียมไว้ให้
"ห้องนี้เหรอ" ฉันหันไปถามแม่บ้านเขา
"ใช่คะ ห้องนี้คะ แต่คุณหนูเมษาไม่ต้องกลัวคุณปาร์คเขานะคะ"
พอแม่บ้านพูดจบ ฉันก็เดินเข้าห้องไป แสงจากหน้าต่างส่องลอดเข้ามาเพียงเล็กน้อยในห้องที่มืดเกือบสนิท เสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกชัดเจนเกินไปในความเงียบ
ฉันนั่งพิงหัวเตียง มือกอดผ้าห่มแน่น และตุ๊กตาน้องเต่าทะเลมากอดไว้แน่น ส่วนเขานอนหันหลังให้ เหมือนไม่มีใครอยู่ข้างกัน เพราะเขาไม่ได้ตามฉันมาตั้งแต่แรก
ไม่มีคำพูด ไม่มีการสบตา มีเพียงลมหายใจที่บอกว่าทั้งคู่ยังมีชีวิตอยู่ ราวกับความเย็นชากำลังกลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้