เพราะติดรถคนแปลกหน้าในคืนวันฝนตก ชีวิตที่ยุ่งเหยิงของเธอจึงได้เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
รัก,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,นิยายโรมานซ์,นิยายโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สิ่งแรกที่ปวีย์สัมผัสได้เมื่อไม่มีรินญาดาอยู่เคียงข้างก็คือเรื่องการงานของตัวเองนั้นมันติดขัดไปเสียแทบจะทุกอย่างจะออกไปขายงานก็ไม่มีไฟล์พรีเซนเทชั่นที่สบายตาเพราะที่ผ่านมาแฟนสาวเป็นคนที่คอยจัดการเรื่องนี้ให้เขามาโดยตลอด
ซึ่งอันที่จริงรินญาดาก็ไม่ได้ทำแค่คอยส่งเสริมเขาในเรื่องการเรื่องงานเพราะปวีย์มีเธอคอยอยู่เคียงข้างมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นนักศึกษาใครๆ ต่างก็ไม่เคยรู้ว่ารายงานที่ไร้ที่ติและไฟล์พรีเซนต์งานที่ทั้งอาจารย์และเพื่อนนักศึกษาล้วนแต่เอ่ยปากชมนั้นเป็นผลงานของนักศึกษาสาวที่อ่อนวัยกว่าเขาสองปี
“พี่วีจะไปไหนคะ” เสียงหวานเอ่ยถามหลังจากปฏิบัติกิจกามเสร็จสิ้นแล้วชายหนุ่มรุ่นพี่ไม่ได้เล้าโลมเธอเพื่อขอเริ่มยกสองอย่างที่เขาชอบทำแต่ปวีย์กลับลุกขึ้นจากเตียงไปอย่างหน้าตาเฉย
“พี่มีงานค้างนิดหน่อยค่ะน้องดาหนูนอนเล่นไปก่อนนะเดี๋ยวพี่มานอนกอด” ปวีย์ยังมีแก่ใจเดินกลับมาหอมแก้มหญิงสาวที่ทำหน้ากระเง้ากระงอดอยู่บนเตียงอันที่จริงเขาก็อยากจะนอนฟัดเธอให้หนำใจแต่ก็เพราะยังมีงานค้ำคอจึงไม่อาจทำตามใจของตัวเองได้พรุ่งนี้หากเขาไม่ไปเสนองานลูกค้าคงได้โดนหัวหน้าบ่นจนเสียหมาแน่ๆ
“แต่น้องดายังไม่อิ่มเลยนี่คะตรงนี้ยังอยากกินอีกเยอะๆ เลย” หญิงสาวสะบัดผ้าห่มออกจากกายแล้วอ้าขาออกกว้างในท่าทางเชิญชวนซึ่งทันทีที่ปวีย์มองเห็นความฉ่ำเยิ้มที่ยั่วยวนเขาก็อยากจะกระโจนเข้าไปตะครุบถ้าไม่ติดว่างานในวันพรุ่งนี้นั้นมันสำคัญกว่าจริงๆ
“ขอโทษค่ะแต่งานมันสำคัญจริงๆ แต่ถ้าหนูอยากกินอีกเยอะๆ ก็มาช่วยพี่ทำงานไหมถ้างานเสร็จเร็วเวลาที่เหลือพี่จะให้หนูกินจนจุใจเลย” ชายหนุ่มพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบด้วยรู้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ชอบให้ใครมาขัดอกขัดใจเธอเป็นที่สุด
“ไม่เอาหรอกค่ะเลิกงานแล้วน้องดาก็อยากพักบ้างแค่ทำงานมาทั้งวันในออฟฟิศก็เหนื่อยจะตายแล้วพี่วีจะทำงานก็ทำไปเถอะค่ะแต่ว่าช่วยสั่งอาหารให้น้องดากินก่อนแล้วกันจะไปอาบน้ำรอ” อภิชดาพูดอย่างเอาแต่ใจจากนั้นก็ดีดตัวลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายที่เหนียวหนึบหนับในทันทีส่วนทางด้านปวีย์ก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้างแต่ก็ยอมทำตามที่หญิงสาวบอกอย่างว่าง่าย
แน่นอนว่าไฟล์พรีเซนต์งานเวอร์ชันไฟลนก้นของปวีย์ต้องถูกตำหนิจากผู้จัดการแผนกและที่ร้ายไปกว่านั้นงานที่เขาหมายมั่นปั้นมือเอาไว้ว่าจะเป็นงานใหญ่ที่ตนเองจะได้แสดงความสามารถถูกโอนไปให้พนักงานน้องใหม่เป็นคนดูแลแทนส่วนตัวเขาก็ได้หยิบจับแต่พวกงานอีเว้นต์เล็กๆ ซึ่งนับว่าเป็นการถูกหักหน้าอย่างจัง
เมื่อคิดว่าจะปล่อยให้เรื่องงานตกต่ำไปมากกว่านี้ไม่ได้ปวีย์จึงต้องเดินหน้าง้อรินญาดาอีกครั้งเพราะเขาต้องการการสนับสนุนจากเธอมันเป็นความช่วยเหลือที่อภิชดาก็ให้เขาไม่ได้จริงๆ
“เอ่อ ญาดาเราเข้าไปก่อนนะ” ช่วงพักเที่ยงแม้ว่ารินญาดาจะไม่ต้องลงไปหาข้าวกินด้านนอกบริษัทแต่บางวันเธอกับพิมพ์พลอยก็เดินออกไปหาขนมหวานไม่ก็ผลไม้มากินล้างปากและเก็บไว้เป็นเสบียงยามบ่ายแต่ใครมันจะคิดว่าพอกลับเข้ามาทำงานจะพบอดีตคนรักยืนรออยู่ที่หน้าแผนก
“ไม่เอาเข้าไปพร้อมกันนี่แหละ” แน่นอนว่ารินญาดาไม่คิดจะเสียเวลากับปวีย์ดังนั้นเธอจึงไม่คิดที่จะหยุดคุยหรือทักทายเขาเลยแม้แต่น้อย
“ญาดาพี่ขอคุยกับหนูหน่อยได้ไหมคะ” แต่ยังไม่ทันที่สองสาวจะได้เดินเข้าแผนกเสียงของชายหนุ่มก็ร้องเรียกออกมาเสียได้แต่กระนั้นรินญาดาก็ไม่คิดที่จะหยุดการก้าวขาแต่เธอกลับรีบสับเท้าให้รวดเร็วมากกว่าเดิมเสียอีก
“ญาดาพี่ขอโทษจริงๆ มาคุยกันก่อนเถอะนะ” ปวีย์ในเวอร์ชันเสียงสองเสียงสามแบบนี้คนที่อยู่ด้วยกันมานานหลายปีอย่างรินญาดาทำไมจะฟังไม่ออกว่ามันเป็นเสียงที่แฝงไปด้วยความต้องการบางอย่างในอดีตนั้นเขาจะใช้เสียงนุ่มๆ พูดจาคะขาให้เธอเคลิ้มแล้วขอให้ทำงานแทนอยู่บ่อยๆ
ซึ่งในช่วงแรกๆ นั้นรินญาดาก็ทำให้เพราะว่าเห็นใจเขาและคิดไปเองว่าเขาน่าจะเหนื่อยจากการทำงานที่บริษัทมามากแล้วแต่หลังๆ เธอทำให้เพราะว่าตัดความรำคาญไม่อย่างนั้นเขาก็จะมาวอแววุ่นวายไม่มีหยุด
เมื่อเห็นว่าอดีตแฟนสาวไม่คิดจะฟังเขาจริงๆ ปวีย์จึงตัดสินใจพุ่งตัวเข้ามาคว้าแขนของเธอไว้แต่ใครจะคิดว่ารินญาดาจะกล้าสะบัดมือเขาออกแล้วหันมาจ้องหน้ากันตาเขียว
“อย่ามายุ่งกับฉัน” รินญาดาพูดแค่นั้นก็สะบัดหน้าเดินเข้าแผนกไปพร้อมกับพิมพ์พลอยทิ้งไว้แต่ปวีย์ที่ได้แต่ยืนทำหน้าเซ่อเพราะตกใจจนทำอะไรไม่ถูกที่ผ่านมานั้นหญิงสาวไม่เคยมีทีท่าแข็งกระด้างกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อเห็นว่าท่าไม่ดีแล้วปวีย์จึงต้องกลับไปตั้งหลักที่แผนกของตนเองก่อนในระหว่างนั้นเขาก็จัดการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเรื่องงานด้วยการใช้น้องฝึกงานในแผนกนั่นแหละช่วยจัดการกับไฟล์งานที่จะใช้นำเสนอลูกค้าให้แต่ก็ดีหน่อยที่ค่าจ้างไม่ได้มีอะไรมากแค่ต้องใช้เวลากับเธอสักคืนเท่านั้นก็พอแล้วเผลอๆ ถ้าทำผลงานดีต่อไปก็จะได้คนช่วยทำงานเป็นประจำอีกด้วย
แม้จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเรื่องงานไปได้แต่ปวีย์ก็ยังคงไม่ถอดใจเรื่องของรินญาดาเพราะถึงงานของเขาจะดีขึ้นในสายตาของหัวหน้าแต่มันก็ยังไม่สมบูรณ์แบบเช่นที่รินญาดาเคยทำให้เพราะถึงจะเป็นไฟล์พรีเซนต์เพื่อขายงานธรรมดาๆ แต่อดีตคนรักกลับตีโจทย์ที่ลูกค้าต้องการได้แตกกระจายทำให้เขามักจะดีลงานได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ
“เขามาอีกแล้วนะญาดายืนรออยู่ที่เดิมเลย” พิมพ์พลอยที่ช่วงนี้ทำหน้าที่องครักษ์ประจำตัวของเพื่อนสาวเดินมากระซิบบอกเรื่องที่แม่บ้านประจำแผนกวิ่งมาแจ้งข่าวเธอเมื่อครู่เพราะเจ้าของเรื่องอย่างรินญาดาติดคุยงานกับพี่ต้นอ้อ
“น่ารำคาญจัง เราเดินลงบันไดหนีไฟไปชั้นนึงแล้วค่อยออกมาลงลิฟต์ไปข้างล่างดีไหมนะ” เมื่อเขาดักอยู่หน้าประตูแผนกรินญาดาก็คิดถึงทางออกอื่นซึ่งก็คือบันไดหนีไฟที่แต่ละชั้นจะมีอยู่สองจุด จุดแรกที่หน้าห้องน้ำที่เป็นห้องโถงส่วนอีกจุดคือติดกับห้องครัวในแผนก
ครั้นจะลงบันไดหนีไฟไปยังชั้นล่างสุดเลยรินญาดาก็ไม่กล้าเพราะถ้าหากปวีย์เกิดฉลาดขึ้นมาแล้วตามเธอไปก็คงจบกันแม้บันไดหนีไฟทั้งสองจุดจะอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกันแต่ก็ใช่ว่าเขานั้นจะไม่รู้สักวันหนึ่งก็ต้องมาตามหาเธอได้อยู่ดีนิสัยของผู้ชายคนนั้นสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อความต้องการของตัวเองอยู่แล้ว
“เอาแบบนั้นก็ได้เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนเอง” พิมพ์พลอยเองก็ไม่คิดจะทิ้งเพื่อนให้เดินลงบันไดหนีไฟไปตามลำพังทั้งคู่ต้องขึ้นรถไฟฟ้าสายเดียวกันกลับบ้านแต่เป็นรินญาดาที่ต้องเปลี่ยนสถานีหลังจากที่เธอลงไปก่อนดังนั้นทั้งคู่จึงกลับบ้านด้วยกันแทบทุกวันเว้นแต่วันที่คนรักของพิมพ์พลอยขับรถมารับ
“อือ ขอบใจนะพลอย” สองสาวเร่งเก็บสัมภาระเพราะอีกไม่ถึงสามนาทีจะได้เวลาเลิกงานและเมื่อพี่ๆ เพื่อนๆ ทยอยเดินออกประตูแผนกไปทั้งรินญาดาและพิมพ์พลอยก็วิ่งลงบันไดหนีไฟไปทันทีโดยแม่บ้านประจำแผนกคอยอำนวยความสะดวกให้
สองสาวตัดสินใจว่าจะเดินลงบันไดหนีไฟไปจนถึงชั้นของลานจอดรถที่อยู่ในชั้นที่ห้าจากนั้นก็จะค่อยๆ ใช้ทางเดินของลานจอดรถเดินลงมายังชั้นล่างแม้ทางออกจะอยู่ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าสักนิดก็ไม่เป็นไรเสียแรงเดินคงจะดีกว่าการที่จ้องเสียเวลาไปพูดกับคนอย่างปวีย์
ไม่นานนักคีรีภัทรก็ได้รับรายงานเรื่องความประพฤติของปวีย์ที่ตามรังควานพนักงานหญิงต่างแผนกและถึงแม้ชาวีจะแนะนำให้เขาวางตัวเป็นกลางแต่น้องชายที่เป็นเจ้านายกลับไม่ค่อยจะยอมฟังคอยเอาตัวเองเข้าไปกันท่าพนักงานฝ่ายขายที่มองมาจากดาวอังคารก็จะรู้ว่าเขานั้นจงใจทำให้มันเป็นเช่นนั้น
แต่ความช่วยเหลือของเขาก็ยังอยู่ในขอบเขตไม่ได้ทำให้รินญาดาต้องรู้สึกอึดอัดหรือว่าถูกเพ่งเล็งจากเพื่อนร่วมงานและเมื่อปวีย์รู้ว่าอดีตคนรักนั้นมีกำลังเสริมเป็นถึงผู้บริหารเขาจึงต้องจำใจถอยทัพกลับมาคิดแผนการเข้าหารินญาดาใหม่อีกครั้ง
“ทำไมพี่วียังต้องไปวุ่นวายกับรินญาดาด้วยคะ” หลังจากจบดินเนอร์สุดหรูบนรูฟท็อปของโรงแรมชั้นนำที่อภิชดางอแงอยากจะมาหลายครั้งหญิงสาวก็เอ่ยถามเรื่องที่เธอได้ยินเข้าหูมาบ่อยๆ ในช่วงนี้
“ไม่มีอะไรค่ะ พี่แค่อยากได้คนทำงานให้เท่านั้นเองก็น้องดาไม่ยอมช่วยพี่นี่นา” ปวีย์ตอบทีเล่นทีจริงแบบปัดๆ ไปเพราะไม่อยากมีปัญหากับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะการมีปากเสียงกับอภิชดาเป็นสิ่งที่ทำให้เขาปวดหัวเป็นอย่างมากถ้าเลี่ยงได้เขาก็อยากจะเลี่ยงให้ถึงที่สุด
“งานใครคนนั้นก็ต้องทำเองสิคะพี่จะมาโยนให้น้องดามันก็ไม่ใช่ น้องดาเองก็มีงานเหมือนกันยังไม่เห็นต้องให้พี่วีช่วยทำเลยแต่ก็เอาเถอะค่ะให้มันจบที่เรื่องงานก็แล้วกันอย่าให้น้องดารู้นะว่ามีเรื่องอื่นแอบแฝง” อภิชดาตอบกลับคล้ายจะไม่ใส่ใจและเธอก็ไม่ใส่ใจจริงๆ ในเรื่องงานของปวีย์แต่เธอใส่ใจเรื่องของรินญาดามากกว่าเพราะได้ยินข่าวว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นที่เป็นพนักงานธรรมดาๆ ไม่โดดเด่นมาโดยตลอดแต่พักหลังกับมีคนพูดถึงเธอบ่อยมากขึ้น
ไม่ใช่ว่าพูดถึงในเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยวกับการเลิกราที่ผ่านมาหลายเดือนแล้วแต่เป็นเรื่องที่แผนกต่างๆ เกิดมามองเห็นความสามารถของเธอพร้อมๆ กันและดูท่าผู้บริหารคนใหม่จะถูกอกถูกใจในตัวผู้หญิงคนนั้นมากด้วย
“รู้แล้วครับพี่มีหนูคนเดียวอยู่แล้ว” ไม่พูดเปล่ามือที่ไวเป็นปลาหมึกของปวีย์ก็วางแหมะลงที่ต้นขาขาวๆ ของหญิงสาวก่อนจะเลื้อยล้วงเข้าไปหาซอกอุ่นๆ ให้ปลายนิ้วได้ซุกซบอยู่อย่างนั้น
เขารู้ดีว่าจุดอ่อนของอภิชดาคือชอบความตื่นเต้นเร้าใจในที่สุ่มเสี่ยงการล้วงควักกันเล็กๆ น้อยๆ ในที่สาธารณะนั้นจะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย
หรือถ้าหากเธอหงุดหงิดเขาขึ้นมาจริงๆ ทางแก้ปัญหาก็มีง่ายๆ หาที่เงียบๆ สักที่จอดรถแล้วจัดการปิดปากเธอด้วยอะไรอุ่นๆ แข็งๆ ถ้าสบายตัวแล้วอภิชดาก็จะสงบปากสงบคำไปเอง
“พี่วีขา ตรงนั้นลึกๆ เลย” เพียงแค่รถติดไฟแดงเจ็ดสิบห้าวินาทีอภิชดาก็ทำให้ปลายนิ้วของเขาฉ่ำเยิ้มด้วยเมือกลื่นและที่มากไปกว่านั้นเธอยังร่อนเอวเข้าหาก้านนิ้วยาวของเขาด้วยท่าทางร่านร้อนอีกด้วย
“โอเคค่ะ ลึกๆ ลึกแบบนี้เลยไหมคะ” ชายหนุ่มเองก็ตามใจเมื่อพบว่าเป็นอีกครั้งที่ตัวเองนั้นมาถูกทางแล้วจึงไม่ลังเลเลยที่จะดันนิ้วพรวดเดียวเข้าไปจนสุดโคนและเป็นโชคดีที่ขับรถมาถึงคอนโดภายในเวลาไม่กี่นาทีหลังจากนั้นอภิชดาถึงได้เปลี่ยนที่นั่งย้ายมาร่อนเอวอยู่บนตักของเขาแทน
