พ่อมดที่แกชราได้เก็บความทรงเอาไว้ในลูกแก้วทั้ง 4 ลูก ต่างก็มีความทรงจำนั้นที่แสนจะล้ำค่า เขากลัวว่าความทรงจำที่แสนล้ำค่าจะหายไป ทว่าลูกแก้ว 4 ลูก กลับหายไป เขาจึงต้องออกตามหาลูกแก้วทั้ง 4 ลูก มาให้ได้
แฟนตาซี,ผจญภัย,ผจญภัย,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อเอ็ดเวิร์ดลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตนเองนั้นกำลังยืนอยู่บนเรือสำเภาที่มีผู้คนวิ่งอยู่บนเรือกันด้วยความวุ่นวายท่ามกลางพายุที่พัดมาอย่างบ้าคลั่ง
กระแสน้ำพัดพาเรือสำเภาไปกระแทกเข้ากับก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ยักษ์ทำให้เรือสำเภาทำให้มีรูรั่วขนาดใหญ่น้ำมหาสมุทรที่เย็นเฉียบไหลทะลักเข้าไปในเรือสำเภาเรื่อยๆ จนเรือใกล้จะจมลงทุกที
โดยที่มีคนบนเรือพยามปลดเชือกที่มัดเรือลำเล็กสองลำ ทว่าเรือสำเภาถูกกระแสน้ำพัดไปชนเข้ากับก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ยักษ์อีกลูกที่อยู่ด้านข้าง
เรือสำเภาแตกและแยกออกจากกันอย่างรวดเร็วทำให้คนที่อยู่บนเรือวิ่งหาของมาช่วยเหลือคนตกน้ำมหาสมุทรที่เย็นเฉียบกันอย่างอลหม่าน เอ็ดเวิร์ดพยามว่ายน้ำตะเกียกตะกายเนื่องจากเขานั้นว่ายน้ำไม่เป็น เขาใกล้จะหมดแรงในไม่ช้า
"เอ็ดเวิร์ด! จับมือข้า!"
มือของชายวัยกลางคนได้ยื่นมือเข้ามาใกล้ๆ จับมือของเอ็ดเวิร์ดให้ขึ้นมาบนเรือลำเล็ก เขานั่งอยู่บนเรือลำเล็กตัวสั่นด้วยความหนาวเหน็บที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำทะเลที่เย็นเฉียบ ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะนำผ้ามาห่มให้ตัวเขา
คนที่อยู่บนเรือสำเภากำลังแก้เชือกเรือลำเล็กอีกหนึ่งลำได้สำเร็จช่วยเหลือคนอื่นที่ตกน้ำให้ขึ้นมาบนเรือลำเล็กนำผ้ามาห่มให้ ก่อนที่เรือเล็กทั้งสองลำของพวกเขาจะออกแรงช่วยกันพายเรือแล่นผ่านก้อนน้ำแข็งที่มีขนาดใหญ่ยักษ์หลายก้อนลอยน้ำมหาสมุทร
จนไปเจอเข้ากับหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่อยู่บนเกาะปกคลุมไปด้วยหิมะซึ่งในตอนนี้เริ่มจะตกโปรยลงมาอย่างช้าๆ พวกเขาเดินขึ้นไปเหยียบแผ่นน้ำแข็งทีละคน ก่อนที่จะเดินไปที่หมู่บ้านขอที่นอนพักค้างคืนเพื่อหลบลมหนาวจากพายุหิมะ
ยามเช้าที่เริ่มต้นด้วยลมที่พัดมาอย่างเบาๆและความหนาวเหน็บที่มันช่างจับใจเสียเหลือเกิน พายุหิมะได้สงบลงแล้ว พวกเขากำลังพายเรือลำเล็กออกเดินทางกลับไปยังเกาะของตัวเองด้วยความเสียใจเนื่องจากเรือสำเภาขนส่งสินค้าได้จมลงไปในน้ำทะเลทั้งหมดแล้วเรียบร้อย
เอ็ดเวิร์ดกำลังจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนเรือลำเล็ก ทว่าได้มีบางสิ่งมาจับที่แขนเสื้อจากทางด้านหลังของเขา เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าได้มีมือเล็กๆของเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาจับเอาไว้
"พี่ชายครับ พวกพี่จะไม่อยู่กินซุปปลาทะเลกับพวกเราก่อนหรอครับ?"
กลุ่มคนบนเรือทั้งสองลำได้มองหน้ากันก่อนที่จะตอบตกลงไปกินซุปปลาทะเลกับพวกชาวบ้าน เด็กชายที่พูดชวนนั้นยิ้มราเมื่อมีคนได้มาร่วมวงทำอาหารและกินซุปด้วยกันกับชาวบ้านในหมู่เกาะแห่งนี้
ระหว่างที่กลุ่มพวกเขาพูดคุยกับชาวบ้านกันอย่างสนุกสนาน ก็มีหญิงแก่ชราคนหนึ่งได้บอกเรื่องเรือลำเล็กที่พวกเขาใช้ออกเดินทางว่ามันไม่เหมาะกับการเดินทางสักเท่าไหร่เมื่อมีหลายคนทำให้ยากต่อการเดินทาง
หญิงแก่ชราได้พูดแนะนำพวกเขาอีกว่าที่เกาะแห่งนี้มีเทพผู้พิทักษ์ปกปักรักษาดูแลหมู่บ้าน พวกเขาสามารถขอพรได้เพียงแค่หนึ่งข้อ แต่สามารถขอพรแค่สิ่งที่จับต้องได้เท่านั้น
โดยที่การขอพรได้นั้นจะต้องปั้นหิมะให้เป็นรูปร่างสิ่งของที่ต้องการ จากนั้นก็พูดขอพรกับเทพผู้พิทักษ์ สิ่งที่ได้ปั้นจากหิมะขึ้นมาจะเป็นจริงดั่งที่ใจนั้นปรารถนา
หลังจากที่พวกเขาได้ยินคำแนะนำจากหญิงแก่ชราก็ได้กล่าวขอบคุณ พวกเขาจึงตัดสินใจว่าจะพักอาศัยอยู่ที่นี้ก่อน ในระหว่างที่พวกเขาช่วยกันปั้นหิมะให้เป็นรูปเรือสำเภาให้เสร็จ
ในบางครั้งพวกเขาก็ไปนั่งพักตกปลากับพวกชาวบ้านนำมาทำอาหารหรือไม่ก็ไปช่วยงานชาวบ้านเล็กๆน้อยๆและอาจจะไปนั่งจับกลุ่มสอนหนังสือให้กับเด็กๆที่ลานกว้างยังกลางหมู่บ้าน
พวกเขาได้ใช้เวลาในการปั้นหิมะให้เป็นรูปเรือสำเภาห้าเดือนจนเสร็จ พวกเขาได้ให้ชายวัยกลางคนเป็นคนที่พูดขอพรกับเทพผู้พิทักษ์บนเกาะของชาวบ้าน
หิมะที่พวกเขาได้ช่วยกันปั้นก็ได้กลายเป็นเรือสำเภาขึ้นมาจริงๆดั่งที่หญิงแก่ชราได้บอกเอาไว้ พวกเขาได้ช่วยกันดันเรือสำเภาสีฟ้าลงไปในน้ำทะเล
ก่อนที่พวกเขาจะได้ออกเดินทาง ชาวบ้านก็ได้ให้ปลาทะเลตัวใหญ่จำนวนมากมาหลายตัวให้มาเพื่อเป็นการขอบคุณที่ได้ไปช่วยงานและช่วยสอนหนังสือให้กับลูกๆของชาวบ้าน
พวกเขาโบกมือลาชาวบ้าน ก่อนที่จะบังคับเรือสำเภาเดินทางกลับเกาะที่เป็นบ้านเกิดของตัวเองนำปลาที่ได้มานั้นไปขายยังในตลาดและได้กำไรกลับมามากมาย
เอ็ดเวิร์ดก็กลับมาในร่างของชายแก่อายุวัย 90 ปีดั่งเดิม ลูกแก้วสีฟ้าที่เขาเคยถือนั้นกลับหายไป ชาวบ้านต่างถามด้วยความเป็นห่วงว่าเขานั้นเป็นอย่างไรบ้าง
"ลุงครับ ลุงลุกขึ้นไหวมั้ยครับ?"
ชายหนุ่มคนหนึ่งได้เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงก่อนที่จะจับเขาขึ้นให้ลุกขึ้นยืน เมื่อพ่อมดลองมองหน้าก็จำได้ว่าเด็กคนนั้นคือคนที่ได้จับแขนเสื้อที่เขาได้เห็นในลูกแก้วสีฟ้า
ชายหนุ่มได้บอกอีกว่าเดี๋ยวจะมีเรือสำเภาสีฟ้าเดินเรือมาที่นี้เพื่อรับปลาของชาวบ้านไปขาย เผื่อเขานั้นอยากจะขึ้นเรือเดินทางไปที่อื่น
