วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
ผู้แต่ง
ลูกไก่สามตัวเรื่องย่อ
วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,เรื่องสั้น,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชีวิตของวันสุขชายหนุ่มที่พูดไม่ได้
วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
กำนันยิ่งจับแก่นกายของเขาใส่เข้าไปในรูสวาทของวันสุข พยายามดันเข้าไปทั้งอย่างนั้น
"อ่าา ฝืดชะมัด ตอนแรกว่าจะไม่ใช้ต้องใช้แล้วสินะ กำนันยิ่งลุกเดินไปหยิบเจลหล่อลื่น
วันสุขเห็นว่ากำนันยิ่งหันหลังให้ตนจึงคิดหนี รีบวิ่งออกไปที่หน้าประตู แต่ก็ไม่ทันโดนกำนันยิ่งจับตัวได้เสียก่อน กำนันยิ่งลากวันสุขแล้วผลักลงบนเตียง
"ไอ้ใบ้ มึงคิดจะหนีกูไปไหนฮะ มึงนี่มันโง่สิ้นดี เป็นเมียน้อยกูสบายเสือกไม่ชอบ อยากไปยืนขายก๋วยเตี๋ยวกับไอ้มืดนักใช่ไหม"
กำนันเอามือซ้ายกำลำคอวันสุขไว้ ส่วนมือขวาตบไปที่ใบหน้าวันสุขอย่างแรง
วันสุขใบหน้าแดงช้ำเป็นรูปมือ ร้องไห้ยกมือไหว้ขอร้องกำนันยิ่ง
"ไอ้สัดเอ๊ย! มึงทำให้กูโมโหเองนะ ถ้ามึงยังดื้อด้านอีกกูจะเอาโซ่มาล่ามไว้ ปิดประตู ปิดหน้าต่างไม่ให้มึงเห็นแสงเดือนแสงตะวันเลยคอยดู"
กำนันยิ่งพูดเสร็จเขาก็เอาเจลราดลงบนรูสวาทของวันสุข และราดลงบนแก่นกายของเขาเพิ่มเติม จากนั้นก็จับแก่นกายของเขายัดเข้าไปรูสวาทของวันสุขอีกค้งอย่างแรง
"อึก!" วันสุขสะดุ้งตัวแรง
"ทำเป็นสะดีดสะดิ้งขัดขืนกู แต่พอกูใส่ดุ้นเข้าไปในก้นของมึงกับรัดแน่นเชียวนะ เอาซะเกือบทำให้กูลืมเรื่องที่โมโหมึงไปเมื่อกี้เลย งั้นเอาเป็นว่าช่างเรื่องก่อนหน้านั้นเถอะเรามาสนุกกันดีกว่า"
กำนันยิ่งกระแทกแก่นกายเข้าออกรูสวาทของวันสุขอย่างไม่บันยะบันยัง วันสุขทั้งรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านเป็นอย่างมากพยายามกลั้นเสียงครางเอาไว่ กลัวว่ากำนันยิ่งหากได้ยินจะยิ่งชอบใจ แล้วกระแทกแรงมากกว่านี้
กำนันมองสีหน้าท่าทางของวันสุขก็รู้ว่าวันสุขเสียวซ่านเป็นอย่างมากแต่พยายามกลั้นเสียงครางไว้ กำนันจึงคิดแกล้งวันสุขเขาจึงก้มหน้าลงแล้วดูดเม้มหัวนมของวันสุขพร้อมกับกระแทกแรง ๆ ลึก ไปด้วย
"อร๊างส์ อะส์ อือส์" (วันสุขคราง)
"ซี๊ดด เสียงครางมึงเร้าอารมณ์ฉิบหาย กูรู้นะว่ามึงตั้งใจไม่ร้องออกมาเพราะกลัวกูมีอารมณ์มากกว่าเดิมสินะ แต่ว่าการที่มึงพยายามกลั้นเสียงไว้แบบนี้แต่หน้ามึงไม่ได้เก็บสีหน้าด้วย ก็ยิ่งดูเร้าอารมณ์เป็นบ้า เป็นไงจ๊ะเมียชอบไหมดูดนมไปด้วยกระแทกไปด้วยดูสินะ ดุ้นเมียแข็งจนจะแตกแล้ว ฮ่า ๆ"
กำนันทำสีหน้าชอบใจทั้งกระแทก ทั้งดูดเลียหัวนม พร้อมกับเอามือกำแก่นกายของวันสุขรูดขึ้นรูดลงไปด้วย สักพักวันสุขก็ทนไม่ไหวเสร็จคามือกำนัน
"ชิงเสร็จก่อนอีกแล้วนะมึง เป็นเมียที่เห็นแก่ตัวจริง ๆ ชอบเสร็จก่อนคนเดียวใช้ไม่ได้เลย เห็นทีผัวต้องจริงจังทำให้ตัวเองเสร็จบ้างแหละ ขมิบก้นให้แน่น ๆ ผัวจะกระแทกต่อไม่ให้เมียพักเลย"
วันสุขโดนกระแทกต่อรัว ๆ ถี่ ๆ ไม่ผ่อนแรง แม้ว่าวันสุขจะเสร็จอีกครั้ง กำนันยิ่งกลับไม่มีท่าทีจะผ่อนแรง แต่กลับทำแค่ยิ้มอย่างชอบใจ แล้วกระแทกต่อรัว ๆ จนในที่สุดกำนันยิ่งก็เสร็จหลั่งน้ำกามในรูสวาทวันสุขจนแน่น
"เสียวชะมัด กูคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เอามึงมาเป็นเมียน้อยอีกคน ไหนรอบนี้มึงลองขึ้นให้กูสิ กูอยากดูว่าคนใสซื่ออย่างมึงเวลาขย่มจะดูร่านขนาดไหน"
"อะ อ๋า อะ" วันสุขพยายามสื่อสาร
"มึงพูดว่าอะไรอีกเนี่ย กระดานมึงไปไหนซะละ ไอ้สัดเอ้ยมึงพูดไม่ได้นี่นา แล้วกูจะคุยกับมึงรู้เรื่องไหม"
กำนันมองวันสุขที่ทำตาแป๋วด้วยความงุนงง จะโกรธก็โกรธไม่ลง เพราะเขาเป็นฝ่ายอยากพาวันสุขมาเป็นเมียของเขาทั้งที่รู้ว่าวันสุขพูดไม่ได้
"ทำไงดีว่ะเนี่ย งั้นใช้วิธีนี้ก็ได้เหมือนกันนี่นา" กำนันยิ่งเอาแก่นกายของเขาออกจากรูสวาทของวันสุข แล้วลุกเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเขายื่นให้วันสุขแทน
"อ่ะ เอาโทรศัพท์กูไปใช้ก่อน อยากบอกอะไรก็พิมพ์ข้อความมา ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาไปห้าง ไปซื้อโทรศัพท์ และก็พวกเสื้อผ้าใหม่ให้มึงกัน"
วันสุขยกมือไหว้ขอบคุณกำนันยิ่ง แล้วรับโทรศัพท์มาพิมพ์ข้อความ
(ผมทำไม่เป็นขย่มต้องทำยังไง เราสองคนนอนจับมือกันเฉย ๆ ได้ไหม ผมเจ็บจนไม่ไหวแล้ว ถ้าขืนทำมากกว่านี้ผมต้องตายแน่ ๆ ผมขอร้องเถอะนะครับกำนัน ยังไงผมก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว)
วันสุขพิมพ์ข้อความเสร็จก็ยื่นให้กำนันยิ่งพร้อมกับส่งสายตาให้กำนันเห็นใจ
กำนันอ่านข้อความที่วันสุขพิมพ์มาเสร็จมองไปที่วันสุขที่มีท่าทางอิดโรย ส่งสายตาร้องขอจนกำนันยิ่งใจอ่อน
"เออก็ได้ ยังไงซะมึงก็ไม่มีวันไปจากกูได้ จากนี้ไปมึงต้องทำตัวดี ๆ เชื่อฟังกูเข้าใจไหม ถ้ามึงขออะไรกูก็ให้มึงได้ทั้งนั้น ยกเว้นขอหนีจากกู" กำนันจับคางวันสุขเชิดขึ้น แล้วจ้องตาเขม็งไปที่ดวงตาของวันสุข
วันสุขพยักหน้าตอบ
"เชื่อฟังกูตั้งแรกมึงก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว จริงสิมึงชื่อวันสุขสินะเคยได้ยินยายมึงเรียกชื่อนี้ งั้นตั้งแต่นี้ต่อไปมึงต้องเรียกกูว่าพี่ยิ่ง แล้วพี่นิ่งคนนี้จะเรียกเมียว่าน้องวันสุขตกลงไหม"
วันสุขพยักหน้า ทำสีหน้าเข้าใจ
"มานี่มานอนใกล้ ๆ ให้พี่ยิ่งกอดสิจ๊ะ"
วันสุขรีบขยับตัวไปนอนเอาศีรษะหนุนแขนยิ่งทันที
"วันสุขทำตัวเชื่อฟังแบบนี้น่ารักจังเลย เรามานอนพักกันเถอะจ้ะ พี่ยิ่งเองก็เหนื่อยเหมือนกัน"
คืนนั้นวันสุขจบด้วยการถูกกำนันนอนกอดอย่างแนบแน่นแทนตลอดทั้งคืน พอวันถัดมากำนันยิ่งก็สวมเสื้อผ้าตัวใหม่ให้วันสุข และเรียกหมอมาตรวจดูอาการ
พอหมอตรวจเสร็จแล้วจ่ายยาให้ กำนันยิ่งก็ให้คนรับใช้ยกอาหารมาเสิร์ฟให้วันสุขถึงเตียง จากนั้นกำนันยิ่งก็ตักอาหารป้อนวันสุขยกใหญ่ จนวันสุขอิ่มแปล้แล้วทำท่าทางบอกให้กำนันยิ่งเข้าใจว่าเขาอิ่มแล้ว
จากนั้นวันสุขก็กินยา แล้วทำท่าทางว่าขอนอนพัก กำนันยิ่งก็เลิกเซ้าซี้ให้วันสุขได้นอนพักต่อ อยากให้วันสุขหายเร็ว ๆ เขาจะได้มีเซ็กซ์กับวันสุขให้หนำใจ
พอช่วงบ่ายวันสุขก็สะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของกำนันยิ่ง
"ตื่นแล้วเหรอน้องวันสุข พอดีเลยพี่ยิ่งซื้อเสื้อผ้าและก็พวกของใช้มาให้ใหม่ ต่อจากนี้ไปบ้านหลังนี้ทั้งหลังคือบ้านของน้องวันสุขนะจ๊ะ ดีใจไหมที่น้องวันสุขได้นอนที่ดี ๆ ห้องกว้าง ๆ ไม่คับแคบเหมือนบ้านหลังนั้น" กำนันยิ่งเข้าไปโอบกอดแล้วหอมแก้มวันสุขด้วยมันเขี้ยว
"อร๊ะส์" วันสุขสะดุ้งร้องเสียงดังด้วยความเจ็บ เพราะข้างที่กำนันยิ่งหอม คือข้างที่วันสุขถูกกำนันยิ่งตบเมื่อวาน
"พวกมึงมองอะไรกัน รีบจัดของแล้วก็รีบลงไปซะสิ กูจะจู้จี้กับเมียกู" กำนันยิ่งรู้สึกเสียหน้าหันไปตวาดลูกน้อง และแม่บ้าน
ลูกน้องและแม่บ้านของกำนันยิ่งรีบพากันจัดของให้วันสุขอย่างรวดเร็ว แล้วรีบพากันออกจากห้องทันที
"พี่ยิ่งขอโทษนะน้องวันสุข พี่ยิ่งลืมไปว่าน้องวันสุขเจ็บแก้มข้างนี้อยู่ งั้นพี่ยิ่งขอหอมแก้มอีกข้างแทนนะ" กำนันยิ่งหอมแก้มอีกข้างของวันสุขทันที โดยที่วันสุขยังไม่ได้อนุญาต
"โอ๋ ๆ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว คงเจ็บมากเลยสินะ ก็ถ้าน้องวันสุขเชื่อฟังพี่ยิ่งดี ๆ ตั้งแต่แรก น้องวันสุขคงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก ไม่รู้จะหนีพี่ไปทำไม ทั้งที่ตัวเองก็เหลือตัวคนเดียวแท้ ๆ จะทำไร่ทำสวนเดินเร่ขายของให้มันลำบากทำไม สู้มาอยู่กับพี่ดีกว่า ไม่ต้องทำงาน มีเงินให้ใช้ อยากได้อะไรก็แค่อ้อนพี่"
คำพูดของกำนันยิ่งพูดให้วันสุขฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง
(ก็จริงอย่างที่กำนันพูดเรามันตัวคนเดียวญาติพี่น้องก็ไม่มีไม่รู้จะหนีไปทำไม แต่ว่าเราก็ไม่อยากถูกข่มขืนและก็ไม่อยากเป็นเมียน้อยใครนี่นา แต่ว่ายังไงซะไอ้ใบ้อย่างเราต่อให้ขัดขืนไปก็เท่านั้นสู้คนอย่างไอ้กำนันแก่โรคจิตนี่ไม่ได้หรอก ยอมทนไปอีกสักหน่อยแล้วกันพอไอ้แก่เนี่ยเบื่อเราก็คงทำเรื่องแบบนั้นน้อยลงเองแหละ อยู่ที่นี่มีเงินเดือนและได้นอนบนเตียงนุ่มไม่ต้องทำงาน เหลือก็แค่รอวันที่ไอ้แก่นี่ตายเราก็จะได้เป็นอิสระเอง อดทนหน่อยนะวันสุข)
วันสุขตัดสินใจยอมถอดใจเรื่องคิดหนี และจำใจยอมเป็นเมียน้อยกำนันยิ่งอย่างปฏิเสธไม่ได้
"จริงสิตอนแรกพี่กะว่าจะพาน้องวันสุขไปห้าง แต่ว่าน้องวันสุขไม่สบายลุกไม่ไหวแบบนี้พี่ก็เลยซื้อโทรศัพท์มาให้แทน จะได้ใช้สื่อสารกันได้รู้เรื่อง ถ้าอยากคุยกับพี่ก็พิมพ์ข้อความมาชอบไหม" กำนันยิ่งวางกล่องโทรศัพท์ข้างหน้าวันสุข
(นี่มันยี่ห้อนี้แพงมากเลยนี่นา ขายของทั้งปียังซื้อไม่ได้เลย)
วันสุขเห็นของที่วางอยู่ข้างหน้าก็ต้องตะลึง เพราะโทรศัพท์ที่กำนันยิ่งซื้อให้นั้น ดูก็รู้ว่าแพงมากจนวันสุขรู้สึกเกรงใจที่จะเอามาใช้
วันสุขหันมองซ้ายขวาพยายามหาสิ่งของมาเขียนบอกปฏิเสธ แต่ก็หาอะไรมาเขียนไม่ได้ วันสุขจับมือกันยิ่งขึ้นมาแล้ววาดนิ้วเขียนข้อความว่าแพง แล้วส่ายหน้า เพื่อสื่อความหมายว่าแพงเกินไปไม่กล้ารับ
"นี่น้องวันสุขตั้งใจจะบอกพี่ว่าของที่พี่ซื้อให้มันแพงไปสินะ ฮ่า ๆ ของแค่นี้เองเล็กน้อยมาก ขนหน้าแข้งกำนันยิ่งไม่ร่วงหรอก จะให้เมียตัวเองใช้ของถูก ๆ ได้ไง แพงกว่านี้พี่ก็ซื้อให้น้องวันสุขได้ ใช้ ๆ ไปเถอะ ถ้าอยากได้อะไรอีกก็มาอ้อนพี่ยิ่งแล้วกัน มามะพี่ขอกอดขอฟัดสักหน่อยให้คุ้มกับที่พี่ซื้อของให้วันนี้แล้วกัน"
กำนันยิ่งเข้าไปกอดเล้าโลมทั้งจูบทั้งหอมวันสุขยกใหญ่ วันสุขผลักกำนันยิ่งออกแล้วจับมือกำนันยิ่งขึ้นมาวาดข้อความลงมืออีกครั้งว่าเจ็บ แล้วทำสีหน้าท่าทางไม่สู้ดี
"เฮ้ออ เซ็งชะมัด งั้นพี่คงต้องอดทนเก็บค่าของวันหลังสินะ แต่ว่าถ้าน้องวันสุขใช้มือหรืออะไรก็ได้บนร่างกายน้องวันสุขเอาออกให้พี่สักน้ำสิ พี่สัญญาตอนเย็นพี่จะพาไปเอาของที่บ้านเก่าน้องวันสุข น้องวันสุขมากับพี่กะทันหันแบบนี้คงมีอะไรที่อยากไปเอาอยู่สินะ ทีนี้พอจะทำให้พี่ได้หรือยัง"