วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
ผู้แต่ง
ลูกไก่สามตัวเรื่องย่อ
วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,เรื่องสั้น,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชีวิตของวันสุขชายหนุ่มที่พูดไม่ได้
วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
เช้าวันถัดมาวันสุขตื่นสายกว่าปกติ เขารู้สึกเจ็บปวดทั้งกายและใจเป็นอย่างมาก นอนกอดตัวเองร้องไห้อยู่อย่างนั้น
(ฮือ ๆ เจ็บจังเลยนึกว่าเมื่อคืนเราจะตายซะแล้ว ชาติที่แล้วเราทำกรรมอะไรไว้นักหนาทำไมชาตินี้เราถึงต้องถูกกระทำแบบนี้ ขยะแขยงตัวเองชะมัด)
วันสุขนอนร้องห่มร้องไห้อยู่สักพัก แต่พอร้องไห้จนเหนื่อยก็นึกขึ้นได้ว่า หากวันนี้ตนยังนอนอยู่แบบนี้เย็นนี้กำนันยิ่งคงมาเก็บดอกกับตนวิธีเดิมแน่นอน
วันสุขจึงเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า ค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินลงไปล้างหน้าล้างตาเก็บผักผลไม้ในสวนไปเร่ขายหมู่บ้านรอบ ๆ หวังว่าอย่างน้อยขอให้เงินจ่ายดอกเบี้ยกำนันยิ่งเย็นนี้ก็พอ
วันสุขเดินเข็นรถเข็นเร่ขายหมู่บ้านรอบ ๆ มีคนเห็นใจช่วยซื้อของวันสุขอยู่ไม่น้อย แต่บางคนที่รู้ว่าวันสุขพูดไม่ได้กลับเข้ามากลั่นแกล้ง ล้อเลียน ลวนลาม และหยิบผักผลไม้ของวันสุขไปซึ่งหน้าโดยไม่จ่ายเงินสักบาท
วันสุขทำอะไรไม่ได้ได้แต่นั่งกอดเขาร้องไห้ใต้ร่มเงาไม้อยู่ตรงนั้น
(ฮือ ๆ ทำไมถึงต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย แค่เราพูดไม่ได้มันผิดนักเหรอ เงินก็ยังขาดอีกเยอะ ยังมาขโมยผัก ผลไม้เราอีก ดีที่ยังพอเหลือให้ขายอยู่บ้างถ้าขายหมดนี้ก็น่าจะพอหาเงินมาจ่ายดอกเบี้ยได้อยู่มั้ง แต่ว่าตอนนี้เราหิวจังเลย)
วันสุขเอามือลูบหน้าท้อง ได้กลิ่นหอมของก๋วยเตี๋ยวมาตามลม เห็นร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่ตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะมอง
(ร้านก๋วยเตี๋ยวลุงมืดนี่นา ยายชอบพามาแวะกินบ่อย ๆ แต่ว่าถ้าเราเอาตังค์ไปซื้อ เย็นนี้น่าจะไม่พอค่าดอกกำนันยิ่งแน่ ๆ ไอ้วันสุขอดทนอีกนิด ขายของให้ได้เงินครบก่อน เดี๋ยวกลับไปกินกล้วยต้มแทนเอาแล้วกัน)
"วันสุข อย่าพึ่งไป ขอลุงดูก่อนซิมีอะไรขายบ้าง" มืดชายผู้เป็นเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวเดินมาหาวันสุข กวาดสายตามองดูของที่วันสุขนำมาขาย
"มีแต่ผักผลไม้สินะ นึกว่าวันนี้จะมีขนมหวานมาด้วย งั้นลุงเอามะนาว ผักบุ้ง และก็มะม่วงอย่างละโลแล้วกัน"
วันสุขเขามัดถุงผักผลไม้ไว้อย่างละโลอยู่แล้ว จึงใส่รวมกันลงในถุงใหญ่ยื่นให้มืดอีกที
"เอ็งเอาไปสองร้อยเลยไม่ต้องทอนลุงนะ" มืดยื่นเงินให้วันสุข
วันสุขยกมือไหว้แล้วรับเงินมาทันทีด้วยความดีใจ
(เหลืออีกนิดก็ได้เงินครบแล้ว)
"วันสุขหน้าตาเอ็งดูซีดเชียวนั่งพักก่อนไหม" มืดถามวันสุขด้วยความเป็นห่วง
วันสุขยิ้มทำท่าทางเหมือนไม่เป็นไร แต่มืดเห็นรอยตามตัววันสุขพร้อมกับได้ยินข่าวลือที่พูดกัน ก็พอรู้ว่าวันสุขถูกกำนันยิ่งทำอะไรมา จึงได้ช่วยซื้อของวันแล้วจ่ายเงินเพิ่มให้อีก
โคร่ก! (เสียงท้องร้องของวันสุข)
"วันสุขท้องร้องเสียงดังเชียวน่าจะหิวน่าดู วางรถเข็นไว้หน้าร้านลุงนั่นแหละ แล้วเขามากินก๋วยเตี๋ยวก่อน ปล่อยให้ตัวเองท้องร้องได้ไงเดี๋ยวไม่สบายปวดท้องขึ้นมาจะแย่" มืดทำสีหน้าเป็นห่วง
"อา อะ" วันสุขทำสีหน้าเกรงใจยกมือไว้ขอบคุณ จากนั้นก็หยิบกระดานขึ้นมาเขียนข้อความ
(ขอบคุณมากครับ แต่ว่าผมอยากประหยัดตังค์ไว้จ่ายหนี้กำนันก่อน)
"ลุงเลี้ยงเองไม่ต้องเกรงใจ อย่าดื้อกับลุงสิ"
มืดลากวันสุขให้เขาไปนั่งในร้าน จากนั้นก็จัดการเข็นรถเข็นของวันสุขจอดที่หน้าร้านของเขา แล้วรีบเดินไปทำก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำใสที่วันสุขมักจะสั่งทุกครั้งที่มากินกับยาย
"กินเยอะ ๆ นะวันสุข ถ้าไม่อิ่มขอเพิ่มได้อีกนะ" มืดวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใสร้อน ๆ ข้างหน้าวันสุข
วันสุขมองก๋วยเตี๋ยวแล้วน้ำลายไหล ยกมือไหว้ขอบคุณมืดยกใหญ่ จากนั้นก็นั่งกินก๋วยเตี๋ยวจนหมดชามไม่เหลือน้ำซุปสักหยด
"อิ่มไหมวันสุข เดี๋ยวลุงทำเพิ่มให้อีกถ้วย"
(พอแล้วครับ ขอบคุณนะครับ) วันสุขเขียนข้อความบนกระดาน
"วันสุข เอ็งขาดอีกกี่บาทถึงจะพอจ่ายดอกกำนันยิ่งบอกลุงได้ไหม"
วันสุขชูหนึ่งนิ้ว
"อีกแค่ร้อยเดียวสินะ แล้วปกติเอ็งจ่ายวันละเท่าไร่"
วันสุขชูนิ้วมือขึ้นมาห้านิ้ว
"ฮะ! ห้าร้อยดอกแพงฉิบหาย งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน วันสุขเอ็งมาทำงานที่ร้านลุงสิลุงให้วันละสามร้อย และก็เอาพวกผักผลไม้มาขายที่หน้าร้านลุงด้วย น่าจะพอทำให้เอ็งมีรายได้เกินห้าร้อยแน่ ๆ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ทำพวกขนมหวานมาขายด้วยก็ดี ลุงชอบขนมหวานที่เอ็งกับยายเอ็งทำมากเลยนะ น่าจะทำให้เอ็งมีรายได้มากขึ้นไปอีก ทีนี้เอ็งก็เก็บเล็กผสมน้อยจะได้มีเงินก้อนไปไถ่เอาที่ยายเอ็งคืนมา" มืดด้วยความสงสารจึงตั้งใจจะจ้างวันสุขให้มาทำงานเขา
วันสุขเขาตื้นตันใจเป็นอย่างมาก รีบลุกไปก้มกราบเท้ามืดยกใหญ่
"วันสุข เอ็งลุกได้แล้วไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ลุงเต็มใจช่วย อะนี่รับไปสิสามร้อย อยู่ช่วยลุงเสิร์ฟอาหารล้างจานที่นี่แหละไม่ต้องไปเร่ขายที่ไหนแล้ว"
วันสุขพอได้รับความช่วยเหลือจากมืดก็ดีใจเป็นอย่างมาก เขาช่วยมืดเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวในร้านจนขายหมดเกลี้ยง จากนั้นก็ล้างจาน ล้างหม้อ แล้วเตรียมของที่มืดต้องขายพรุ่งนี้จนเรียบร้อยแล้วจึงกลับบ้าน
พอวันสุขเข็นรถเข็นของเขาที่ว่างเปล่ามาถึงบ้านก็เห็นกำนันยิ่งและลูกน้องนั่งรออยู่แล้ว
"ว่าไงไอ้ใบ้มีเงินจ่ายค่าดอกให้กูไหมวันนี้ ถ้าไม่มีจะจ่ายแบบวิธีเดิมก็ได้นะกูไม่ติด" กำนันยิ่งลุกเดินมาหาวันสุข
วันสุขรีบยื่นเงินค่าดอกสำหรับวันนี้ให้กำนันยิ่งทันที
"แหมน่าเสียดายชะมัด เอาเงินมึงคืนไปซะและก็นี่กูให้อีกห้าร้อยอมดุ้นให้กูหน่อยดิ๊"
กำนันยิ่งไม่รับเงินจากวันสุขและยื่นเงินให้วันสุขเพิ่มอีกห้าร้อย วันสุขส่ายหน้าปฏิเสธยกใหญ่ แล้วหยิบกระดานขึ้นมาเขียนทันที
(ผมไม่อยากทำเรื่องแบบนั้นอีกแล้วครับ ผมขอโทษ) วันสุขไม่ยอมรับเงินของกำนันยิ่งเพิ่ม และยังคงดึงดันที่จะยื่นเงินให้กำนันยิ่งเพื่อจ่ายค่าดอกวันนี้
"ดื้อด้านชะมัดกะอีแค่อมดุ้นให้กู งั้นเอาแบบนี้แล้วกันกูจะยกหนี้ให้มึงทั้งหมดเลยก็ได้ แต่ว่ามึงต้องมาเป็นเมียน้อยของกู ข้อเสนอนี้น่าสนใจไหม"
วันสุขส่ายหน้ารีบเขียนข้อความบนกระดาน
(ผมไม่อยากเป็นเมียน้อยของกำนัน ผมหางานได้แล้ว ผมจะหาเงินมาไถ่ที่ของยายเอง)
"กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหม ว่ากูอยากได้อะไรก็ต้องได้ มึงจะต้องมาเป็นเมียกูซะถึงมึงไม่อยากเป็นก็ตาม ไอ้อ้วนไอ้ดำลากมันไปขึ้นบนรถ" กำนันยิ่งรู้สึกโมโหไม่พอใจที่วันสุขปฏิเสธการเป็นเมียน้อยของเขา
วันสุขกำลังจะวิ่งหนีแต่ถูกลูกน้องทั้งสองคนของกำนันยิ่งจับไว้แล้วลากวันสุขขึ้นรถ วันสุขถูกพามายังบ้านหลังสวนของกำนันยิ่ง ซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากจากบ้านหลักหลังใหญ่ของกำนันสักเท่าไหร่
พอมาถึงวันสุขถูกกำนันจับกระชากลากถูขึ้นมาที่ห้องนอนชั้นสองของตัวบ้าน แล้วผลักวันสุขลงบนเตียงอย่างแรง
"อะ อะ นะ " วันสุขถอยหลังหนีจนชิดหัวเตียงแล้วยกมือไหว้ขอร้องกำนัน
"ไอ้ใบ้ มึงก็รู้ว่ามึงหนีไปไหนไม่ได้ จะทำตัวดื้อด้านหนีกูทำไม" กำนันยิ่งขึ้นไปบนเตียงจับวันสุขกดไว้กับเตียง
"มึงอยากทำงานมากสินะ งั้นมึงก็ทำงานให้กูสิแค่นอนอ้าขา ครางเสียงยั่ว ๆ มึงอยากได้เงินเดือนกี่หมื่นบอกมาได้เลย เดี๋ยวกูจะเลี้ยงดูมึงอย่างดีเอง"
กำนันยิ่งพูดเสร็จก็ฉีกเสื้อผ้าเก่า ๆ ของวันสุข จากนั้นก้มหน้าจูบปากพยายามสอดลิ้นเข้าไป แต่วันสุขก็พยายามหันหน้าหนี
"อย่าดื้อกับผัวสิจ๊ะเมียจ๋า ทั้งที่เมื่อคืนมึงก็ดูลิ้นกูคล่องแล้วนี่ อ้าปากเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
วันสุขพยายามส่ายหน้าปฏิเสธลูกเดียว
เพียะ! (กำนันยิ่งตบใบหน้าวันสุขอย่างแรง)
"ไอ้สัดหยุดได้สักที ทำตัวเป็นเมียดี ๆ มันยากหรือไง แลบลิ้นออกมาซะ ถ้าไม่อยากถูกกูทำมากกว่าตี"
วันสุขน้ำตาคลอเจ็บใบหน้าเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องแลบลิ้นออกมาทำตามคำสั่งของกำนัน กำนันก้มหน้าลงจูบแลกลิ้นกับวันสุขยกใหญ่
"อื้ม ยอมกูแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว ทีนี้มึงก็อมดุ้นให้กูซะดี ๆ ไอ้ใบ้"
กำนันยิ่งถอดเสื้อผ้าของเขาออก ขึ้นคร่อมหน้าอกวันสุข แล้วจับแก่นกายของเขาตีปากของวันสุขที่กำลังนอนราบอยู่บนเตียง
"อ้าปากสิเด็กดี อย่าทำให้กูโมโหอีกนะ"
วันสุขฝืนใจอ้าปากกว้างอมแก่นกายของกำนันยิ่งเข้าไป จากนั้นก็ใช้ลิ้นเลียแล้วดูดตามที่กำนันยิ่งสอนให้เขาเมื่อวาน
"อ่าา เสียวชะมัด มึงนี่ก็เป็นคนหัวไวเหมือนกันนี่นาสอนให้เมื่อวานวันนี้ดูคล่องเชียว"
(เจ็บปาก เจ็บกรามชะมัด เหม็นก็เหม็น นี่เราต้องเป็นเมียน้อยของกำนันยิ่ง จริง ๆ สินะไม่อยากเป็นเลย)
"พอก่อน กูยังไม่อยากเสร็จคาปากมึงตอนนี้" กำนันยิ่งเอาแก่นกายออกจากปากวันสุข
"แค่ก ๆ" วันสุขไอแล้วรีบสูดอาการหายใจเข้าไปให้ได้มากที่สุด ตอนนี้วันสุขรู้สึกคอแห้งเป็นอย่างมาก กวาดสายตามองหากระดานประจำตัวก็ไม่เจอ
"อ่า นะ" วันสุขทำท่าคล้ายยกน้ำดื่ม
"นี่มึงกำลังจะบอกกูว่าอะไรนะ อ๋อมึงอยากกินน้ำเชื้อกูสินะ ก็ได้ในเมื่อมึงกล้าขอกูก็กล้าให้"
กำนันเข้าใจผิดคิดว่าวันสุขอยากอมแก่นกายของเขาเพื่ออยากกินน้ำเชื้อ วันสุขถูกกำนันยิ่งจับแก่นกายเข้ามาในปากของเขาอีกครั้ง
(ไอ้กำนันบ้า ผมไม่ได้อยากอมดุ้นเหม็นของกำนันต่อ เราอยากพูดได้จังไอ้กำนันบ้านี่จะได้เข้าใจ โธ่เว้ย) วันสุขรู้สึกหงุดหงิด
สักพักกำนันยิ่งก็เสร็จ กดแก่นกายของเขาเข้าไปในลำของวันสุขให้ลึกมากกว่าเดิมจากนั้นก็หลั่งน้ำกาม
"อ่าา ปากมึงนี้นุ่มนิ่มดีเสียวชะมัด กลืนไปเยอะ ๆ เลย มึงอุตส่าห์อ้อนขอกูทั้งที"
วันสุขกลืนน้ำกามคาวขมลงคอจนหมด จากนั้นกำนันยิ่งก็ดึงแก่นกายของเขาออก
"ดูจากสีหน้ามึงก็รู้ว่าอร่อย ไหนกูขอดูรูก้นส่วนตัวของกูหน่อยสิ มันบานขนาดไหนโดนกูเอาไปทั้งคืน"
เสี่ยยิ่งเขยิบมานั่งที่กลางหว่างขาวันสุข แล้วจับขาวันสุขให้ก้นยกขึ้น
"รูแดงชะมัด แต่ว่ารำคาญขนที่ก้นมึงฉิบหาย วันนี้กูจะอนุโลมให้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปถ้ามึงยังมีขนที่ก้นหรือดุ้นมึงอีก กูจะดึงด้วยมือกูเองให้หมด"
วันสุขฟังก็รู้สึกขนลุกเป็นอย่างมาก จินตนาการภาพในหัวอย่างสยดสยอง
"รูมึงกระตุกยกใหญ่เชียว คงถึงเวลาป้อนน้ำเชื้อข้างในก้นแล้วสินะไอ้ใบ้ ไม่ใช่สิตอนนี้มึงเป็นเมียกูแล้ว คงถึงเวลาป้อนน้ำเชื้อข้างในก้นแล้วสินะเมียจ๋า" กำนันยิ่งทำหน้าแพรวพราว