วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
ผู้แต่ง
ลูกไก่สามตัวเรื่องย่อ
วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,เรื่องสั้น,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชีวิตของวันสุขชายหนุ่มที่พูดไม่ได้
วันสุขประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาทำให้กระทบกระเทือนจิตใจจึงไม่สามารถพูดได้ หนำซ้ำล่าสุดยังมาสูญเสียยายญาติที่เหลือคนสุดท้ายไปอีก "ไอ้ใบ้ถ้ามึงไม่มีเงินจ่ายดอกกู มึงต้องจ่ายด้วย..."
วันสุขชายหนุ่มใสซื่อ ผิวขาว สะอาดสะอ้าน เป็นคนค่อนข้างขี้อาย เขาอาศัยอยู่กับยายสองคนในบ้านไม้เก่า ๆ สองชั้น ชั้นล่างเป็นใต้ถุนโล่ง
วันสุขนั้นตอนเด็ก ๆ เป็นคนพูดจาฉะฉาน เจื้อยแจ้ว พูดเก่ง ใครได้คุยก็ต้องรู้สึกเอ็นดู แต่ทว่าปัจจุบันวันสุขทำได้เพียง พยักหน้า ส่ายหน้า ทำท่าทาง และเขียนหนังสือเป็นประโยคคำพูดเพื่อสื่อสารกับคนอื่น เพราะตอนนี้วันสุขพูดไม่ได้
สาเหตุที่วันสุขพูดไม่ได้นั้นเกิดจากการที่เขาประสบอุบัติเหตุสูญเสียพ่อแม่ต่อหน้าต่อตาตอนอายุสิบห้าปี ทำให้ตั้งแต่นั้นมาวันสุขกลัวการพูดจนทำให้เขานั้นกลายเป็นคนพูดไม่ได้เลย
หลังจากสูญเสียพ่อแม่ทำให้วันสุขต้องย้ายมาอยู่กับยายถาวร ด้วยฐานะทางบ้านของยายไม่ดีนัก วันสุขจึงต้องเรียนการศึกษานอกระบบโรงเรียนจนได้วุฒิมัธยมปลายมา
วันสุขไม่อยากจากยายไปเรียนต่อ เพราะช่วงนั้นยายสุขภาพไม่ค่อยดี จนวันสุขอายุได้ยี่สิบปียายญาติคนสุดท้ายของวันสุขก็จากไป
วันสุขเสียใจได้อยู่ไม่นาน เจ้าหนี้ที่วันสุขนำโฉนดที่ดินบ้านและสวนไปจำนำไว้ก็ได้บุกเข้ามาทวงหนี้เขาถึงในบ้าน
"ไอ้ใบ้ยายมึงตายไปเป็นอาทิตย์แล้ว งานศพก็จัดเสร็จแล้ว เมื่อไหร่มึงจะจ่ายดอกกูสักที" กำนันยิ่งผู้เจ้าหนี้ของวันสุขบุกเข้ามาในบ้านเพื่อทวงเงินพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน
โดยลูกน้องของกำนันยิ่งคนตัวใหญ่ผิวเข้มชื่อดำ ส่วนอีกคนมีรูปร่างอ้วนขาวมีชื่อว่าอ้วน ทั้งสองยืนประกบหลังกำนันยิ่งด้วยท่าทางไม่ต่างจากนักเลง
วันสุขตกใจกลัวคนทั้งสาม รีบหยิบกระดานประจำตัวของเขามาเขียนข้อความบอกกำนันยิ่ง
(ผมขอเลื่อนอีกสักสองสามวันได้ไหม ฝนตกหนักมาก ผมขายของไม่ได้เลย)
วันสุขเขามีรายได้หลัก ๆ จากการเก็บผักผลไม้ในสวนไปขาย บางครั้งก็นำมาแปรรูปเป็นของคาวของหวานเดินเข็นรถเข็นขายกับยายสองคนตามหมู่บ้านรอบ ๆ
"นั้นมันเรื่องของมึง มึงผลัดกูมาเป็นอาทิตย์แล้ว วันนี้กูต้องได้เงิน หรือไม่มึงก็ต้องจ่ายดอกให้กูด้วยวิธีอื่นแทน" กำนันยิ่งมองวันสุขตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาปานจะกลืนกิน พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
(จะให้ผมใช้คืนด้วยอะไร ข้าวของในบ้านผมก็ไม่มีอะไรพอจะมีค่าเลย) วันสุขเขียนบนกระดานถามกำนันยิ่ง
"ก็มึงไงมานอนอ้าขาให้กูสิ เงินก็ไม่ต้องจ่ายแถมกูยังพามึงขึ้นสวรรค์อีก ข้อเสนอนี้ดีจะตายมึงมีแต่ได้กับได้" กำนันยิ่งเอามือไปจับปลายคางของวันสุขเชิดขึ้น กำลังจะโน้มจูบปากวันสุข แต่วันสุขถอยหลังหนีก่อนจนติดกับผนัง
ลูกน้องทั้งสองของกำนันยิ่งยืนประกบซ้ายขวาไม่ให้วันสุขหนีไปไหนได้ วันสุขกลัวเป็นอย่างมากจนตัวสั่น ก้มหน้าหลับตาปี๋ กอดกระดานไว้แน่น ในใจนึกถึงพ่อแม่และยาย
(พ่อจ๋า แม่จ๋า ยายจ๋าช่วยหนูด้วย)
"ไอ้ใบ้มึงจะหนีกูไปทำไมว่ะ รู้ทั้งรู้ว่ากูอยากได้อะไรก็ต้องได้ ทำตามที่กูบอกซะดี ๆ อย่าทำให้กูโกรธดีกว่า กูให้มึงเลือกเอาแล้วกัน ว่าระหว่างถูกกูเอาตรงนี้ให้ไอ้สองตัวนี้ดูด้วย กับพากูไปที่ห้องซะแล้วสนุกกันแบบสองต่อสองมึงจะเลือกอะไร" กำนันยิ่งเดินเข้ายืนตรงหน้าวันสุข
วันสุขมองใบหน้าของลูกน้องทั้งสองของกำนันยิ่งกูรู้สึกว่าสองคนนี้ก็ดูน่ากลัวไม่ใช่น้อย พอมองไปที่กำนันยิ่งชายหัวล้านรูปร่างท้วมยืนกอดอกทำลำพองใจ
(ไม่มีทางหนีได้เลยสินะ วันนี้มันก็ฝันร้ายเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็วันใหม่อดทนไว้นะวันสุข) วันค่อย ๆ ยื่นที่สั่นไม่หยุดแบมือที่ข้างหน้าของกำนันยิ่ง
"ปะ" วันสุขพยายามออกเสียงคำว่าไป
"ฮ่า ๆ ไอ้ใบ้มึงก็ไม่ได้โง่นี่นา พากูไปสิกูก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนใบ้จะร้องครางได้ไหม" กำนันยิ่งจับมือวันสุขไว้แน่น
จากนั้นวันสุขพากำนันยิ่งไปที่ห้องของเขา ห้องของวันสุขนั้นมีเพียงตู้เสื้อผ้าเก่า ๆ ที่ถูกซ่อมแล้วซ่อมอีกใกล้จะพังเต็มที และยังมีฟูกเก่า ๆ หมอนหนึ่งใบ และผ้าห่มเพียงหนึ่งผืนเท่านั้นที่ถูกปะด้วยเศษผ้าไม่ต่างกัน
กำนันยิ่งกวาดสายตามองรอบ ๆ ก็รู้สึกเวทนาความเป็นอยู่ของวันสุขไม่ใช่น้อย แต่ว่าในใจของเขาตอนนี้มีแต่ราคะอยากลิ้มลองมีเซ็กซ์กับชายหนุ่มรุ่นราวอ่อนกว่าลูกจนแทบทนไม่ไหว
"ไอ้ใบ้มานี่สิ มานั่งตรงตักกู" กำนันยิ่งนั่งบนฟูกตบหน้าตักเรียกให้วันสุขมานั่งบนตักของเขา
วันสุขรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก แต่ว่าเขานั้นไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากฟังคำสั่งกำนันยิ่ง จึงเดินไปนั่งบนตักกำนันยิ่งตามคำสั่ง
"ตัวสั่นเชียวจะกลัวอะไรกันนักหนา เซ็กซ์น่ะเวลาเอากันมันมันส์นะเว้ย ถ้ามึงลองกับกูครั้งแรก มึงอาจจะติดใจจนเลิกคิดเรื่องมีเมียไปเลยก็ได้ มึงยกแขนขึ้นสิกูจะถอดเสื้อให้เอง"
วันสุขยกแขนตรงให้กำนันยิ่งถอดเสื้อให้ พอหลังจากกำนันยิ่งถอดเสื้อของวันสุขออก ตาของเขาก็ลุกวาวเป็นประกาย
"ผิวข้างในเสื้อมึงดีจริง ๆ ขาวชะมัด ตัวก็หอม ตรงไหนก็นุ่มนิ่ม พอจับแรงหน่อยก็รอยแดงซะแล้ว ยิ่งเห็นยิ่งมีอารมณ์" กำนันยิ่งจูบหลังคอ หัวไหล่ ซุกไซร้ต้นคอ จากที่จับตรงเอาก็เลื่อนมือขึ้นมาจับที่หน้าอกสะกิดหัวนมของวันสุขไปมา
"อะไรกันเนี่ย นี่มึงหัวนมแข็งแล้วเหรอว่ะฮ่า ๆ หน้าตามึงดูซื่อ ๆ สงสัยคงเก็บกดมากล่ะสิท่า มามะเดี๋ยวกูช่วยทำให้เอง"
กำนันยิ่งเอามือล่วงเข้าไปในกางเกงของวันสุข แล้วควักเอาแก่นกายของวันสุขออกมา จากนั้นก็กำไว้แล้วขยับมือรูดขึ้นรูดลงชักว่าวให้วันสุข
"ดุ้นมึงก็ใหญ่เต็มไม้เต็มมือเหมือนกัน แต่คนอย่างมึงคงไม่ได้ใช้หรอก ดูหน้ามึงกูก็รู้แล้วว่ามึงชอบผู้ชาย" กำนันยิ่งขยับมือเร็วขึ้น
"ยะ (อย่า)" วันสุขส่ายหน้าไปมา พยายามดิ้นขัดขืน
"ไอ้ใบ้อยู่นิ่ง ๆ ซะ ไม่งั้นกูจะบวกดอกมึงเพิ่มแน่ อยากใช้แต่ดอกไปทั้งชีวิตหรือไง" กำนันยิ่งพูดขู่
วันสุขนั่งนิ่งเลิกดิ้น ปล่อยให้กำนันยิ่งเล่นสนุกกับแก่นกายของตน
"อือส์" (วันสุขคราง)
"คนใบ้ก็ร้องครางได้สินะ เป็นไงละความเสียวซ่านแบบลูกผู้ชายชอบไหมล่ะ ไอ้ใบ้กูบริการให้ขนาดนี้"
"มะ" วันสุขส่ายหน้า
"ไม่ชอบสินะ งั้นถ้ากูทำแบบนี้ล่ะชอบไหม"
กำนันยิ่งขยับมือขวาของเขารูดขึ้นรูดลง ส่วนมือซ้ายใช้ฝ่ามือยีหัวแก่นกายของวันสุขยกใหญ่
"อึก อือส์" วันสุขนั่งเกร็งตัวสั่น กำมือแน่นปลายเท้าจิกเกร็ง พยายามกลั้นน้ำกามเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
"กูรู้มึงเสร็จแล้วก็ปล่อยออกมาสิวะ จะกลั้นไว้ทำไม อายรึไงเสร็จเพราะมือผู้ชายสาก ๆ อย่างกู" กำนันยิ่งพูดข้างหูวันสุข จากนั้นก็แยงลิ้นเข้าไปในรูหู แล้วก็ขบเม้มติ่งหูวันสุขเบา ๆ
(มันจะออกมาแล้ว ไม่เอานะ ไม่เอา ยายจ๋าช่วยหนูด้วย) วันสุขทนการเล้าโลมจากกำนันยิ่งไม่ไหว สุดก็ปล่อยน้ำกามพุ่งออกมาเต็มฝ่ามือกำนันยิ่ง
"ดูสิน้ำเชื้อมึงข้นชะมัด แลบลิ้นมึงออกมาสิลองชิมดูว่าน้ำเชื้อมึงข้นขนาดนี้จะอร่อยขนาดไหน"
กำนันยิ่งเอามือของเขาที่เปรอะน้ำกามจ่อที่ริมฝีปากของวันสุข วันสุขเม้มปากแน่นหันหน้าไปทางอื่นแทน
"กูสั่งให้มึงแลบลิ้นออกมา นี่มึงหูหนวกด้วยหรือไง" กำนันยิ่งตะคอกวันสุขเสียงดัง
(ฮือ ๆ ยายจ๋าหนูกลัว)
วันสุขกลั้นน้ำตาไม่ไหวร้องไห้ออกมา เขารู้สึกกลัวกำนันยิ่งเป็นอย่างมาก จึงแลบลิ้นออกมาตามคำสั่งแล้วเอาลิ้นของเขาแตะไปที่น้ำกามบนนิ้วมือกำนันยิ่ง
"ดีมาก ค่อย ๆ เลียอย่างนั้นแหละ กลืนลงไปด้วย เป็นยังไงบ้าล่ะอร่อยไหมน้ำเชื้อของมึง ฮ่า ๆ" กำนันยิ่งหัวเราะเสียงดังด้วยความชอบใจ
(แหวะคาวชะมัด ทำไมเราต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้ด้วย) วันสุขทำสีหน้าขยะแขยงและส่ายหน้าไปมา
"นั้นสินะมันจะไปอร่อยได้ยังไง ทีนี้มึงลุกจากตักกูได้แล้ว ถอดกางเกงกับกางเกงในออกซะถึงเวลาที่มึงต้องจ่ายดอกให้กับกูแล้ว"