ความมืดไม่เคยกลัวใคร — แต่ใครหลายคน…กลัวความลับที่ซ่อนในนั้น
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,ดาร์ค,ไทย,น่ากลัว,สยองขวัญ,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงที่หายไป
ความมืดไม่เคยกลัวใคร — แต่ใครหลายคน…กลัวความลับที่ซ่อนในนั้น
โรงแรมเก่าโทรมที่มีข่าวลือเกี่ยวกับคนหายตัวไปอย่างลึกลับ ตั้งตระหง่านท่ามกลางสายฝน
ในความมืด…มีความลับรอการเปิดเผย
โรงแรมที่ไม่มีทางเข้า ไม่มีทางออก
มีเพียงเสียงกระซิบจากแขกเก่าที่ถูกลืมเลือน
เมธายืนนิ่งอยู่พักนึง แต่จู่ๆ ประตูห้อง 203 ที่เพิ่งปิดใส่หน้าเขาเมื่อครู่…ตอนนี้กลับแง้มออกช้า ๆ ราวกับรอรับการกลับมาของเขาอย่างเงียบงัน
เมธาไม่รอให้สัญญาณเปลี่ยน รีบพุ่งเข้าไปในห้องทันที มือคว้าประตูปิดกระแทกเสียงดัง ปัง! ตามด้วยการล็อกกลอนแน่นหนา เสียงหัวใจยังเต้นรัวในอกจนเหมือนจะทะลุออกมา
เขาทรุดลงนั่งพิงบานประตูอย่างหมดแรง พยายามควบคุมลมหายใจ ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม—เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น? ทางเดินหายไปได้ยังไง? ทำไมถึงกลับเข้ามาในห้องนี้ได้อีก?
เขาสูดลมหายใจลึก แต่กลิ่นอับชื้นในห้องกลับยิ่งทำให้รู้สึกคลื่นไส้ ขณะที่พยายามเรียกสติ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในห้อง
เสียงกระซิบ…เบา…แหบพร่า…คล้ายเด็กผู้หญิง
“พี่…ช่วยหนูด้วย…”
คราวนี้เสียงนั้นไม่ได้ดังจากหน้าต่าง
แต่มันดังจากทั่วห้อง
จากเงามืดในมุมที่แสงไม่อาจส่องถึง
เมธาหันขวับไปทางเตียง เงาของอะไรบางอย่างดูคล้ายจะขยับได้วูบหนึ่ง…แต่เมื่อเขาจ้องกลับ ก็ไม่พบอะไร
เขาพยายามจะเพิกเฉย หันกลับไปเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้น
มือที่พิมพ์สั่นเล็กน้อย ประโยคในหน้าจอดูสะเปะสะปะ
“คืนที่สอง…เสียงเดิมกลับมาอีกครั้ง…แต่ครั้งนี้มันใกล้กว่าที่เคย”
เสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้น
“ก๊อก…ก๊อก…”
เมธาหยุดพิมพ์ทันที
ครั้งนี้ เสียงเคาะไม่ได้มาจากกระจก แต่มาจาก “ใต้เตียง” เขาค่อย ๆ หมุนตัวลงไปช้า ๆ แนบหน้ากับพื้น ใต้เตียงว่างเปล่า…หรืออย่างน้อยเขาก็คิดเช่นนั้น จนกระทั่ง…
เงาร่างเล็ก ๆ เคลื่อนไหวในมุมสายตา
มือเล็ก ๆ ยื่นออกมาช้า ๆ คล้ายจะคว้าขาของเขา
เขาถอยกรูดโดยอัตโนมัติ ลุกขึ้นพรวด มองกลับไปอีกครั้ง—ใต้เตียงว่างเปล่า
เมธาไม่สามารถหลับได้คืนนั้น
และดูเหมือนเสียงก็ไม่อยากให้เขาหลับเช่นกัน
“อยู่เป็นเพื่อนหนูเถอะ…” เสียงกระซิบวนซ้ำอยู่รอบห้อง บางครั้งใกล้ บางครั้งไกล บางครั้งเหมือนจะมากระซิบข้างหู
เงาแปลกประหลาดเคลื่อนไหวอยู่นอกหน้าต่าง แม้ว่าเขาจะไม่ได้เปิดม่าน แต่มันยังคงส่งแรงกดดันบางอย่างทะลุผ้าม่านมาได้
จวบจนเวลาล่วงเลยไปจนเกือบตีสาม เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา ดูเหมือนว่าเสียงดังกล่าวจะดังมาจากห้องโถงข้างนอก
เสียงกรีดร้องของผู้หญิง ดังยาวสูงจนสะท้อนผนังแล้วเงียบหายไปในความมืด
เมธาแนบตัวกับประตูห้อง หายใจไม่ทั่วท้อง เขาไม่รู้ว่าเสียงนั้นเป็นของใคร หรือมันเกิดขึ้นจริงหรือไม่ เขาแค่อยากให้เช้าถึงเร็วที่สุด
_______
แสงอาทิตย์ลอดผ่านม่านหน้าต่าง เมธาที่ไม่รู้งีบหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เค้าสะบัดศรีษะเพื่อขับไล่ความง่วงและเพื่อให้ร่างกายตื่นตัว เมื่อได้สติ เค้ารู้ทันทีว่านี่คือโอกาสที่เค้าจะออกจากห้องนี้
เขารีบเก็บของ ใส่แจ็กเก็ต หยิบกระเป๋า เดินตรงไปยังประตูห้อง ค่อยๆ เปิดประตูออกอย่างระแวดระวัง
โถงทางเดินว่างเปล่า ไม่มีเสียง ไม่มีร่องรอยของใครทั้งสิ้น เขาไม่หยุดมองแม้แต่นิด รีบวิ่งลงบันไดไปยังชั้นล่าง
ล็อบบี้ยังคงเงียบเช่นเคย หญิงชราหายตัวไป
เมธาเดินตรงไปที่ประตูหน้าโรงแรม แล้วผลักประตูออกสุดแรง
แต่สิ่งที่พบข้างนอกกลับไม่ใช่ถนน ไม่ใช่เมือง ไม่ใช่สถานที่ที่เขาเคยรู้จัก
มันมีแต่หมอกสีขาวที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณจนไม่เห็นทาง บรรยากาศเงียบสงัด
เค้ายืนนิ่ง ใช้ความคิดตัดสินใจว่าควรเดินกลับเข้าไปในโรงแรม หรือจะเดินออกไปท่ามกลางสายหมอกนั้น
...ถ้ากลับไปเราก็รู้อยู่แล้วว่าจะเจออะไร แต่ถ้าเสี่ยงเดินออกไปเราอาจเจอทางออก....
คิดได้ดังนั้น เมธาก็ก้าวเดินเข้าไปในหมอก ก้าวต่อก้าว พยายามจดจำทิศ แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
เขาเดินไปข้างหน้า เดินนานจนแน่ใจว่าห่างจากตัวอาคารแล้ว แต่เมื่อหมอกเริ่มจางลง…
เขากลับพบว่าตัวเองยืนอยู่หน้า ห้อง 203
ประตูไม้บานเดิม หมายเลขสองศูนย์สามที่สลักอย่างหม่นหมอง มันอยู่ตรงหน้าเขา ...อีกครั้ง
“ไม่จริง…” เขาพึมพำ หายใจถี่
เขาตัดสินใจลองอีกครั้ง โดยเดินย้อนกลับอีกทาง
หมุนซ้าย หันขวา เดินขึ้นบันได เดินทะลุโถง
แต่ไม่ว่าจะเดินทางไหน
…เขาก็กลับมาที่เดิม
ห้อง 203
เมธาเริ่มหมดแรง เขาทรุดตัวลงกับพื้น หน้าซีด มือกำกระเป๋าแน่น เสียงกระซิบเริ่มกลับมา
ครั้งนี้ไม่แค่กระซิบ แต่เป็นเสียงร้องไห้ของเด็กหญิง เสียงนั้นเหมือน “หนู” ที่ติดอยู่ในที่แคบ
เสียงสะอื้นปนเสียงขูดผนังเบา ๆ เสียงแค่นลมหายใจจากคอแห้ง ๆ และเสียงของเงา…ที่คลานอยู่ใต้ผิวไม้
เขารีบหลบเข้าห้อง 203 ล็อกประตู ปิดหู ก้มหน้าลง แต่เสียงก็ไม่หายไป มันอยู่ในหัว อยู่ในห้อง อยู่ในตัวเขา
“อยู่กับเราที่นี่เถอะ…” เสียงเด็กผู้หญิงลอยมาอีกครั้ง