ความมืดไม่เคยกลัวใคร — แต่ใครหลายคน…กลัวความลับที่ซ่อนในนั้น
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,ดาร์ค,ไทย,น่ากลัว,สยองขวัญ,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงที่หายไป
ความมืดไม่เคยกลัวใคร — แต่ใครหลายคน…กลัวความลับที่ซ่อนในนั้น
โรงแรมเก่าโทรมที่มีข่าวลือเกี่ยวกับคนหายตัวไปอย่างลึกลับ ตั้งตระหง่านท่ามกลางสายฝน
ในความมืด…มีความลับรอการเปิดเผย
โรงแรมที่ไม่มีทางเข้า ไม่มีทางออก
มีเพียงเสียงกระซิบจากแขกเก่าที่ถูกลืมเลือน
ห้อง 203 — พื้นไม้ลั่นเอี๊ยดเมื่อเขาก้าวเข้าไป ห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเก่า ๆ ที่ทำให้หายใจติดขัดเล็กน้อย
เตียงไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวหม่น ตู้เสื้อผ้าไม้ตั้งอยู่มุมหนึ่ง ใกล้กับหน้าต่างบานสูงที่ถูกปิดทึบด้วยม่านผ้าหนา ๆ สีเลือดหมู
เมธาวางกระเป๋าลงข้างเตียง ก่อนเดินสำรวจรอบห้อง ทุกอย่างในห้องดูเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่นานนับสิบปี ไม่มีร่องรอยการใช้ชีวิตใด ๆ
เขาถอดแจ็กเก็ตเปียกฝนออก หยิบโน้ตบุ๊กจากกระเป๋า และตั้งใจจะเริ่มบันทึกการเดินทางของตัวเองในคืนนี้
เสียงฝนข้างนอกยังคงกระหน่ำลงมาไม่หยุด สายลมพัดแรงจนหน้าต่างสั่นเป็นระยะ
เมธานั่งลงที่ขอบเตียง พิมพ์ข้อความเปิดเรื่องอย่างรวดเร็ว:
“คืนแรกที่โรงแรมคีตะธารา…บรรยากาศไม่ผิดจากที่คาดไว้…”
เขาเหลือบมองนาฬิกา — เกือบเที่ยงคืนแล้ว
⸻
เสียงบางอย่างดังขึ้นมาในห้อง
เมธาหยุดนิ้วที่กำลังพิมพ์
ห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงฝนและเสียงลม — หรือว่าไม่ใช่? เขาได้ยินเสียง “กระซิบ” แผ่วเบา ราวกับดังมาจากหลังม่านหนาทึบ
เสียงฝ่ามือเล็ก ๆ เคาะกระจกเบา ๆ
ก๊อก ก๊อก
เมธาชะงักอยู่ครู่หนึ่ง
คำเตือนของหญิงชรายังคงก้องอยู่ในหัว
“อย่าเปิดม่านเด็ดขาด…”
เขากลืนน้ำลายลงคอ
พยายามหันกลับไปสนใจโน้ตบุ๊กเหมือนเดิม แต่เสียงนั้นไม่ยอมหายไปง่าย ๆ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะที่กระจกดังขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยเสียงเด็กกระซิบเบา ๆ
“พี่…ช่วยด้วย…หนูหนาว…”
น้ำเสียงสั่นเครือ อ่อนแรง เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและขอความช่วยเหลือ
เมธาหลับตาแน่น สูดลมหายใจลึก หัวใจเต้นระส่ำหนักขึ้นทุกที เขาเตือนตัวเอง — อย่าเปิด อย่าเปิด อย่าเปิด…
แต่ในขณะเดียวกันความรู้สึกผิด…ความอยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ตกยาก ก็เริ่มสั่นคลอนแนวป้องกัน
มือของเขาเอื้อมไปยังขอบม่านอย่างเชื่องช้า
ขณะที่นิ้วกำลังจะสัมผัสผ้าม่านเนื้อหนา ๆ สีแดงคล้ำ
เสียงกระซิบเริ่มใกล้ขึ้น…ใกล้ขึ้น…
และทันใดนั้นเอง
เสียงกรีดร้องแหลมสูงก็ดังลั่นไปทั่วห้อง!
“อย่าเปิด!!!”
เสียงนั้นเหมือนระเบิดสะเทือนห้องทั้งห้อง
เมธาสะดุ้งเฮือก ถอยกรูดจากหน้าต่างแทบไม่ทัน หัวใจเต้นระส่ำจนแทบหลุดออกจากอก
เขาคว้ากระเป๋าโดยสัญชาตญาณ ตั้งใจจะหนีออกจากห้องนี้ให้ได้ มือสั่น ๆ เอื้อมไปจับลูกบิดประตู หมุนเปิดประตูออกอย่างแรง แต่สิ่งที่รออยู่ด้านนอก…ไม่ใช่โถงทางเดินเดิมอีกต่อไปแล้ว
เบื้องหน้าของเขา เป็นเพียงความมืดมิด…
ความว่างเปล่าสีดำสนิท เย็นเยียบ และไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวเสียงของสิ่งมีชีวิต
เมธาชะงัก
หันกลับไปมองห้องที่เพิ่งวิ่งหนีมา — แต่ประตูห้อง 203 ก็ปิดปังใส่หน้าเขาโดยไม่มีเสียงเตือน
เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้งในความมืด
“อยู่กับเราที่นี่เถอะ…”