เมื่อทุกการหลับฝันแทบทุกคืนของศศพินท์เธอต้องได้ไปพบเจอเหตุการณ์บุคคลและสถานที่ ที่ไม่รู้จักและไม่รู้ทำไมต้องฝันว่าได้มาทีนี่ แล้วที่นี่คือที่ไหนกันนะ แล้วเหตุเธอถึงต้องฝันซ้ำๆถึงที่แห่งนี้
รัก,เกิดใหม่,ข้ามเวลา,ย้อนยุค,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บรรยากาศในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด ภายในห้องนอนที่ถูกตกแต่งแบบเรียบง่าย สไตล์วินเทจ ร่างเล็กบาง ผิวกายขาวเนียนในชุดนอนกางเกงขายาวแขนยาว กำลังดิ้นกระซับกระส่ายไปมา ใบหน้าและร่างกายเปี๊ยกไปด้วยเหงื่อจนชุ่ม เธอขยับร่างกายไปมาเหมือนอย่างอึดอัดราวกับว่าภาพที่เกิดภายในเปลือกตาที่ปิดสนิทยามค่ำคืนนั้นไม่ได้สร้างความสุขให้เธอเลย มิหนำซ้ำน่าจะเป็นภาพที่สร้างความทุกข์ให้กับเธอด้วยซ้ำไป แล้วในภวังค์แห่งนิทราที่หลับใหลนี้ เธอกำลังผจญกับสิ่งใดกันหนอ…..
ในนิมิตฝัน
เรือนไทยโบราณขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางและรายล้อมไปด้วยเรือนไทยขนาดกลางหลายเรือนที่แต่จะปลูกอยู่ในบริเวณเดียวกัน เกิดเป็นกลุ่มเรือนขนาดใหญ่ที่ถูกเรียกขานกันว่า เรือนหมู่ แต่ละเรือนมีลักษณะหลังคาทรงจั่วสูงชัน มุงด้วยกระเบื้องดินเผาเคลือบสีหรือกระเบื้องดินเผาไม่เคลือบผนังด้านนอกเป็นไม้แผ่นตีซ้อนเกล็ด
ส่วนผนังด้านในเป็นไม้กระดานเรียบพื้นยกสูงจากพื้นดินประมาณ 1-2 เมตร ทำจากไม้กระดานหนาเสาบ้านเป็นเสาไม้กลมหรือเสาไม้เหลี่ยมขนาดใหญ่หน้าต่างเป็นบานไม้แบบเปิด-ปิด มีบานเกล็ดสำหรับระบายอากาศประตูเป็นบานไม้แบบเปิด-ปิด มีกลอนสำหรับล็อก
การจัดวางพื้นที่ เรือนเอก:เป็นเรือนหลักสำหรับอยู่อาศัย มีขนาดใหญ่ที่สุด ตั้งอยู่กลางบ้าน เรือนโท เป็นเรือนสำหรับรองรับแขกหรือใช้เป็นที่ทำงาน ตั้งอยู่ด้านข้างเรือนเอก เรือนครัวเป็นเรือนสำหรับประกอบอาหาร ตั้งอยู่ด้านหลังเรือนเอก เรือนเก็บของ เป็นเรือนสำหรับเก็บข้าวของเครื่องใช้ ตั้งอยู่ด้านข้างหรือด้านหลังบ้าน ศาลาท่าน้ำ เป็นศาลาที่สร้างอยู่ริมแม่น้ำสำหรับลงเรือหรือพักผ่อน
แบบไทยดั้งเดิมในช่วงปลายสมัยอยุธยาโดยทั่วไปจะมีลักษณะทางสถาปัตยกรรมที่เป็นเอกลักษณ์ซึ่งได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมและสภาพแวดล้อมในท้องถิ่น บ้านเหล่านี้มักสร้างขึ้นใกล้คลองและแม่น้ำเนื่องจากความสำคัญของน้ำสำหรับการเกษตร การประมง และการขนส่ง บ้านจะยกพื้นสูงเหนือระดับน้ำ ทำให้ผู้อยู่อาศัยสามารถใช้พื้นที่ใต้บ้านได้เมื่อน้ำลดลง
สถาปัตยกรรมของบ้านเหล่านี้มีลักษณะโค้ง โดยมีชั้นล่างที่เพิ่มเข้ามาที่ส่วนหน้าและหลังของหลังคา ช่างฝีมือในช่วงปลายสมัยอยุธยาสร้างชั้นล่างนี้โดยใช้วัสดุ เช่น ไม้ไผ่หรือไม้ บ้านยังได้รับการตกแต่งด้วยลวดลายที่ซับซ้อนซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากอิทธิพลของจีน ซึ่งครอบงำรูปแบบการออกแบบเครื่องประดับของสยามในช่วงเวลานี้
เรือนไทยหลังงามตั้งอยู่บนที่ดินหลายสิบไร่มีแม่น้ำสายหลักไหลผ่านเป็นเส้นทางสัญจรไปมา พื้นที่บริเวณรอบเรือนที่ถูกตบแต่งด้วยไม้ดอกไม้ผลนานาพันธ์สวยงานเป็นระเบียน มีเหล่าค่าทาสบริวารเดินกันขวักไขว่วุ่นวาย ต่างทำงานตามหน้าที่ของตน ดูจากสายตาก็รู้ได้ว่าทันที่เลยว่า เจ้าของเรือนหลังนี้ต้องเป็นขุนน้ำขุนนางหรือ คหบดีผู้มีอันจะกินแน่นอน ดูจากภาพรวมแล้วสถานที่แห่งนี้ไม่น่าใช่ช่วงเวลาในยุคปัจจุบันนี้แน่นอน ถ้าให้บ้านเรือนและเครื่องแต่งกายจากภาพที่ปรากฎตรงหน้านี่ คงอยู่ในยุคสมัยกรุงศรี อยุธยาเป็นแน่แท้
ภายในโถงกลางเรือนไทยถูกถูกประดับตกแต่งไปด้วยเครื่องปั้นดินเผา แจกันลายคราม ลายพู่กันจีน เครื่องไม้แกะสลัก ประดับตกแต่งตามเสา หน้าบัน และหน้าต่าง ผ้าทอลายวิจิตรปราณีต ใช้ตกแต่งผนังหรือเป็นม่านกั้นห้องต่างๆ
"คุณพี่ไม่ไปไม่ได้หรือเจ้าคะ วันนี้น้องรู้สึกไม่ค่อยดี เหมือนจะแพ้ท้องหนัก อ่อนเพลียและเวียนหัวมาก น้องสังหรใจว่าจะคลอดในวันนี้ น้องอยากให้คุณพี่อยู่ใกล้ๆ จะได้อุ่นในยามหากลูกเราจะคลอด"
หญิงสาวรูปร่างระหงส์ ผิวพรรณขาวผุดผ่องราวกับหยกเนื้อเนียนละเอียดดุจแพรไหม ดวงตากลมโตดำขลับราวกับนิล จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูระเรื่อ รูปร่างอรชรสมส่วน ทรวดทรงองค์เอวคอดกิ่ว สะโพกผายกลมกลึง ขาเรียวยาวอ่อนช้อย
สวมใส่ชุดไทยแบบดั้งเดิม ชุดผ้านุ่งโจงกระเบนลายขันหมากเบ็งห่มผ้าสไบเฉียงสีชมพูกลีบบัว สวมสร้อยทองคำมีอุบะประดับด้วยไพริน ส่วมกำไลข้อมือทั้งสองข้างเป็นทองลงยา สวยงดงาม จัดได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยคนหนึ่ง กล่าวอย่างนุ่มนวล ขณะที่จับแขนผู้เป็นสามีมองเขาอย่างอ้อนวอน
ศศพินทุ์มองดูเหตุการณ์ที่เธอกำลังพบเจอข้างด้วยความไม่เข้าใจ ที่นี่ที่ไหน แล้วคืออะไร ทำไมเธอถึงต้องมาพบมาเจอรับรู้เหตุการณ์นี้
“มาที่นี้อีกแล้ว นี่เรามาที่นี่อีกแล้วหรือนี่”
เสียงพูดแผ่วเบาในลำคอ จากร่างบางดูโปร่งแสง ดูไร้เนื้อหนังเช่นการมีร่างกายมนุษย์ปกติ ในชุดนอนกางเกงขายาวแขนยาว ยืนอยู่ใต้ต้นจันท์กระพ้อบริเวณข้างหน้าเรือนกำลังจองมองไปที่หญิงชายที่กำลังสนทนากันอยู่บนเรือนไม้หลังนี้ เจ้าร่างบางนั้นเธอคือ ศศพินทุ์ หรือ ลูกจันทร์ สาววัย 27 ปี
หญิงสาวรูปร่างบางสมส่วน ผิวขาว ผมยาวทอดไปถึงกลางหลัง ผิวพรรณผุดผ่องดุจหยาดน้ำค้างยามเช้า ดวงตากลมโตเปล่งประกายดุจดวงดาวในยามค่ำคืน ริมฝีปากอิ่มเอิบสีชมพูระเรื่อดั่งกลีบกุหลาบ ผิวกายนวลเนียนดุจแพรไหม ปลายนิ้วเรียวเล็กอ่อนช้อยราวกับกลีบบัว บุคลิกสง่างาม
“บ่าวไพร่ก็มีเยอะแยะมากมาย น้องจะกลัวกระไรหนัก น้องอย่าทำตัวมีปัญหาให้พี่ระอาใจไปมากกว่านี้เลย พี่ก็มีธุระต้องไปของพี่บ้างจะให้พี่มาเฝ้าเมียทั้งมันใช่เรื่องรึ พี่เป็นถึงขุนน้ำขุนนางช่างน่ารำคาญเสียเวลาจริงๆ "
รูปร่างสูงกำยำหน้าตาคมคลายผิวขาวผ่องรูปงามจับตา สวมชุดไทยโบราณมนแบบชนชั้นขุนนางสมัยอยุธยา กล่าวเสียงดังเชิงตะคอกใส่ผู้หญิงที่กำลังดึงรั้งแขนต้น พลางสะบัดแขนแรง และรีบเดินลงมาหยุดทางหน้าเรือนเหมือนเตรียมตัวจะไปไหนสักแห่ง
“อยู่กับน้องเถอะนะเจ้าคะคุณพี่ อย่าไปออกเลยน้องขอละเจ้าคะ วันนี้อยู่กับน้องสักวัน เมตตาน้องสักนิดนะเจ้าคะ” ผู้เป็นภรรยากล่าวขณะที่กึงเดินกึงวิ่ง ตามมาคว้าแขนผู้เป็นสามี
“ไยออเจ้าพูดไม่รู้ความเยี่ยงนี้นะแม่ดวงดารา ปล่อยแขนพี่ได้แล้ว อย่าให้พี่ต้องหมดความอดทนกับเจ้านะ ไม่กงการอันใดของผู้หญิง”
ชายหนุ่มพูดพลางสะบัดแขนตนเองอย่างแรงด้วยท่าที่ฉุนเฉียว จนแขนบางของหญิงสาวหลุดร่วงออกจากแขนของเขา
“การทิ้งเมียที่ท้องแก่ใกล้คลอดไปหาหญิงอื่นเพื่อเกี้ยวพามาเป็นเมียอีกคน หรือเจ้าคะ คือกิจธุระจำเป็นของคุณพี่ ไยจึงไม่นึกถึงใจน้องบ้าง ทำกับน้องเหมือนผักปลา”
หญิงพูดพลางดึงแขนชายหนุ่มแน่นขึ้น ก่อนจะทรุดร่างนั่งลงใกล้แล้วเอามือทั้งสองข้างจับที่ขาข้างหนึ่งของผู้เป็นสามีไว้แน่น
"อยู่กับน้องเถิดนะเจ้าคะคุณพี่ น้องกลัวเหลือเกินตอนคลอดหากคุณพี่ไม่อยู่น้องไม่มีกำลังใจไม่มีที่พึ่งทางใจ หากเห็นหน้าคุณพี่ รู้ว่าคุณพี่อยู่น้องจะได้อุ่นใจ สงสารน้องเถอะนะเจ้าคะคุณพี่"
หญิงสาวพูดอ้อนว้อนผู้เป็นสามีพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆรินไหลอาบแกล้มทั้งสองข้าง
“พี่จะมีเมียกี่คนก็ได้ มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย ข้าออกขุนอินทุ ราชธรรม มีปัญญาเลี้ยงเมียทุกคนให้สุขสบาย เจ้ามีหน้าที่เป็นเมียเอก เป็นแม่ของลูกเลี้ยงเต้าดูแลบ่าวไพร่ เป็นแม่เรือนก็ทำหน้าที่ส่วนเจ้าไป เจ้าจะเดือดร้อนไปทำไม่ฤๅ ข้าวปลาอาหาร เพชรนิลจินดา พลอยไพลิน หรือจะเสื้อผ้าอาภรณ์ เรือนนอน บ่าวไพร่ สมบัติมากมายพี่ก็ให้เจ้าดูแลทั้งสิ้น กะอีแค่พี่ไปหาความสุขให้ตัวเองบ้างมันจะอะไรกันหนักหนา ปล่อยขาพี่เดี๋ยวนี้ ปล่อยแม่ดวงดาราพี่บอกให้ปล่อย ไยเจ้าจึงพูดไม่รู้ฟัง ปล่อย เฮ้ย อีผัน อีแดง ไปไหนกันหมด มาเอานายเองไปสิ หายหัวกันหมดเดี่ยวขาจะเฆี่ยนให้หลังลายเชียว”
ชายหนุ่มตะโกนเรียกบ่าวลั่นเรือน เชิงตะหวาดใส่ แสดงถึงความหงุดหงิดรำคาญภรรยาอย่างมากล้น และไม่รู้สึกผิดหรือเห็นใจหญิงสาวสักนิด อีผัน อีแดง รีบวิ่งมาดึงตัวนายผู้หญิงออกจากขาของเจ้าของเรือน อย่างระมัดระวังมือด้วยความห่วงใยและสงสารนายหญิงของพวกตนจับใจ
" คุณหญิงปล่อยเถอะนะเจ้าค่ะ เชื่อบ่าวนะเจ้าค่ะ"
อีผันพูดพร้อมแกะมือบางออกจากข้อเท้าคุณหลวงเจ้าของเรือน โดยมีอีกแดงคอยจับประครองร่างด้านหลัง
“ไอ้มิ่ง ไอ้เผือก เตรียมเรือเสร็จรึยังวะ ทำไมถึงช้าจริงเชียว ป่านนี้แม่มาพุดจีบรอข้าแย่แล้ว ”
ชายหนุ่มตระโกนถามบ่าว พร้อมก้มลงสวมรองเท้าอย่าเร่งรีบลงจากเรือไปโดยไม่ไยดีร่างบางที่นั่งน้ำไหลแทบขาดใจอยู่เบื้องหลัง โดยมีอีบ่าวทั้งสองค่อยปลอบประโลมอยู่ไม่ห่าง
“คนอะไรใจร้ายที่สุด ทำได้ขนาดนี้หัวใจทำด้วยอะไร ถ้าเป็นแฟนแม่ละก็โดนโบกแน่ ฉันไม่มีวันง้องอนแบบผู้หญิงคนหรอกน่าโมโหจริงๆ ”ศศพินทุ์พึมพึมกับตัวเอง แล้วพาร่างโปรงแสงก็รีบสาวเท้าเดินตามชายหนุ่มไป ขวางหน้าชายหนุ่มแต่เขาไม่เห็นร่างโปรงแสงนั้นสักนิด เขาเดินผ่านร่างโปรงแสงนั้นไปอย่างเร่งรีบ ศศพินทุ์เริ่มรู้สึกตัวว่าตนไม่ใช่มนุษย์ที่นี่ ร่างกายเธอโปรงแสง และมันก็ไม่ยุคสมัยที่เธออยู่ด้วย เมื่อกี้เธอลืมตัวนี่ว่านี้มันไม่ใช่ความจริงน่า นี่มันฝันละสินะ
“จำไว้นะเจ้าค่ะคุณพี่จะต้องทุกข์ทรมานเหมือนที่เคยทำน้องไว้ คุณพี่จะต้องชดใช้ให้น้อง คุณพี่ผิดสัญญา”เสียงหนึ่งดังมาจากไหนสักแห่งไม่อาจรู้ได้ แต่ทีแน่ๆนั้น น้ำเสียงของผูู้หญิงที่ได้ยินนี้ช่างดูทรมานผสมไปด้วยแสนรักและแสนแค้น ดังกังวานไปทั่วบริเวณ….
ศศพินทุ์ สะดุ้งตื่นมาบนเตียงนุ่ม พร้อมกับร่างบางที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ พร้อมกับเสียงนั้นที่ยังดังก้องในหู จนลืมตาตื่นเสียงนั้นก็ยังก้องไม่หายไปและค่อยค่อยจางลง เมื่อเธอมองไปรอบห้องนอนเพื่อค้นหาที่มาของเสียงนั้น….
“อีกแล้วหรือ ฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว ที่นั้นที่ไหนนะ คนในฝันคนนั้นเป็นใคร ทำไมละ ทำไมฉันต้องฝันถึง ” เธอพึมพำเบากับๆตัวเอง
หลายปีแล้วที่ศศพินทุ์ฝันถึงเหตุการณ์แบบนี้ จำได้ครั้งแรกที่ฝันตอนอายุ 16 ปี มันเป็นเรื่องของคนพวกนั้นแต่ฝันหลายๆเหตุการณ์ ซ้ำบ้างไม่ซ้ำบาง ทั้งฉากแสนรักทั้งฉากแสนทรมาน แต่ทุกครั้งเธอจะต้องสะดุ้งตื่นมาพร้อมเสียงนั้นเสียงผู้หญิงที่จองอาฆาต ผู้หญิงคนนั้นมีน้ำเสียงที่ทุกครั้งที่เธอได้ยิน มันทำให้เธอรู้สึกเศร้า หวาดกลัว อย่างบอกไม่ถูก…. มันคืออะไร ทำยังไงเธอถึงจะได้รู้ การเป็นเช่นนี้มันช่างทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและทรมานในใจมากมายเหลือเกินแต่ก็บอกไม่ถูกว่ามันรู้สึกแบบใด เพราะอะไรทำไมต้องฝันอะไรแบบนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้นอนหลับสนิทเลยสักคืน…..
