ไม่นึกว่าอ่านนิยายอยู่ดีๆจะช็อกหัวใจวายตาย แต่ที่พีคคือผมตายแล้วเข้ามาอยู่ในร่างของตัวร้ายในนิยายที่ผมอ่าน
ชาย-ชาย,เกิดใหม่,รั้วโรงเรียน,ไทย,นิยายวาย,เคะเคะ,ชายรักชาย ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่นึกว่าอ่านนิยายอยู่ดีๆจะช็อกหัวใจวายตาย แต่ที่พีคคือผมตายแล้วเข้ามาอยู่ในร่างของตัวร้ายในนิยายที่ผมอ่าน
ผู้แต่ง
โซจูหวาน
เรื่องย่อ
แนะนำ
*****WARNING*****
*คำเตือนเนื้อหาทั้งหมดของนิยายมาจากจินตนาการ เป็นแนวนิยายวายใครรับไม่ได้กรุณากดออกหรือเลื่อนผ่านไปเลย มีความหยาบคายในการใช้ภาษาไม่เหมาะสำหรับคนอ่านที่อายุต่ำกว่า 18+ *
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
*********************
คำโปรย
ไม่นึกว่าอ่านนิยายอยู่ดีๆจะช็อกหัวใจวายตาย แต่ที่พีคคือผมตายแล้วเข้ามาอยู่ในร่างของตัวร้ายในนิยายที่ผมอ่าน
กวาง: นี้เราเลิกชอบพี่กรแล้วนะ นายยังจะมายุ่งกับเราทำไม อีกอย่างเราก็เลิกแกล้งนายแล้วด้วย
จอมขวัญ: แล้วคิดว่าขวัญจะปล่อยไปง่ายๆหรอ กวางต้องโดนลงโทษที่เคยแกล้งขวัญ
กวาง: แต่เราไม่ใช่กวางคนเดิมแล้วนะ เราสำนึกผิดแล้วจริงๆ
จอมขวัญ: จะคนเดิมหรือคนใหม่ก็ต้องได้รับการลงโทษจากขวัญค่ะ หึ
แนะนำตัวละคร
ไผ่ ลภัสนันท์ ดาสกุล
เด็กหนุ่มสุดเนิร์ดที่อ่านนิยายอยู่ดี ๆ ก็ช็อกหัวใจวายตาย ทำให้วิญญาณของไผ่หลุดเข้าไปในนิยายที่เขาอ่านก่อนตาย แต่ที่พีคสุด ๆ คือวิญญาณของไผ่ได้เข้าร่างตัวร้ายตัวอิจฉาผู้น่าสงสารที่เสียชีวิตเพราะหัวใจกำเริบ
กวาง คณณัฐ์ ธาดาวงศ์
ตัวร้ายในนิยายวายที่ไผ่ชอบอ่านและเป็นตัวละครที่ไผ่ชอบมาก เพราะในความคิดของไผ่ กวางเป็นตัวละครที่น่าสงสารมากเพราะถูกแย่งความรักความเอ็นดูจากพี่ชายข้างบ้านที่เป็นพระเอกในนิยายไปจนหมด กวางแอบรักพระเอกมาตั้งแต่เด็กจึงไม่ยอมที่จะเสียรักแรกใครโดยเฉพาะนายเอกของเรื่องอย่างจอมขวัญ จึงทำให้กวางที่นิสัยเดิมเป็นเด็กนิสัยดีน่ารักเอาแต่ใจตัวเองบ้างในบางครั้ง กลายเป็นคนขี้อิจฉาและชอบแกล้งนายเอกเมื่อมีโอกาส และยิ่งพระเอกที่หลงนายเอกเข้าข้างนายเอกทุกอย่างยิ่งทำให้กวางเกลียดจอมขวัญมาก จนทำให้กวางถึงขึ้นดักตบตีนายเอกหลายครั้ง
จอมขวัญ นรินทร์โชติ ฉัตรชญากุล
นายเอกของในนิยายของไผ่ชอบอ่าน จอมขวัญมีอะไรหลายอย่างที่ไผ่ยังไม่รู้เพราะอ่านถึงเพียงแค่ตอนกวางเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตและตัวไผ่เองก็เสียชีวิตในช่วงเวลาเดียวกัน ไผ่รู้เพียงแค่ว่าจอมขวัญนั้นน่ารักและสวยพอ ๆ กับกวางเลย แต่นิสัยของจอมขวัญจะเรียบร้อยกว่ากวางและใจดีมีน้ำใจกับเพื่อน ๆ จึงให้จอมขวัญเป็นที่รักของเพื่อน ๆ ทุกคนในห้องและเพื่อนรุ่นเดียวกันที่อยู่ต่างห้อง ซึ่งต่างกับกวางที่ดูไม่ค่อยสุงสิงกับใครนอกจากเพื่อนสนิทและท่าทางดูหยิ่ง ๆ ที่ทำให้คนในห้องมักจะเอากวางไปเปรียบเทียบกับจอมขวัญเสมอจึงทำให้กวางไม่ค่อยจอมขวัญและยิ่งเห็นจอมขวัญสนิทกับพระเอกขึ้นเรื่อยๆ กวางยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่เพราะจอมขวัญชอบมาวอแวกับกวางมาตีสนิทด้วย แต่กวางดูเหมือนว่าอีกฝ่ายมาเยาะเย้ยมากว่าจนกวางหมั่นไส้ อีกทั้งจอมขวัญชอบทำตัวเสแสร้งว่าอ่อนแอให้พระเอกและคนอื่น ๆ สงสาร
ไข่เจียว พัชรนันท์ กิตติสกุล
เพื่อนรักเพื่อนของกวางที่เสียชีวิตพร้อมกับกวางในอุบัติเหตุครั้งนั้น
แบงค์ นภัสรพี เตชะวงศ์
เด็กหนุ่มที่เดินอ่านนิยายตอนกลับจนทำให้ตกท่อระบายน้ำที่กำลังสร้างจนถูกเหล็กเสียบเสียชีวิต แต่ก็พีคสุด ๆ เพราะวิญญาณได้ไปเข้าร่างของเพื่อนตัวร้ายที่เสียชีวิตในช่วงเวลาเดียวกันนั้นก็คือไข่เจียว
ข้าวหอม ฐิรนันท์ จันวรา
เพื่อนรักนายเอกคู่ปรับของไข่เจียว ข้าวหอมจะเป็นคนช่วยเหลือจอมขวัญเวลาที่ถูกกวางกับไข่เจียวแกล้งหรือดักตบตี และคอยบอกพระเอกให้มาช่วยนายเอกเสมอ จึงทำให้ไข่เจียวไม่ชอบข้าวหอมมาก อีกทั้งเพื่อนพระเอกที่ไข่เจียวแอบชอบยังจีบข้าวหอมอีก และไข่เจียวมองว่าจอมขวัญกับข้ามหอมเสแสร้งทำเป็นอ่อนแอให้คนอื่นสงสารมากกว่า
กร กฤดินิธิ รักษ์โกศล พระเอกในนิยาย
เฟรม ธนวัฒน์ ปรียา เพื่อนพระเอกในนิยาย
ก้อง กฤตพล รักษ์โกศล พี่ชายพระเอกในนิยายแอบนายเอก
ตอนที่ 1
จุดเริ่มต้น
โอ๊ย! ทำไมเจ็บจังเจ็บมากเลย นี่ผมโดนอะไรเนี่ยทำไมเจ็บไปทั่วร่างกายเป็นแบบนี้ เท่าที่จำได้ผมกำลังนั่งโมโหกับนิยายที่ผมอ่านชอบอยู่แล้วทุกอย่างรอบ ๆ ตัวก็มืดดับไป นานเท่าไหร่ไม่รู้ตัวอีกทีก็เจ็บไปตามร่างกายแล้วก็หิวน้ำมาก ๆ ด้วย
"โอ๊ย! จ เจ็บจัง"
"ตื่นแล้วเหรอลูก ฮ ฮึก ฮ ฮือ ขอบคุณสวรรค์...ฮือ"
"น น้ำ ผมหิวน้ำ"
"ได้ ๆ เดี๋ยวแม่เอาน้ำให้นะลูก"
ลูกเหรอ? แต่เดี๋ยวนะแม่ผมเสียไปตั้งแต่ผม 9 ขวบนะ จะมีแม่ได้ไงผมอยู่กับพ่อและอาผมมาตั้งแต่แม่เสียไปแล้วพ่อผมก็ไม่เคยแต่งงานใหม่ด้วย แต่จะว่าไปก็แปลกๆ นะทำไมผมถึงเจ็บไปตามตัวแบบนี้จำได้แค่ตอนที่อ่านนิยายอยู่ว่าตัวเองโมโหมากที่พระเอกนิยายนัดกวางตัวร้ายของเรื่องไปหาเพื่อเคลียร์ปัญหาแต่พระเอกก็นัดของขวัญนายเอกไปด้วย แล้วกวางเห็นว่าพระเอกกับนายเอกกอดกัน กวางจึงแค่เข้าไปจับแยกแต่ก็ไม่ได้แรงมากแต่นายเอกทำเป็นล้มให้ตัวเองเจ็บจนพระเอกโมโหต่อว่ากวางและบอกไม่ให้มายุ่งกับพระเอกอีก ทำให้กวางเสียใจจนต้องรีบวิ่งหนีออกจากสถานการณ์ที่และขับรถออกไปอย่างรวดเร็วทำให้กวางและไข่เจียวเพื่อนรักของกวางที่มาด้วยประสบอุบัติเหตุ
แต่นิยายดันตัดจบตอนอย่างเหี้ยครับทุกคนทำให้ผมโมโหพระเอกนายเอกจนโรคหัวใจผมกำเริบแล้วทุกอย่างก็มืดไปรู้ตัวอีกทีก็มีแม่ซะงั้น แต่ตอนนี้ผมมั่วมานั่งโมโหนิยายไม่ได้ครับต้องกลับมาคิดก่อนว่าแม่ผมมาได้อย่างไร
"น้ำมาแล้วลูกค่อยๆ ทานนะ"
"ค ครับ"
"นี้กวางรู้ไหมลูกหลับไปเป็นเดือนเลยนะลูก แม่กับพ่อละลุ้นมากว่ารู้จะฟื้นตอนไหน"
"ด เดี๋ยวนะครับคุณเรียกผมว่าอะไรนะครับ"
"กวางไงลูก แล้วทำไมกวางเรียกแม่ว่าคุณละหรือว่า ฮ ฮึก ฮือ"
คนที่เรียกผมว่ากวางเมื่อได้ยินผมถามถึงกับปล่อยโฮออกมาอีกรอบ แต่ทำไมถึงเรียกผมว่ากวางละทำไมกัน อย่าบอกนะว่าเป็นเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ที่เคยอ่านมา ตายแล้วไปเขาร่างตัวละครในนิยายที่ตัวเองอ่าน อย่าบอกว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวผมเอง
ผมจึงตัดสินใจหันหาอะไรสักอย่างที่สามารถส่องดูใบหน้าได้ ผมจึงหันไปเจอกับตลับแป้งพับในกระเป๋าของหญิงสาวสวยวัยกลางคนที่แทนตัวเองว่าแม่ กระเป๋าเธอมันวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงผมพอดี ผมก็เลยถือวิสาสะหยิบมาใช้ก่อน แต่พอส่องกระจกเท่านั้นละครับจนผมต้องอุทานออกมาเลยครับ
"Fuck! นี่มันอะไรกันเนี่ย"
นี้ไม่ใช่ร่างผมจริงๆ ด้วย แสดงว่าผมตายไปแล้วจริง ๆ แล้วมาเข้าร่างของใครก็ไม่รู้ แต่คนที่เป็นแม่ของเจ้าของร่างบอกว่าผมชื่อกวาง จะกวางเดียวกันกับในนิยายที่ผมอ่านไหมนั้นต้องลองถามใหม่อีกที
แต่ว่าตอนนี้แม่เจ้าของร่างไปไหนแล้วละเมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่ข้าง ๆ ผมอยู่เลย ผมเองก็มัวแต่ตะลึงจึงไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้ว
"คุณหมอค่ะรีบเลย ฮ ฮือ ลูกดิฉันไม่รู้เป็นไรค่ะเขาเหมือนจำดิฉันไม่ได้"
แต่ทันใดครับคนที่ผมกำลังหาอยู่ว่าแม่เจ้าของร่างไปไหน แต่จู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคุณหมอ แล้วเข้ามาตรวจอาการผมอย่างเร็วเลยครับ ตรวจไปสักพักคุณหมอก็ถามว่าผมจำอะไรได้บ้างไหม จำได้ไหมว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนชื่ออะไร
แม่ง! เหมือนในนิยายในละครแปะแต่ผมก็บอกไปนะว่าจำอะไรไม่ได้เลย เพราะถ้าบอกไปชื่อจริงที่อยู่ไปก็หาไม่เจออยู่ดีอีกทั้งผมคงตายจริง ๆ แล้วแหละ พอผมตอบว่าจำอะไรไม่ได้หมอก็บอกว่ากับแม่ของกวางและผมว่า ผมความจำเสื่อมเพราะสมองกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุและตอนที่นำตัวส่งโรงพยาบาลผมมีอาการหัวใจหยุดเต้นไปหลายรอบมากอีกทั้งยังผ่าตัดสมองเพื่อช่วยชีวิตนี้จึงเป็นสาเหตุให้ผมความจำเสื่อม
พอตรวจเสร็จก็ออกไปจากห้องผมทันทีเพราะมีพยาบาลมาเรียกไปตรวจคนไข้ห้องข้างๆ ที่พึ่งฟื้นเหมือนกัน แม่ของกวางจึงพูดขึ้นว่าสงสัยไข่เจียวคงฟื้นแล้วเหมือนกันจึงทำให้ผมเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าผมคงหลุดเข้ามาในนิยายที่ผมก่อนตายนี้เอง
ส่วนแม่ของกวางก็ดูเข้าใจหรือทำใจได้มั่งว่าลูกความจำเสื่อมจึงหยุดร้องไห้แล้วเข้ากอดปลอบผมว่าไม่เป็นไรเริ่มต้นใหม่แม่กับพ่อและพี่ๆ จะคอยดูแลกวางเองจะใส่ใจให้มากขึ้นอีก ส่วนผมเองก็ได้แต่ปลงเพราะยังไงก็ได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้วก็ใช้ชีวิตต่อไปอย่างคุ้มค่าแล้วกัน
"อ เออแม่ครับ"
"ค่ะ มีอะไรเหรอคะ"
"คือว่า ก กวางจะกลับบ้านได้ตอนไหนครับ"
"หมอบอกดูอาการอีกสองสามวันก็กลับได้แล้วค่ะ"
"แล้วคืนนี้แม่อยู่เฝ้าผมอีกไหมครับ"
"เฝ้าสิคะ ทำไมเหรอลูก"
"คือว่าที่จริงแม่ไม่ต้องเฝ้ากวางแล้วก็ได้นะครับ กวางเห็นแม่ดูเพลียๆ กวางว่าแม่ไปนอนห้องพักญาติเถอะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกลูกเพลียแค่ไหนเหนื่อยแค่ไหนแม่ทนได้ค่ะ"
เมื่อได้ยินแบบนี้ผมถึงกับน้ำตาจะไหลนี้สินะความรักจากแม่ที่ได้สัมผัสเมื่อตอนเด็กๆ แต่พอแม่เสียผมก็ไม่ได้รับความรักจากแม่อีกเลยจึงทำให้ผมอยากจะร้องไห้คิดถึงแม่แต่ก็ต้องกลั่นเอาไว้ครับ
เมื่อเห็นว่าแม่ไม่ยอมนอนผมจึงตัดสินใจอ้อนครับเพราะเท่าที่อ่านนิยายมากวางไม่ค่อยชอบอ้อนแม่กับพ่อและพี่ชายเลยตั้งแต่ตอน ม.3 บางทีก็ทำตัวเอาแต่ใจทำนิสัยไม่ดีใส่ แต่คนในครอบครัวก็ปล่อยผ่านมาตลอด
เพราะฉะนั้นผมต้องอ้อนครับเพื่อที่จะแอบไปเยี่ยมไข่เจียวครับ เพราะขอแม่ไปแล้วแต่แม่บอกพรุ่งนี้ค่อยไป แต่ด้วยความอยากรู้ของผมจึงทนไม่ไหวจริง ๆ
"แม่ครับ คืนนี้กวางนอนคนเดียวได้ แม่พักเถอะนะครับ นะครับ นะ กวางเป็นห่วงแม่และรักแม่มากจริง ๆ ไม่อยากให้แม่เหนื่อย"
"จ๊ะ แม่พักก็ได้ค่ะ"
แม่ที่เห็นผมอ้อนและบอกว่าเป็นห่วงเพราะรักจึงทำให้แม่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เพราะคงไม่เคยเห็นลูกชายคนเล็กอ้อนแบบนี้เหมือนตอนเด็ก ๆ มั่งเพราะบางครั้งกวางมักทำเหมือนไม่ค่อยใส่ใจคนในครอบครัวเท่าไหร่
หลังจากที่พระเอกตีตัวออกห่างจากเขา แต่ก็จะโทษพระเอกไม่ได้หรอกเพราะกวางเองก็ทำตัวเองเหมือนกันแต่อย่างไรพระเอกก็ควรรักษาน้ำใจกวางบาง
พูดมาก็ยิ่งโมโหค่อยดูนะต่อไปนี้ผมจะไม่เดินเฉียดใกล้พระเอกที่ชื่อกรอีกเลย ผมกวางคนใหม่จะทำตัวใหม่จะร่าเริงขี้อ้อนเอานิสัยเก่าที่โลกก่อนตอนที่ผมเป็นไผ่มาใช้
เพราะนิสัยผมจริง ๆ เป็นแบบนั้น ชอบมีเพื่อนเยอะ ๆ ชอบทำขนมไปแจกเพื่อน ๆ ชอบช่วยเหลือช่วยติวหนังสือเพื่อน ๆ จนคนในโรงเรียนรู้จักผมกันหมดอีกทั้งเพื่อนๆ ยังชอบมาอุดหนุนขนมที่ผมทำขายด้วย
เพราะอาผมสอนผมทำและอาก็เปิดร้านกาแฟมีขนมมากมายขายในร้านที่ทำเองอีกด้วยพูดแล้วก็คิดถึงพ่อกับอาและเพื่อน ๆ จังครับป่านนี้ทุกคนเป็นอย่างไรกันบ้าง
เมื่อเห็นแม่ผมเข้าไปนอนในห้องพักสำหรับญาติแล้วผมจึงแอบไปหาไข่เจียว แต่เหมือนความบังเอิญชะตาฟ้าลิขิตหรือสวรรค์ถีบส่งยังไงไม่รู้ ตอนที่ผมออกไปจากห้องก็เจอกับไข่เจียวที่ออกมาจากห้องข้างๆ มาพอดี เพื่อที่จะมาหาผมเหมือนกันจึงทำให้เราสองคนพากันออกไปหาที่คุยกัน
โซนนั่งเล่นของญาติผู้ป่วยซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามงบทุ่มแล้วจึงไม่มีใครหรือญาติผู้ป่วยคนไหนมานั่งเล่นเราทั้งสองตกลงว่าจะนั่งคุยกันที่นี้แหละ อยากจะบอกว่าเจอกันครั้งแรกแล้วปฏิกิริยามันแปลกไม่เหมือนเพื่อนสนิทเจอกันจึงทำให้ผมรู้ว่าไข่เจียวตอนนี้ไม่ใช่ไข่เจียว
แต่เป็นคนอื่นมาเข้าร่างของไข่เจียวแทน เพราะถ้าเป็นเพื่อนสนิทเพื่อนรักเจอต้องเข้ามากอดไม่ก็ร้องไห้เมื่อเจอกันหลังเหตุการณ์เลวร้ายมาด้วยกัน
ส่วนไข่เจียวคนใหม่เองก็รู้ว่าผมไม่ใช่กวางเพราะเขาเองก็เป็นแฟนนิยายเรื่องนี้เหมือนกัน เราสองคนจริงพูดคุยกันทำความรู้จักกันและบอกถึงสาเหตุที่มาอยู่ในนิยายเรื่องได้อย่างไร จึงทำให้รู้ว่าคนที่อยู่ในร่างของไข่เจียวคือแบงค์เด็ก ม.5 โรงเรียนต่างตำบลกับผมที่ตายจากการเดินตกท่อเพราะมัวแต่อ่านนิยายระหว่างเดินกลับจากโรงเรียนทำให้ตกท่อถูกเหล็กเสียบตาย พอตายตื่นมาจึงรู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของเพื่อนตัวร้ายในนิยายที่ตัวเองชอบอ่านเหมือนกับผม
จึงทำให้ผมกับแบงค์ตัดสินใจเป็นเพื่อนกันและจะคอยช่วยเหลือกันในการใช้ชีวิตในโลกใหม่ร่างใหม่ให้คุ้ม และจะคอยช่วยกันปรับตัวให้เข้ากับโลกใหม่นี้ให้ได้
อีกทั้งยังต้องช่วยกันระวังภัยจากอริของกวางกับไข่เจียวอีกด้วยโดยเฉพาะจอมขวัญนายเอกของเรื่องและข้าวหอมเพื่อนรักเพื่อนสนิทของนายเอกอีกคนที่เป็นอริตัวฉกาจของไข่เจียว
เราสองคนจึงเห็นควรว่าจะต้องหลีกเลี่ยงไม่ยุ่งกับทั้งสองคนนี้ ต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวพร้อมกับตีตัวห่างจากพระเอกกับเพื่อนพระเอกให้มากที่สุด
พร้อมทั้งจะทำดีกับคนอื่นให้มากๆ เพื่อที่จะได้ไม่ถูกแกล้งด้วย พูดง่าย ๆ คือปล่อยให้พระนายสมหวังโดยที่ไม่มีอุปสรรคใด ๆ นั้นเอง
พอได้คุยกับแบงค์ในร่างของไข่เจียวก็ยิ่งรู้ว่าแบงค์เป็นนิสัยน่ารักร่าเริงน่าคบหาจนทำให้ผมพูดคุยกับแบงค์ได้สนิทใจถึงขั้นเล่าชีวิตในโลกเก่าตอนที่เป็นไผ่ให้แบงค์ฟัง แบงค์เองก็เล่าเรื่องของตนเองให้ผมฟังเช่นกัน
เราสองคนก็กันคุยและหัดเรียกชื่อกวางกับไข่เจียวให้ชินปาก จนเวลาล่วงเลยจนดึกเราสองคนจึงเดินกลับมาที่ห้องพักของตนเองแล้วแยกย้ายกันเข้านอน แต่ก่อนเข้าห้องเหมือนไข่เจียวจะคิดอะไรออก
"กวาง เดี๋ยวออกจากโรงพยาบาลไปเราสองคนขอพ่อกับแม่ไปอยู่คอนโดดีไหมจะได้สะดวกไม่อึดอัดด้วย"
"จริงด้วยไข่เจียวเป็นความคิดที่ดีมาก อีกอย่างเราจะได้ไม่ต้องเจอพี่กรด้วย.."
"โอเค งั้นเอาตามนี้นะ เข้านอนเถอะ ฝันดีนะกวาง"
"ฝันดีไข่เจียว"
ผมแยกกับไข่เจียวเข้ามาในห้องได้สักพักผมก็นั่งคิดวางแผนชีวิตไปต่างๆ นานา จนเหมือนเริ่มจะง่วง จึงหันไปมองดูนาฬิกาติดผนังบอกเวลาตอนนี้เที่ยงคืนครึ่งแล้ว
ผมจึงล้มตัวลงนอนด้วยความง่วงแต่ยังไม่ทันหลับดีก็ได้ยินเสียงประตูลั่นเบา ๆ พร้อมด้วยเสียงเปิดประตูและเสียงคนเดินเข้ามาหาผม
แต่ผมก็ยังทำเป็นหลับเพราะอยากรู้ว่าใครมาหาผมในเวลา เพราะถ้าเป็นพ่อกับพี่ชายตอนนี้พวกเขาน่าจะอยู่ที่ต่างประเทศนะ เพราะแม่บอกว่าสองวันก่อนก่อนที่ผมจะฟื้น พ่อกับพี่ ๆ ได้เดินทางไปหาหมอเก่ง ๆ ที่ต่างประเทศเพื่อที่จะเชิญมารักษาผม แต่พอรู้ว่าผมฟื้นแล้วจึงยกเลิกไป แล้วพรุ่งนี้ถึงจะเดินทางกลับมาหาผม
แต่ตอนนี้ใครกันที่เขามาหาผมนะอีกทั้งตอนนี้มาถึงตัวผมเรียบร้อยแถมยังจับมือผมอีกต่างหาก จับไม่พอยังเอาไปหอมไปจูบอีก มืออีกข้างก็ลูปหัวผมคล้ายปลอบขวัญผมไม่ให้กลัวหรือตกใจ แล้วเขาก็นั่งลงแล้วบีบมือผมเบาคล้ายกับนวดมือให้ผมอยู่อย่างนั้นสักพัก ก็ลุกขึ้นแล้วก็มาหอมแก้มและจูบหน้าผากผม แล้วเดินออกไปแต่ก่อนที่คนปริศนาคนนั้นจะออกไปจากห้องเขาได้พูดทิ้งท้ายไว้ด้วย
"ดีใจนะที่กวางฟื้นแล้ว พรุ่งนี้คงไม่ได้มาเยี่ยมแล้วนะคะ ไปก่อนนะคะแล้วเจอกัน"
เขาพูดแค่นั้นทั้งที่เข้ามาในห้องนี้เป็นชั่วโมงแต่น้ำเสียงเขาหวานมากทำให้รู้เลยว่าต้องน่ารักแน่ ๆ มือก็นุ่มปากก็นุ่มจึงทำให้ผมอยากรู้ว่าเป็นใคร ผมจึงลืมตาขึ้นมามองเขาในความมืดและพยายามเพ่งมองตอนที่เขาหันหลังเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่ชัดเท่าไหร่แต่เท่าที่รู้คือน่าจะไม่ใช่ผู้หญิงถึงจะพูดค่ะ ขา น้ำเสียงหวานก็เถอะ แต่ก็มีความแหบเล็ก ๆ ทำให้รู้ว่าเป็นผู้ชายบวกกับท่าทางการเดินและทรงผมสั้น ๆ นั้นอีก
แต่รู้สึกได้ว่าเขาต้องห่วงและรักทะนุถนอมกวางมากแน่ ๆ เขาเป็นใครกันนะแล้วถ้าเขารู้ว่าผมไม่ใช่กวางละ จะเกิดปัญหาขึ้นไหมนะ