โนเอลไม่เคยเชื่อในโชคชะตา ไม่เคยคิดว่าต้นไม้กลางหุบเขาต้องห้ามจะพาให้ชีวิตทั้งหมดเปลี่ยนไป พ่อส่งเขามาที่นี่เพื่อหาสมบัติที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ ทว่าเจตจำนงของเขากลับแตกต่าง โนเอลมาเพื่อค้นหาต้นเหตุของฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาทั้งชีวิต สิ่งที่พบกลับเป็นภูตไม้ผู้ปกปักรักษา ผู้ซ่อนประวัติศาสตร์อีกด้านหนึ่งของเมืองที่สาบสูญเอาไว้ โนเอลไม่แน่ใจว่าภูตตนนั้นถือกำเนิดมาจากที่ใด รู้เพียงว่าเขารอใครบางคนมานานแสนนาน
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ลึกลับ,พระเอกสวย,คลั่งรัก,พล็อตสร้างกระแส,นายเอกหล่อ,พระเอกคลั่งรัก,สยองขวัญ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอมหวนลมหายใจแห่งภูตไม้
โนเอลไม่เคยเชื่อในโชคชะตา ไม่เคยคิดว่าต้นไม้กลางหุบเขาต้องห้ามจะพาให้ชีวิตทั้งหมดเปลี่ยนไป พ่อส่งเขามาที่นี่เพื่อหาสมบัติที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ ทว่าเจตจำนงของเขากลับแตกต่าง โนเอลมาเพื่อค้นหาต้นเหตุของฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาทั้งชีวิต สิ่งที่พบกลับเป็นภูตไม้ผู้ปกปักรักษา ผู้ซ่อนประวัติศาสตร์อีกด้านหนึ่งของเมืองที่สาบสูญเอาไว้ โนเอลไม่แน่ใจว่าภูตตนนั้นถือกำเนิดมาจากที่ใด รู้เพียงว่าเขารอใครบางคนมานานแสนนาน
กลิ่นดินชื้นพัดโชยเข้ามา ทั่วทั้งสวนชุ่มไปด้วยหยาดน้ำฝน ดวงตาสีครามทอดมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเหม่อลอย ทว่าแฝงความเศร้าสร้อยไว้ในแววตา
ทุกครั้งที่โนเอลมองต้นไม้ใหญ่กลางสวน ภาพของมารดาผู้เป็นที่รักก็ผุดขึ้นในห้วงความคิด เธอมักดูแลมันด้วยความทะนุถนอม ราวกับว่ามันเป็นต้นอ่อนบอบบางที่อาจร่วงโรยได้ทุกเมื่อ ยามบ่าย เธอจะนั่งอ่านหนังสือพลางจิบชาใต้ร่มเงาของมัน บางคราเขาก็เห็นเธอพูดคุยกับมันถึงเรื่องราวต่าง ๆ อย่างออกรส ราวกับว่ามันสามารถตอบกลับเธอได้
‘แม่อยากให้เขาใจดีกับลูก’
นี่เป็นคำตอบที่ได้รับมาตั้งแต่เขายังเด็ก จนกระทั่งเมื่อหกปีที่แล้ว แม่ของโนเอลเสียชีวิตด้วยโรคร้ายที่รุมเร้ามานาน
บรรยากาศหลังฝนตกพาให้จิตใจคนเศร้าหมองไม่ใช่น้อย เส้นผมดำขลับของโนเอลพลิ้วไหวตามแรงลม ล้อมกรอบหน้าเรียวได้รูปที่ทั้งอ่อนโยนและเฉียบคมในเวลาเดียวกัน อาจเป็นเพราะมีใบหน้าที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นมารดา โนเอลจึงเข้าใจไปว่านี่คือเหตุผลที่มาดามอัน ไวเรลวิน คุณหญิงคนปัจจุบันของตระกูลเดลสันแสดงอาการคุกรุ่นใจทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา
“ปิดหน้าต่างเสีย ละอองฝนจะทำให้ลูกไม่สบาย” เสียงเคร่งขรึมของสตรีวัยกลางคนดังขึ้น พร้อมกับสายฝนที่ยังคงโปรยปรายอยู่ภายนอก สาวใช้คนสนิทรีบปรี่เข้ามาปิดหน้าต่างบานใหญ่อย่างรู้หน้าที่
โนเอลกลอกตาขึ้นด้วยความเบื่อหน่าย
“สายัณห์สวัสดิ์ครับ มาดามอัน” เขาค้อมตัวลงเล็กน้อยตามมารยาท มาดามอันไม่ชายตามองตรงๆ เสียด้วยซ้ำ เพียงยิ้มรับ ก่อนจะทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่ออยู่ต่อหน้าโนเอลเธอมักจะเป็นแบบนี้เสมอ พยายามแสดงความเป็นห่วงด้วยถ้อยคำพวกนั้น กลมกลืนกับคนในตระกูลเดลสันให้ได้มากที่สุด ทว่าอย่างไรก็ไม่อาจซ่อนความขัดแย้งในใจจนเผยบอกมาให้เห็นในบางครา
“อย่าเศร้าไปเลย ดีเสียอีกที่เธอหลุดพ้นจากตระกูลนี้ เจ้าก็รู้ดีว่าบิดาตนเองเป็นอย่างไร” เธอกล่าวพลางลอบมองปฏิกิริยาของโนเอล
“ข้าเศร้าเพราะคิดถึงหน้ามารดาของตนเอง ไม่มีเหตุผลที่ต้องมาห้ามข้า” เขากล่าวพร้อมค้อมตัวลงเพื่อเป็นการบอกลา ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แสดงให้เธอรู้ว่าไม่อยากเสวนาเรื่องนี้มากนัก
สิ่งที่เธอพูดมาล้วนเป็นความจริง แม้แต่ในงานศพของแม่ พ่อของเขายังบีบน้ำตาได้ไม่แนบเนียนเอาเสียเลย หลังจากนั้นไม่นานก็แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนี้ เซอร์แอชตัน เดลสัน นอกเหนือจากชื่อเสียงที่บรรพบุรุษได้สร้างไว้ในเมืองแคลรอลแวนแห่งนี้แล้ว ยังเป็นที่เลื่องลือในเรื่องมากภรรยา กิจการเครื่องประดับเวทย์หรือเป็นที่รู้จักในชื่อเอเธเรียของตระกูลเดลสันกำลังอยู่ในช่วงตกต่ำที่สุด ทั้งที่รู้ว่าพวกเราเหลือแต่เปลือก แต่พ่อของเขายังคงฟุ่มเฟือยไปกับอบายมุขต่างๆ คิดเพ้อฝันถึงเวทมนต์จากหัวใจเอเธเรียที่ไม่รู้ว่ามีจริงหรือเป็นเพียงเรื่องเล่าต่อกันมา
“แม่แนะนำให้ลูกทำตามที่ท่านแอชตันสั่ง ออกตามหาหัวใจของเอเธเรีย หากยังอยากสืบทอดตำแหน่ง ก็ใช้วิธีนี้เพื่อพิสูจน์เสีย” มาดามอันเดินตามหลังโนเอลอย่างไม่ละความพยายาม ยิ่งทำให้โนเอลเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
โนเอลนั้นอ่านใจยากเหลือเกิน...ยากเกินกว่าที่มาดามอันจะคาดเดา ด้วยท่าทีที่ไม่แยแสยากที่จะหยั่งถึง ทำให้เธอต้องเฟ้นหาเหตุผลสารพัดมาเกลี้ยกล่อมให้เด็กหนุ่มคนนี้ยอมออกเดินทางไปตามแผนการของเธอให้ได้
“…หากอยากหนีจากการควบคุมของเขา ก็ถือว่านี่เป็นโอกาสที่ดี ว่าไหม?”
“ดีอย่างไร หากข้าจะหนีก็หนีได้ทุกเมื่อ” เขาตอบกลับทันควัน
โนเอลรู้ดีแก่ใจว่าที่มาดามอันพยายามเข้าหาเขา ก็ล้วนมีเป้าหมายเพื่อโน้มน้าวเขาในเรื่องนี้อยู่แล้ว ด้วยความตายด้านและดื้อรั้น ทำให้คนในคฤหาสน์ต่างเอือมระอาและเลือกที่จะเลี่ยงการสนทนากับเขาไปนานแล้ว มีเพียงมาดามอันและลูกสาวของเธอเท่านั้นที่ยังคงแวะเวียนมาแสดงความห่วงใยเป็นครั้งคราว
“ในวันเกิดปีที่ยี่สิบสามของลูก แม่เห็นลูกนำสร้อยเอเธเรียบริสุทธิ์ที่ท่านแอชตันให้เป็นของขวัญไปฝัง”
โนเอลชะงัก
“ไม่ว่าสิ่งใดที่ได้มาจากตาแก่นั่น ล้วนถูกข้านำไปฝัง”
“ลูกไม่อยากรู้ความจริงหรือว่าทำไมทุกครั้งที่ได้สัมผัสกับเอเธเรียบริสุทธิ์แล้วอาการยิ่งรุ่นแรงขึ้น” มาดามอันพยายามรุกต่อ น้ำเสียงเริ่มเจือแววกังวลจอมปลอม
แสงแดดยามเช้าสาดส่องทุ่งหญ้าเขียวขจีเบื้องหน้า ท่ามกลางมวลดอกไม้นับพัน ปรากฏร่างชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินยาวสยายจรดเอว งดงามจนมิอาจละสายตา ใบหน้าคมคายดั่งเจ้าชายจากแดนไกล ทว่ากลับอ่อนหวานละเอียดอ่อนราวสตรีจากตระกูลผู้สูงศักดิ์
“เจ้ามีนามว่าอย่างไร” โนเอลเอ่ยถาม น้ำเสียงแม้ยังคงเรียบเฉย แต่ไม่อาจปกปิดความสงสัยขณะจ้องมองร่างตรงหน้า คล้ายกำลังประเมินความงดงามเกินจินตนาการนี้
ริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่ายแย้มยิ้มบางเบา ดวงตาสีทองอ่อนทอประกายระยิบระยับ
"ลูซ"
เสียงนั้นหวานใสราวเสียงกระดิ่งแก้วยามต้องลม
"เลดี้ลูซ... ชื่อนี้ช่างเหมาะกับเจ้ายิ่งนัก งดงาม บริสุทธิ์ ราวกับแสงแดดอบอุ่นที่ทำให้จิตใจข้าร้อนรุ่มเมื่อเห็นหน้าเจ้า" โนเอลเอ่ยชมด้วยถ้อยคำแพรวพราว น้ำเสียงผิดจากความเย็นชาที่เคยเป็น
"ขอบคุณ"
‘เลดี้ลูซ’ ตอบรับสั้นๆ พลางหัวเราะคิกคักกับท่าทางที่ดูเปลี่ยนไปของอีกฝ่าย รอยยิ้มนั้นงดงามจนสามารถสะกดทุกสรรพสิ่งให้หยุดนิ่ง
"แล้วเจ้าอยากบอกนามของเจ้าบ้างหรือไม่ พ่อหนุ่มรูปงาม?" เขาเอ่ยถามกลับ ดวงตาจับจ้องราวต้องการหยั่งลึกเข้าไปในจิตใจ บัดนี้ในสายตาของเขาสะท้อนเพียงภาพเด็กหนุ่มนักรักมากประสบการณ์ ทว่าอีกทางหนึ่งกลับดูน่าขันพิกล
"เสียมารยาทแล้ว ข้ามีนามว่าโนเอล" โนเอลตอบรับอย่างไม่คุ้นชินนักกับคำเรียกขานเช่นนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆ ทั้งยังรู้สึกดีอย่างประหลาดกับสายตาและรอยยิ้มของอีกฝ่าย ความเบิกบานใจแผ่ซ่าน ราวกับอยู่ในภวังค์แห่งความสุขที่ยากจะหนีไปไหน
"โนเอล!”
โนเอลสะดุ้งโหยงกับเสียงเรียกไร้ที่มา เขาพยายามมองรอบๆ เพื่อหาต้นเสียง
“โนเอล! ตื่นได้แล้ว! พวกเราต้องเดินทางต่อแล้ว!" เสียงเล็กแหลมที่คุ้นเคยของลิลิธ ลูกสาวคนเล็กของมาดามอันดังลอดเข้ามา ทำลายห้วงฝันอันงดงามของเขาให้แตกสลาย
โนเอลสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสับสน หลงเหลือเพียงเศษเสี้ยวความรู้สึกอบอุ่นที่ยังคงติดตรึงอยู่ในห้วงความคิด...ทว่าเมื่อหันไปพบกับร่างของหญิงสาวที่อยู่ข้างกาย ก็อดถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาเสียมิได้
………
เอ็นดูน้องเขานะคะ เขาแนะนำตัวว่าชื่อลูซ ก็ไปติ๊ต่างว่าเขาคือเลดี้เสียแล้ว
โนเอล : ก็เขาสวยนี่นาาา
ฝากติดตามน้องโนเอลกับภูตตนนั้นด้วยนะคะ ~