ท่ามกลางแสงไฟมากมายและความวุ่นวายในกรุงเทพ มีเพียง ‘เขา’ ที่เป็นจุดโฟกัสเดียวของหัวใจ จนรับรู้ถึงลมหายใจของเขาแค่คนเดียว
ชาย-ชาย,รัก,ไทย,ยุคปัจจุบัน,โรแมนติก,feel good,รักแรกพบ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ท่ามกลางแสงไฟมากมายและความวุ่นวายในกรุงเทพ มีเพียง ‘เขา’ ที่เป็นจุดโฟกัสเดียวของหัวใจ จนรับรู้ถึงลมหายใจของเขาแค่คนเดียว
ผู้แต่ง
getlost23
เรื่องย่อ
กลางลานกว้างของศูนย์การค้าในย่านใจกลางกรุงเทพฯ
เวลาใกล้ค่ำที่ไฟเมืองสะท้อนผ่านกระจกสูงจนดูคล้ายแกลเลอรีกลางอากาศ
‘ที’ – เด็กหนุ่มผิวแทนในเสื้อฮู้ดเปื้อนสี สะพายกระบอกใส่ภาพบนหลัง
ยืนมองอีกฝ่ายด้วยแววตานิ่งลึก จริงใจ แต่ยังเก็บซ่อนไว้ด้วยความลังเลบางอย่าง
เขาเพิ่งเดินทางมาส่งภาพงานที่วาดตามโจทย์ของอาจารย์
และไม่คาดว่าจะได้เจอเจ้าของโปรเจกต์ตัวจริงแบบนี้
‘วี’ – ผู้ชายหน้าตาตี๋ๆ ในเชิ้ตแขนพับกับกางเกงผ้าสบายๆ
ยืนอยู่ในพื้นที่จัดงานท่ามกลางศูนย์การค้า เขาดูเหมือนคนที่คุ้นเคยกับผู้คน
แต่กลับมองทีอย่างสนใจ ราวกับเจออะไรบางอย่างที่น่าค้นหา
ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนยังมีอยู่
แต่เย็นวันนั้น… เป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่กำลังจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป
เสียงพลาสติกคลุมภาพลั่นเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มชื่อ “ที” ค่อย ๆ เปิดผลงานของเขาออกต่อหน้าวี
“พี่วีใช่ไหมครับ” เขาถามเสียงเรียบ ดวงตาไม่ได้สบตานานเกินความจำเป็น
“อืม ใช่ครับ” วีตอบพลางสังเกตผลงานเบื้องหน้า
สิ่งที่ปรากฏคือภาพวาดสีน้ำมัน ขนาดกลาง เน้นโทนสีส้มทองตัดน้ำเงินเข้ม
ใจกลางภาพคือแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟเมือง เงาสะท้อนจากกระจกและฝนพรำเบา ๆ ทำให้ภาพดูมีชีวิต
“ภาพนี้…แรงบันดาลใจจากอะไรครับ?” วีถาม ทั้งที่ในใจรู้สึกแปลก ๆ เหมือนเคยเห็นสิ่งนี้ที่ไหน
“จากคนคนหนึ่งที่ผมเคยเจอ”
“ตอนนั้นเขายืนอยู่กลางร้านกาแฟตอนแดดบ่ายตกลงกระจกพอดี…ผมคิดว่า เขาอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองดูโดดเด่นขนาดไหน”
วียืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดขำเบา ๆ
“ฟังดูเหมือนทีแอบชอบเขานะ”
“อาจจะใช่ครับ” ทีตอบโดยไม่หลบตาคราวนี้
วีนิ่งไป
มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด…แต่ไม่ใช่ในทางลบ
ทีเก็บผ้าใบอย่างเบามือ พลางยกสายตาขึ้นสบอีกครั้ง
“ขอบคุณที่ให้โอกาสแสดงภาพนี้นะครับ ผมรู้ว่าอีเวนต์แบบนี้ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะแสดงได้”
“ไม่ใช่พี่หรอกที่ให้โอกาสที” วีตอบ “แต่เพราะอาจารย์คณะของทีมากกว่า”
“อีกอย่างผลงานของทีก็ไม่ธรรมดานะ อาจจะทำให้ทุกคนสนใจก็ได้”
…
หลังจบวันนั้น วีเดินกลับคอนโดพร้อมชาเขียวเย็นในมือ แต่ภาพของผู้ชายในแสงไฟก็ยังไม่หายไปจากหัว
เขาไม่ได้สังเกตตัวเองในกระจกมานานแค่ไหนแล้วนะ
ไม่ได้มองลึกไปกว่างาน หรือนาฬิกาที่เร่งวันเร่งคืน
เขาหยิบสมุดบันทึกงานขึ้นมา เปิดหน้าว่าง แล้วเขียนคำว่า
“แสงไฟที่เราไม่เคยรู้ว่าตัวเองมี”
…
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา – วันเปิดงาน
อีเวนต์เปิดตัวนิทรรศการศิลปะจัดขึ้นในบรรยากาศกึ่งเป็นทางการ แขกทยอยเข้ามาพร้อมเสียงคลอของดนตรีแจ๊ส
วีในชุดสูทเรียบเท่ ยืนดูความเรียบร้อยอยู่ใกล้มุมประชาสัมพันธ์ ในฐานะทีมดูแลโปรเจกต์
เขายกแท็บเล็ตขึ้นดูตารางงาน ก่อนจะหันไปสบตากับใครคนหนึ่งที่เดินตรงเข้ามา
“สวัสดีครับพี่วี”
เสียงทุ้มนุ่มทำให้วีเงยหน้าขึ้น เจอกับใบหน้าของเด็กหนุ่มในเสื้อเชิ้ตลินินสีขาว กางเกงผ้าเนื้อดีที่ไม่ได้หรูหราแต่สะอาดตา
วียิ้มนิดๆ พยักหน้าให้ก่อนตอบกลับ “อ้าว น้องที เป็นไงบ้าง ตื่นเต้นไหม”
ทีพยักหน้า “ครับ มีคนมาถามเยอะเลย ตื่นเต้นนิดหน่อย แต่ก็ดีครับ”
วีหัวเราะเบาๆ “แสดงว่าฝีมือเข้าตาคนดูแล้วล่ะ”
ทีเงียบไปนิด ก่อนจะถามเสียงเรียบ “พี่ทำงานเหนื่อยไหมครับวันนี้”
“ก็…เรื่อยๆ งานแบบนี้แหละ ต้องคอยเดินวนตลอด” วียิ้มมุมปาก
“หลังงานเสร็จ…ว่างไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหมครับ” ทีเอ่ยขึ้น ราวกับคิดมานานแล้วก่อนจะพูด
วีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “เอาสิ ถ้าทีไม่รีบกลับ..แต่ก็ไม่รับปากนะ”
ทียิ้มบางๆ “ไม่รีบครับ แล้ว…ขอไลน์พี่ไว้ได้ไหมครับ เผื่อจะทักไปบอกว่าเสร็จงานแล้ว”
วีพยักหน้า หยิบมือถือขึ้นสแกน QR จากหน้าจอมือถือของที แล้วบันทึกไว้ในชื่อ Tee – Art
“เดี๋ยวพองานจบแล้วบอกนะ ทียืนรอหน้าแกลเลอรีเลย” วีบอกเรียบๆ แต่น้ำเสียงแฝงความอุ่นอย่างไม่ตั้งใจ
“ครับพี่” ทีพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในกลุ่มผู้ชมที่ยืนล้อมดูภาพเขียนของเขา วียืนมองตามเงาแผ่นหลังนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเงียบๆ — พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่หายไปจากริมฝีปาก
…
หลังงาน ทีส่งข้อความมาหาวีครั้งแรก
“งานเรียบร้อยแล้วนะครับ :) ”
วีมองข้อความอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับ
“เดี๋ยวมีประชุมทีมสัก 20 นาที รอได้ไหม?”
“หรือจะกลับก่อนได้เลย”
ทีเข้าไปตอบ “ผมรอได้ครับพี่”
วีไม่พิมพ์อะไรแต่ส่งสติกเกอร์หมีสีน้ำตาลโค้งไปให้
และนั่นเป็นอีกครั้งที่ทีเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
...