จีน,รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,นิยายรักจีนโบราณ,ครอบครัว,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ครอบครัวยากจนแทบอดตายแต่สามีก็วุ่นวายหาลูกมาเพิ่ม
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
หากใครคิดว่าการตายไปคือการได้พ้นทุกข์พิมพ์ลดาขอเรียนให้ทราบว่าทนใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเถิดเพราะชีวิตหลังความตายที่ได้พบเจออาจจะบัดซบยิ่งกว่าเก่าดูจากชีวิตของเธอเป็นตัวอย่างจากแต่เดิมที่เป็นคนหาเช้ากินค่ำธรรมดาๆ แต่ชีวิตก็มามีอันถึงคราวซวยต้องมารับใช้หนี้นอกระบบที่พี่สาวแท้ๆ เป็นคนก่อแล้วหนีหายเข้ากลีบเมฆไปไม่กลับมา เจ้าหนี้ก็ตามมาทวงอยู่ได้ทุกวันหาเงินมาจ่ายดอกวันละสองพันก็ยังไม่พอทำให้เธอตัดสินใจโดดน้ำตายให้มันจบๆ ไป ลากันทีชีวิตบัดซบซ้ำซาก
แต่ใครมันจะรู้ว่าจะมีชีวิตในโลกหน้าที่รออยู่จากผู้หญิงธรรมดาอายุยี่สิบปลายๆ กลับต้องมามีชีวิตใหม่สวมวิญญาณเข้าร่างเป็นมารดาของบุตรสี่คนและสามีอีกหนึ่งแต่เรื่องที่มันน่าตกใจไปมากกว่านั้นคือกุ้ยอิงฮวาคนนี้เคยมีสามีมาแล้วก่อนหน้านี้ถึงสองคนสามีแรกแก่ง่ายตายเร็วมาก สามีสองยังไม่แก่แต่ก็ชิงตายไปทิ้งมรดกไว้ให้เป็นลูกๆ ที่แสนรู้ความถึงสองคนส่วนสามีคนที่สามนั้นนางจัดการรวบตึงเอาไว้เพราะอยากให้ในครอบครัวมีผู้ชายช่วยปกป้องดูแลแต่อยู่มาไม่ทันไรเขาก็สร้างเรื่องไปอุ้มเด็กกลับมาบ้านให้นางเลี้ยงอีกแล้วหรืองานนี้ก็ต้องลุกขึ้นมาปฏิวัติครอบครัวให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายอาจทำให้คุณนักอ่านไม่สบายใจนะคะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
การแบกเสือตัวใหญ่ออกมาจากป่านั้นค่อนข้างทุลักทุเลแต่ด้วยความที่ทุกคนลงความเห็นว่าไม่อยากจะค้างอยู่ในป่าอีกคืนด้วยเกรงว่าซากเสือนั้นจะเสียหายมากไปกว่านี้พวกเขาจึงช่วยกันทำไม้คานแบกเสือลงมาอย่างรีบเร่งแต่ก็ไม่หลงลืมระมัดระวังในเรื่องของความปลอดภัยอีกทั้งยังแวะพักเท่าที่จำเป็นเท่านั้น
“อีกไม่ถึงสิบลี้ก็จะถึงหมู่บ้านของพวกเราแล้วจืออันเจ้าวิ่งเร็วที่สุดรีบล่วงหน้าออกจากป่าไปหาบิดาข้าเพื่อนำเกวียนมารอรับซากเสือได้หรือไม่แล้วก็อย่าลืมขอผ้าห่มผืนใหญ่ๆ จากมารดาของข้ามาด้วยหากพวกเราหามเสือเข้าอำเภอไปทั้งแบบนี้ผู้คนคงแตกตื่น” พี่ใหญ่อู่ตงพูดกับน้องเล็กในกลุ่มที่มีกำลังวังชาอีกทั้งม่อจืออันยังวิ่งเร็วมากอีกด้วย
“ไว้ใจข้าได้ข้าจะรีบวิ่งไปให้ถึงบ้านท่านให้เร็วที่สุด” แม้จะไม่ได้มีส่วนร่วมในการยิงหน้าไม้แต่เรื่องสำคัญเช่นนี้กลับได้รับความไว้วางใจเขาก็มีความสุขมากๆ แล้วและเข้าใจดีว่าที่พี่ชายทั้งหลายมิยอมให้เขาเป็นคนยิงหน้าไม้เพราะฝีมือเขานั้นมันยังไม่แม่นยำจริงๆ หากดื้อรั้นไปมีแต่รังจะทำให้เสียเรื่อง
“อย่าลืมระมัดระวังตัวให้มากด้วยเล่า” ซุนคุนเล่อเตือนเมื่อน้องชายผู้นี้ทำท่าจะออกตัววิ่งตั้งแต่อยู่ในป่าที่รกทึบ
“เข้าใจแล้วขอรับเจอกันที่ชายป่าข้าจะรีบไปอย่างระมัดระวัง”
เมื่อม่อจืออันเริ่มเดินห่างพวกเขาไปกลุ่มคนที่เหลือก็นั่งดื่มน้ำกันแค่ชั่วอึดใจเดียวจากนั้นก็แบกไม้คานขึ้นบ่าคาดว่าน้ำหนักของเสือตัวนี้น่าจะไม่ต่ำกว่าหกร้อยจินอีกทั้งมันยังเป็นเสือหนุ่มตัวเต็มวัยที่ตลอดทั้งตัวของมันล้วนมีสรรพคุณทางยาที่แสนมีค่า
โชคดีที่ม่อจืออันเป็นคนรู้ความและค่อนข้างรอบคอบเมื่อเดินลงมาถึงหมู่บ้านเขาก็รีบวิ่งไปที่บ้านอู่อย่างเร่งรีบโดยไม่ได้แวะทักทายใครหรือว่าพูดอะไรเลยมิเช่นนั้นชาวบ้านที่ตื่นเต้นเรื่องเสือน่าจะไปมุงดูก่อให้เกิดความวุ่นวายได้
“ท่านลุงอู่ ท่านป้าอู่ขอรับ” มาถึงหน้าบ้านชายหนุ่มก็ตะโกนเรียกเสียเสียงดังไม่นานนักก็เป็นมารดาของพี่ชายอู่ตงและอู่เต๋อที่ออกมาเปิดประตูหน้าบ้านให้
“จืออันเหตุใดเจ้าจึงกลับมาเพียงผู้เดียวเกิดอะไรขึ้นกับบุตรชายของข้าอย่างนั้นหรือ” แม่อู่ตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มที่ออกเดินทางไปล่าเสือกับบุตรชายทั้งสองคนของนางกลับมาเพียงลำพัง
“ท่านป้าอย่าเพิ่งคิดเป็นเรื่องร้ายพี่ชายทุกคนปลอดภัยดีพวกเขากำลังแบกเสือลงเขามาอีกไม่ถึงสิบลี้ก็จะถึงหมู่บ้านแล้วข้าล่วงหน้ามาขอเกวียนไปรอรับร่างเสือเอาไปขายที่ในอำเภอ” ก่อนที่จะทำให้ผู้อาวุโสใจเสียมากไปกว่านี้ม่อจืออันจึงรีบอธิบายทั้งๆ ที่ยังคงเหนื่อยหอบ
“โอ้ ขอบคุณสวรรค์ที่ทุกคนปลอดภัย มาๆ เจ้ามานั่งรออยู่ที่นี่ก่อนข้าจะไปบอกตาเฒ่าเตรียมเกวียนให้เจ้าเอง”
ใช้เวลาไม่นานเกวียนของบ้านอู่ก็เตรียมพร้อมที่จะไปรอรับร่างเสือหลังจากให้ม่อจืออันได้นั่งพักหายใจหายคอและกินอะไรรองท้องสักหน่อยแล้วพ่ออู่หรือผู้นำหมู่บ้านจึงขับเกวียนไปรอรับบุตรชายและบรรดาสหายด้วยตัวเองและในตอนนี้ก็มีชาวบ้านบางคนที่เห็นหน้าของจืออันและเห็นผู้อาวุโสขับเกวียนไปตรงทางขึ้นลงเขาก็เข้าใจได้ว่าคนหนุ่มในหมู่บ้านที่ไปล่าเสือนั้นกลับลงมาแล้วแน่ๆ
ข่าวนี้กุ้ยอิงฮวาและลูกๆ ที่ตั้งหน้าต้องตารออยู่ที่เรือนก็ต่างได้ยินเช่นกันแต่แม้จะตื่นเต้นดีใจมากเพียงไหนนางก็เพียงแต่ให้ลูกๆ รอรับบิดาที่หน้าบ้านเพราะถึงอย่างไรก็ต้องใช้เส้นทางนี้เดินทางเข้าไปยังตัวอำเภออยู่แล้ว
“พวกเจ้านั่งรอท่านพ่อที่หน้าเรือนของเรานี่แหละดีแล้วอย่าไปเกะกะผู้อื่นเลยพวกเขาต้องเร่งทำเวลาก่อนที่ซากเสือจะเน่าเสียมิเช่นนั้นจะขายมิได้ราคา เข้าใจที่แม่พูดหรือไม่” ลูกๆ ที่โตแล้วเข้าใจที่มารดาอธิบายเป็นอย่างดีแต่กับเจ้าก้อนแป้งนั้นอย่างไรแล้วก็ตั้งท่าจะวิ่งออกไปจากเรือนท่าเดียวจึงต้องพูดคุยกันอย่างจริงจังให้เข้าใจ
“ยอท่างพ่อ” เจ้าก้อนแป้งเข้าใจเพียงคำที่มารดาบอกให้รอซึ่งแค่นั้นกุ้ยอิงฮวาก็พอใจแล้วจึงให้พี่ๆ นำม้าโยกของเล่นออกมาเล่นกับน้องที่ลานบ้านใกล้ๆ กับประตูเรือน
เมื่อคณะล่าเสือมาถึงหมู่บ้านแล้วไม่ต้องรอให้ใครบอกเลยแต่เสียงฮือฮาที่ดังมาก่อนที่เกวียนจะมาถึงนั้นทำให้กุ้ยอิงฮวารีบเปิดประตูบ้านแล้วอุ้มลูกไปรอเช่นเดียวกันและที่ต้องอุ้มก็ด้วยเกรงว่าเสี่ยวอวี้กับเสี่ยวอิงนั้นจะวิ่งออกไปขวางทางเกวียนจนเกิดอันตราย
บนเกวียนที่ท่านปู่อู่ผู้นำหมู่บ้านของเด็กๆ เป็นผู้บังคับนั้นมีร่างเสืออยู่บนนั้นไม่ผิดแน่แต่มันตัวใหญ่มากน้อยเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ด้วยมันถูกผ้าห่มผืนใหญ่หลายผืนปิดบังไว้เสียมิดชิด
ใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มของภรรยาและลูกๆ ทำให้แข้งขาที่กำลังอ่อนล้าของซุนคุนเล่อพลันมีแรงกำลังขึ้นมาแทบจะทันทีทั้งที่อยากจะเข้าไปกอดลูกๆ แต่ตัวเองก็สกปรกเกินไปทั้งตัวมีแต่กลิ่นเหงื่อแล้วไหนจะสาบเสือที่ติดตัวนั่นอีกเล่า
“อิงเอ๋อร์พี่จะเข้าอำเภอไปขายซากเสือก่อนแล้วจะรีบกลับมา เด็กๆ รอพ่ออยู่ที่บ้านอย่าดื้อกับท่านแม่เล่า” ลำพังเสือตัวใหญ่ก็เต็มเกวียนแล้วคนอื่นๆ จึงเดินตามกันไปเนื่องจากอยากไปช่วยกันต่อรองราคาในการขายซากเสือตัวนี้
“ท่านพี่จะเดินไปทำไมล่ะเจ้าคะบ้านเรามีเกวียนแล้วท่านลืมหรืออย่างไรกัน” คำพูดของภรรยาทำให้ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเสียเสียงดังจากนั้นก็ตะโกนเรียกพรรคพวกให้มาช่วยกันเตรียมเกวียนจากนั้นก็ออกเดินทางตามเกวียนบรรทุกเสือไปโดยที่ไม่ได้ทิ้งระยะห่างกันมากนัก
แน่นอนว่าจุดหมายของเกวียนบรรทุกซากเสือและเกวียนบรรทุกคนนั้นต้องไปหยุดที่ร้านขายสมุนไพรขนาดใหญ่ที่สุดในอำเภอซึ่งชาวบ้านทั้งหมู่บ้านต่างก็ค้าขายกับที่นี่มานานหลายชั่วอายุคนแล้วไม่ว่าเจ้าเถ้าแก่หรือหลงจู๊หลายรุ่นต่างก็เป็นคนซื่อสัตย์ไม่เคยกดราคาของสมุนไพรหรือสัตว์ที่ชาวบ้านนำมาขายเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“พวกเจ้าได้ของดีมาเลยนี่นาเสือตัวเต็มวัยเช่นนี้ข้าสามารถนำไปปรุงยาได้ทั้งตัว” เถ้าแก่ร้านสมุนไพรมองความสมบูรณ์ของซากเสือบนเกวียนด้วยสายตาชื่นชมจากการประเมินด้วยสายตาแล้วเสือตัวนี้น่าจะมีน้ำหนักราวๆ หกถึงเจ็ดร้อยจินเห็นจะได้แต่เพื่อความแน่ใจเถ้าแก่จึงสั่งให้คนงานมายกเสือขึ้นเครื่องชั่งจะได้ตีราคาได้ง่ายขึ้น
“เสือตัวผู้โตเต็มวัยน้ำหนักเจ็ดร้อยห้าสิบจินข้าให้ราคาอยู่ที่หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงทอง” เถ้าแก่กล่าวออกมาสั้นๆ ง่ายๆ แม้เสือทั้งตัวจะมีส่วนที่ร้านขายสมุนไพรจะไม่ได้ใช้ก็ยังสามารถเอาไปขายต่อให้ร้านขายเนื้อหรือว่าเหลาอาหารได้อยู่ราคาที่บอกไปนั้นเขายังสามารถเอาไปทำกำไรได้มากกว่านี้อย่างแน่นอน
“เถ้าแก่จะช่วยแบ่งตัวแลกเงินค่าเสือออกเป็นหกส่วนได้หรือไม่ขอรับ” เข้าป่ากันไปหกคนก็ย่อมแบ่งเงินที่ได้รับมาเป็นหกส่วนอย่างเท่าเทียมกันสิ่งที่อู่ตงพูดนั้นทำให้คนที่ไม่ได้เป็นคนยิงหน้าไม้ถึงกับซาบซึ้งใจที่พี่ใหญ่ของกลุ่มไม่ได้เอาเปรียบพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
“ย่อมได้ ย่อมได้ เอาล่ะพวกเจ้านั่งรอสักครู่ข้าจะไปเตรียมตั๋วแลกเงินให้ เด็กๆ ให้ใครไปตามคนจากร้านขายเนื้อมาหน่อยข้าจะชำแหละเสือตัวนี้พวกเข้าช่วยกำชับให้เขาคัดคงที่มีฝีมือมาให้หน่อยก็แล้วกัน”
นั่งรอเพียงไม่ถึงครึ่งเค่อตั๋วแลกเงินจำนวนสองร้อยห้าสิบตำลึงทองจำนวนหกใบก็มาอยู่ในมือของคนหนุ่มหกคนซึ่งแน่นอนว่าทั้งหมดต้องเดินต่อไปที่ร้านรับฝากเงินเพราะเงินเยอะถึงเพียงนี้พวกเขาไม่สามารถเก็บเอาไว้ที่บ้านได้อย่างแน่นอน
“พวกเจ้าจะเอาเงินมาให้ข้าทำไมเล่าเสือตัวนั้นพวกเจ้าก็ขึ้นเขาไปล่ามาเงินนี้ก็ต้องเก็บเอาไว้เอง” แต่ก็มีปัญหาที่คนบ้านอู่ที่ตอนนี้พี่ตงและพี่เต๋อตั้งใจจะมอบเงินให้บิดาเก็บไว้คนละครึ่งซึ่งฝ่ายบิดานั้นคิดว่ามันมากเกินไป
“เหตุใดจึงต้องดื้อด้วยขอรับท่านพ่อแค่รับเงินจากพวกข้าไปมันจะยากที่ตรงไหน” เมื่ออู่ตงพูดอู่เต๋อก็พยักหน้ารับเป็นลูกคู่ทำเอาพ่ออู่อยากจะเขกกะโหลกบุตรชายของตนเองนัก
“ท่านลุง พี่ตง พี่เต๋อข้าขออนุญาตเสียมารยาทได้หรือไม่ขอรับ ข้าเข้าใจว่าพี่อยากให้เงินบิดามารดาเพื่อแสดงความกตัญญูแต่ท่านลุงไม่อยากรับเพราะจำนวนเงินที่มากไปอีกทั้งยังเป็นเงินที่บุตรชายได้มาจากการเสี่ยงชีวิต
บุตรกตัญญูนั้นเป็นเรื่องดีบิดามารดาปฏิเสธเพราะเกรงใจนั้นก็สามารถเข้าใจได้ข้าจึงคิดว่าหากเงินครึ่งหนึ่งมันมากเกินไปพี่ชายทั้งสองก็แบ่งส่วนให้ก็ได้ขอรับ บ้านอู่มีกันห้าคนในครอบครัวก็เท่ากับว่าแบ่งได้คนละห้าสิบตำลึงทองส่วนของบิดามารดาก็หนึ่งร้อยตำลึงทองพอดี” ซุนคุนเล่อเสนอ
“มากไป มากไปยังมากเกินไปอยู่ดีนะอาเล่อ” ผู้อาวุโสยังคงส่ายหน้าให้กับจำนวนเงินมากมายของบุตรชาย
“เช่นนั้นข้าจะแบ่งเงินให้ท่านพ่อห้าสิบตำลึงทองส่วนเจ้ารองก็ให้ท่านแม่ห้าสิบตำลึงทองดีหรือหรือไม่หากน้อยกว่านี้แล้วท่านพ่อยังไม่รับไว้ข้าก็จะยืนยันว่าจะแบ่งเงินให้ครึ่งหนึ่งเช่นในตอนแรกนะขอรับ” เมื่อโดนบุตรชายบังคับเช่นนั้นผู้อาวุโสก็ทำได้เพียงตามใจหลังจากที่เสร็จธุระเรื่องฝากเงินและเบิกเงินกันคนและเล็กน้อยทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปจับจ่ายซื้อของเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเอากลับไปฉลองกับครอบครัวที่รออยู่
ฝั่งของซุนคุนเล่อนั้นเขาไม่ได้เอาตั๋วแลกเงินมาฝากเช่นคนอื่นๆ แต่ที่มากไปกว่านั้นเขาเอาเงินของตัวเองที่พกติดตัวไว้มาจับจ่ายซื้อของเช่นคนอื่นๆ โดยเขาตั้งใจจะซื้อเนื้อกลับไปฝากภรรยาและซื้อขนมหวานไปฝากลูกๆ แล้ววันพรุ่งนี้ค่อยพากันเข้ามาตัวอำเภอเพื่อซื้อของอื่นๆ โดยเฉพาะพวกเสื้อผ้าใหม่ๆ อีกทั้งภรรยาของเขาควรจะมีเครื่องประดับดีๆ สวมใส่ติดกายได้แล้วทุกวันนี้เขาปวดใจยิ่งนักที่เห็นกุ้ยอิงฮวาใช้เพียงแต่ปิ่นปักผมที่ทำจากไม้ธรรมดาๆ ประดับอยู่บนมวยผมของนางทั้งๆ ที่เมื่อก่อนนางเคยมีปิ่นหยกไม่ก็ปิ่นมุกประดับอยู่ที่มวยผมอย่างงดงาม
“ท่างพ่อกับมาแย้ววว” เจ้าก้อนแป้งตื่นเต้นดีใจเมื่อเห็นบิดาขับเกวียนกลับเข้ามาในบ้านแม้จะอยากวิ่งเข้าไปหามากเท่าไหร่แต่ยังจำได้ว่ามารดาห้ามไม่ให้วิ่งเข้าไปขวางทางเกวียนวัวจึงได้แต่ยืนจับมือกันแล้วรออยู่หน้าประตูเรือนด้วยความตื่นเต้น
“พ่อกลับมาแล้วลูกรัก” หลังจากเก็บเกวียนเอาวัวเข้าคอกเสร็จซุนคุนเล่อจึงนั่งลงกับพื้นเพื่อตั้งหลักและกางแขนรอรับแรงปะทะจากลูกๆ แต่ทันทีที่เจ้าก้อนแป้งทั้งสองพุ่งเข้ามาในอ้อมกอดพวกเขาก็วิ่งหนีไปแทบจะทันทีเหมือนกัน
“ท่างพ่อเหมง เหมง” เสี่ยวอวี้เอามือปิดจมูกตนเองส่วนเสี่ยวอิงนั้นวิ่งไปหามารดาแล้วเป็นที่เรียบร้อย
“ท่านพ่อไปล่าเสือมาเข้าป่าไปหลายวันย่อมไม่หอมเหมือนแก้มกลมๆ ของพวกเจ้าแน่นอน เอาล่ะลูกรักให้ท่านพ่อไปอาบน้ำเสียก่อนเรามาเตรียมอาหารให้ท่านพ่อกันดีกว่า ท่านพี่ปลอดภัยดีนะเจ้าคะ” กุ้ยอิงฮวาปลอบลูกๆ และไม่ลืมที่จะไถ่ถามสามีด้วยความเป็นห่วง
“พี่ปลอดภัยดีและทุกๆ คนก็ด้วย เอาล่ะพ่อจะไปอาบน้ำก่อนพวกเจ้ารอพ่อสักครู่ก็แล้วกัน” เขาส่งของในมือทั้งหมดให้ภรรยาก่อนจะรีบเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปหยิบเสื้อผ้าจากนั้นก็ตรงไปยังลำธารหลังบ้านมิได้อาบน้ำในห้องน้ำเช่นทุกครั้งกลิ่นสาบเสือตัดตัวขนาดนี้ให้ลำธารช่วยชะล้างออกไปน่าจะดีกว่า