จีน,รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,นิยายรักจีนโบราณ,ครอบครัว,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ครอบครัวยากจนแทบอดตายแต่สามีก็วุ่นวายหาลูกมาเพิ่ม
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
หากใครคิดว่าการตายไปคือการได้พ้นทุกข์พิมพ์ลดาขอเรียนให้ทราบว่าทนใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเถิดเพราะชีวิตหลังความตายที่ได้พบเจออาจจะบัดซบยิ่งกว่าเก่าดูจากชีวิตของเธอเป็นตัวอย่างจากแต่เดิมที่เป็นคนหาเช้ากินค่ำธรรมดาๆ แต่ชีวิตก็มามีอันถึงคราวซวยต้องมารับใช้หนี้นอกระบบที่พี่สาวแท้ๆ เป็นคนก่อแล้วหนีหายเข้ากลีบเมฆไปไม่กลับมา เจ้าหนี้ก็ตามมาทวงอยู่ได้ทุกวันหาเงินมาจ่ายดอกวันละสองพันก็ยังไม่พอทำให้เธอตัดสินใจโดดน้ำตายให้มันจบๆ ไป ลากันทีชีวิตบัดซบซ้ำซาก
แต่ใครมันจะรู้ว่าจะมีชีวิตในโลกหน้าที่รออยู่จากผู้หญิงธรรมดาอายุยี่สิบปลายๆ กลับต้องมามีชีวิตใหม่สวมวิญญาณเข้าร่างเป็นมารดาของบุตรสี่คนและสามีอีกหนึ่งแต่เรื่องที่มันน่าตกใจไปมากกว่านั้นคือกุ้ยอิงฮวาคนนี้เคยมีสามีมาแล้วก่อนหน้านี้ถึงสองคนสามีแรกแก่ง่ายตายเร็วมาก สามีสองยังไม่แก่แต่ก็ชิงตายไปทิ้งมรดกไว้ให้เป็นลูกๆ ที่แสนรู้ความถึงสองคนส่วนสามีคนที่สามนั้นนางจัดการรวบตึงเอาไว้เพราะอยากให้ในครอบครัวมีผู้ชายช่วยปกป้องดูแลแต่อยู่มาไม่ทันไรเขาก็สร้างเรื่องไปอุ้มเด็กกลับมาบ้านให้นางเลี้ยงอีกแล้วหรืองานนี้ก็ต้องลุกขึ้นมาปฏิวัติครอบครัวให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายอาจทำให้คุณนักอ่านไม่สบายใจนะคะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
ที่ร้านค้าของกุ้ยอิงฮวาสงบสุขมาได้สองวันแล้วแม้ในวันที่ซุนคุนเล่อไม่สามารถมาช่วยทำงานได้เพราะต้องไปช่วยเพื่อนบ้านขุดบ่อน้ำนางก็ยังดูแลทุกๆ อย่างจนผ่านลุล่วงมาได้แต่ใครเลยจะรู้ว่าระหว่างการเดินทางกลับเรือนหลังจากขายของเสร็จนั้นแม้ระยะทางจะไม่ได้ไกลมากแต่วันนี้มันกลับมีคนกลุ่มหนึ่งมาดักรอนางอยู่กลางทาง
“เซินเอ๋อร์พาเจ้าแฝดเข้าไปอยู่ในรถเข็น เสี่ยวซูมาหลบอยู่หลังแม่” นางพูดกับลูกๆ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาให้พอได้ยินกันในขณะที่อยู่ห่างจากกลุ่มชายชุดดำเพียงไม่กี่สิบก้าวซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาต้องเห็นทุกๆ อย่างที่นางและลูกๆ ทำอย่างแน่นอน
“หากมีอะไรเกิดขึ้นเจ้าต้องวิ่งไปที่หมู่บ้านตามคนมาช่วยเข้าใจหรือไม่” นางย้ำกับลูกๆ อีกสองคนที่โตพอรู้ความส่วนเจ้าก้อนแป้งอีกสองคนนั้นก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่ตื่นตกใจจนขวัญเสีย
“กุ้ยอิงฮวาจงไปกับพวกเราเสียดีๆ ถ้าไม่อยากให้มีคนเจ็บตัว” ไม่ต้องมีอะไรซับซ้อนเพราะชายที่แต่งตัวรัดกุมมิดชิดบอกจุดประสงค์ของตัวเองทันทีที่กุ้ยอิงฮวาและลูกๆ เข็นรถเข็นเข้าไปใกล้ช่างเป็นพวกโง่งมไม่มีชั้นเชิงแต่นางก็หาได้ประมาทอย่างน้อยๆ พวกมันก็ต้องมีกำลังมากกว่านางและลูกๆ อย่างแน่นอนถึงแม้จะมากันเพียงแค่สองคน
“ข้าไม่ไป หลีกทางเดี๋ยวนี้” นางตะโกนไล่คนแปลกหน้าไปให้พ้นทางแม้พวกเขาจะมีอาวุธอยู่ในมือแต่มันก็เป็นเพียงมีดสั้นหาใช่อาวุธอันตรายแต่กระนั้นก็ต้องระวังไว้ให้ดีเพราะขึ้นชื่อว่าอาวุธหรือของมีคมมันย่อมสร้างบาดแผลและความเจ็บปวดให้ได้เช่นกัน
“ก็อย่าหาว่าพวกเราไร้ความเมตตา” ชายสองคนนั้นพุ่งตัวเข้าหากุ้ยอิงฮวาในทันทีแต่นางก็พยายามเบี่ยงตัวหลบและใช้อาวุธที่ตัวเองมีแค่ทัพพีไม้ตักอาหารฟาดไปยังชายผู้หนึ่งส่วนอีกคนที่เหมือนจะมีขนาดตัวค่อนข้างเล็กกว่าอีกคนส่วนบุตรสาวกำลังเก็บหินข้างทางขว้างปาใส่คนร้ายอยู่
“นังเด็กสารเลว” แล้วเซินเอ๋อร์ของนางก็พลาดที่นางถูกชายผู้นั้นจิกหัวแล้วเหวี่ยงล้มไปข้างทาง
“เสี่ยวซูวิ่งลูก วิ่งไปตามท่านพ่อของเจ้า” กุ้ยอิงฮวารีบวิ่งเอาตัวกันลูกสาวไว้พร้อมตะโกนสั่งบุตรชายให้วิ่งออกไปทั้งๆ ที่ตนเองก็หวาดกลัวแต่ความโกรธที่เห็นบุตรสาวถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาทำให้นางเลือดขึ้นหน้าอาละวาดจนสามารถแย่งชิงอาวุธมาจากชายคนที่ตัวเล็กกว่าได้ซึ่งนางก็ใช้มันจ้วงแทงไปยังชายผู้นั้นโดยไม่ลังเล
“นังบ้านี่ เจ้า กลับมาก่อน” ชายถูกจ้วงแทงเข้าที่ท้องเรียกร้องให้สหายกลับมาช่วยตนเองที่ส้มพับลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยความเจ้บปวด
เมื่อเห็นว่าสหายเสียท่าถูกสตรีตัวบางๆ แทงเข้าที่ท้องไปเสียหลายแผลชายร่างใหญ่กว่าก็วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเพราะตัวเองก็เป็นเพียงชาวบ้านหาเช้ากินค่ำในอำเภอที่มีพ่อค้าคนหนึ่งมาว่าจ้างให้มาลักพาตัวหญิงสาวเจ้าของร้านแผงลอยขายอาหารไปให้เมื่อเหตุการณ์มันพลิกกลับเช่นนี้แล้วก็มีแต่ที่จะต้องหนีเอาตัวรอดไปก่อน
เวลาผ่านไปนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ทั้งๆ ที่มันผ่านไปยังไม่ถึงหนึ่งเค่อซุนคุนเล่อพร้อมชาวบ้านกลุ่มใหญ่ก็วิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุเมื่อพบกับกุ้ยอิงฮวาที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดกับเด็กๆ ที่ร้องไห้จ้าอย่างเสียขวัญก็ทำเอาเขาใจหาย
“ท่านพี่” กุ้ยอิงฮวาทิ้งมืดในมือลงแล้วร้องไห้อย่างไม่อายเมื่อได้เห็นหน้าของสามีน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ตลอดพรั่งพรูออกมาเป็นสายนางทั้งหวาดกลัวและตกใจกับเหตุการณ์เลวร้ายที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรพี่อยู่นี่แล้วเจ้าบาดเจ็บที่ตรงไหนหรือเปล่าบอกมาพี่จะพาเจ้าไปหาหมอ” ซุนคุนเล่อเองก็ตื่นตกใจไม่น้อยในยามที่เห็นเลือดเปื้อนเนื้อตัวของกุ้ยอิงฮวาและเขาก็ไม่รีรอเลยที่จะอุ้มภรรยาไปหอหมอในอำเภอเพียงแต่นางร้องออกมาก่อนจึงยั้งฝีเท้าเอาไว้ได้
“ข้าไม่เป็นอะไรแต่เป็นเลือดของชายผู้นั้น เซินเอ๋อร์ ท่านพี่ลูกบาดเจ็บเจ้าค่ะ” กุ้ยอิงฮวาชี้ไปทางชายผู้หนึ่งที่ถูกชาวบ้านลากออกมาจากพงหญ้าแม้เขาจะมีสีหน้าซีดเซียวเพราะเสียเลือดไปมากแต่ก็ยังคงมีลมหายใจอยู่
“เอาล่ะๆ เด็กๆ ปลอดภัยดีมีเซินเอ๋อร์เพียงแผลถลอกเล็กและรอยฟกช้ำน้อยข้าจะให้คนพาไปอยู่กับย่าอู่ที่เรือนก่อนส่วนพวกเจ้าช่วยอุ้มมันขึ้นมาบนเกวียนเราจะพาบ้านซุนไปร้องเรียนที่ศาลาว่าการบ้านเมืองมีกฎหมายจะมาดักทำร้ายกันกลางวันแสกๆ เช่นนี้ได้อย่างไรกัน” ท่านปู่อู่ที่มาถึงที่เกิดเหตุช้ากว่าคนอื่นเล็กน้อยเพราะกลับบ้านไปเอาเกวียนวัวออกมาเผื่อฉุกเฉินรีบสั่งการหนุ่มๆ ในหมู่บ้านจากนั้นก็แบ่งคนเป็นสองส่วนให้ช่วยพาเด็กๆ และเข็นรถของกุ้ยอิงฮวากลับไปไว้ที่เรือนของตนเองเพื่อฝากให้ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากได้ช่วยดูแลก่อนส่วนคนที่เหลือนั้นจะไปยังศาลาว่าการด้วยกัน
เรื่องที่กุ้ยอิงฮวาจะถูกลักพาตัวนั้นผู้คนพูดถึงกันไปทั่วทั้งอำเภอแต่น่าเสียดายที่ตัวคนบงการนั้นไหวตัวทันควบม้าออกจากอำเภอไปก่อนเจ้าหน้าที่ทางการจะไปถึงตัวมันแค่ไม่กี่เค่อแต่ก็ยังมีสิ่งของและคนงานส่วนหนึ่งที่ไปไหนไม่ทันจึงได้ถูกทิ้งไว้อย่างนั้น
“พ่อค้าผู้นั้นเพิ่งออกเดินทางรับซื้อสินค้าจึงไม่ได้มีข้าวของอะไรมากเท่าไหร่เอาเป็นว่าข้าจะยกเกวียนเทียมวัวและข้าวของทั้งหมดในนั้นให้กับกุ้ยอิงฮวาแทนค่าเสียหาย ส่วนคนที่ไปรับจ้างลักพาตัวทั้งสองคนข้าจะสั่งโบยและขังคุกสักสามเดือนอีกทั้งยังสั่งห้ามพ่อค้าเร่แซ่หวู่เข้ามาค้าขายในอำเภอของเราอย่างเด็ดขาดใครพบเห็นเขาก็สามารถจับตัวมาส่งทางการได้ทันที
แต่พวกเจ้าวางใจได้ระหว่างนี้ข้าจะส่งคนไปตามตัวเขาไม่ได้ปล่อยให้ลอยนวลไปง่ายๆ เพราะพฤติกรรมเช่นนี้นั้นเป็นอันตรายยิ่งนัก อ้อ แล้วถ้าหากเด็กๆ มีบาดแผลที่ต้องทำการรักษาเจ้าก็มาแจ้งข้าได้แล้วข้าจะให้สองคนนั้นชดใช้ให้ครอบครัวของพวกเจ้าเอง” ท่านนายอำเภอตัดสินด้วยความเฉียบขาดและรอบคอบให้ความยุติธรรมกับผู้เสียหายอย่างเต็มที่
แม้กุ้ยอิงฮวาจะแทงชายผู้นั้นปางตายแต่นางก็ไม่ได้ถูกลงโทษหรือว่าต้องรับผิดชอบอะไรเลยแม้แต่น้อยเนื่องจากสิ่งที่นางทำไปคือการป้องกันตัวเองอีกทั้งยังต้องคุ้มครองลูกๆ ทั้งสี่คนจากชายฉกรรจ์ที่มีอาวุธในขณะที่ตนเองนั้นมีแค่มือเปล่า
“ขอบคุณท่านนายอำเภอแทนภรรยาและลูกๆ ของข้าด้วยขอรับ” ซุนคุนเล่อออกหน้าแทนภรรยาที่ในยามนี้แม้นางจะเงียบไปและดูสงบดีแต่ร่างกายกลับยังคงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
“รีบพาภรรยากลับไปพักผ่อนที่เรือนเถิดนางเสียขวัญมามากแล้ว”
หลังจากออกจากที่ว่าการอำเภอก็ได้พี่อู่เต๋อบุตรชายของผู้นำหมู่บ้านช่วยขับเกวียนของพ่อค้าเร่แซ่หวู่ให้เพราะซุนคุนเล่อยังต้องคอยดูแลภรรยาที่มีอาการไม่สู้ดีเพราะความตกใจกลัวแต่กระนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะขอแวะที่ร้านค้าข้าวสกุลเหมียวเพื่อบอกข่าวท่านลุงว่าจะขอหยุดร้านสักสองสามวันหรือจนกว่าภรรยาจะมีอาการดีขึ้นจนสามารถทำงานตามปกติได้
กุ้ยอิงฮวาเกือบจะสติแตกอีกครั้งเมื่อเห็นหน้าลูกๆ ทั้งสี่คนที่เรือนของท่านผู้นำหมู่บ้านโดยเฉพาะเซินเอ๋อร์ที่เนื้อตัวถลอกและมีรอยช้ำใหญ่เล็กทั้งตามเนื้อตัวและใบหน้าโดยนางได้แต่พูดพร่ำคำขอโทษเด็กหญิงวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่เช่นนั้น
“อิงเอ๋อร์ อิงเอ๋อร์ เจ้าฟังพี่ก่อนลูกๆ ของเราปลอดภัย เซินเอ๋อร์ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงเจ้าไม่ต้องร้องไห้ เจ้าไม่ต้องขอโทษอีกแล้วเพราะมันจะทำให้ลูกๆ กลัว” ซุนคุนเล่อพยายามแยกภรรยาออกจากบุตรสาวอีกทั้งยังโอบกอดนางไว้อย่างทะนุถนอมพยายามปลอบประโลมให้นางใจเย็นลง
“เมียเจ้าคงขวัญหายไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะให้อาเต๋อไปโรงหมอซื้อยาสงบใจมาต้มให้นางดื่มสามวันเจ็ดวันก็กลับมาเป็นปกติแล้วระหว่างนี้เจ้าอาจจะต้องเหนื่อยดูแลเด็กๆ หน่อยนะอาเล่อ เซินเอ๋อร์ขาดเหลืออะไรก็พาน้องๆ มาที่บ้านย่ามากินข้าวมากินขนมให้แม่ของเจ้าพักผ่อนสักระยะก่อนเข้าใจหรือไม่เด็กดี” ท่านย่าอู่ที่เอ็นดูทั้งบุตรและภรรยาของซุนคุนเล่ออยู่มากเอ่ยปาก
“ขอบคุณขอรับ”
“ขอบคุณท่านย่าอู่เจ้าค่ะ เซินเอ๋อร์จะช่วยท่านพ่อดูแลท่านแม่และน้องๆ เอง” เด็กหญิงที่เห็นในทุกการกระทำของมารดาที่ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องตนเองเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง
หลังจากที่กลับมาถึงเรือนด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะเด็กๆ งอแงอีกทั้งกุ้ยอิงฮวาก็พร้อมที่จะทิ้งตัวร้องไห้อยู่ทุกเมื่อตัวของซุนคุนเล่อก็พาภรรยาเข้าไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเองแทนห้องของนางเพราะคืนนี้คงต้องแยกนางออกจากลูกๆ เสียก่อนส่วนเด็กๆ ก็คงต้องฝากให้พี่ใหญ่และพี่รองดูแลน้องๆ ไป
“ท่านพ่อดูท่านแม่เถิดขอรับวันนี้มีข้าวเหลือกลับมาเล็กน้อยข้ากับพี่ใหญ่จะต้มข้าวต้มให้น้องๆ กินเองส่วนข้าวของในรถเข็นก็จะทำความสะอาดด้วยเหมือนกัน” เถียนซานซูรีบมาบอกบิดาที่ทำท่าคล้ายจะออกมาจัดการเรื่องข้าวปลาอาหารแต่เรื่องนี้เด็กชายกับพี่ใหญ่พอจะดูแลกันเองได้เพราะเจ้าก้อนแป้งทั้งสองก็ผล็อยหลับไปแล้วน่าจะร้องไห้กันจนเหนื่อยจึงเป็นช่วงเวลาดีที่จะรีบช่วยกันจัดการทำงานทำการ
“เช่นนั้นพ่อฝากเจ้าด้วยนะเสี่ยวซูเจ้ากล้าหาญและเข้มแข็งมากพ่อไม่รู้จะขอบคุณเจ้าอย่างไรที่วิ่งมาตามพ่อตามที่ท่านแม่สั่ง เจ้ารู้ใช่หรือไม่หากพ่อและท่านอากับท่านลุงทั้งหลายไปไม่ทันมารดาและน้องๆ ของเจ้าจะเป็นอันตราย” แม้บุตรชายคนรองจะไม่มีน้ำตาให้เห็นเลยแม้แต่หยดเดียวแต่ซุนคุนเล่อรู้ดีว่าในหัวใจของเด็กชายก็กำลังร่ำไห้เสียขวัญไม่ต่างจากมารดาและพี่สาว
“ข้ากลัวมากจริงๆ ขอรับพวกเขาสองคนมีมีดและท่าทางดุร้ายมาก” เด็กชายกำหมัดแน่นจนบิดาต้องช่วยจับมือคลายมันออกจากนั้นก็โอบกอดเขาไว้ด้วยความเป็นห่วง
“มันผ่านไปแล้วเจ้าไม่ต้องกลัวนะเสี่ยวซูบิดาคนนี้สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าพี่น้องและมารดาตกอยู่ในอันตรายเช่นนั้นอีกแน่นอน” คำสัญญาของบิดาผู้ช่วยเลี้ยงดูเขามาเป็นอย่างดีทำให้เด็กชายรู้สึกมีแรงกำลังขึ้นมามากขึ้นและเชื่อว่าบิดาจะปกป้องพวกเขาและพี่น้องได้จริงๆ
หลังจากบุตรชายออกไปจากห้องแล้วซุนคุนเล่อกำตักน้ำมาช่วยทำความสะอาดมือทั้งสองข้างของภรรยาที่ยังคงมีคราบเลือดติดอยู่อีกทั้งยังช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เลอะเป็นด่างดวงออกไปแม้จะทุลักทุเลด้วยความไม่เคยชินแต่เขาก็ใช่ว่าจะมีเจตนาไม่ดี
มื้อเย็นวันนี้เป็นอาหารง่ายๆ ฝีมือของเถียนซานเซินและเถียนซานซูสองคนพี่น้องต้มข้าวต้มนิ่มๆ จะได้โล่งคอส่วนกับข้าวก็มีมะเขือเทศผัดไข่ที่ท่านแม่สอนและทำให้ดูหลายครั้งนำมากินกับผักดองรสเผ็ดของท่านแม่อีกทั้งยังมีน้ำแกงเต้าหู้ที่ป้าสะใภ้อู่นำมาส่งให้พร้อมยาต้มของท่านแม่อีกหนึ่งหม้อ
“ท่างแม่กิงเยอะๆ” เมื่อตื่นมาเจ้าก้อนแป้งแฝดก็เหมือนว่าจะลืมเลือนเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้นเด็กสองคนกลับมาร่าเริงอีกทั้งยังชี้ชวนให้คนอื่นๆ ในครอบครัวกินข้าวกันเยอะๆ
“แม่จะกินให้เก่งเท่าเสี่ยวอิงและเสี่ยวอวี้เลยลูกรัก เซินเอ๋อร์ เสี่ยวซู กับข้าวอร่อยมากเก่งกันเหลือเกินลูกๆ ของแม่” แม้กุ้ยอิงฮวายังรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่มากแต่นางก็ยังคงมีรอยยิ้มที่อบอุ่นและอ่อนหวานให้ครอบครัวอยู่เสมอเพราะเข้าใจดีถึงความวิตกกังวลของทุกคนๆ นางจึงต้องพยายามควบคุมตนเองให้มาเข้มแข็งและยืนหยัดให้ได้ในเร็ววัน
ความรู้สึกที่เป็นห่วงบุตรสาวและบุตรชายแซ่เถียนนั้นน่าจะเป็นความรู้สึกที่ฝังลึกอยู่ในตัวของกุ้ยอิงฮวาคนเก่าที่ถ่ายทอดมาถึงจิตวิญญาณของกุ้ยอิงฮวาคนใหม่นางจึงได้รู้สึกเจ็บปวด เป็นห่วงและหวาดกลัวมากถึงเพียงนี้แต่กระนั้นก็ยังต้องดึงตัวเองกลับมาและคิดย้ำซ้ำๆ ว่าเด็กๆ ปลอดภัยพวกเขาไม่เป็นไรตราบใดที่ยังมีนางและซุนคุนเล่ออยู่พวกเขาทั้งคู่จะดูและปกป้องเด็กๆ ด้วยชีวิตของตนเอง