จีน,รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,อสรพิษน้อยผิงผิง,นิยายรักจีนโบราณ,ครอบครัว,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กุหลาบงามย่อมมีหนามคม สตรีงามย่อมมีพิษสงเช่นกัน
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
การเกิดใหม่โดยที่มีความทรงจำในชาติก่อนๆ ติดตัวมาจะว่าเป็นเรื่องดีมันก็ดีจะว่าไม่ดีมันก็ไม่ดีแต่เหรินเซียนน้อยอย่างถานผิงอันจะเลือกอะไรได้เมื่อเหตุผลที่ตัวนางต้องถูกส่งให้มาเวียนว่ายตายเกิดบนโลกมนุษย์นั้นเป็นการบำเพ็ญเพียรให้ผ่านด่านเคราะห์ตามบัญชาของสวรรค์
เมื่อเหรินเซียนน้อยรู้อยู่แก่ใจดีเช่นนี้แล้วนางจึงตั้งใจบำเพ็ญเพียรและสั่งสมความดีด้วยการช่วยเหลือผู้คนไปตามความสามารถที่ตนเองมีแต่ทำไมชาตินี้นอกจากจะเกิดแต่กับผิงผิงแล้วยังต้องมาเป็นตัวอันตรายในสายตาผู้คนแถมมีมารผจญโผล่มาในรูปแบบของว่าที่สามีอีกด้วย
หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
ในช่วงที่ร้านมวลบุปผายังไม่เปิดให้บริการการให้เหล่าสหายที่มีอยู่น้อยนิดของถานผิงอันเดินทางมาพูดคุยพบปะกันที่เรือนสกุลถานแทบทุกวันนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่คุณหนูถานยินดีเปิดประตูเรือนต้อนรับทุกคนเสมอแต่สำหรับฉือไป่เย่วแล้วนางกลับคิดว่าการที่คณิกาเช่นนางมาพบปะคุณหนูถึงเรือนไม่น่าจะใช่เรื่องดีและในแต่ละครั้งที่เดินทางมาหานางก็จะใช้เวลาไม่เต็มที่ด้วยความกังวลใจ
รวมไปถึงคุณชายหม่าเองก็มักจะมาส่งหม่าน่าเจินที่หน้าเรือนเท่านั้นเหตุเพราะเกรงว่าเขาที่เป็นบุรุษจะทำให้บรรดาคุณหนูทั้งหลายโดยเฉพาะถานผิงอันที่เป็นเจ้าของเรือนนั้นเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะยังไม่มีใครได้ออกเรือนไปเลยสักคนเดียวพักหลังนางจึงพยายามพบปะกันน้อยลงทั้งๆ ที่ใจจริงคิดถึงพวกคุณหนูน้องสาวใจจะขาด
ถานผิงอันเองก็นำเรื่องนี้มาขบคิดว่าถ้าหากสหายยังเกรงใจเช่นนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องดีนางจึงเปรยๆ กับท่านน้าและพี่จูว่าอยากเปิดโรงน้ำชาเพื่อให้บรรดาสหายของนางได้ใช้เป็นที่พบปะกันได้โดยที่ไม่ต้องเกรงคำติฉินนินทาไปๆ มาๆ เรื่องราวกลับไปเข้าหูคุณชายหม่าเขาจึงอาสาขอเป็นผู้ร่วมหุ้นในการค้าครั้งนี้เสียเอง
“เป็นข้าที่เป็นคู่ค้าดีแล้วขอรับหากไม่นับเรื่องเงินทองก็นับว่าข้ามีทั้งประสบการณ์และมีคนมากฝีมือเป็นของตัวเองการเปิดโรงน้ำชาข้ามิได้กังขาในสูตรชาที่คุณหนูมีแต่เรื่องขนมและอาหารหอสุราสราญใจของข้าก็เป็นที่ประจักษ์ไปทั่วแคว้นว่ารสชาติหาได้เป็นสองรองใคร” แม้ไม่อยากจะอวดอ้างแต่ก็ต้องยกตัวอย่างให้คุณหนูถานได้เห็นภาพชัดเจนซึ่งหอสุราของหม่าจื่อลู่ก็มีเชื่อเสียงในทุกด้านที่กล่าวมาจริงๆ
“ที่ท่านพูดก็ถูกต้องทุกประการ” เรื่องรสชาติของขนมและอาหารนั้นถานผิงอันไม่ขอเถียงเพราะตัวนางเองก็เรียกได้ว่าเป็นลูกค้าประจำที่ซื้ออาหารมารับประทานที่เรือนอยู่ทุกๆ สามสี่วันส่วนเรื่องประสบการณ์ในด้านการค้าขายของคุณชายหม่าก็เรียกได้ว่าดูเบามิได้เพราะเขามีประสบการณ์มากถึงครึ่งชีวิตของตนเองจริงๆ ทั้งๆ ที่ยังเป็นคนหนุ่มโดยทั่วไปบุรุษในวันนี้บางคนยังไม่เคยออกไปทำงานยังอาศัยเกาะกินสมบัติของบิดามารดาอยู่เลยด้วยซ้ำไป
“นอกจากนี้ข้ายังมีร้านค้าที่ซื้อไว้ในเขตเมืองหลวงอีกหลายแห่งที่เหมาะสมสำหรับโรงน้ำชาอย่างร้านค้าหัวมุมถัดจากร้านของคุณหนูไปไม่ไกลนั้นก็เป็นของข้าเช่นกัน เจ้าของเก่ามีปัญหาเดือดร้อนเรื่องเงินจึงได้นำร้านค้าและที่ดินมาจำนองไว้ในครั้งแรกแต่หลังจากนั้นไม่นานก็ขายขาดให้ข้า” ร้านค้าและที่ดินที่ติดมานับว่าเป็นทำเลที่ดีแต่เหตุที่หม่าจื่อลู่ยังไม่ได้ทำอะไรกับมันเพราะการงานในปัจจุบันของเขามันรัดตัวมากเกินไป
แต่หากจะถามว่ามาเสนอขอผู้ร่วมทุนเช่นนี้แล้วจะไม่เป็นการหาเหาใส่หัวหรอกหรือทั้งๆ ที่งานเดิมก็หนักหนาจนสายตัวแทบขาดอยู่แล้วคุณชายหม่าจื่อลู่สามารถตอบได้ทันทีเลยว่าหากเป็นเรื่องของถานผิงอันแล้วให้เหน็ดเหนื่อยเพียงไหนเขาก็ยินดีจะอดทน
“เรื่องร่วมหุ้นกันนั้นเป็นเรื่องใหญ่อย่างไรแล้วข้าขอเวลาในการตัดสินใจสักสามสี่วันนะเจ้าคะแต่บอกเอาไว้ในเบื้องต้นก่อนเลยว่าหากได้เปิดกิจการร่วมกันจริงๆ ทุกอย่างต้องหารสองโดยไม่มีข้อแม้” ถึงสิ่งที่คุณชายหม่าเสนอมานั้นจะเข้าทีแต่กระนั้นคุณหนูถานก็ยังต้องกลับไปคิดทบทวนให้ถ้วนถี่เสียก่อนเพราะว่าใช่ว่าจะมีแต่เขาที่มีคนมีฝีมือฝั่งของนางเองก็มีอยู่ไม่น้อยอยู่เหมือนกัน
แต่ในท้ายที่สุดแล้วหลังจากปรึกษาคนใกล้ตัวรวมไปถึงเขียนจดหมายไปขอคำแนะนำจากท่านยายถึงสำนักหมื่นพิษถานผิงอันก็ได้ข้อสรุปว่าตัวนางจะทำการร่วมทุนเปิดโรงน้ำชากับคุณชายหม่าจื่อลู่แต่รายละเอียดต่างๆ นั้นต้องถกกันให้ชัดเจนและทำข้อตกลงออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรไม่ใช่มาพูดกันลอยๆ แล้วก็จบไปเพราะมันมีเรื่องของเงินและรายละเอียดการทำงานยิบย่อยต่างๆ เข้ามาเกี่ยวข้องนางจึงไม่อยากให้ออกมาเป็นคนนั้นออกเงินมากกว่าหรือคนนี้ทำงานมากกว่ากัน
และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่องของการแบ่งปันผลกำไรที่จะต้องคุยกันให้รู้เรื่องเสียตั้งแต่เนิ่นๆ เนื่องจากเรื่องเงินนั้นไม่เข้าใครออกใครพี่น้องท้องเดียวกันยังฆ่ากันตายได้เมื่อมีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้องนางจึงไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นมาภายหลัง
แต่ยังไม่ทันจะเริ่มนางก็แทบจะทุบโครงการทิ้งด้วยคุณชายหม่าคล้ายจะไม่อยากให้นางลงทุนลงแรงอะไรเลยเมื่อนางบอกว่าจะทำสิ่งนั้นเขาก็กลัวนางจะเหนื่อยเมื่อเปลี่ยนมาทำสิ่งนี้ก็เกรงว่านางจะไม่ถนัดถานผิงอันจึงถึงขั้นเอามือเท้าเอวรอเลยเขาจะอ้างอะไรต่อไปอีกจนเมื่อเห็นคุณหนูถานท่าทางจะเริ่มกรุ่นโกรธจึงจัดการแจกแจงงานที่ต้องทำออกมาเป็นข้อๆ แล้วจัดการแบ่งสันปันส่วนอย่างเท่าเทียมกัน
“ทำเช่นนี้แต่แรกก็ไม่ต้องให้ข้าโมโห” ถานผิงอันมองรายการของงานที่นางต้องรับผิดชอบที่คุณชายหม่าคัดลอกให้อย่างภาคภูมิใจ
“เพราะข้าเป็นห่วงจึงไม่ต้องการให้คุณหนูถานทำงานที่ต้องออกแรงมากเกินไปแต่หากว่ามันเป็นสิ่งที่ชอบและถนัดข้าก็จะไม่ขัดขวาง” งานที่ว่าคือเรื่องของการจัดตกแต่งสวนดอกไม้ด้วยร้านค้านั้นมีที่ดินติดมาด้วยประมาณหนึ่งถานผิงอันจึงคิดอยากทำให้มันเป็นสวนดอกไม้ที่เอาไว้จิบน้ำชากลางแจ้งเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศนอกเหนือไปจากการจิบน้ำชาเพียงแค่ในร้าน
และนางก็อาสารับผิดชอบเรื่องการจัดตกแต่งสวนด้วยตนเองซึ่งการที่หม่าจื่อลู่คัดค้านไปในตอนแรกเพราะเป็นห่วงจากใจจริงจนหลงลืมไปว่าสตรีตรงหน้าเขาหาใช่คุณหนูในห้องหอทั่วไปนางสามารถดูแลสวนดอกไม้กว้างใหญ่ของตนเองได้นับประสาอะไรกับสวนดอกไม้เล็กๆ ที่มีพื้นที่ไม่ถึงสองส่วนจากที่นางเคยทำมาก่อน
“หากมันเกินกำลังข้าคงไม่กล้ารับปากหรอกเจ้าค่ะ ที่ข้าเสนอตัวเพราะมั่นใจว่าตัวเองทำมันได้ดีจริงๆ แม้เรื่องนี้คุณชายหม่าอาจจะถนัดเช่นเดียวกันแต่ข้ามั่นใจว่าเพื่อพืชพรรณนั้นถานผิงอันไม่เป็นสองรองใคร” ใครว่าเจ้าสำนักน้อยจะถนัดแต่การใช้พืชมีพิษพืชธรรมดาอย่างไม้ดอกไม้ประดับทั่วๆ ไปนางก็เรียนรู้ที่จะใช้ประโยชน์จากพวกมันจนเชี่ยวชาญเช่นกัน
“ข้าเชื่อแล้วขอรับเอาเป็นว่าหลังจากนี้อีกสองสามวันข้าจะมารับคุณหนูไปชมสถานที่จริงแต่ต้องขอให้คนงานเข้าไปจัดการความเรียบร้อยเสียก่อนเพราะไม่แน่ใจว่าด้านในจะรกร้างแค่ไหนเพราะตั้งแต่เจ้าของเก่าขายขาดมาให้ก็มีเวลาเข้าไปดูแลแค่ไม่กี่ครั้ง” หม่าจื่อลู่ขอเวลาในการเข้าไปสำรวจดูความเรียบร้อยสักนิดก่อนอย่างน้อยๆ ก็อยากให้คนงานเข้าไปถอนหญ้าและทำความสะอาดร้านค้าสักหน่อยเพื่อความปลอดภัยในสุขภาพของถานผิงอัน
ภาพที่คุณหนูถานไปไหนมาไหนกับคุณชายหม่านั้นผู้คนต่างก็เก็บเอาไปซุบซิบนินทาอยู่พักใหญ่ครั้นพอมีข่าวเล็ดลอดออกมาว่าทั้งคู่กำลังจะทำการค้าร่วมกับบรรดาคุณหนูคุณชายกว่าครึ่งเมืองก็เบาใจเพราะทั้งคู่นับได้ว่าเป็นคุณหนูและคุณชายที่มีบุรุษสตรีหมายปองอยู่มากเลยทีเดียวโดยเฉพาะหลังจากผ่านเหตุการณ์ที่คุณหนูกว่าร้อยคนเสียโฉมแต่คุณหนูถานกลับให้ความช่วยเหลือโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายไม่ว่าจะเรียกเก็บต่อหน้าหรือลับหลังยิ่งทำให้ชื่อเสียงเรื่องของจิตใจที่ดีงามไม่แพ้ใบหน้าของนางเล่าลือไปไกลแล้วเช่นนี้บุรุษเรือนไหนจะไม่หมายปอง
สถานที่จริงของร้านค้านั้นกว้างใหญ่กว่าที่มองจากด้านนอกมากนักโดยสิ่งที่ถานผิงอันประทับใจที่สุดก็น่าจะเป็นพื้นที่ด้านหลังที่เป็นสวนเพราะเจ้าของเดิมอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยจึงมีทั้งเรือนที่อยู่อาศัยที่ยังอยู่ในสภาพดีรวมไปถึงการจัดตกแต่งต่างๆ ก็เรียกได้ว่าใช้ได้มีสระบัวใหญ่ที่จนถึงตอนนี้ดอกบัวยังเบ่งบานชูช่ออย่างงดงามแต่ก็คงต้องจัดการขุดลอกทำความสะอาดและถ่ายน้ำสักหน่อยเพื่อที่นางจะได้เลี้ยงปลาในสระบัวได้ด้วยและถ้าจะให้ดีคงต้องทำสะพานข้ามสระบัวอีกหนึ่งอย่างเพื่อให้ลูกค้าเดินมารับลมชมวิวได้
“ข้าตั้งใจจะทำสวนกระถางเจ้าค่ะเพราะดอกไม้แต่ละชนิดนั้นต่างก็มีฤดูกาลเป็นของตัวเองหากช่วงไหนดอกไม้ชนิดใดไม่ออกดอกจะได้ยกกระถางชนิดอื่นมาจัดจับเปลี่ยนนำกลับไปบำรุงกันได้”
“ถ้าเช่นนั้นก็จำเป็นต้องมีพื้นที่สำหรับทำสวนสำรองเอาไว้ด้วยไปดูที่ว่างหลังเรือนพักดีหรือไม่บริเวณนั้นเจ้าของเก่าใช้เป็นพื้นที่ปลูกผักสวนครัวเล็กๆ” หม่าจื่อลู่พาถานผิงอันเดินชมสถานที่อย่างคล่องแคล่วด้วยก่อนหน้านี้เป็นเขาที่มาสำรวจสถานที่จริงก่อนทำการซื้อขายหลายครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าร้านค้าแห่งนี้คุ้มค่ากับการซื้อเก็บเอาไว้ลงทุนจริงๆ
ดวงตาของถานผิงอันเป็นประกายวับวาวด้วยความตื่นเต้นแต่สิ่งที่น่าจะตื่นเต้นไม่แพ้นางเลยก็คือเสี่ยวถิงที่รัดแน่นอยู่บริเวณข้อเท้าของนางเช่นเคยนางรู้สึกได้ว่าเจ้าเพื่อตัวน้อยนั้นตื่นเต้นก็เพราะมันรัดขาของนางแน่นเป็นจังหวะซึ่งไม่ได้ทำให้เจ็บปวดแต่อย่างใดด้วยเสี่ยวถิงก็ตัวเล็กเพียงเท่านี้
“หากอยากไปสำรวจพื้นที่ก็ไปได้เลยแต่ระวังตัวให้มากๆ อย่าให้ใครเห็นตัวเจ้าเป็นอันขาดนะเสี่ยวถิง” เมื่อสบโอกาสคุณหนูถานจึงก้มลงเอ่ยกับสัตว์เลี้ยงน่ารักแต่พิษสงร้ายกาจของนางในทันทีเพราะในวันนี้นอกจากตัวนางและคุณชายหม่าแล้วยังมีคนของเขาและของนางติดตามมาด้วยไม่น้อยหากเสี่ยวถิงถูกใครพบเจอเข้าเกรงว่าพวกเขาจะจับมันไปกำจัดเพราะเป็นงูที่มีพิษอันตรายร้ายแรง
ระหว่างที่สำรวจพื้นที่ไปนั้นในหัวของถานผิงอันก็คิดภาพการปรับปรุงสวนภายในร้านค้าออกมาเป็นฉากๆ และความสุขกับการที่ได้คิดฝันเป็นภาพในหัวและค่อยๆ ลงมือทำมันเปล่งประกายออกมาเป็นความสุขจนคนข้างๆ สัมผัสได้
“เหมาะยิ่งนักเจ้าค่ะพื้นที่ด้านหลังนี้ข้าขอจองเอาไว้เลยนะเจ้าคะจะเอาไว้เป็นที่เพาะเลี้ยงและบำรุงดอกไม้แล้วก็ปลูกสมุนไพรเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ใช้ในร้านด้วย” แม้พื้นที่จะไม่ได้กว้างขวางนักแต่ทางด้านหลังเรือนยังคงมีบ่อน้ำที่ยังไม่เหือดแห้งซึ่งเหมาะยิ่งนักสำหรับการดูแลต้นไม้ของนาง
“ย่อมได้ขอรับและหากอยากได้อะไรเพิ่มก็สามารถบอกมาได้เลยข้าอาจจะตามหามาให้คุณหนูได้” แน่นอนว่าถานผิงอันย่อมต้องพึ่งพาตัวเองก่อนเป็นอันดับแรกแต่หม่าจื่อลู่ก็ยังอยากจะบอกว่าหากนางหาสิ่งที่ตนเองไม่ได้จริงๆ ก็ขอให้นึกถึงเขาคนนี้
“แน่นอนเจ้าค่ะ ถ้าหากข้าร่างแบบการตกแต่งสวนเสร็จเรียบร้อยแล้วจะเอาให้คุณชายดูก่อนนะคะส่วนเรื่องการซ่อมแซมปรับปรุงด้านในร้านก็เอาตามที่คุยกัน ท่านสามารถเรียกนายช่างมาเริ่มงานได้เลยแต่ในส่วนของเครื่องเรือนข้าต้องการใช้งานร้านเครื่องเรือนสกุลหยูสินค้าของที่นั่นมีคุณภาพทำตามความต้องการของเราได้ทุกอย่างที่สำคัญคือนายช่างหยูตรงต่อเวลาและคิดราคาเหมาะสม” เรื่องที่ถานผิงอันอยากจะขอก็มีเพียงเท่านี้สำหรับการตกแต่งร้านส่วนที่เหลือก็ให้เป็นไปตามที่พูดคุยกันเอาไว้ก่อนหน้านี้
โดยภายในโรงน้ำชาจะแบ่งส่วนเช่นร้านโดยทั่วไปที่ชั้นล่างนั้นเป็นโต๊ะให้บริการลูกค้าโดยทั่วไปแต่ด้านบนจะมีห้องรับรองส่วนตัวเผื่อลูกค้ามีความประสงค์จะสนทนาหรือใช้สถานที่ในการพบปะกับสหายจะได้ไม่มีผู้ใดเข้ามารบกวนส่วนพื้นที่ด้านนอกคุณหนูถานต้องการจัดโต๊ะน้ำชากลางแจ้งแต่ก็ยังต้องมีซุ้มไม้เลื้อยเอาไว้ให้ร่มเงาแต่ในระหว่างที่ดอกไม้และต้นไม้ยังไม่โตพอที่จะเกี่ยวพันขึ้นไปเป็นหลังคาธรรมชาตินางจะใช้ร่มผ้าขนาดใหญ่แทนไปก่อนซึ่งในส่วนนี้นางสามารถสั่งซื้อได้ด้วยตัวเองเพราะชาวบ้านที่ทอผ้าขายก็ประดิษฐ์ร่มได้ด้วยเช่นกัน