จีน,รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,อสรพิษน้อยผิงผิง,นิยายรักจีนโบราณ,ครอบครัว,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากเหตุการณ์ที่มีคนร้ายบุกมาทำลายข้าวของภายในร้านมวลบุปผาหม่าจื่อลู่ก็แทบจะทิ้งงานทิ้งการมาหาถานผิงอันด้วยความเป็นห่วงแต่ด้วยความที่เวลานั้นก็ค่ำแล้วจึงได้แต่อดใจเอาไว้และรีบสะสางงานให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่วันรุ่งขึ้นจะได้มีเวลาไปไปหานางแต่เช้า
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เจ้าค่ะคุณชายหม่า” ถานผิงอันพูดขึ้นเมื่อหม่าจื่อลู่ไม่หยุดใช้สายตาสำรวจหาความผิดปกติจากตัวนางเสียทีถ้าหากหญิงชายในยุคนี้สามารถแตะต้องตัวกันได้โดยอิสระนางคิดว่าคงไม่พ้นต้องถูกเขาจับหมุนซ้ายหมุนขวาจนเวียนหัวอย่างแน่นอน
“ข้าควรดีใจใช่หรือไม่ที่วันนั้นคุณหนูไม่ได้อยู่ที่ร้าน” แม้จะรู้อยู่แก่ใจแต่ความเป็นห่วงก็ทำให้คุณชายเมื่อเผลอแสดงกิริยาวิตกกังวลเกินงามออกไปจนได้แต่มานั่งขัดเขินการกระทำที่ออกจะตีตนไปก่อนไข้ของตัวเองอยู่ในตอนนี้
“ขอบคุณที่คุณชายหม่าเป็นห่วงนะเจ้าคะแต่ข้าปลอดภัยดีจะมีแต่ที่ร้านที่เกิดความเสียหายอีกทั้งคนงานของข้าก็บาดเจ็บบางส่วนจึงยังไม่สามารถเปิดร้านได้ในเร็ววัน” ชั้นไม้ถูกทำลายเสียหายไปส่วนหนึ่งอีกทั้งสินค้าที่เสียหายไปไม่น้อยแต่ในเมื่อเหตุการณ์มันเกิดขึ้นมาแล้วถานผิงอันจึงคิดพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสเรียกนายช่างหยูมาปรับปรุงเครื่องเรือนและสั่งทำชั้นวางสินค้าเพิ่มไปเสียเลยโดยนายช่างใหญ่รับปากเอาไว้แล้วว่าจัดการซ่อมแซมให้แล้วเสร็จภายในยี่สิบวันช่วงนี้นางเลยอยู่บ้านเพื่อควบคุมการผลิตสินค้าเพิ่มเติมชดเชยในส่วนที่เสียหายไปและตั้งใจว่าจะเปิดตัวแท่งชาดในวันเปิดร้านครั้งนี้เลย
“หากคุณหนูถานต้องการความช่วยเหลือขออย่าได้ลังเลที่จะบอกนะขอรับ” แม้หลายครั้งหลายหนแล้วที่หม่าจื่อลู่อยากให้สตรีตรงหน้าคิดพึ่งพาตัวเขาบ้างแต่ว่านางกลับมีความสามารถและมีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งกว่าตนเองมากนักจนท้ายที่สุดแล้วก็เป็นสกุลหม่าที่ได้พึ่งพาสกุลถานของนางเพียงแค่ฝ่ายเดียว
“แค่คุณชายเป็นคู่ค้าที่ดีก็นับว่าช่วยข้าและชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในเขตหุบเขาหมื่นพิษแล้วเจ้าค่ะ” โดยปกติแล้วชาวบ้านมักจะไม่ค่อยออกมาทำการค้ามูลค่าสูงกับคนทั่วไปเพียงแต่ค้าขายเล็กๆ น้อยๆ ก็พอมีให้เห็นอยู่แต่ก็ได้สำนักหมื่นพิษนี่แหละที่ช่วยกระจายรายได้ให้เนื่องจากบางครั้งลูกศิษย์ที่มีอยู่ไม่สามารถเก็บหาสมุนไพรจำนวนมากได้เพียงกับจำนวนสั่งซื้อจึงต้องรับซื้อสินค้ามาจากชาวบ้านซึ่งทางสำนักหมื่นพิษไม่ได้ทำการกดราคาแต่อย่างใดเลยในบางครั้งก็รับซื้อเท่ากับราคาที่ขายออกมาด้วยซ้ำไป
“พูดถึงเรื่องสินค้าหลังจากนี้ข้าจะมาขอคำปรึกษาในเรื่องของสมุนไพรอื่นๆ ที่เคยค้าขายกันอยู่” เพราะสินค้าที่รับมาในชุดแรกนั้นหม่าจื่อลู่นำเข้ากระบวนการหมักสุราไปแทบทั้งหมดแล้วหากภายในหนึ่งเดือนข้างหน้าสุราชุดแรกไม่เกิดความเสียหายเขาก็จะสามารถให้คนงานหมักสุราชุดต่อไปหลังจากรับวัตถุดิบชุดที่สองเข้ามาและเขาก็จะมีเวลาเพิ่มมากขึ้นดังนั้นจึงได้เวลาที่จะทบทวนสูตรในการหมักสุราชนิดอื่นๆ เพิ่มอีก
“ย่อมได้เจ้าค่ะตัวข้าอาจไม่มีความรู้ในเรื่องการค้าขายในอดีตมากนักแต่ยังมีท่านน้าฟางซือหลงจู๊ของร้านมวลบุปผาที่น่าจะช่วยได้เจ้าค่ะ” ด้วยท่านน้าเคยช่วยท่านยายดูแลเรื่องการซื้อขายสมุนไพรในเขตเมืองหลวงมาก่อนที่นางจะย้ายมาอยู่ที่นี่เสียอีกจึงมั่นใจได้ว่าจะสามารถช่วยไขข้อข้องใจให้คุณชายหม่าได้มากเลยทีเดียว
คุณชายหม่ามานั่งสนทนากับถานผิงอันได้เกือบหนึ่งชั่วยามคุณหนูหง คุณหนูเจิ้ง คุณหนูหม่าและแม้แต่แม่นางฉือก็มารวมกันที่เรือนของนางโดยมิได้นัดหมายเหตุเพราะทุกคนเป็นห่วงเรื่องที่เกิดขึ้นกับร้านมวลบุปผามากนักเกรงว่าถานผิงอันจะได้รับอันตรายไปด้วยจึงอยากมาเยี่ยมให้เห็นกับตาว่านางยังคงอยู่ดีมีสุข
“ข้าดีใจยิ่งนักที่ทุกคนมาเยี่ยมถึงเรือนเช่นนั้นมื้อกลางวันเชิญรับประทานอาหารด้วยกันเสียที่นี่เลยนะเจ้าคะ” มีสหายมาเยี่ยมมาหาในเวลานี้ถานผิงอันก็คิดว่าดียิ่งนักอย่างน้อยๆ นางก็จะได้ไม่ต้องคิดมากวุ่นวายใจอยู่แต่กับเรื่องงานเอาเวลามาผ่อนคลายเสียบ้างก็น่าจะดีไม่น้อย
“ถ้าเช่นนั้นข้าไม่เกรงใจนะเจ้าคะพี่สาวผิงผิง” คุณหนูหม่าที่อ่อนวัยที่สุดในที่นี้ออดอ้อนพี่สาวใจดีของนางอย่างน่ารักนางมาวันนี้ก็ไม่ได้มามือเปล่าแต่ยังนำอาหารและขนมที่ท่านย่าและท่านแม่เข้าครัวแสดงฝีมือมาฝากเป็นการแสดงความห่วงใยและความเป็นห่วงส่วนคุณหนูอีกสองคนและพี่สาวไป่เย่วก็ไม่น้อยหน้ามีทั้งขนมและผลไม้มาฝากกันคนละตะกร้าใหญ่
“พี่สาวคงไม่ได้รับประทานขนมของพี่ชายข้าเสียอิ่มจนกินขนมอย่างอื่นเข้าไปไม่ได้อีกนะเจ้าคะ พี่ชายนี่ก็กระไรจะมาพบพี่สาวแต่ไม่บอกข้าเลยสักคำ” หม่าน่าเจินตัดพ้อพี่ชายที่แอบมาหาพี่สาวคนโปรดโดยไม่บอกนางสักคำ
“เมื่อเช้าตอนพี่ออกมาจากเรือนฟ้ายังไม่สว่างเลยนะเสี่ยวเจินแล้วจะบอกเจ้าได้อย่างไรเล่า อย่าโกรธพี่เลยเอาไว้ครั้งหน้าถ้าพี่จะมาหาพี่สาวของเจ้าพี่จะบอกทุกครั้งดีหรือไม่” คุณชายหม่าพูดจาหน้าไม่อายออกมาต่อหน้าคนอื่นเล่นเอาถานผิงอันที่คิดว่าตนเองมีภูมิคุ้มกันอย่างดีถึงกับเกิดอาการไปไม่เป็นได้เหมือนกัน
แต่กระนั้นชายหนุ่มคนเดียวในที่นี้ก็มิได้ทำให้นางอึดอัดลำบากใจเขาทักทายและพูดคุยกับทุกคนอย่างเป็นธรรมชาติโดยหลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้วเขายังได้การต่อกลอนกับพี่ไป่เย่วของถานผิงอันได้เฉียบขาดนักทำเอาคุณหนูที่เหลือถึงกับนับถือความสามารถของทั้งคุณชายหม่าและแม่นางฉือที่ไม่เคยมีใครได้รับรู้มาก่อน
“ตัวข้าถูกฝึกฝนศิลปะทุกแขนงมาตั้งแต่จำความได้แล้วเจ้าค่ะแต่ที่ทำได้ดีที่สุดเห็นจะเป็นการขับร้องและการต่อโคลงกลอนส่วนการระบำรำฟ้อนและดนตรีก็ถือว่าทำได้อยู่ในระดับที่ดีแต่ที่ไม่ถนัดที่สุดเห็นจะเป็นการเดินหมากแต่ก็ยังพอเอาตัวรอดได้ คณิกาเช่นข้าหากมีความสามารถมากเท่าไหร่ก็จะไม่เปลืองตัวอีกทั้งยังเลือกลูกค้าที่ตนเองต้องการได้ตามใจ”
ฉือไป่เย่วสะดวกใจที่จะอธิบายให้ทุกคนในที่นี้ฟังแม้คุณหนูหงกับคุณหนูเจิ้งจะเพิ่งได้มีโอกาสพูดคุยกันอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรกแต่ทว่าพวกนางกลับไม่มีทีท่าหรือใช้สายตาสื่อความหมายว่ารังเกียจคณิกาเช่นนางเลยอีกทั้งยังปฏิบัติตัวด้วยความนอบน้อมเพราะนางอาวุโสที่สุดในที่นี้
“เช่นนี้มิใช่ความสามารถธรรมดาแล้วเจ้าค่ะเรียกว่าเป็นพรสวรรค์เสียจะดีกว่าอย่างตัวข้าท่านพ่อลงทุนจ้างอาจารย์มาสอนขับร้องให้ถึงเรือนแต่เสียงข้ามันก็ไม่ต่างจากเสียงแม่เป็ดที่แหบแห้งร้องเพลงอะไรก็ไม่เสนาะหูจึงหันไปเอาดีทางด้านวาดภาพแทนเพราะไม่จำเป็นต้องใช้เสียงแต่อย่างใด” คุณหนูหงชื่นชมพี่สาวจากใจจริงด้วยนางรู้ดีว่าการขับร้องนั้นไม่ใช่ว่าสตรีทุกคนจะทำกันได้
“ข้าก็เช่นกันเจ้าค่ะเรื่องโคลงกลอนนั้นไม่เคยเข้าหัวแต่ยังดีที่ข้าหัวไวกับเรื่องงานเย็บปักถักร้อยจึงไม่เสียชื่อบุตรสาวของพ่อค้าผ้าแม้จะเกิดจากมารดาที่เป็นเพียงอนุภรรยาก็ตามแต่ใครๆ ก็ไม่มายุ่งกับข้าและท่านแม่เพราะสองมือคู่นี้ยังหาเงินให้สกุลเจิ้งได้อยู่” เป็นความภาคภูมิใจบนความเจ็บปวดของคุณหนูเจิ้งแต่นางก็ไม่ได้ไปอะไรกับมันมากทุกวันนี้เพียงแต่ทำหน้าที่ของตนให้ดีตามที่ท่านแม่พร่ำสอนก็พอแล้ว
“ส่วนข้าแน่นอนว่าปรุงเครื่องประทินผิวได้ยอดเยี่ยมแต่ปรุงอาหารไม่ได้เรื่องเลยหากจะให้ข้าเข้าครัวสู้ส่งข้าไปสู้กับเสือเสียยังดีกว่า” ถานผิงอันเองก็มีเรื่องให้อวดในหมู่คุณหนูทั้งหลายเช่นเดียวกันแต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่เชื่อนางจึงต้องรบกวนพี่จูมายืนยัน
“เชื่อเถิดเจ้าค่ะการเข้าครัวของคุณหนูคือหายนะโดยแท้นอกจากจะเป็นอันตรายต่อผู้อื่นแล้วยังเป็นอันตรายต่อตัวเองมากที่สุดครั้งหนึ่งคุณหนูผัดผักเพียงแค่โยนกระเทียมใส่กระทะนางก็ทำไฟไหม้ผมตนเองแล้ว” ถงจิ่นจูทำท่าขนลุกเมื่อย้อนนึกถึงเรื่องนี้
“ตอนนั้นข้าถูกท่านยายห้ามเข้าครัวอย่างเด็ดขาดเลยเจ้าค่ะคือถึงจะเข้าไปก็ห้ามปรุงอาหารทุกวันนี้สิ่งที่ข้าพอจะทำได้จึงเป็นเพียงแค่การติดไฟต้มน้ำ หุงข้าวและต้มไข่เท่านั้น” ถานผิงอันยืดอกด้วยความพึงพอใจที่อย่างน้อยนางก็ยังพอทำอะไรในครัวเป็นกับเขาบ้าง
“ดีจังเลยเจ้าค่ะพี่สาวทุกคนต่างมีสิ่งที่ตนเองถนัดและสิ่งที่ไม่ถนัดแต่ตัวข้ายังหาไม่พบเลยสักอย่างเดียว ข้าทำอะไรก็ได้เจ้าค่ะท่านแม่กับท่านพ่อให้เรียนอะไรข้าก็จะตั้งใจเรียนผลออกมาไม่ดีไม่เลวไม่มีอะไรโดดเด่นแต่ก็ไม่ถึงกับแย่” คุณหนูหม่าเปิดปากพูดพลางทำสีหน้าแง่งอนที่ตนเองยังไม่ค้นพบความถนัดในสิ่งใดเลย
“หากยังไม่พบสิ่งใดที่ทำได้ดีหรือถนัดที่สุดเจ้าก็เลือกสิ่งที่ชอบที่สุดมาฝึกฝนให้เชี่ยวชาญสิเสี่ยวเจินอย่างน้อยๆ หากเจ้าได้ทำสิ่งที่ชอบเจ้าก็จะทำมันได้ดีและมีความอดทนทำมันได้นาน” หม่าน่าเจินได้รับคำแนะนำจากฉือไป่เย่ว
“ที่พี่สาวไป่เย่วพูดนั้นถูกต้องที่สุดเสี่ยวเจินเลือกทำในสิ่งที่ชอบก่อนจึงจะดีที่สุดพี่สนับสนุนเจ้าอีกเสียง” ถานผิงอันเองที่ได้คิดตามสิ่งที่พี่สาวพูดก็เห็นด้วยเต็มสิบส่วน
“ข้าจะกลับไปคิดทบทวนดูนะเจ้าคะว่าตนเองชอบอะไรและทำอะไรแล้วมีความสุขที่สุดจากนั้นจะฝึกฝนสิ่งนั้นจนเชี่ยวชาญแน่นอนเจ้าค่ะ”
และเนื่องจากวันนี้อากาศค่อนข้างดีท้องฟ้าแจ่มใสแต่ก็มีเมฆมากพอจะช่วยบดบังความร้อนแรงของแสงอาทิตย์ถานผิงอันที่กลัวคุณหนูทั้งหลายจะเบื่อหน่ายการสนทนาอยู่แต่ในห้องรับรองนางจึงชวนทุกคนออกไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ท้ายเรือนบุปผาของนางที่ไม่เคยอนุญาตให้คนจากภายนอกเข้าชมมาก่อน
“ถ้าข้าไม่ได้มาเห็นด้วยตาตนเองก็คงจะไม่เชื่อ ไม่แปลกใจแล้วว่าเหตุใดชาดที่ร้านของผิงผิงจึงมีเฉดสีและมีกลิ่นแตกต่างกันได้มากมายถึงเพียงนั้น” ฉือไป่เย่วทราบดีว่าถานผิงอันปลูกดอกไม้เองแต่นางยังเข้าใจว่านางปลูกแค่ดอกไม้ไม่กี่ชนิดแต่ที่ไหนได้ในสวนแห่งนี้มีดอกไม้แทบจะทุกชนิดที่นางนึกชื่อออกถูกปลูกเอาไว้อย่างเป็นระเบียบและพวกมันก็กำลังแข่งกันชูช่อดอกอวดความงามให้พวกนางได้เห็น
“ข้าเองก็ไม่รู้ตัวเจ้าค่ะว่าตัวเองจะมีดอกไม้มากมายถึงเพียงนี้มารู้ตัวอีกทีก็เป็นเช่นที่ทุกคนเห็นแต่ไม่ต้องห่วงว่าพวกมันจะได้ใช้ประโยชน์ไม่เต็มที่นะเจ้าคะทุกวันนี้ดอกไม้ของข้าใช้ทำเครื่องประทินผิว เครื่องหอมและทำชาจนแทบจะไม่พอใช้อยู่เหมือนกัน”
“ทั้งสวยทั้งหอมเลยเจ้าค่ะข้าเองก็เพิ่งได้มีโอกาสได้เห็นสวนดอกไม้ที่งดงามเช่นนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน” เจิ้งซูจินเองก็ประทับใจกับภาพตรงหน้าไม่น้อยไปกว่าคุณหนูคนอื่นๆ ดอกไม้ทุกชนิดงดงามเสียจนนางตั้งใจว่ากลับไปที่เรือนแล้วนางจะร่างแบบและปักผ้าออกมาเป็นสวนดอกไม้แห่งนี้ให้ได้เลยและนางก็จะเก็บไว้ให้เป็นของขวัญแก่พี่สาวผิงผิงคนดีของนาง
“ระวังด้วยดอกไม้งามแต่ก็มีหนามแหลมคม” คุณชายหม่าร้องเตือนให้ถานผิงอันระวังตัวเนื่องจากนางเดินอยู่ระหว่างต้นกุหลาบที่มีหนามแหลมคมมากจนเขากลัวว่ามันจะเกี่ยวเข้ากับเนื้อตัวของนางจนเกิดบาดแผล
“ขอบคุณเจ้าค่ะอันที่จริงข้าเองก็ไม่เคยระวังเลยถูกหนามเกี่ยวเป็นแผลเล็กแผลน้อยอยู่เป็นประจำจนพี่จูบ่นจนเหนื่อยใจไปแล้ว” แผลเล็กแผลน้อยพวกนี้แม้จะทำอะไรถานผิงอันไม่ได้แต่นางก็ยังดีใจที่มีคนเป็นห่วงนางเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน
“บาดแผลไม่ว่าจะเล็กน้อยข้าก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นบนผิวของคุณหนูขอรับ” แววตาของหม่าจื่อลู่ยังคงจริงจังคล้ายจะต้องการแสดงให้นางรู้สึกว่าบาดแผลหนามเกี่ยวเล็กน้อยเหล่านั้นมันกลับไม่ได้เป็นเรื่องเล็กสำหรับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะระวังตัวให้มากขึ้นนะเจ้าคะ”
