จีน,รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,อสรพิษน้อยผิงผิง,นิยายรักจีนโบราณ,ครอบครัว,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่สำนักหมื่นพิษส่งข่าวมาว่าจะส่งคนมาเจรจาการค้าด้วยหม่าจื่อลู่ใช้เวลารออีกเพียงสิบห้าวันก็ได้รับแจ้งวัน เวลาและสถานที่นัดหมายซึ่งไม่ใช่สถานที่ลึกลับแต่อย่างใดเพราะเป็นที่หอสุราสราญใจของเขาเองนี่เท่ากับว่าสำนักหมื่นพิษไว้วางใจและให้เกียรติสกุลหม่าเป็นอย่างมาก
ดังนั้นคุณชายหม่าจึงตั้งใจเป็นอย่างมากว่าต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นคู่ค้าที่ดีเคารพกติกาตามที่สำนักหมื่นพิษตั้งเอาไว้โดยเฉพาะเรื่องการเคารพความเป็นส่วนตัวทั้งของสำนักและตัวแทนที่มาติดต่อทำการค้าด้วยกันจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องผิดพลาดเช่นที่คนสกุลหม่าสายรองเคยทำเป็นอันขาดและมันจะเป็นเช่นนั้นไปตราบชั่วลูกชั่วหลานคนสกุลหม่าจะไม่มีวันผิดคำพูดอย่างแน่นอน
เมื่อถึงวันนัดหมายคุณชายหม่าจัดการเตรียมห้องรับรองของหอสุราเอาไว้เป็นพิเศษไม่ว่าจะเป็นอาหารหวานคาวตลอดจนถึงสุราและชาดีต่างพรักพร้อมไม่ว่าคนจากสำนักหมื่นบุปผาจะเป็นบุรุษหรือสตรี อาวุโสหรืออ่อนวัยหม่าจื่อลู่รับรองว่าจะเกิดความประทับใจขึ้นอย่างแน่นอน
ก่อนเวลานัดเล็กน้อยมีรถม้าคันใหญ่แม้ไม่ได้หรูหราแต่ทว่าดูออกด้วยตาเนื้อว่ามันถูกต่อขึ้นมาด้วยความประณีตมาหยุดจอดเทียบที่หน้าร้านสุราสราญใจจากนั้นก็มีสตรีชุดดำสองคนและบุรุษร่างกายสูงใหญ่ลงมาจากรถม้าด้วยกัน
“ข้าขอพบหลงจู๊” สตรีชุดดำที่สวมผ้าปิดบังใบหน้าจนมิดชิดเหลือแต่ดวงตาคู่งามเอ่ยปากขอพบหลงจู๊อี้เทียนหยุนและในทันทีที่เขาออกมาพบนางก็ส่งเทียบเชิญจากคุณชายหม่าให้เพียงเท่านั้นก็เข้าใจตรงกันในทันทีโดยไม่ต้องเอ่ยคำ
ผู้อาวุโสเชิญแขกคนสำคัญขึ้นไปยังห้องรับรองที่จัดเตรียมไว้อีกทั้งยังเป็นคนรินน้ำชาต้อนรับด้วยตนเองก่อนจะขอตัวออกมาเชิญคุณชายหม่าจื่อลู่ที่ยังคงอยู่ในห้องทำงาน
ถานผิงอันยอมรับว่าพึงพอใจกับการต้อนรับที่ไม่เอิกเกริกแต่รัดกุมของหอสุราสราญใจอีกทั้งการดูแลยังไม่มากไปไม่น้อยไปไม่น้อยไปแค่หลงจู๊ที่เป็นผู้อาวุโสให้เกียรติมารินน้ำชาให้ด้วยความใส่ใจโดยไม่ให้คนงานมายุ่มย่ามวุ่นวายนางก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว
อย่างน้อยๆ ครั้งนี้สกุลหม่าก็ไม่ได้ผิดสัญญาข้อที่ว่าจะรักษาความลับเรื่องตัวตนของคนจากหุบเขาหมื่นพิษซึ่งเรื่องนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่งถึงขนาดที่ท่านยายกำชับว่าต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาเป็นลำดับที่หนึ่งหากหม่าจื่อลู่ไม่เคารพกติกาข้อนี้นางสามารถยกเลิกการเจรจาการค้าได้ทุกเมื่อ
“ขออภัยที่เสียมารยาทให้ท่านต้องรอ” หม่าจื่อลู่เข้ามาในห้องรับรองในอีกไม่กี่อึดใจแต่ทันทีที่เขาสบสายตากับเจ้าของใบหน้าที่ปกปิดด้วยผ้าไหมเนื้อดีสีดำสนิทนั้นหัวใจก็พลันกระตุกและเผลอแสดงอาการพิรุธออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
“มิได้ คุณชายหม่าไม่ต้องขออภัยเป็นทางเราที่เดินทางมาก่อนเวลาเอง” ถานผิงอันตั้งใจที่จะไม่ปกปิดเสียงพูดของตัวเองด้วยมั่นใจว่าคุณชายหม่าผู้นี้อย่างไรก็คงจำนางได้แล้วมันก็เป็นเช่นที่คาดเดาเอาไว้ในใจว่าเขาสามารถจำนางได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตา
“ข้าหม่าจื่อลู่เป็นเจ้าของหอสุราสราญใจแห่งนี้อีกทั้งยังเป็นผู้สืบทอดกิจการโรงบ่มสุราสกุลหม่าและจะเป็นผู้ที่เจรจาค้าขายกับท่านเพียงผู้เดียวไม่ทราบว่าเรามารับประทานอาหารไปคุยการค้าไปจะดีหรือไม่” แม้จะมั่นใจว่าคนตรงหน้านั้นคือใครแต่ทว่าคุณชายหม่ากลับรักษากิริยามารยาทและกติกาที่ตกลงกันไว้เป็นอย่างดีซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้อึดอัดอะไรเพียงแต่รู้สึกว่าในหัวใจมันคันยุบคันยิบอย่างไรพิกลซึ่งมันก็น่าจะเกิดจากรูปลักษณ์ที่แตกต่างไปจากทุกครั้งที่ได้พบเห็นของคุณหนูถาน
“ขอบคุณคุณชายหม่า”
ถานผิงอันรอให้คนงานลำเลียงอาหารเข้ามาจนครบถ้วนเมื่อมั่นใจว่าจะไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้อีกนางจึงตัดสินใจปลดผ้าคลุมหน้าของตนเองออกในที่สุด โดยตอนนี้มีเพียงนางที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับเขาชายหญิงอีกสองคนที่มาด้วยกันนั้นมีหน้าที่เพียงแค่มาสังเกตการณ์และมาคุ้มครองความปลอดภัยเพียงเท่านั้นนอกจากนี้นางยังมีเสี่ยวถิงที่พันอยู่รอบข้อเท้าถ้าหากมาอะไรไม่ชอบมาพากลเจ้าตัวเล็กของนางก็พร้อมที่จะพุ่งออกมาโจมตีทันที
“ขออภัยที่เสียมารยาทไม่ได้แนะนำตัวก่อนหน้านี้ ข้าถานผิงอันเจ้าสำนักน้อยแห่งสำนักหมื่นพิษจะทำหน้าที่เป็นผู้เจรจาซื้อขายสินค้ากับคุณชายหม่าแทนท่านเจ้าสำนักเจ้าค่ะ” ถานผิงอันแสดงความพึงพอใจออกมาผ่านน้ำเสียงเมื่อเห็นว่าคุณชายหม่ายังรักษากิริยาอาการของตนเองเอาไว้ได้เป็นอย่างดีแม้ในช่วงแรกเขาดูจะตกใจอยู่มากก็ตาม
“ข้าเข้าใจดีขอรับคุณหนูถาน เชิญรับประทานอาหารก่อน” หม่าจื่อลู่ให้เกียรติคู่ค้าด้วยการใช้ตะเกียบกลางคีบเกี๊ยวนึ่งสูตรพิเศษของทางร้านหนึ่งในอาหารขึ้นชื่อให้นางก่อนเป็นอันดับแรก
“ถ้าถามท่านได้หรือไม่ว่าเหตุใดจึงต้องการกลับมาค้าขายกับสำนักหมื่นพิษของเราอีกหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อค้าขายกันมาหลายสิบปี” เป็นคุณหนูถานที่เอ่ยถามปัญหาคาใจด้วยเรื่องราวมันเกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนที่มารดาของนางจะเกิดเสียอีกช่วงเวลาที่นางเติบโตรู้ความจึงไม่เคยได้เห็นท่านยายทำการค้ากับสกุลหม่าเลย
“ข้อยอมรับว่าเสียดายสูตรหมักบ่มสุราเก่าแก่ของสกุลหม่าระยะนี้ข้าได้มีโอกาสทบทวนตำราเก่าๆ มากมายจนได้ทราบว่าวัตถุดิบบางชนิดนั้นหายากเพราะเป็นของที่หาได้เฉพาะบางพื้นที่เมื่อเอาเรื่องไปปรึกษาบิดาข้าก็ได้คำชี้แนะมาว่าของสำคัญเหล่านั้นสามารถหาได้จากหุบเขาหมื่นพิษจึงลองเสี่ยงติดต่อไปอีกสักครั้งแม้ในอดีตจะเป็นสกุลหม่าเองที่ผิดสัญญาสำคัญและนอกจากจะขอเจรจาการค้าแล้วข้าก็ยังต้องการเป็นตัวแทนคนสกุลหม่าในการขออภัยสำนักหมื่นพิษจากใจจริง” แม้จะไม่ได้เป็นคนต้นเรื่องแต่อย่างไรแล้วเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นคนสกุลหม่าจึงไม่ลังเลเลยที่จะกล่าวคำขออภัยในเรื่องของเหตุการณ์หนหลัง
“เรื่องในอดีตผ่านไปแล้วก็ให้แล้วไปเถิดเจ้าค่ะเพียงต่อจากนี้ไปไม่ทำผิดซ้ำรอยเดิมก็เพียงพอแล้ว ข้าถือโอกาสชี้แจงเหตุผลว่าเหตุใดสำนักหมื่นพิษหรือคนจากหุบเขาหมื่นพิษต้องปิดบังตัวตน เหตุเพราะพวกเรายังไม่เป็นที่ยอมรับยังเป็นคนบ้านป่าเมืองเถื่อนในสายตาคนทั่วไปที่คิดว่าพวกเราจะไปทำร้ายพวกเขาได้ทุกเมื่อดังนี้การปิดบังตัวตนไปเลยมันจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุดและไม่ต้องมาเหนื่อยอธิบายให้ใครฟัง”
แม้จะบอกเหตุผลแต่ถานผิงอันก็ยังยั้งความจริงเอาไว้กว่าห้าส่วนเพราะเรื่องราวที่ในตัวของคนในสำนักหมื่นพิษนั้นหากแพร่งพรายออกไปใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดี
“ขอรับคุณหนูถาน ข้าจะรับฟังและจดจำเอาไว้อีกทั้งจะรักษาความลับนี้เอาไว้ให้ตายไปกับตัว” หม่าจื่อลู่ไม่ได้พูดออกมาเพื่อเอาใจคนจากสำนักหมื่นพิษแต่มันเป็นสิ่งที่เขาสำนึกได้ด้วยตนเอง ผลประโยชน์จากการค้านั้นย่อมอยากได้แต่การให้เกียรติคู่ค้าของตนเองก็เป็นเรื่องที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
แม้อาหารขอหอสุราสราญใจจะอร่อยมากแต่ถานผิงอันก็กินเพียงเพื่อรองท้องเท่านั้นเพื่อเป็นการรักษามารยาทเมื่อกินอิ่มแล้วนางเพียงแค่สวมผ้าปิดบังใบหน้ากลับเข้าไปอีกครั้งระหว่างที่คนงานมาเก็บถ้วยชามออกไปและเปลี่ยนเป็นชุดน้ำชาชุดใหม่เข้ามาแทน
“แต่เดิมแล้วสกุลหม่าซื้อขายเกสรของดอกหญ้าเร้นชู้ ว่านเกล็ดจงอาง ต้นน้ำค้างกลางหาว ใบหญ้าหนวดผีเสื้อและน้ำผึ้งดำเป็นหลักท่านยังต้องการจะซื้อขายสินค้าตามเดิมหรือไม่หรือหากต้องการอะไรเพิ่มเติมก็แจ้งข้าได้นะเจ้าคะ” วันนี้ถานผิงอันเตรียมตัวเองมาค่อนข้างดีเรื่องประวัติการซื้อขายสินค้ากับสกุลหม่านางขอให้ทางท่านยายส่งมาให้และตั้งใจศึกษามันอย่างถ้วนถี่ดีแล้วก็พบว่ามีทั้งสินค้าที่สั่งซื้อเป็นประจำและสินค้าที่สั่งเป็นครั้งคราวอยู่หลายสิบรายการ
“อันที่จริงข้าทราบเพียงสูตรหมักสุราที่ใช้เกสรของดอกหญ้าเร้นชู้ ว่านเกล็ดจงอางและน้ำผึ้งดำเป็นส่วนประกอบเท่านั้นขอรับเพราะตำราของสกุลหม่ามีนับร้อยเล่มในตอนนี้ข้ายอมรับว่ายังศึกษาไปได้ไม่ถึงครึ่งแต่ก็พบสูตรหมักสุราที่เคยทำขายแต่ยกเลิกไปหลายรายการแล้วที่มั่นใจว่าตนเองสามารถรื้อฟื้นขึ้นมาได้” หม่าจื่อลู่สารภาพอย่างไม่อายในความเบาปัญญาของตนเอง
“สกุลหม่าหมักสุรามาหลายร้อยปีคุณชายหม่าทราบสูตรไม่ครบทั้งหมดมิใช่เรื่องผิดแปลกอะไรเจ้าค่ะถ้าเช่นนั้นลองมาเริ่มจากสามรายการนี่ก่อนก็ได้คนที่สำนักหมื่นพิษจะได้มีเวลาเตรียมตัวและผลิตสินค้าให้ท่านได้เพราะวัตถุดิบเหล่านั้นยังต้องผ่านการฆ่าพิษก่อนถึงจะเอามาใช้งานได้ซึ่งขั้นตอนในการทำจะค่อนข้างละเอียดและพิถีพิถันไม่สามารถลัดขั้นตอนเพื่อประหยัดเวลาได้เลยเพราะจะไม่ปลอดภัยต่อผู้ใช้งาน”
อีกข้อหนึ่งของการสั่งสินค้าจากสำนักหมื่นพิษนั่นก็คือการรู้จักรอเวลาให้ได้เพราะการขจัดพิษในสมุนไพรมิใช่เรื่องล้อเล่นหากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมามันหมายถึงชีวิตของผู้คนบริสุทธิ์กันเลยทีเดียว
“ข้าเข้าใจดีขอรับ” การเจรจาทางการค้ากับถานผิงอันนั้นราบรื่นและเรียบง่ายกว่าที่คิดเอาไว้มากนางใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็รับคำสั่งซื้อและตั๋วแลกเงินมัดจำกลับไปโดยครั้งแรกนั้นหม่าจื่อลู่สั่งสินค้าไปทั้งหมดหนึ่งร้อยชั่งและทางสำนักหมื่นพิษจะแบ่งการส่งออกเป็นสองงวด งวดแรกจะส่งหลังจากนี้อีกสามเดือนและครั้งที่สองคือหลังจากส่งสินค้าชุดแรกไปแล้วสามเดือนเช่นกัน
แต่ที่น่าแปลกใจก็คือวัตถุดิบทั้งหมดยังตรึงราคาอยู่ที่เดิมไม่ต่างจากเมื่อหลายสิบปีก่อนซึ่งข้อนี้ถานผิงอันให้คำตอบว่าทั้งพืชและสัตว์ภายในหุบเขาหมื่นพิษก็ยังอยู่ที่เดิมแต่ปริมาณเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะระยะหลังมานี้สำนักหมื่นพิษยกเลิกทำการค้ากับลูกค้าไปหลายรายไม่ใช่แต่เพียงคนสกุลหม่าเพียงรายเดียว
เมื่อกลับมาถึงเรือนสกุลถานคุณหนูถานก็จัดการส่งใบสั่งซื้อไปให้ท่านยายพร้อมจดหมายรายงานว่าทุกอย่างราบรื่นดีสกุลหม่าภายใต้การออกหน้าของหม่าจื่อลู่คงไม่ทำผิดพลาดเช่นในครั้งอดีตอย่างแน่นอน
แต่การกลับมาที่เรือนของถานผิงอันนั้นใช่ว่านางจะได้พักผ่อนเพราะยังคงมีงานอื่นให้ทำอีกมากมายเพราะนอกจากการเปิดร้านขายเครื่องประทินผิวเป็นหลักแล้วงานลับๆ อีกอย่างหนึ่งของสำนักหมื่นพิษก็คือการทำยาพิษอาบหัวธนูให้กองทัพพร้อมทั้งยาแก้พิษที่ต้องให้พลธนูกินเป็นประจำทุกๆ เดือนเพื่อให้ร่างกายสามารถต้านพิษจากอาวุธของตนเองได้
การค้าขายกับกองทัพและราชสำนักทำให้สำนักหมื่นพิษนั้นมีน้ำหนักในใจของโอรสสวรรค์อยู่หลายส่วนโดยถานผิงอันก็เพิ่งจะได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วฮ่องเต้องค์ปัจจุบันก็มีศักดิ์เป็นท่านลุงของนางด้วยมารดาพระองค์นั้นเป็นพี่น้องของท่านยายทวดซึ่งท่านยายของนางบอกเองว่าตราบใดที่คนจากสำนักหมื่นพิษไม่ก้าวล่วงเบื้องสูงหรือว่าย้ายไปยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามพวกเราก็จะยังคงอยู่รอดปลอดภัย
“คุณหนูเจ้าคะเหตุใดจึงยังไม่พักผ่อนกลับมาจากหอสุราก็ทำงานต่อเลยหรือไร” ถงจิ่นจูที่เพิ่งกลับมาจากร้านมวลบุปผามาตามหาคุณหนูของนางถึงในห้องทำงานที่ตอนนี้นางกำลังปรุงยาอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ
ถึงแม้ถานผิงอันจะไม่มีความสามารถและพลังปราณในการหลอมยาใดๆ แต่หากเป็นยาพิษหรือยาแก้พิษต่อให้มีฤทธิ์ร้ายแรงแค่ไหนนางก็สามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียวเนื่องจากนางเป็นผู้เชี่ยวชาญในการใช้พิษอันดับต้นๆ ของสำนักหมื่นพิษหาใช่เพียงหญิงสาวที่มีตำแหน่งเจ้าสำนักน้อยบังหน้าแต่อย่างใด
“ข้าตั้งใจจะปรุงยาให้เสร็จก่อนเจ้าค่ะพี่จูอีกไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็จะเสร็จแล้วท่านไม่ต้องเป็นห่วงแล้วข้าจะรีบพักผ่อนนะเจ้าคะ”
