ภณถูกส่งมาฝึกงานใต้การดูแลของธนัชในแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ เขาตื่นเต้นมากที่ได้ร่วมงานกับ “เทพบุตรแห่งห้องผ่าตัด” แต่ธนัชกลับเย็นชาและเข้มงวดกับภณมากเป็นพิเศษ
ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,ดราม่า,แฟนตาซี,วาย,nc,18+,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขาหลับตาลงช้า ๆ ภาพของธนัชผุดขึ้นในหัวทันที ใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ดวงตาคู่ลึกที่มองเขาด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยเข้าใจ และมือที่เคยสัมผัสเขาด้วยความร้อนแรง เขานึกถึงคืนนั้น ระเบียงด้านหลังตึกที่มืดมิด มีเพียงแสงจากโคมไฟริมทางที่ส่องสลัว ๆ กลิ่นบุหรี่ที่ธนัชสูบลอยคละคลุ้งในอากาศเย็น ริมฝีปากของธนัชที่ประทับลงบนปากของเขาร้อนแรงแต่สั้นกระชากและคำพูดที่ตามมาว่า "มันไม่ควรเกิดขึ้น" ความทรงจำนั้นทั้งหวานและขมหวานจากสัมผัสที่เขาโหยหา ขมจากความเย็นชาที่ตามมา
ภณยกมือซ้ายขึ้นกุมหน้าอีกครั้ง นิ้วของเขาสัมผัสกับผิวที่เย็นและชื้นจากน้ำตาที่แห้งไปแล้ว เขากัดปากแน่น ฟันจิกลงบนริมฝีปากล่างจนรู้สึกเจ็บ เพื่อกลั้นน้ำตาที่เริ่มคลออีกครั้ง "ผมควรหยุดไหม" เขาถามตัวเองในใจ "หรือผมควรสู้ต่อ" เขาไม่รู้คำตอบ ไม่รู้ว่าความรู้สึกของเขาจะพาเขาไปถึงจุดไหน
ประตูห้องเปิดออกเสียง "แอ๊ด" ดังขึ้นเบา ๆ ภณสะดุ้งเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นเห็น นายแพทย์กรณ์ เดินเข้ามา กรณ์เป็นแพทย์รุ่นพี่วัย 36 ปี ร่างสูงโปร่งในชุดกาวน์ที่สะอาดสะอ้าน ผมสีน้ำตาลเข้มที่ตัดสั้นเรียบร้อยถูกปัดไปด้านข้าง ดวงตาคู่กลมของเขามองภณด้วยความเป็นห่วง เขาถือถุงกระดาษสีน้ำตาลในมือ กลิ่นข้าวผัดปูหอมฟุ้งลอยออกมาจากถุง
"ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ" กรณ์ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขาเดินเข้ามาใกล้ วางถุงกระดาษลงบนโต๊ะไม้ เสียง "ตั๊บ" ดังเบา ๆ ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้เดี่ยวที่ฟางเคยนั่งเมื่อบ่าย
ภณยิ้มฝืด ๆ "ยังครับ" เขาตอบ "ผม...แค่อยากนั่งพักสักหน่อย"
กรณ์มองเขาใบหน้าซีด ๆ ดวงตาแดงก่ำ และท่าทางที่ดูอ่อนล้า "นายดูไม่ดีเลยนะ" เขาพูด "เกิดอะไรขึ้น"
"ไม่มีอะไรครับ" ภณตอบ เขาหลบตา ดึงขวดน้ำในมือมาจ่อที่ปากแกล้งจิบน้ำเพื่อหนีคำถาม
กรณ์ถอนหายใจ "ฉันรู้จักนายมานานพอสมควร" เขาพูด "นายเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง แต่ไม่เก่งถึงขนาดที่ฉันดูไม่ออก วันนี้นายแปลก ๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว"
ภณกำขวดน้ำแน่น นิ้วของเขาจิกลงบนพลาสติกจนขวดยับ "ผมแค่เหนื่อย" เขาตอบ "เคสเยอะแค่นั้น"
กรณ์ยกคิ้ว "ถ้าเป็นแค่เคสเยอะ หน้าตานายคงไม่แบบนี้" เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ข้อศอกวางบนเข่า "เกี่ยวกับหมอธันใช่ไหม"
ภณชะงัก ขวดน้ำในมือเกือบหล่น เขามองกรณ์ด้วยสายตาตกใจ "ทำไม...ถึงถามแบบนั้น"
"ฉันเห็นนายกับเขาคุยกันที่โถงเมื่อบ่าย" กรณ์ตอบ "และฉันรู้จักหมอธันดี เขาเป็นคนปิดตัวเอง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนายกับเขา ฉันไม่แปลกใจ"
ภณเงียบ เขาก้มหน้าลง ผมตกลงมาปรกหน้าผาก "มันไม่มีอะไรครับ" เขาพูด "ผมแค่...เข้าใจอะไรผิดไป"
กรณ์มองเขานิ่ง ๆ "ถ้านายบอกว่าไม่มี ฉันจะไม่ถามต่อ" เขาพูด "แต่ถ้ามันเกี่ยวกับหมอธันจริง ๆ นายควรคุยกับเขาให้ชัดเจน เขาเป็นคนตรง แต่บางทีเขาก็หนีจากอะไรที่เขาควบคุมไม่ได้"
ภณยกมองกรณ์ "หมอกรณ์เคยเห็นหมอธัน...ชอบใครบ้างไหมครับ" เขาถามน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
กรณ์นิ่งไปครู่หนึ่ง "ไม่เคย" เขาตอบ "แต่ฉันรู้ว่าเขามีปมบางอย่าง เขาไม่เคยพูด แต่ฉันเดาว่ามันเกี่ยวกับอดีตของเขา"
ภณพยักหน้า คำตอบนั้นไม่ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้น เขาวางขวดน้ำลงบนโต๊ะ น้ำเย็นหกเลอะโต๊ะเล็กน้อย "ขอบคุณครับ" เขาพูด "ผมจะลองคิดดู"
กรณ์ยิ้ม "กินข้าวก่อนค่อยคิด" เขาเปิดถุงกระดาษ กลิ่นข้าวผัดปูยิ่งหอมฟุ้ง แล้วยื่นกล่องโฟมให้ภณ "ฉันซื้อมาฝาก ไม่รู้ว่านายกินหรือยัง"
ภณรับกล่องมา ความอุ่นจากกล่องซึมผ่านฝ่ามือ "ขอบคุณครับ" เขายิ้ม รอยยิ้มที่ฝืดฝื่นแต่จริงใจ
กรณ์ลุกขึ้น "ฉันไปก่อนนะ มีเคสดึกต้องดู" เขาเดินไปที่ประตู ฝีเท้าของเขาดังเบา ๆ บนพื้นไม้ก่อนหันกลับมามองภณ "ดูแลตัวเองด้วย อย่าฝืนมาก"
ประตูปิดลง ภณนั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง เขาเปิดกล่องข้าวผัดปู ข้าวสีเหลืองอ่อนผสมกับเนื้อปูชิ้นเล็ก ๆ และไข่ข้นที่หั่นเป็นเส้น กลิ่นหอมทำให้ท้องของเขาร้อง เขาตักข้าวเข้าปากช้า ๆ รสชาติเค็มมันของปูช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่ในใจของเขา ความว่างเปล่ายังคงอยู่
ในขณะเดียวกัน ธนัชยืนอยู่ที่ระเบียงด้านหลังตึก จุดเดียวกับคืนที่เขาจูบภณ ระเบียงปูด้วยกระเบื้องสีเทาเข้ม รอยแตกเล็ก ๆ ที่มุมกระเบื้องบ่งบอกถึงอายุการใช้งาน ราวเหล็กสีดำที่เขาพิงมีสนิมเกาะบาง ๆ เย็นเฉียบสัมผัสกับข้อศอกของเขา เขาสวมเสื้อกาวน์ที่ปลดกระดุมด้านบนออกสองเม็ด เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในที่ยับเล็กน้อยจากวันอันยาวนาน ผมสีดำเข้มของเขาเปียกชื้นจากเหงื่อ บางเส้นตกลงมาปรกหน้าผาก
เขาถือบุหรี่ในมือขวา ควันสีขาวลอยขึ้นจากปลายบุหรี่ที่ยังมีไฟแดงเรือง กลิ่นยาสูบขม ๆ ลอยคละคลุ้งในอากาศเย็น เขาสูดควันเข้าปอดช้า ๆ ความร้อนจากควันไหลลงคอ ก่อนพ่นออกมาเป็นวงกลมเล็ก ๆ ที่ลอยหายไปในความมืด แสงจากโคมไฟริมทางที่ติดอยู่มุมระเบียงส่องสลัว ๆ สะท้อนเงาของเขาลงบนพื้นกระเบื้อง เงาที่ยาวและบิดเบี้ยวราวกับสะท้อนจิตใจที่สับสนของเขา
ธนัชยกบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้ง นิ้วของเขาสั่นเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้า เขานึกถึงภณ ใบหน้าซีด ๆ ดวงตาคู่สวยที่แดงก่ำ และน้ำตาที่ไหลลงมาในโถงเมื่อบ่าย คำพูดของภณ “ผมแค่อยากให้หมอยอมรับ” ดังก้องในหัว เขากำบุหรี่แน่นเล็บจิกลงบนกระดาษมวนจนยับ เขาเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถให้คำตอบชัดเจน เกลียดที่ความรู้สึกของเขาขัดแย้งกันเอง
เขานึกถึงอดีต ภาพของพี่ชายที่เขาเคยเล่าให้ภณฟังผุดขึ้นมา พี่ชายของเขา ชายร่างสูงที่ใบหน้าคล้ายเขาอย่างน่าประหลาด นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในบ้านเก่า ๆ ไม้สีน้ำตาลเข้มที่ผนังเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากเวลา เขาจำได้ถึงวันที่พี่ชายบอกครอบครัวว่าเขาเป็นเกย์ เสียงตะโกนของพ่อที่ดังก้องในห้อง ดวงตาของแม่ที่แดงก่ำจากน้ำตา และการตัดขาดที่ตามมา พี่ชายของเขาเสียชีวิตในอีกสามปีต่อมา โดยเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ที่ธนัชรู้ว่าไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เดินทางนั้น จะไม่ยอมให้ตัวเองรู้สึกอะไรที่อาจทำลายทุกอย่างที่เขาสร้างมา
แต่ภณ...ภณทำให้สัญญานั้นสั่นคลอน เขานึกถึงคืนที่ระเบียง สัมผัสของปากภณที่อ่อนนุ่มและร้อนแรง ดวงตาคู่สวยที่มองเขาด้วยความหวัง เขาเกือบยอมแพ้ในวันนั้น เกือบยอมให้ตัวเองข้ามเส้นที่เขาขีดไว้ แต่เขาถอยกลับมา ถอยกลับมาด้วยความกลัว
ธนัชดับบุหรี่ลงกับขอบราวเหล็กเสียง "ฉี่" ดังขึ้นเบา ๆ ขณะไฟดับ เขาโยนก้นบุหรี่ลงถังขยะเล็ก ๆ ที่มุมระเบียงกลิ่นยาสูบยังติดอยู่ที่นิ้วของเขา เขายกมือขึ้นกุมหน้า นิ้วเย็น ๆ สัมผัสกับผิวที่ร้อนผ่าวจากความคิด เขาถอนหายใจยาวลมหายใจพ่นออกมาเป็นไอสีขาวจาง ๆ ในอากาศเย็น
"ผมควรทำยังไง" เขาพูดกับตัวเองน้ำเสียงแหบพร่า "ปล่อยเขาไป หรือ..." เขาไม่พูดต่อไม่กล้าพูดคำที่เหลือออกมา
