เส้นเเบ่งระหว่างหัวใจเเละหน้าที่ - ตอนที่ 9 โถงทางเดินและการเผชิญหน้าที่เงียบงัน โดย Raine Whitmore @Plotteller

ภณถูกส่งมาฝึกงานใต้การดูแลของธนัชในแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ เขาตื่นเต้นมากที่ได้ร่วมงานกับ “เทพบุตรแห่งห้องผ่าตัด” แต่ธนัชกลับเย็นชาและเข้มงวดกับภณมากเป็นพิเศษ

เส้นเเบ่งระหว่างหัวใจเเละหน้าที่ - ตอนที่ 9 โถงทางเดินและการเผชิญหน้าที่เงียบงัน โดย Raine Whitmore @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,ดราม่า,แฟนตาซี,วาย,nc,18+,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 9 โถงทางเดินและการเผชิญหน้าที่เงียบงัน

พยาบาลพยักหน้าแล้วรีบเดินไปหยิบเครื่องมือ ภณหันกลับมาที่น้องมิว “อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวหมอจะทำให้หายเจ็บ” เขายิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่พยายามซ่อนความอ่อนล้าของตัวเอง
เครื่องเอ็กซเรย์แบบพกพาถูกเข็นเข้ามา เครื่องสีเทาขนาดเล็กที่มีล้อเลื่อนและหน้าจอสี่เหลี่ยม ภณช่วยพยาบาลจัดท่าแขนของน้องมิว วางแผ่นตะกั่วสีเทาหนัก ๆ ลงบนหน้าท้องของเธอเพื่อป้องกันรังสี เขากดปุ่มบนเครื่อง เสียง “วี๊ด” ดังขึ้นเบา ๆ ขณะเครื่องทำงาน ภาพกระดูกแขนที่หักปรากฏขึ้นบนหน้าจอ รอยร้าวชัดเจนที่กระดูกท่อนปลายแขนสองท่อน
“หักสองจุด” ภณพูดกับตัวเอง เขาหันไปบอกแม่ “ต้องใส่เฝือกครับ แต่ไม่น่าจะต้องผ่าตัด เดี๋ยวผมจัดการให้”
แม่ของน้องมิวพยักหน้า “ขอบคุณค่ะคุณหมอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังสั่น
ภณเริ่มทำงาน เขาหยิบเฝือกสำเร็จรูปสีขาวจากถาดเครื่องมือ มือของเขาคงที่ขณะตัดเฝือกให้ได้ขนาด กรรไกรตัดดัง “ฉับ ฉับ” เขาค่อย ๆ วางเฝือกลงบนแขนของน้องมิว ปรับให้เข้ากับทรงของแขนที่บวม จากนั้นพันผ้าพันแผลสีขาวรอบ ๆ เพื่อยึดเฝือกให้แน่น เขาทำทุกขั้นตอนด้วยความระมัดระวัง เหงื่อซึมที่หน้าผากของเขา แสงไฟจากโคมไฟสะท้อนบนหยดเหงื่อนั้น
เมื่อเสร็จ เขายกมือขึ้นเช็ดหน้าผากด้วยหลังมือ “เสร็จแล้วครับ” เขาพูด “พักผ่อนเยอะ ๆ นะ เดี๋ยวกระดูกจะค่อย ๆ ต่อกัน”
น้องมิวยิ้มให้เขา “ขอบคุณค่ะคุณหมอ” เสียงของเธอเบาลงจากยาแก้ปวดที่พยาบาลฉีดให้
ภณลุกขึ้นยืน ขาของเขาเมื่อยล้าจากการนั่งคุกเข่านาน เขาหันไปมองแม่ของเด็ก “ถ้ามีอะไรผิดปกติ โทรมาที่โรงพยาบาลได้เลยครับ” เขายิ้มให้เธอก่อนเดินออกจากม่านกั้น
แต่เมื่อออกมา เขากลับรู้สึกว่างเปล่า เขาทำงานได้ดี ช่วยเด็กคนนั้นได้ แต่ในใจของเขายังคงหนักอึ้ง เขานึกถึงธนัช คำพูดที่ว่า “ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกอะไร” และสายตาที่หลบเลี่ยงเมื่อเช้า เขากำหมัดแน่น เล็บจิกลงบนฝ่ามือจนเจ็บ ก่อนเดินไปที่อ่างล้างมือเพื่อล้างคราบเลือดและเหงื่อออกจากมือ น้ำเย็นที่ไหลผ่านนิ้วของเขาทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่เย็นเท่าความรู้สึกในใจ

หลังจากจัดการเคสเสร็จ ภณเดินออกจากห้องฉุกเฉินไปที่โถงทางเดินชั้นล่าง โถงกว้างขวางปูด้วยกระเบื้องสีขาวสะอาด แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ด้านซ้าย สะท้อนเงาของต้นไม้ที่ยื่นเข้ามาในตึก เขาสวมเสื้อกาวน์ที่ยับยู่ยี่รอยยับที่หน้าอกและแขนบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนัก มือของเขาล้วงกระเป๋ากาวน์ ฝ่ามือสัมผัสกับปากกาและสมุดบันทึกเล่มเล็กที่เขาเก็บไว้
เขากำลังจะเดินไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบน แต่แล้วเขาก็หยุดชะงักเมื่อเห็นธนัชเดินลงมาจากบันได บันไดเหล็กสีเทาที่มีราวจับสีดำ ธนัชสวมเสื้อกาวน์ที่สะอาดสะอ้านเหมือนเดิม ผมสีดำเข้มถูกปัดไปด้านข้าง ดวงตาคู่คมของเขามองตรงไปข้างหน้า จนกระทั่งสายตาของเขาสบกับภณ
ทั้งคู่หยุดเดินพร้อมกัน ระยะห่างระหว่างพวกเขาประมาณห้าเมตร โถงทางเดินที่เคยคราคร่ำด้วยพยาบาลและคนไข้ตอนนี้เงียบลง มีเพียงเสียงฝีเท้าจาง ๆ จากระยะไกลและเสียงลมที่พัดผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่
“หมอธัน” ภณเรียกเบา ๆ น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อยจากความตื่นเต้นและความกลัว
ธนัชชะงัก เขามองภณ ใบหน้าซีด ๆ ดวงตาที่แดงก่ำ และเสื้อกาวน์ที่ยับยู่ยี่ เขารู้สึกถึงความรู้สึกผิดที่ผุดขึ้นมาในอก “นายเพิ่งออกจากเคสเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบ น้ำเสียงที่พยายามซ่อนอะไรบางอย่าง
“ครับ” ภณตอบ เขาก้าวเข้าไปใกล้หนึ่งก้าว “เคสเด็กที่กระดูกแขนหัก ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว”
ธนัชพยักหน้า “ดี” เขาพูดสั้น ๆ สายตาของเขาหลบไปมองที่หน้าต่าง ต้นไม้ที่ใบเขียวชอุ่มยังมีหยดน้ำเกาะอยู่
ภณสูดหายใจลึก “หมอ…” เขาเริ่ม “ผมอยากคุยกับหมอเรื่องเมื่อเช้า”
ธนัชหันกลับมามองเขา “ไม่มีอะไรต้องคุย” เขาตอบ “ฉันบอกนายไปแล้ว”
“หมอบอกว่าหมอไม่รู้ว่าหมอรู้สึกอะไร” ภณพูดต่อ เขาก้าวเข้าไปใกล้อีกก้าว “แต่ผมไม่เชื่อ ผมรู้ว่าหมอรู้สึกอะไรบางอย่าง ไม่งั้นหมอจะไม่…”
“หยุด” ธนัชตัดบท น้ำเสียงของเขาเย็นลง “นายอย่าคิดอะไรไปเอง”
ภณกำหมัดแน่น “ผมไม่ได้คิดไปเอง” เขาพูด “คืนนั้น ที่ระเบียง หมอเริ่มก่อน หมอจูบผม ถ้ามันไม่มีอะไรจริง ๆ ทำไมหมอถึงทำแบบนั้น”
ธนัชเงียบ เขามองตาภณ ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยคำถามและความเจ็บปวด เขารู้สึกถึงความร้อนที่ผุดขึ้นในอก ความร้อนที่เขาไม่ยอมรับ เขากำแฟ้มในมือแน่นขึ้น “ฉันบอกนายแล้ว ว่ามันเป็นความผิดพลาด” เขาพูด “นายอย่าทำให้มันซับซ้อนไปกว่านี้”
“มันซับซ้อนตั้งแต่หมอเริ่มแล้ว” ภณสวนกลับ น้ำตาคลอในตาของเขา “หมอจะหนีผมไปอีกนานแค่ไหน ผมเหนื่อยที่จะต้องวิ่งตามหมอแบบนี้”
ธนัชกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วขาว เขาก้าวเข้าไปใกล้ภณจนระยะห่างเหลือแค่เมตรเดียว “นายอยากได้อะไรจากฉัน” เขาถามด้วยน้ำเสียงต่ำ “คำตอบ? ความชัดเจน? ฉันให้ไม่ได้”
“ผมแค่อยากให้หมอยอมรับ” ภณตอบ น้ำเสียงของเขาสั่น “ยอมรับว่าหมอรู้สึกอะไรกับผม”
ธนัชเงียบไปนาน เขามองตาภณ ดวงตาที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงเกินควบคุม เขายกมือขึ้นเหมือนจะสัมผัสหน้าเขา แต่หยุดกลางคัน “ไปพักเถอะ” เขาพูดในที่สุด แล้วหันหลังเดินจากไป ฝีเท้าของเขาดังก้องในโถงที่เงียบสงัด
ภณยืนนิ่ง มองตามหลังธนัชที่หายไปที่มุมโถง น้ำตาไหลลงมาเงียบ ๆ เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ น้ำตาที่ร้อนผ่าวปะปนกับความเย็นจากลมที่พัดผ่าน

ฟางที่เฝ้ามองจากระเบียงชั้นบน ฟางมองลงมาเห็นทุกอย่าง การเผชิญหน้าของภณและธนัชในโถงทางเดิน เธอเห็นท่าทางของภณที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และธนัชที่เดินจากไปด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เธอกำแก้วกาแฟในมือแน่นจนกระดาษยับ
“นายยังโง่อยู่เหมือนเดิม” เธอพูดกับตัวเอง “ยอมให้คนแบบนั้นทำร้ายนายซ้ำแล้วซ้ำเล่า” เธอถอนหายใจยาว ลมหายใจที่พ่นออกมาปะปนกับควันเย็นจากปาก
ฟางรู้ทุกอย่าง ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของทั้งคู่ ความรู้สึกของภณที่ทุ่มเทเกินไป และความขัดแย้งในใจของธนัช เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้มานาน แต่ความแค้นที่ฝังลึกในใจของเธอเริ่มปะทุ เธอเกลียดที่ภณไม่เคยมองเธอ ไม่เคยเห็นความรักที่เธอให้ และยิ่งเกลียดที่เขายอมเจ็บเพื่อคนที่ไม่เคยให้อะไรกลับมา
เธอวางแก้วกาแฟลงบนขอบระเบียง “ถ้านายเลือกที่จะพังแบบนี้” เธอพูดเบา ๆ “ฉันจะรอดูวันที่นายเสียใจ และวันนั้น ฉันจะไม่ยอมให้มันจบง่าย ๆ” ดวงตาของเธอฉายแววเย็นชา แววตาของคนที่รอคอยการแก้แค้นมานาน