“เทา หนุ่มเจ้าชู้ที่เคยไม่แคร์ใคร กลับต้องเผชิญหน้ากับพี่กล้ารุ่นพี่ที่เขาเคยชอบ เมื่อความรู้สึกเก่ากลับมาพร้อมกับความเจ็บปวด เขาจะเลือกรักหรือปล่อยให้มันจบลง?”
ชาย-ชาย,รัก,ดราม่า,ไทย,ข้ามเวลา,พล็อตสร้างกระแส,นายเอกท้องได้,รุ่นน้องรักรุ่นพี่,นักเรียนแพทย์,หมอ ,มหาวิทยาลัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เทา หนุ่มเจ้าชู้ที่เคยไม่แคร์ใคร กลับต้องเผชิญหน้ากับพี่กล้ารุ่นพี่ที่เขาเคยชอบ เมื่อความรู้สึกเก่ากลับมาพร้อมกับความเจ็บปวด เขาจะเลือกรักหรือปล่อยให้มันจบลง?”
ผู้แต่ง
BluelemonSky
เรื่องย่อ
เรื่องนี้เป็นนิยายชุดต่อจากเรื่อง ไดอารี่สีชาด โดยแนะนำให้อ่านก่อนเนื่องจากเล่มนี้เป็นรุ่นลูกของหนึ่งในเรื่องไดอารี่สีชาด โดยจะมีทั้งหมด5เรื่อง เริ่มด้วย 1. ไดอารี่สีชาด 2.พี่รักหนูไปแล้วจะให้ทำไง 3.พนัยกรรมผูกรัก(กำลังเขียนอยู่) 4.พระเม่สื่อรัก(ยังไม่มีกำหนดเขียน) และสุดท้าย 5.รักครั้งสุดท้ายคือเธอ (ยังไม่มีกำหนดเขียน) โดยใครที่อ่านเล่มแรกจบแล้วสามารถแยกอ่านได้คะ
ตัวละครนำ
เทา 18
รุ่นน้องคณะ แพทย์ ปี1 นิสัย ขี้เล่น เป็นมิตร เข้าสังคมเก่ง เจ้าชู้
กล้า 19
รุ่นพี่คณะ แพทย์ ปี2 นิสัย อัธยาศัยดี รักครอบครัว
ทิวลิป 17
นักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาอยู่บ้านกล้า นิสัย รักสงบ ชอบอยู่เงียบๆ(ในวันที่เรียนเหนื่อย) เข้าสังคมเก่ง หัวหน้าแก๊งตอนอยู่บ้าน
ข้าวหอม 17
น้องสาวสุดรักของกล้า นิสัย อัธยาศัยดี รักสงบ แต่ถ้าโกรธคือโหดมาก รักครอบครัว
บทนำ
ครอบครัวของผมบอกได้เลยว่ามีความสุขมากๆ จนกระทั้งแม่ของผมเสียชีวิตตอนผมอายุ 13ปี ส่วนสาเหตุการเสียชีวิตเห็นว่าโดนลอบยิงแถมหมอบอกว่าเป็นจุดที่มีสิทธิ์รอดยากมาก
"คริสตัล ผมเคยบอกแล้วนิครับว่าอย่ารับงานใต้ดิน" น้ำเสียงเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำตาจากพ่อ โดยสถานที่ก็คือโบสถ์ในประเทศฝรั่งเศสบ้านเกิดของแม่ ผมเองก็เสียใจและแค้นกับคนที่ทำกับแม่ผม ครอบครัวผมและทำให้น้องสาวของผมที่ชีวิตดูสมบูรณ์แต่ต้องมาเสียแม่ไปในเวลาอันควร
"พี่จ้าทำไมเขาต้องฆ่าแม่เราด้วย" ข้าวหอมผู้เป็นน้องสาวถามพร้อมกับร้องไห้บนตักผมจนน้องเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา ผมเลยตัดสินใจจะตามหาคนร้ายที่ทำกับแม่ผมแบบนี้
"กล้าเป็นไงบ้าง" เพื่อนสนิทของแม่เดินมาพร้อมกับคาราเมลผู้เป็นเพื่อนสนิทของผม ทั้งคู่เป็นห่วงพวกเราเลยมาหาที่โรงแรมของตระกูล กรีนวิชซึ่งเป็นตระกูลคุณแม่ก่อนแต่งงานกับคุณพ่อ
"น้ารินครับผมมีอะไรจะขอร้องน้าครับ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนทำให้คาราเมลที่มาด้วยเลยสะกิดผมเพื่อจะเอากุญแจห้องของข้าวหอม
"กล้าแน่ใจเหรอที่จะให้น้าสอนเกี่ยวกับร่างกายคน เพราะมันซับซ้อนมากเลยนะ" น้าไพรินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วไม่นานน้าเต้คนที่เป็นเพื่อนสนิทของทั้งพ่อและแม่ก็เดินมาเพื่อมาปลอมใจผม โดยรายละเอียดทั้งหมดน้าไพรินได้ส่งมาให้อ่านแล้วแต่ล่ะอย่างคือยากมากสำหรับเด็กอายุ 13ปี ผมใช้เวลาหลังเลิกเรียนมาเรียนเสริมกับน้าไพรินจนเวลาผ่านไป 3 ปีผมก็ได้งานจากนักธุรกิจใต้ดินคนหนึ่งที่ผมเคยช่วยเขาตอนไปไหว้แม่ตัวเองครบรอบ 3ปี แล้วเขาก็โดยยิงที่แขน ผมที่ตอนนั้นเรียนกับน้าไพรินแล้วเคยสอนผ่าตัดศพเด็กอายุ10 ปีที่เป็นศพไร้ญาติมาสอนผมบอกเลยว่าน้าไพรินนำมาอย่างถูกกฎหมาย เลยทำให้ผมรักษาเขาแล้วทางนั้นก็ให้นามบัตรผมมา หลังจากที่ผมได้เรียนจนจบ น้าไพรินก็ถามกับผมด้วยความเป็นห่วงเพราะจากปากคาราเมลผู้เป็นลูกสาวคนโตของตระกูล พิชญาเดชา
"ถ้าคิดจะเข้าไปหาข้อมูลน้าแนะนำว่ากล้าต้อง ตัดสินใจว่าจะยอมทิ้งชีวิตวัยรุ่นทั้งหมดหรือใช้สายสืบตาม" ก่อนที่ผมจะกลับบ้านน้าไพรินได้ให้แว่นตาเก่าๆ อันหนึ่งซึ่งน้าไพรินบอกว่ามันคือแว่นตาเก่าของพ่อผมตอนเรียนม.ต้น
3 ปีต่อมา
ผมตัดสินใจเลือกที่จะทำงานใต้ดินในอายุ16 ปีโดยเป็นงานเอกสาร สืบข้อมูล และรักษาคน ผมก็ได้พบเด็กผู้ชายอายุ15ปีที่ดูจะติดพ่อเป็นพิเศษมองมาที่ผม ด้วยสีหน้าที่เหมือนอยากได้ของเล่นใหม่ แต่ผมไม่สนใจหรอกเพราะเด็กคนนี้ผมเคยได้ยินประวัติมาว่าเป็นหนุ่มเจ้าสําราญ ผมเกลียดคนประเภทนี้มาก ส่วนชื่อของเด็กคนนี้ชื่อเทา ถึงตอนเด็กๆผมจะเคยเล่นกับน้องแต่พอโตมาไม่คิดว่า จากเด็กสดใสคนนั้นจะทั้งติดยา สูบบุหรี่ กินเหล้า และที่สำคัญคือเป็นนักแสดงหนังผู้ใหญ่ ตั้งแต่13ปี ใช่เป็นนักแสดงผู้ใหญ่
"พี่ทำอะไรอยู่เหรอครับ" เทาถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นแต่ผมไม่สนใจเพราะตอนนี้กำลังรักษาคุณน้าที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยอีกฝ่ายเหมือนจะรู้ว่าผมรำคาญเลยเดินออกไป แล้วเจ้านายผมซึ่งเป็นพ่อของเทาก็เดินมาหาผม
"จะว่าแกนี้ก็เก่งเหมือนกันนะที่แบ่งเวลาเรียนกับงานได้ดี" เขาจับไหล่ผมก่อนที่จะเดินออกไปจนผมทนไม่ไหวเลยเดินไปล็อกห้องรักษาเพื่อตัดคนมารบกวน
"คุณหมอมือเบาแถมแผลก็ทำอย่างพิถีพิถัดมากเลยครับ ถ้าผมไม่รู้ว่าพึ่ง16ก็คิดว่าเป็นหมอมืออาชีพแล้ว" ผู้ป่วยบอกก่อนที่ผมจะจัดการแกะผ้าก๊อซแล้วเอาไหมออก หลังจากที่คนล่าสุดเสร็จหัวหน้าก็เรียกผมงานที่ทำก็ไม่ได้ยากอะไร ก็แค่รับบทเป็นแฮกเกอร์แล้วหลังจากที่ผมได้ทำงานมานานผมก็เลื่อนขั้นเป็นหมอเถื่อนในวัย18ปี มันก็ดันมีเหตุการณ์ที่ผมจะต้องรักษาคนป่วยคนหนึ่งอาการหนักมาก ต้องผ่าตัดสถานเดียว ผมเลยตัดสินใจรักษาผู้ชายคนนั้นใช้เวลาไป 10ชั่วโมงจนเสร็จ แล้วผมก็แอบพาเขาไปพักฟื้นต่อที่โรงพยายบาลที่น้าไพรินทำงานอยู่
"แล้วนี้จะเรียนคณะไหนล่ะกล้า" น้าไพรินถามผมก่อนที่จะส่งคนป่วยไปพักฟื้นต่อ โดยทางข้อมูลเจ้านายผมจัดการไว้แล้วเลยไม่ต้องจัดการเอง โดยตอนนี้ผมอายุ18แล้วส่วนผลการเรียนก็อยู่ในระดับที่เข้าหมอได้สบาย
"ผมว่าจะเรียนแพทย์ครับ" หลังจากที่ผมจัดการทุกอย่างเสร็จก็เอาเอกสารไปยื่นส่งที่มหาวิทยาลัย แล้วผมไม่ได้มาคนเดียวแต่มาพร้อมเพื่อนรัก (ลัก) ทั้งสองโดยคนแรกชื่ออัดชื่อจริงอัสนีอยากรู้จริงๆ ว่านี้พ่อแม่มันคิดหรือหลวงพ่อคิดให้ ส่วนอีกคนคือคาราเมลผู้เป็นลูกสาวของน้าไพริน
"กล้าไปกินเหล้ากัน" คนชวนผมไปคือคาราเมลที่ขับรถแล้วโชคดีที่ผมและอัดใส่ชุดอยู่บ้านกันเลยไม่ใช่ปัญหาแต่ก่อนจะไปผมก็ส่งข้อความบอกพ่อไว้แล้ว พวกเราก็ตรงไปที่ร้านข้าวเหนียวซึ่งเป็นร้านเหล้าที่น้าไพรินเป็นหุ้นส่วนไว้
"สวัสดีครับคุณคาราเมล เชิญทางนี้เลยครับ" พนักงานหนุ่มที่ดูท่าทางอายุพอๆ กับพวกเราพาไปนั่งที่โต๊ะพิเศษที่มองเห็นรอบร้านแถมไม่ต้องไปรวมกับคนอื่นๆ ด้วย
"ที่รักผมมาแล้วครับ" คนที่เรียกคือแฟนผมกับอัดที่มาในชุดเซ็กซี่ เปิดไหล่เปิดเอวเรียกได้ว่าแทบไม่ได้ใส่อะไรอยู่แล้ว
"รับเหมือนเดิมไหมครับ" พนักงานถามก่อนที่คาราเมลจะบอกพนักงาน ส่วนที่พวกเราชอบสั่งก็จะมีค็อกเทล 2แก้วสำหรับสาวๆ ไวน์ 2ขวดสำหรับผม อัดและคาราเมลและเหล้าขาวที่ผมกินคนเดียว พวกเรากินกันไปคุยเรื่องงานเสริมกันไป เห็นพวกเราแบบนี้บ้านพวกเราก็ไม่ได้ให้ใช้เงินเหมือนลูกเศรษฐีปกติ คาราเมลเองถ้าอยากได้อะไรต้องไปช่วยน้าเต้กับน้าไพรินจัดการเอกสาร ส่วนอัดนั้นก็ต้องทำงานบ้านทั้งหมดเองด้วยถึงบ้านจะไม่ได้ใหญ่เหมือนผมก็เถอะแต่เพื่อเงินที่ต้องใช้ก็ต้องทำ ส่วนของผมนั้นคาราเมลรู้จากน้าเต้เพราะตอนที่แม่ผมยังมีชีวิตอยู่พวกท่านเคยจะให้พวกเราแต่งงานกัน แต่ตอนนั้นแม่ผมเป็นคนค้านเลยไม่ได้หมั้นกัน โดยแม่ผมให้เหตุผลว่าไม่อยากให้ลูกๆ ต้องโดนบังคับแต่แน่นอนว่าคนที่ทำให้ผมรู้มากกว่านี้คือพ่อที่เล่าให้ฟังว่า พ่อเคยคบกับน้าไพรินเพื่อดูแลแทนน้าเต้ที่เรียนอยู่ที่บ้าน
"แล้วนี้ที่โรงเรียนที่พ่อแกเป็นผ.อตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ" ผมถามคาราเมลที่เป็นนักเรียนเก่งที่สุดเป็นอัดดับ1ของรุ่นและอัดที่เป็นนักเรียนเก่งรองลงมา
"ก็แม่ฉันนาสิจะติวพิเศษแถมบอกว่าให้แกไปเรียนด้วยกล้า" คาราเมลพูดด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเพราะเวลาน้าไพรินติวคือติวไม่มีมุมน่ารักแบบตรงนี้นะลูก เป็นเหมือนโรงเรียนประจำที่เข้มมากแต่ก็ดีที่น้าเต้มักจะเป็นที่พึ่งให้ทั้งผมและคาราเมล เพราะพ่อผมเคยเล่าให้ฟังว่าน้าเต้เองตอนหนุ่มๆก็โหดเหมือนกันแต่พอเหตุการณ์ที่เพื่อนสนิทของพ่อกับแม่เสียชีวิตก็ทำให้น้าเต้ต้องใจเย็นเพื่อไม่ให้ลูกต้องเครียดมากจนเกินไป แต่ถ้าติวเสร็จน้าไพรินก็จะกลับมาน่ารักเหมือนเดิมอันนี้ค็อกเทลบอก
"ไปติวด้วยคนสิ" อัดพูดด้วยสีหน้าอยากรู้อยากลองพวกเราก็ได้แต่คิดว่ามันดีใช่ไหมที่จะให้อัดมาติวเพราะกลัวอัดจะร้องไห้เหมือนพี่ใบเตยที่เป็นแฟนเก่าของผมและเป็นญาติของคาราเมลที่ตอนนี้เข้าคณะแพทย์ได้แล้วปีการศึกษาหน้าเขาก็อยู่ปี.2 เพราะพวกเราห่างกัน1ปี หลังจากที่พวกเราเมาได้ที่แล้วผมเลยโทรให้ข้าวหอมผู้เป็นน้องสาวมารับผมกลับบ้าน ส่วนอัดนั้นเรียกแท็กซี่กลับ คนสุดท้ายคือคาราเมลที่โทรให้น้องสาวมารับ
เดือนสิงหาคม
ในที่สุดพวกเราก็ได้เข้ามหาลัยทั้งสามคนโดยที่ผมเรียนคณะแพทย์ คาราเมลเรียนวิทยาศาสตร์อาหาร ส่วนอัดนั้นเรียนวิทยาศาสตร์เคมี โดยกว่าจะผ่านมาได้ก็ติวโหดกับน้าไพรินบอกเลยว่าตลอด 1อาทิตย์แรกมีคนร้องไห้จริงๆแถม 2คนด้วยนั้นคืออัดกับค็อกเทล ทั้งคู่กอดกันร้องไห้ส่วนคนปลอบของทางค็อกเทลคือคาราเมลเพราะพี่น้องคู่นี้เขารักกันมากแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วแต่ของอัดนี้ต้องให้น้าเต้มาปลอบเลยถึงจะสงบ
"ในที่สุดก็ได้ออกจากนรกที่เรียกว่าการติว"
"เมื่อกี้ว่าไงนะจ๊ะอัด" คนที่จอดรถแล้วมาส่งคาราเมลคือน้าไพรินที่ยิ้มพิฆาตใส่อัดจนทำให้อัดเหงื่อตกเป็นสายอย่างกับพึ่งอาบน้ำมา ก่อนที่ผมกับคาราเมลจะไหว้ลาแล้วเดินไปที่คณะแถมต้องขอยืมเก้าอี้คนพิการมาลากอัดที่ตัวแข็งจนกล้ามเนื้อขาไม่ทำงานเข็นจนมาถึงคณะวิทยาศาสตร์
"เกิดอะไรกับเพื่อนคะ" อาจารย์ที่คณะเดินออกมาถามเพราะดูจากทาทางแล้วเหมือนอัดโดนสะกดจิต คาราเมลที่นึกวิธีเลยใช้กับอัดแล้วมันก็ได้ผล
"เกิดอะไรขึ้นกับผม" อัดพูดแล้วหันซ้ายหันขวาแล้วไม่นานพวกเราก็แยกกันไปเรียน สิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือตัวเองเป็นเดือนคณะ ทางคาราเมลเดงก็ได้เป็นดาวคณะและอัดก็ไม่รอดเหมือนกันที่จะต้องเป็นเดือนคณะ พวกเราก็ใช้ชีวิตโดยการเรียนและทำงานกันจนตัวเองอยู่ปี 2ผมที่ตอนนี้ทำงานจนได้เวลากลับบ้านแล้วหัวหน้าก็ส่งข้อความมาบอกว่าให้พัก 1 อาทิตย์ ผมเลยเลือกที่จะอ่านหนังสือที่บ้านพี่หงส์ แล้วไปเจอรูปครอบครับของพี่หงส์โดยพี่หงส์เขาเป็นลูกสาวของเพื่อนของพ่อกับแม่ที่เสียชีวิตไปแล้ว โดยพี่หงส์บอกว่าคนในรูปคือตระกูลหวังเป็นตระกูลหลักคนดูแลตระกูลคือ หวัง ลี ผู้เป็นผู้คุมตระกูลหลักในตอนนี้
จบ