เสียงออดดังติ๊งต่อง “เฮ้อ...คาบคณิตอีกแล้ว” ปอไหมสาวสายอาร์ตแห่งห้อง 5/2 ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ก่อนจะเปิดสมุดร่างที่เต็มไปด้วยเส้นสายลายดินสอ "ไม่ใช่รูปอีกแล้วเหรอ..." เสียงเพื่อนข้าง ๆ แซวขำ ๆ
ผู้แต่ง
Takky Moobinเรื่องย่อ
เสียงออดดังติ๊งต่อง “เฮ้อ...คาบคณิตอีกแล้ว” ปอไหมสาวสายอาร์ตแห่งห้อง 5/2 ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ก่อนจะเปิดสมุดร่างที่เต็มไปด้วยเส้นสายลายดินสอ "ไม่ใช่รูปอีกแล้วเหรอ..." เสียงเพื่อนข้าง ๆ แซวขำ ๆ
ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,รั้วโรงเรียน,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Dubble Click รักนี้ต้องกดหัวใจ
เสียงออดดังติ๊งต่อง “เฮ้อ...คาบคณิตอีกแล้ว” ปอไหมสาวสายอาร์ตแห่งห้อง 5/2 ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ก่อนจะเปิดสมุดร่างที่เต็มไปด้วยเส้นสายลายดินสอ "ไม่ใช่รูปอีกแล้วเหรอ..." เสียงเพื่อนข้าง ๆ แซวขำ ๆ
ถ้าคุณคือเธอ...ผมจะดีใจมากเลย
หลังจากอ่านข้อความของข้าวปั้นเมื่อคืน
“ถ้าภาพมือยื่นร่มคู่นั้น…เป็นของคุณจริง ๆ
ผมขอสารภาพเลยว่า…ใจผมเต้นตั้งแต่วันนั้นแล้ว :)”
ปอไหมก็ได้แต่นอนกลิ้งอยู่บนเตียง มือกุมหน้า
หัวใจมันเต้นแบบไม่ได้ขออนุญาตเลยแม้แต่น้อย
เธอคิดอยู่หลายชั่วโมง
ควรตอบกลับไหม?
ควรยอมรับไหม?
หรือควรเก็บไว้เป็นความลับอีกนิด?
สุดท้ายเธอก็พิมพ์แค่สั้น ๆ
💬 [แอบวาดเขา]:
“แล้วถ้าภาพนั้นเป็นของฉันจริง ๆ …คุณจะรู้สึกยังไง?”
วันรุ่งขึ้น ทั้งโรงเรียนตื่นเต้นกับประกาศผลการประกวดวาดภาพ
ชื่อผู้ชนะถูกแปะไว้หน้าหอประชุม
และทุกคนมารุมดู
ปอไหมค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้
หัวใจเธอเต้นแรงไม่ใช่เพราะหวังว่าจะชนะ…
แต่หวังว่าอีกคนจะเห็นภาพนั้น
และเข้าใจความหมายของมัน
ผลประกาศออกมา
รางวัลชนะเลิศคือ…ข้าวปั้น
และรางวัลชมเชยอันดับหนึ่ง…คือปอไหม
“เฮ้!” เสียงข้าวปั้นดังขึ้นจากด้านหลัง
เธอหันไป…แล้วก็ต้องนิ่ง
เขายื่นมือมาข้างหน้า
ในมือนั้นมีการ์ดเล็ก ๆ สีพาสเทลแนบมากับรูปภาพภาพหนึ่ง
มันคือภาพที่เขาวาดประกวด
“เรายังไม่ได้รู้จักกันจริง ๆ เลยใช่ไหม” เขายิ้ม
“แต่ผมอยากรู้จักเธอ…ในฐานะตัวจริง”
ปอไหมรับการ์ดมา มือสั่นนิด ๆ
เปิดอ่านเบา ๆ บนนั้นมีลายมือของเขา
“ถึงเจ้าของเพจ ‘แอบวาดเขา’
ถ้าคุณคือเธอ…ผมจะดีใจมากเลย”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
แล้วพูดออกไปเบา ๆ
“งั้น...ดีใจไว้ได้เลยค่ะ :)”
ข้าวปั้นยิ้มกว้างขึ้นทันที ราวกับว่าโลกรอบตัวเขาเบาลง
เขาหัวเราะนิด ๆ แล้วเอียงหน้าอย่างซน
“งั้นขอถามอีกครั้ง…”
“คนที่วาดผม…ตั้งแต่วันแรก จนวันนี้…คือเธอจริง ๆ ใช่ไหม?”
ปอไหมยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วพยักหน้า
“ค่ะ…แล้วก็จะวาดต่อไป…ตราบที่คุณยังยิ้มให้ฉันทุกวันแบบนี้”