เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed) - ตอนที่ 3 คืนที่หายไป โดย M.Vaelune @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ระทึกขวัญ,ลึกลับ,จิตวิทยา,สะท้อนปัญหาสังคม,ข้ามเวลา

สยองขวัญ,คำสาป,ระทึกขวัญ,ระทึกขวัญ ,สะท้อนสังคม,อาถรรพ์,ลึกลับ,แม่มด

เธอถูกเผาทั้งเป็นในฐานะแม่มด... แต่เธอไม่ได้ตายไปคนเดียว "คำสาปของเธอ ยังมีชีวิตอยู่ใต้ผืนดิน"

ผู้แต่ง

M.Vaelune

เรื่องย่อ

“เธอไม่ได้ถูกเผาเพราะเป็นแม่มด... แต่เพราะเธอฉลาดกว่า สวยกว่า และได้รับความรัก... ที่ไม่ควรเป็นของเธอ”

คืนหนึ่งในเมืองเครเวนฮอลล์ เด็กสาววัย 17 ถูกตราหน้าว่าเป็นแม่มดและถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าผู้คนทั้งเมือง 

ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครพูด ไม่มีใครแม้แต่กล้าสบตาเธอ...
 

แต่สิ่งที่ถูกเผาในกองฟืนนั้น ไม่ใช่แค่ร่างของเด็กสาว

มันคือความจริงที่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
 

และตอนนี้... มันกลับมาอีกครั้ง

เมื่อคฤหาสน์ลินเชียร์เปิดประตู

เมื่อเด็กชายผู้เงียบขรึมยิ้มออกมาในเงาไฟ

เมื่อเสียงจากกระจกเริ่มกระซิบชื่อของ “เธอ”
 

ไฟที่ลุกขึ้นครั้งนี้... จะไม่หยุดจนกว่าเลือดทุกหยดจะชำระความเงียบที่พวกเขาเคยเลือก
 

เถ้าถ่านแห่งคำสาป

นิยายสยองขวัญแนวกอธิก-ครอบครัว

กับเรื่องราวของคำสาปที่ถูกสร้างจากความเงียบ ความอิจฉา และคำโกหกในนามของ “ความถูกต้อง”

หากคุณคิดว่ารอดจากอดีตได้ด้วยการเงียบ…

ลองมองใต้ผืนดินดูอีกครั้ง

เพราะเธอ... ยังไม่หลับ

 

แนวเรื่อง: สยองขวัญลึกลับ | คำสาป | ความสัมพันธ์ในครอบครัว | ดราม่าเชิงจิตวิทยา

เหมาะสำหรับ: ผู้อ่านที่ชอบ Fear Street, Shirley Jackson, Midnight Mass, Crimson Peak

คำเตือนเนื้อหา: ความรุนแรงทางจิตใจ, ความตาย, การถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม

เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed)-ตอนที่ 1 เพลิงเงียบ (The Silent Pyre),เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed)-ตอนที่ 2 ต้นเหตุ,เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed)-ตอนที่ 3 คืนที่หายไป

“คำโกหกบางคำ เงียบกว่าคำสารภาพ... แต่น่ากลัวกว่าไฟนรก”

ลมฤดูหนาว พัดชนหน้าต่างกระจกของคฤหาสน์ลินเชียร์
เสียงฝนกระทบไม้เก่า เปาะ แปะ เปาะ แปะ ไม่ต่างจากเสียงนาฬิกาที่นับถอยหลัง
คืนที่เงียบเกินไป... หนาวเกินไป... และมืดเกินไป

ฝนเริ่มซึมลงร่องไม้
เถาวัลย์บนผนังขยับเล็กน้อย
ราวกับกำลังฟังอะไรบางอย่างอยู่ภายนอก

คืนนั้น ไม่มีใครลืม
และก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีกเลย

เสียงกรีดร้องแหลมสูงของหญิงชราทะลุความเงียบ
สะท้อนดังก้องไปทั่วโถงคฤหาสน์

“คุณหญิงซาแมนธา!!”

เสียงฝีเท้าเร็วปานฟ้าผ่า
เมดวัยกลางคนพุ่งผ่านความมืด พังประตูห้องหนังสืออย่างหมดแรง
บานไม้กระแทกผนัง
ตะเกียงน้ำมันตกพื้น โครม!
เปลวไฟวูบขึ้นชั่วขณะ ก่อนดับไปในความชื้น

แสงสลัว ๆ จากเทียนเล่มเดียวสาดเงาวูบไหว
และบนพรมสีเลือดหมูกลางห้อง...

ร่างของคุณหญิงซาแมนธา
นอนนิ่ง
เลือดสีเข้มแผ่กระจายไหลซึมผ่านเนื้อผ้า
ดวงตาเธอเบิกโพลง มือแข็งเย็นราวหิน

ข้างร่างนั้น... โอลิเวีย
นอนหมดสติ
มือเธอเปื้อนเลือด
ใบหน้าเธอซีดเหมือนกระดาษ
เสื้อผ้าเธอเปรอะฝุ่นและหยดเลือดที่เริ่มแห้งกรัง

ไม่มีใครรู้ว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไร
และเธอ... มาทำอะไร

เสียงฝีเท้าดังทั่วบ้าน
ประตูเปิดพร้อมกันราวกับบ้านทั้งหลังหายใจพร้อมกัน
เทียนจากมือแม่บ้านฉายแสงส่องไปทั่วผนัง
ใบหน้าหลายคนซีดเซียวด้วยความตกใจ

อลิซาเบธวิ่งลงจากชั้นบน
ชุดนอนสีครีมของเธอปลิวตามจังหวะเท้า
ผมยุ่งเล็กน้อยจากการลุกกระทันหัน

เธอหยุดที่หน้าประตูห้องหนังสือ
ร่างแข็งทื่อ
ดวงตาเบิกกว้าง
น้ำตาไหลในทันที

“ไม่จริง...”

เสียงเธอเบาราวกระซิบ
แต่ทุกคนได้ยิน
แม้กระทั่งโอลิเวีย ที่ยังไม่ฟื้น

ออกัส ลูกชายนายอำเภอ มาถึงเป็นคนสุดท้าย
เขายืนหอบหายใจตรงประตู
มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นไหว
มือเขายกขึ้นแตะขอบประตูราวกับต้องการพยุงตัว

แล้วเขาก็...
สบตากับอลิซาเบธ

สายตาเขานิ่งเพียงวินาทีเดียว
แต่มันมากพอให้ “คนที่จ้องอยู่” สัมผัสได้ถึงความลังเล

เขาเห็นบางอย่างในค่ำคืนนี้
เขาเห็นอลิซาเบธเดินผ่านโถงทางเดินชั้นล่างก่อนเกิดเหตุ
เขาเห็นเธอกลับขึ้นห้องโดยไม่มีใครรู้

แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาคือ...

“ผมเห็นกับตา โอลิเวียใช้คาถาฆ่าท่านหญิง!”

เสียงเงียบลงทั้งห้อง
เงียบจนได้ยินเสียงหยดเลือดสุดท้ายที่ไหลซึมลงพื้น

โอลิเวียฟื้นขึ้นช้า ๆ
เปลือกตาเธอกระพริบ
และพบว่า...
ทั้งโลกกำลังจ้องมองเธออยู่

ไม่มีใครถาม
ไม่มีใครเข้าไปดูว่าเธอเป็นอย่างไร
ไม่มีใครแม้แต่จะยื่นผ้าห่มให้

เธอพึมพำออกมาเสียงแหบ

“ฉันไม่ได้ทำ...
ฉันพบท่านหญิงหมดสติ... ฉันจะไปตามคนช่วย...”

แต่เสียงนั้นเลือนหาย
จมลงไปในเสียงสะอื้นของใครบางคน

อลิซาเบธ ทรุดตัวลงบนพรม
ร้องไห้จนตัวสั่น
เสียงเธอดังชัดเจนกว่าใคร

“ทำไมต้องฆ่าแม่ฉัน... ทำไม...!”

เสียงสั่นไหว
เหมือนหัวใจจะแตกเป็นเสี่ยง
แต่ในแววตานั้น...

ไม่มีร่องรอยของความตกใจ
มีเพียง... ความโล่งใจบางอย่าง ที่แฝงอยู่ในรอยร้าวของแววตา

ไม่มีการสอบสวน
ไม่มีใครเรียกหมอ
ไม่มีแม้แต่การฟังความจากเธอ

มีเพียง “หลักฐาน”
เลือดบนมือโอลิเวีย
คำพูดของลูกชายนายอำเภอ
และน้ำตาของลูกสาวบ้านลินเชียร์

วันรุ่งขึ้น

ที่ศาลชุมชนกลางเมือง
การตัดสินใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที
ไม่มีพยาน ไม่มีทนาย
มีเพียงเสียงกระซิบเงียบ ๆ ของชาวบ้าน
และใบหน้าที่ก้มต่ำด้วยความกลัว

โอลิเวียถูกตราหน้าว่า “แม่มด”

เธอไม่ร้องไห้
ไม่วิงวอน
ไม่หลบตาใคร

เธอยืนนิ่ง
...เหมือนรู้มาตั้งแต่ต้นว่า
นี่คือจุดจบ

บนชั้นสองของคฤหาสน์
อลิซาเบธยืนอยู่หลังม่านหน้าต่าง
มองออกไปยังลานกลางเมือง
มองเด็กหญิงที่ถูกล่ามโซ่ เดินผ่านประตูรั้วเหล็กเก่าของบ้าน
มุ่งไปสู่คำพิพากษา

ดวงตาเธอนิ่ง
ไม่แน่ชัดว่าเศร้า... หรือโล่งใจ

ทันทีที่ประตูปิดลง
บานไม้กระแทกเสียงดัง
ทุกเสียงเงียบลงเหมือนโลกหยุดหมุน

และอลิซาเบธ...

หัวเราะ

เบา ๆ
ช้า ๆ
เงียบ ๆ

คนเดียว

เสียงหัวเราะที่ไม่ควรออกมาจากปากของเด็กสาววัยสิบเจ็ด
เสียงหัวเราะของคนที่ “เลือกแล้ว”
และไม่คิดจะหันกลับไป