เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed) - ตอนที่ 1 เพลิงเงียบ (The Silent Pyre) โดย M.Vaelune @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ระทึกขวัญ,ลึกลับ,จิตวิทยา,สะท้อนปัญหาสังคม,ข้ามเวลา

สยองขวัญ,คำสาป,ระทึกขวัญ,ระทึกขวัญ ,สะท้อนสังคม,อาถรรพ์,ลึกลับ,แม่มด

เธอถูกเผาทั้งเป็นในฐานะแม่มด... แต่เธอไม่ได้ตายไปคนเดียว "คำสาปของเธอ ยังมีชีวิตอยู่ใต้ผืนดิน"

ผู้แต่ง

M.Vaelune

เรื่องย่อ

“เธอไม่ได้ถูกเผาเพราะเป็นแม่มด... แต่เพราะเธอฉลาดกว่า สวยกว่า และได้รับความรัก... ที่ไม่ควรเป็นของเธอ”

คืนหนึ่งในเมืองเครเวนฮอลล์ เด็กสาววัย 17 ถูกตราหน้าว่าเป็นแม่มดและถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าผู้คนทั้งเมือง 

ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครพูด ไม่มีใครแม้แต่กล้าสบตาเธอ...
 

แต่สิ่งที่ถูกเผาในกองฟืนนั้น ไม่ใช่แค่ร่างของเด็กสาว

มันคือความจริงที่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
 

และตอนนี้... มันกลับมาอีกครั้ง

เมื่อคฤหาสน์ลินเชียร์เปิดประตู

เมื่อเด็กชายผู้เงียบขรึมยิ้มออกมาในเงาไฟ

เมื่อเสียงจากกระจกเริ่มกระซิบชื่อของ “เธอ”
 

ไฟที่ลุกขึ้นครั้งนี้... จะไม่หยุดจนกว่าเลือดทุกหยดจะชำระความเงียบที่พวกเขาเคยเลือก
 

เถ้าถ่านแห่งคำสาป

นิยายสยองขวัญแนวกอธิก-ครอบครัว

กับเรื่องราวของคำสาปที่ถูกสร้างจากความเงียบ ความอิจฉา และคำโกหกในนามของ “ความถูกต้อง”

หากคุณคิดว่ารอดจากอดีตได้ด้วยการเงียบ…

ลองมองใต้ผืนดินดูอีกครั้ง

เพราะเธอ... ยังไม่หลับ

 

แนวเรื่อง: สยองขวัญลึกลับ | คำสาป | ความสัมพันธ์ในครอบครัว | ดราม่าเชิงจิตวิทยา

เหมาะสำหรับ: ผู้อ่านที่ชอบ Fear Street, Shirley Jackson, Midnight Mass, Crimson Peak

คำเตือนเนื้อหา: ความรุนแรงทางจิตใจ, ความตาย, การถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม

เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed)-ตอนที่ 1 เพลิงเงียบ (The Silent Pyre),เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed)-ตอนที่ 2 ต้นเหตุ,เถ้าถ่านแห่งคำสาป (Ashes of the Accursed)-ตอนที่ 3 คืนที่หายไป

“ไฟที่ลุกจากความเงียบ มักไม่เคยดับลง”

เสียงระฆังโบสถ์เก่าแก่นั้นไม่ได้ดังบ่อยนัก
แต่เมื่อใดก็ตามที่มันดังกระหึ่มในยามค่ำคืน
นั่นย่อมหมายถึง "บางสิ่งกำลังจะตาย"

เสียง หง่าง... หง่าง... หง่าง...
แผ่วลึกและเย็นเยียบ
คล้ายฝังรากเข้ากระดูก

มันไม่ได้ดังเพื่อเชิญชวนให้ผู้คนมาก้มกราบพระเจ้า
แต่มันคือ สัญญาณของพิธีเผา

เมืองเครเวนฮอลล์ เมืองเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา ถูกโอบล้อมด้วยผืนป่าหมอกที่แทบไม่มีวันจาง
ไม่มีทางรถ ไม่มีสัญญาณโทรเลข
มีเพียงเส้นทางดินกรวดที่นำเข้าไปยังหัวใจของเมือง
ผู้คนที่นี่สืบเชื้อสายจากกลุ่มอพยพยุคเก่า เชื่อในพระเจ้า... และกลัวในปีศาจ

โดยเฉพาะปีศาจในร่างมนุษย์

คืนนี้ ลานตัดไม้กลางเมืองไม่ใช่ที่สำหรับผึ่งฟืนอีกต่อไป
พื้นไม้แข็งเย็นเฉียบใต้ฝ่าเท้า
เสาไม้หนาที่ยื่นขึ้นกลางลานดูราวกับโลงแนวตั้ง
ไม้แห้งซ้อนทับกันสูงระดับเข่า แห้งพอจะจุดติดในพริบตา

กลิ่นไม้สับ กลิ่นดิน กลิ่นควัน กลิ่นเหงื่อ และกลิ่นบางอย่าง... คล้ายโลหะอ่อน ๆ ลอยคลุ้งปะปนในอากาศเย็นเฉียบ
กลิ่นของ เลือดที่ยังไม่หลั่ง

ชาวเมืองทยอยเดินเข้าลาน
คนแล้วคนเล่า
ร่างกายห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมสีดำ ยืนเรียงกันเป็นวงล้อม
ไม่มีการพูดคุย ไม่มีการอธิษฐาน
ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบ

...มีเพียง “ความเงียบ” ที่ดังยิ่งกว่าเสียงใด

ตรงกลางลาน เด็กสาวคนหนึ่งถูกมัดกับเสา
เท้าเธอเปลือยเปล่า พื้นไม้กัดเนื้อ
ผิวเนื้อแผ่นหลังแนบติดกับไม้หยาบกร้าน แดงเป็นปื้นจากแรงเสียดสี
มือทั้งสองถูกมัดไว้ด้านหลังจนข้อมือช้ำเลือด
เส้นผมสีดำสนิทพันยุ่งจากการถูกลาก

ดวงตาของเธอทอดขึ้นฟ้า
นิ่ง...
นิ่งจนเหมือนจะตายไปแล้ว
แต่ริมฝีปากยังขยับบาง ๆ เหมือนท่องบางอย่างอยู่ในใจ
หรืออาจจะ ร่ายคำสาป

เธอชื่อ โอลิเวีย
และคืนนี้... พวกเขาจะเผาเธอทั้งเป็น

เสียงฝีเท้าแหลมคมฝ่าความเงียบ
หญิงชราในชุดคลุมสีซีดก้าวออกจากวง
ร่างเธอเล็ก แต่ท่าทางแกร่ง
เส้นผมขาวพันกันยุ่ง ดวงตาลึกดำขลับ
มือซ้ายจับหนังสือสวดมนต์แน่นราวกับโล่

"แม่มด!"
เสียงเธอกู่ตะโกน
เสียงแหลมสูงนั้นแทงเข้าโสตประสาทของทุกคน

“แม่มดต้องไม่อยู่ในเมืองนี้อีก!
เธอใช้คาถาฆ่าคุณหญิงซาแมนธา!
เธอคือลูกนอกคอกของพระเจ้า!
ปีศาจในคราบเด็กกำพร้า!”

เสียงผู้คนโห่ร้องราวพายุถาโถม
เสียงตะโกนซ้อนทับกัน

“เผาเธอ!”
“แม่มด!”
“ปีศาจ!”

มีเด็กคนหนึ่งถูกแม่จูงมือมาดู
เขามองด้วยดวงตาใสซื่อ เต็มไปด้วยความสงสัย
แต่แม่เพียงกระซิบเบา ๆ ที่หูลูกว่า

“จำไว้... อย่ามองตาแม่มด”

แต่โอลิเวียไม่ได้ร้อง
ไม่ได้สบตาใคร
...นอกจาก "เธอ" คนเดียว

สายตาของโอลิเวียเคลื่อนไปยังขอบลาน
ตรงนั้น หญิงสาวคนหนึ่งยืนก้มหน้า ชุดคลุมสีเทาอ่อนตัดกับชุดดำรอบตัว
มือเธอสั่น ดวงหน้าเธอซีดขาว
ร่างบางแทบกลืนไปกับหมอกยามค่ำ

โอลิเวียมองเธอ
นานพอที่หญิงสาวคนนั้นต้องเงยหน้าขึ้นมา...
และเมื่อดวงตาสบกัน
หัวใจของคนมองก็หยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ

อลิซาเบธ

โอลิเวียยิ้ม
ยิ้มบาง ๆ ราวกับไม่ใช่เหยื่อ
แต่เป็นคนที่รอให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น

ริมฝีปากของเธอขยับ
ไม่มีเสียง แต่ทุกคำแทรกซึมเข้าสมองอลิซาเบธ
...เหมือนฝังเข้าไปในเส้นเลือด

“ขอให้เลือดของพวกเจ้า
อยู่ในเถ้าถ่านของข้าตลอดไป
โดยเฉพาะเจ้า... อลิซาเบธ”

อลิซาเบธเบิกตากว้าง
มือเธอกำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว
เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว
เสียงฝีเท้าเธอดังกว่าทั้งลาน
ไม่มีใครสังเกต แต่โอลิเวีย... เห็นทุกอย่าง

จากนั้น...
ไฟก็ลุกขึ้นเอง

ไม่มีคบเพลิง
ไม่มีใครจุดไฟ
ไม่มีใครขยับ
แต่เปลวไฟกลับ ระเบิดขึ้น จากฐานไม้แห้ง

เสียงเปรี๊ยะ ๆ ดังรัว
เปลวเพลิงพวยพุ่งอย่างผิดธรรมชาติ
หมอกถูกผลักออกไปโดยไอความร้อนที่แผ่รังสีออกมาราวกับหายใจเป็นจังหวะ

คนบางคนกรีดร้อง
บางคนถอย
บางคนยืนนิ่งด้วยความตะลึง
พวกเขาเคยเห็นการเผาแม่มดมาก่อน
แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ไฟ ลุกเอง

โอลิเวียยังยืนอยู่
เปลวไฟเริ่มกัดกินปลายเท้าเธอ
แต่เธอไม่ร้อง ไม่ดิ้น
ไม่มีแม้แต่เสียงแสบของเนื้อหนังที่ไหม้
มีเพียง แสงสว่างจากเปลวไฟ และแววตาที่จ้องตรงไปยังหญิงสาวในชุดคลุมสีเทา

อลิซาเบธทรุดลงกับพื้น
เธอหอบหายใจ
น้ำตาไหลพรากโดยไร้เสียงสะอื้น
แต่เธอไม่อาจละสายตาไปจากโอลิเวีย

รอยยิ้มของเธอ... ยังคงอยู่
ยิ้มสุดท้ายของคนที่ถูกเผาทั้งเป็น
รอยยิ้มของคำสาป

ไฟกลืนร่างเธอ
แต่ดวงตายังคงเปิด
ยังคงมอง
ยังคงสื่อสาร
ไม่ใช่ด้วยคำ
แต่ด้วย “เจตจำนง”

“ฉันจะไม่หายไป
และเธอ... จะไม่มีวันลืม”