เธอถูกเผาทั้งเป็นในฐานะแม่มด... แต่เธอไม่ได้ตายไปคนเดียว "คำสาปของเธอ ยังมีชีวิตอยู่ใต้ผืนดิน"
ระทึกขวัญ,ลึกลับ,จิตวิทยา,สะท้อนปัญหาสังคม,ข้ามเวลา,สยองขวัญ,คำสาป,ระทึกขวัญ,ระทึกขวัญ ,สะท้อนสังคม,อาถรรพ์,ลึกลับ,แม่มด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอถูกเผาทั้งเป็นในฐานะแม่มด... แต่เธอไม่ได้ตายไปคนเดียว "คำสาปของเธอ ยังมีชีวิตอยู่ใต้ผืนดิน"
ผู้แต่ง
M.Vaelune
เรื่องย่อ
“เธอไม่ได้ถูกเผาเพราะเป็นแม่มด... แต่เพราะเธอฉลาดกว่า สวยกว่า และได้รับความรัก... ที่ไม่ควรเป็นของเธอ”
คืนหนึ่งในเมืองเครเวนฮอลล์ เด็กสาววัย 17 ถูกตราหน้าว่าเป็นแม่มดและถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าผู้คนทั้งเมือง
ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครพูด ไม่มีใครแม้แต่กล้าสบตาเธอ...
แต่สิ่งที่ถูกเผาในกองฟืนนั้น ไม่ใช่แค่ร่างของเด็กสาว
มันคือความจริงที่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
และตอนนี้... มันกลับมาอีกครั้ง
เมื่อคฤหาสน์ลินเชียร์เปิดประตู
เมื่อเด็กชายผู้เงียบขรึมยิ้มออกมาในเงาไฟ
เมื่อเสียงจากกระจกเริ่มกระซิบชื่อของ “เธอ”
ไฟที่ลุกขึ้นครั้งนี้... จะไม่หยุดจนกว่าเลือดทุกหยดจะชำระความเงียบที่พวกเขาเคยเลือก
เถ้าถ่านแห่งคำสาป
นิยายสยองขวัญแนวกอธิก-ครอบครัว
กับเรื่องราวของคำสาปที่ถูกสร้างจากความเงียบ ความอิจฉา และคำโกหกในนามของ “ความถูกต้อง”
หากคุณคิดว่ารอดจากอดีตได้ด้วยการเงียบ…
ลองมองใต้ผืนดินดูอีกครั้ง
เพราะเธอ... ยังไม่หลับ
แนวเรื่อง: สยองขวัญลึกลับ | คำสาป | ความสัมพันธ์ในครอบครัว | ดราม่าเชิงจิตวิทยา
เหมาะสำหรับ: ผู้อ่านที่ชอบ Fear Street, Shirley Jackson, Midnight Mass, Crimson Peak
คำเตือนเนื้อหา: ความรุนแรงทางจิตใจ, ความตาย, การถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม
“ทุกความเกลียดชังที่ดูเหมือนเล็กน้อย ล้วนมีหนามซ่อนอยู่”
คฤหาสน์ลินเชียร์ คือบ้านที่มีประตูเยอะกว่าคำพูด
และมีความลับมากกว่าคำสารภาพ
มันตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาด้านตะวันตกของเมืองเครเวนฮอลล์
แม้จะไม่ได้ใหญ่ที่สุด แต่ก็น่ากลัวที่สุดในสายตาเด็ก ๆ
ผนังหินสีหม่นปกคลุมด้วยเถาวัลย์เก่าแก่ บางเส้นแห้งกรอบ บางเส้นยังเลื้อยรัดหน้าต่างเหมือนสัตว์ที่ไม่เคยหลับ
บ้านหลังนี้เหมือนกล่องปิดผนึก เก็บทุกเสียง ทุกคำ ทุกบาดแผล...
รวมถึงสิ่งที่ “ไม่มีใครพูดออกมา”
ฤดูใบไม้ร่วง ปีนั้น
ลมเย็นพัดกรูผ่านใบโอ๊กจนร่วงปลิวเต็มสนาม
คุณหญิงซาแมนธา ลินเชียร์ เดินมาด้วยท่าทีสง่างาม เธอพาเด็กหญิงแปลกหน้าคนหนึ่งเข้าประตูบ้าน
“เธอชื่อโอลิเวีย”
เสียงของซาแมนธาฟังดูอ่อนโยน แต่ห่างเหินอย่างประหลาด
เธอก้มลงพูดกับลูกสาวของตนเองที่ยืนหน้าเครียดอยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่
“จากนี้ เธอจะอยู่กับเรา”
เด็กหญิงคนนั้นนั่งเงียบใต้ต้นโอ๊ก
ผมดำสนิทเป็นเส้นตรงยุ่ง ๆ
ดวงตาของเธอดูนิ่งจนน่ากลัว
...แต่มันไม่ว่างเปล่า
เธอเงยหน้าขึ้น
สบตากับ อลิซาเบธ ลินเชียร์ เด็กหญิงอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจ
อลิซาเบธขมวดคิ้วทันที
ริมฝีปากยู่ลง
“แม่... เด็กสกปรกนั่นเหรอจะมานั่งกินข้าวกับเรา?”
ซาแมนธาถอนหายใจเบา ๆ
เธอเอื้อมแตะไหล่ลูกสาว
“โอลิเวียไม่มีใครเลย อลิซาเบธ
เธออาจเป็นเหมือนน้องสาวของลูกได้นะ”
คำพูดนั้นควรจะให้ความอบอุ่น
แต่ในหูของอลิซาเบธ...
มันเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง
วันเวลาผ่านไป...
โอลิเวีย “เรียนรู้เร็ว” เกินกว่าที่ใครคาดคิด
เธออ่านออกเขียนได้เหมือนเด็กชั้นสูง
วาดภาพได้เหมือนศิลปิน
และไม่เคยพูดเกินจำเป็น
ครูในเมืองเริ่มเอ่ยชื่อเธอบ่อยขึ้น
แม้จะเป็นเพียง “เด็กกำพร้า” ที่มาอยู่ในบ้านเศรษฐีนี
แต่ทุกคนเริ่มเปรียบเทียบ... โดยไม่รู้ตัว
อลิซาเบธเริ่มสังเกตสิ่งเล็ก ๆ ที่เปลี่ยนไป
แม่หันไปยิ้มให้โอลิเวียมากกว่าเธอ
แม่กอดเธอแน่นขึ้น
พูดเบาลง
อ่อนโยนขึ้น
และโอลิเวีย...
ไม่เคยต้อง “ขอ” สิ่งเหล่านั้นเลย
เธอแค่อยู่
นิ่ง ยิ้มบาง ๆ และรอให้ทุกอย่าง... เดินเข้ามาหาเอง
ห้องใต้หลังคา กลายเป็นเวทีประจำของทั้งสอง
ที่นั่นมีเพียงโต๊ะไม้เก่า กระดาษ ภาพวาด และความเงียบ
มีหน้าต่างหนึ่งบาน ที่ลมหนาวพัดเข้ามาได้เสมอ
อลิซาเบธวาดกุหลาบ
โอลิเวียวาดภูเขา
แค่สีฟ้าเพียงสองเฉด
แต่เมื่อซาแมนธาเห็นภาพนั้น เธอก็หยุดนิ่ง
จ้องนานกว่าเดิม
“นี่มัน... เหมือนมีชีวิตเลย
หนูใช้แค่สองสีเหรอ?”
“ใช่ค่ะ” โอลิเวียตอบเรียบ ๆ
อลิซาเบธวางพู่กัน
มือเธอสั่นเล็กน้อย
หัวใจเธอดัง... ดังจนรู้สึกว่าโลกทั้งห้องควรได้ยิน
แต่ไม่มีใครได้ยินเลย
คืนนั้น ลมหนาวลอดหน้าต่าง
เสียงกระจกสั่น
และเสียงบางอย่าง... ดังแทรกมาจากความมืดในห้อง
เสียงแผ่ว ลึก และเย็นเฉียบ
เหมือนเลื้อยลอดเข้าใต้ผิวหนัง
“เธอเก่งกว่า...
แม้แต่แม่นายก็รักเธอมากกว่า...”
อลิซาเบธสะดุ้ง
เธอลุกพรวด ปิดหน้าต่างดัง ปึง!
พึมพำกับตัวเองเสียงสั่น
“แค่ลม... มันแค่ลมเท่านั้น...”
แต่ “ลม” ไม่เคยพูดชื่อแม่
จากนั้น เขา ก็ปรากฏตัว
มาคัส
ลูกชายพ่อค้าใหญ่ในเมือง
หนุ่มร่างสูง ผมทอง ตาสีอำพัน
เขาเริ่มมาที่คฤหาสน์บ่อยขึ้น
นั่งใต้ต้นโอ๊ก
หัวเราะเบา ๆ
อ่านบทกวี
และ... นั่งใกล้ โอลิเวียมากเกินไป
อลิซาเบธแอบมองจากหลังพุ่มไม้
มือกำแน่น
“โอลิเวีย... เธอเชื่อในเวทมนตร์ไหม?” มาคัสถาม
โอลิเวียเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง
“ฉันเชื่อในความจริง... ที่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา”
แสงบ่ายกระทบผิวหน้าเธอ
มันขาวซีดจนดูเหมือนไม่ใช่ผิวคน
หรือจริง ๆ แล้ว...
รอบตัวเธอมีแต่เงามืดปกคลุม
หลังงานเลี้ยงเล็ก ๆ วันหนึ่ง
ซาแมนธาพูดขึ้นในห้องโถง
“แม่ภูมิใจในตัวโอลิเวียมาก”
อลิซาเบธได้ยิน
แม้เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น
คืนนั้น เธอไม่ฝัน
แต่เธอตื่นกลางดึกด้วยหัวใจเต้นแรง
หน้าต่างปิดสนิท
ห้องเงียบ
แต่เสียงยังอยู่
“เธอกำลังจะไม่มีอะไรเหลือ...
ถ้าเธอไม่แย่งมันคืนมา”
คืนหนึ่งในฤดูหนาว
หิมะตกหนัก
คฤหาสน์หลับใหล
อลิซาเบธลุกขึ้นจากเตียง
เดินผ่านโถงทางเดิน
มือแตะผนังเย็นเฉียบ
ประตูห้องแม่เปิดแง้ม
ภายในมืดสนิท
เงาสะท้อนในกระจก... เคลื่อนไหว
...แต่มันไม่ใช่เงาของเธอ
วันรุ่งขึ้น แม่เธอเงียบ
ไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่สบตา
มาคัสไม่มาอีก
บรรยากาศในบ้านเหมือน “ห้องที่เพิ่งมีใครตาย”
และไม่มีใครพูดถึงมัน
ไม่กี่วันถัดมา
เงียบ
จนกระทั่ง...
เสียงกรีดร้องจากแม่บ้านดังขึ้นในยามเช้า
คุณหญิงซาแมนธาเสียชีวิต
ร่างของเธออยู่กลางห้องหนังสือ
เลือดนองเต็มพื้นไม้
หนังสือหลายเล่มตกกระจาย
...และข้างศพ
โอลิเวีย นอนหมดสติ