จากหนุ่มแบ็งที่หมดไฟในการใช้ชีวิตสู่การไปทำงานในครัวยุโรปตะวันออก จะโหดมันฮาแค่ไหนไปดูกัน

จากระบบธนาคาร สู่หม้อแกงในครัวต่างแดน - ตอนที่ 1 “จากสูทเท่ สู่ผ้ากันเปื้อน: เพราะชีวิตมันไม่ได้ตรงตาม KPI” โดย จิ้งจอกแดง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ตลก,ดราม่า,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตะวันตก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

จากระบบธนาคาร สู่หม้อแกงในครัวต่างแดน

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

ตลก,ดราม่า,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตะวันตก

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

จากระบบธนาคาร สู่หม้อแกงในครัวต่างแดน โดย จิ้งจอกแดง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

จากหนุ่มแบ็งที่หมดไฟในการใช้ชีวิตสู่การไปทำงานในครัวยุโรปตะวันออก จะโหดมันฮาแค่ไหนไปดูกัน

ผู้แต่ง

จิ้งจอกแดง

เรื่องย่อ

สารบัญ

จากระบบธนาคาร สู่หม้อแกงในครัวต่างแดน-ตอนที่ 1 “จากสูทเท่ สู่ผ้ากันเปื้อน: เพราะชีวิตมันไม่ได้ตรงตาม KPI”,จากระบบธนาคาร สู่หม้อแกงในครัวต่างแดน-ตอนที่ 2 “ครัวแรกในโครเอเชีย: หัวหอม น้ำปลา และความไม่ชัวร์เต็มหัวใจ”,จากระบบธนาคาร สู่หม้อแกงในครัวต่างแดน-ตอนที่ 3 “ครัวต่างแดนไม่ง่าย…แต่มันก็ไม่ได้ใจร้ายกับผมเสมอไป”,จากระบบธนาคาร สู่หม้อแกงในครัวต่างแดน-ตอนที่ 4 “กลับไทยชั่วคราว แล้วชีวิตชั่วครู่…ค้างยาว”

เนื้อหา

ตอนที่ 1 “จากสูทเท่ สู่ผ้ากันเปื้อน: เพราะชีวิตมันไม่ได้ตรงตาม KPI”

ผมเคยทำงานธนาคาร

หกปีเต็ม — ไม่ใช่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ไม่ได้ขายประกัน

แต่ทำระบบหลังบ้าน คุยกับลูกค้าบริษัทใหญ่ ๆ

งานที่ดูดีพอให้แม่อวดกับเพื่อนบ้าน

แต่ไม่เคยดีพอให้ผมรู้สึก “ภูมิใจ”


ทุกวันคือสไลด์นิ้วเข้าออฟฟิศ แล้วหลบในห้องประชุม

ทุกเย็นคือกลับมานั่งเฉย ๆ แล้วถามตัวเองว่า

“ทำไมกูยังไม่ลาออกวะ?”


ไม่ใช่เพราะงานแย่

แค่ชีวิตมันไม่มีรสชาติ

มันเหมือนข้าวต้มใส่เกลือน้อยไป — กินได้ แต่ไม่มีใครอยากจำ


จนวันหนึ่ง ผมตัดสินใจลาออก

ไม่มีแผนสำรอง ไม่มีเส้น

มีแค่หัวใจที่เริ่มหมดแรง


ผมไปโครเอเชีย

อย่าถามว่าทำไม เพราะผมก็ไม่รู้

แค่รู้ว่าถ้าไม่ไปตอนนี้

อีกห้าปีข้างหน้า…กูคงไม่มีวันกล้าไปไหนอีกแล้ว


จากถือเม้าส์ ผมเริ่มจับมีด

จากนั่งห้องแอร์ ผมยืนหน้าหม้อแกง

จากคนที่เคยใช้ชีวิตแบบมี KPI

ตอนนี้ผมมีแค่หม้อ ซอส และความไม่แน่ใจในอนาคต


แต่แปลกดีนะ

ผมยิ้มตอนทำมัน

ทั้งที่เหนื่อยกว่าเดิมหลายเท่า