การพบเจอกันของจิ้งจอกทั้งสองที่อยู่คนละ ทวีปของโลก โดยไม่มีคำว่าบังเอิญ
รัก,แฟนตาซี,ดราม่า,ไทย,ตะวันตก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อแสงอาทิตย์โอบดวงจันทร์ไว้ในใจ
การพบเจอกันของจิ้งจอกทั้งสองที่อยู่คนละ ทวีปของโลก โดยไม่มีคำว่าบังเอิญ
คำอุทิศ
แด่ Ivona
ผู้หญิงที่เหมือนแสงจันทร์ในคืนเหน็บหนาว
ผู้ที่ทำให้ฤดูที่เคยว่างเปล่า กลับอบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
บางทีคุณอาจไม่เคยรู้
ว่าเพียงการมีอยู่ของคุณ ก็เพียงพอจะเป็นแรงบันดาลใจให้ทั้งเรื่องราวนี้ถือกำเนิดขึ้น
ขอบคุณที่ทำให้ “ความคิดถึง” กลายเป็นสิ่งสวยงาม
แม้บางครั้ง…มันจะเจ็บนิดหน่อยก็ตาม
หิมะยังคงตกต่อเนื่องเหมือนสายลมหายใจของฟ้า
ในเช้าวันหนึ่งที่เหมือนจะธรรมดา…กลับกลายเป็นวันพิเศษที่สุดของทั้งสอง
จิ้งจอกแดงหลงเข้าไปในป่าลึก หลังจากฝ่าหิมะมาทั้งคืน ใบหูเขาแข็งเพราะหนาว
เท้าแดงเปื้อนด้วยโคลนจากธารน้ำแข็งที่เพิ่งข้ามผ่านมา — และหัวใจที่ยังไม่รู้ว่าไกลแค่ไหนจึงจะถึง “คำตอบ”
เขาเริ่มสิ้นแรง และเอนกายลงใต้ต้นสนใหญ่ ท่ามกลางลมหิมะที่กรีดผิวและเสียงลมหายใจของตัวเองที่เริ่มหนักขึ้น
ทันใดนั้นเอง…
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของต้นไม้
⸻
จิ้งจอกขาว ออกมาตามรอยเท้าที่ไม่คุ้นตา เธอไม่เคยเห็นใครเข้ามาใกล้หมู่บ้านในฤดูหนาว — โดยเฉพาะใครที่กล้ามาคนเดียว
เมื่อเธอพบร่างหนึ่งที่ล้มอยู่ใกล้รากไม้ หัวใจเธอเต้นแรง — ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะบางอย่างในตัวเขาดึงดูดเธออย่างบอกไม่ถูก
“เธอมาจากที่ไหน?” เธอถามเบาๆ
จิ้งจอกแดงหรี่ตาขึ้น พยายามลืมตาท่ามกลางแสงจ้าแห่งหิมะ
“ฉัน…ตามแสงของอะไรบางอย่างมา แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จนกระทั่งเห็นเธอ”
เธอชะงัก ดวงตาสีเงินของเธอสบกับดวงตาอบอุ่นของเขา
ดวงตานั้น…เหมือนดวงอาทิตย์ที่เธอเคยฝันถึง
และในสายตาของเขา…เธอคือจันทร์สว่างที่ทำให้คืนหนาวนั้นงดงามขึ้นมาในทันที
⸻
วันที่กลายเป็นฤดู
เขาพักฟื้นอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ของเธอ
เธอสอนให้เขาเดินบนหิมะโดยไม่จม
เขาสอนเธอเต้นรำด้วยเพลงที่เป่าด้วยใบไม้จากเอเชีย
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“พระอาทิตย์…เพราะเธออบอุ่นในวันที่ฉันคิดว่าหนาวที่สุด”
“งั้น…ฉันจะเรียกเธอว่าพระจันทร์ เพราะเธอสงบและงดงามแม้ในคืนมืดที่สุด”
เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อ
“พระอาทิตย์กับพระจันทร์…จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง?”
“แม้จะไม่อยู่ด้วยกัน…แต่เราก็ผลัดกันอยู่บนฟ้าเดียวกันไม่ใช่เหรอ?”
⸻
พวกเขาไม่รู้ว่าวันไหนคือวันที่รักกัน
ไม่รู้ว่าเริ่มรู้สึกได้ยังไง
รู้แค่ว่า เมื่อใดที่อีกฝ่ายไม่อยู่ โลกก็เหมือนจะไม่สมบูรณ์อีกต่อไป
และในทุกคืนที่เธอพาเขาเดินดูดาว
หรือในทุกเช้าที่เขาปลุกเธอด้วยกลิ่นชาจากดินแดนตะวันออก
ต่างฝ่ายต่างรู้ดี…ว่านี่อาจเป็นฤดูเดียวในชีวิตที่หัวใจไม่เหงา
แต่แม้ฤดูจะอบอุ่นเพียงใด…มันก็ไม่เคยอยู่นาน
⸻
จบบทที่ 2