เมื่อเสียงในหัวไม่ใช่ของคุณ… แล้วมันคือของใคร?
แฟลตหมายเลข 9 กับคดีฆ่าตัวตายปริศนา เสียงกระซิบจากความเงียบ และความจริงที่ไม่ควรถูกเปิดเผย
ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,จิตวิทยา,ไซไฟ,ปริศนาฆาตกรรม ,ปริศนา,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,เสียงกระซิบ,แฟลตเก่า,เหนือธรรมชาติ,ลึกลับ,จิตวิทยา,ระทึกขวัญ ,ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,สืบสวน ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อเสียงในหัวไม่ใช่ของคุณ… แล้วมันคือของใคร?
แฟลตหมายเลข 9 กับคดีฆ่าตัวตายปริศนา เสียงกระซิบจากความเงียบ และความจริงที่ไม่ควรถูกเปิดเผย
ผู้แต่ง
เงาแห่งฝัน
เรื่องย่อ
ในแฟลตร้างกลางเมือง มีคนตาย 3 รายภายใน 1 เดือน
ทุกคนต่างพูดถึง “เสียงกระซิบ” ที่ไม่มีใครได้ยิน
และ “เงา” ที่ไม่มีตัวตน
สารัตถ์ อดีตนักข่าวผู้พัวพันกับคดีลึกลับในอดีต
ตัดสินใจย้ายเข้า ห้องหมายเลข 9—
ห้องที่ไม่มีใครกล้าอยู่ และเชื่อว่าเป็นจุดเริ่มต้นของ “บางสิ่ง” ที่มองไม่เห็น
ยิ่งเขาขุดลึกลงไปในความจริง
เสียงในหัวเขาก็ยิ่งชัดขึ้น
และสิ่งที่เขาค้นพบ…
อาจไม่ใช่แค่ฆาตกร
แต่อาจเป็น สนามเสียงเงียบ ที่เติบโตจากจิตของมนุษย์
เมื่อ “ความเงียบ” ไม่ใช่สัญลักษณ์ของความสงบ
แต่มันคือ “เสียง” ที่รอให้ใครสักคนฟัง
ฝนตกอีกครั้งในคืนที่สารัตถ์ตั้งใจจะไม่หลับ
เขานั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า หน้าแล็ปท็อปที่เปิดภาพวงจรปิดจากกล้องตัวใหม่ที่เขาเพิ่งเปลี่ยนมา — กล้องที่มีระบบตัดสัญญาณรบกวนแบบแฮนด์เมด ซึ่งเขาเชื่อว่าจะป้องกันไม่ให้ “สิ่งที่เคยเกิดเมื่อคืนก่อน” ซ้ำรอยได้อีก
เสียงฝนกระทบสังกะสีของดาดฟ้าชั้นบนดังเป็นจังหวะเหมือนกลองสั่น
ทุกอย่างดูเงียบผิดปกติ
จนกระทั่งเวลา 01:43 น.
เสียง “กระซิบ” แผ่วเบาดังแทรกเข้ามาจากไมโครโฟนจุดใต้เตียง
สารัตถ์กดเพิ่มเสียงสูงสุด — เสียงนั้นชัดเจนพอจะฟังออกว่าเป็นคำพูด
“…มีคนอยู่… อยู่ในห้องนี้แล้ว…”
“…ทำไมเขาถึงไม่ไป… ทำไมเขาถึงไม่กลัวเหมือนคนอื่น…”
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงผู้ชาย ไม่ใช่เสียงผู้หญิง… มันแหบพร่า ราวกับถูกบิดเบี้ยวโดยเครื่องจักร
ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเสียงขยับตัวใด ๆ มีเพียง “เสียงกระซิบ” ในความมืด
สารัตถ์ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว เขาแค่เปิดกล้องส่องดูมุมเตียง มุมหน้าต่าง และกระจกปลายเตียงตามลำดับ
ไม่มีอะไร
แต่เสียงกระซิบยังคงมาเป็นระยะ ราวกับวนซ้ำ
“…รายที่สาม… ยังไม่เสร็จ…”
“…ต้องกลับไปแก้ให้จบ…”
⸻
เขาดึงไมโครโฟนออกมาตรวจสอบตอนตีสาม ไม่มีสิ่งผิดปกติในตัวเครื่องหรือสายเชื่อมต่อ
เขานั่งทบทวนคำพูดเหล่านั้น—“รายที่สามยังไม่เสร็จ” หมายถึงอะไร? คนตายไปแล้วนี่นา
มือเขาเปิดแฟ้มอีกครั้ง รื้อข้อมูลของ “ผู้ตายรายที่สาม”
⸻
ชื่อ: กิตติภพ ลีลาวัชร
อายุ: 21 ปี
สถานะ: นักศึกษาชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยเอกชน
สาเหตุการตาย: จมน้ำในอ่างภายในห้องหมายเลข 11
บันทึก: ไม่มีสัญญาณการฆ่าตัวตาย ไม่มีการใช้ยา หรือแอลกอฮอล์
สถานที่เกิดเหตุ: ห้องน้ำ — ประตูล็อกจากด้านใน
⸻
ในบันทึกแนบท้าย มีประโยคจากเจ้าหน้าที่ชันสูตรที่ไม่ถูกรวมในรายงานหลัก
“ใบหน้าของผู้เสียชีวิตอยู่ในลักษณะเหมือน ‘ตกใจสุดขีด’ แม้ไม่มีบาดแผลหรือการต่อสู้”
สารัตถ์ครุ่นคิด
ทำไมจมน้ำในอ่างถึงทำให้ตกใจสุดขีดได้? หรือว่าเขาเห็นอะไร… ก่อนจมน้ำ?
และที่สำคัญ…
“รายที่สามยังไม่เสร็จ” หมายถึงอะไร?
⸻
รุ่งเช้าเขาออกจากห้องไปห้องหมายเลข 11
ห้องของกิตติภพยังไม่ถูกปลดล็อก เพราะแม่ของผู้ตายขอให้เก็บไว้อย่างที่เป็น
สารัตถ์ต้องอาศัยความสามารถเก่าในการปลดล็อกอีกครั้ง และเมื่อเข้าไป—
เขาสัมผัสได้ทันทีว่า “บางอย่างยังอยู่ในนี้”
ห้องนี้ไม่เหมือนสองห้องก่อนหน้า มันยังมี “กลิ่น” บางอย่าง
กลิ่นของ “ความค้างคา”
เขาสังเกตเห็นกระจกเหนืออ่างล้างหน้าแตกเป็นรอยร้าวเล็ก ๆ ตรงกลาง เหมือนมีบางอย่างกระแทกจากด้านใน
ใต้กระจก… เขาพบ “กระดาษแผ่นเล็ก” ซ่อนอยู่
มันคือใบฉีกจากสมุดโน้ต มีลายมือหวัด ๆ เขียนไว้
“เขาอยู่ในน้ำ…”
“เขาไม่หายใจ… แต่เขาขยับได้…”
“เขามองฉันตลอดเวลา”
⸻
มือของสารัตถ์เย็นเฉียบ
ทุกคำจากกระดาษนั้นตรงกับ “เสียงกระซิบ” เมื่อคืน
เขาเชื่อในตอนนี้แล้ว ว่า “ทั้งสามคน” ไม่ได้ตายเพราะตัวเอง
พวกเขา “ถูกเลือก”
ถูกใครบางคน หรือบางสิ่ง “ส่งเสียง” เรียก
และสุดท้ายก็ “จบลง” อย่างลึกลับ
⸻
คืนถัดมา ฝนยังตกเหมือนเดิม
แต่คืนนี้ สารัตถ์ไม่เปิดไฟเลย
เขานั่งเงียบในห้อง ปล่อยให้ความมืดล้อมรอบ และให้กล้องอินฟราเรดทำหน้าที่
เขารอฟังว่าเสียงกระซิบจะกลับมาไหม
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนถึง 01:17 น.
“รายต่อไป…”
“เขารู้มากเกินไปแล้ว…”
สารัตถ์ลืมตาทันที
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงจากเครื่อง
มันมาจาก “ข้างหูเขา” ตรงๆ
เหมือนใครกระซิบใกล้ใบหู ทั้งที่ในห้องมีเขาคนเดียว
เขาลุกพรวด คว้าไฟฉายและเดินสำรวจทันที
ไม่มีใคร ไม่มีรอยอะไร
แต่พอเขาหันไปมองกระจกปลายเตียง—
มีข้อความปรากฏขึ้นด้วยฝ้าละอองน้ำ
“ห้ามสืบต่อ…”
เขารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไว้ แต่เมื่อแฟลชส่องกระจก ข้อความนั้นหายไปทันที
⸻
สารัตถ์เริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันในอากาศ ราวกับมี “สายตา” จำนวนมากจ้องเขาจากทุกมุมห้อง
เขารวบรวมสติ และกลับมาที่โต๊ะ
หยิบสมุดบันทึกแล้วเขียนสิ่งที่ได้เจอทั้งหมดลงไปอย่างละเอียด
จากนั้นเขาเปิดเครื่องบันทึกเสียง
กดอัด
และพูดอย่างแน่นิ่ง
“ถ้าฉันเป็นรายที่สี่ — อย่าให้คดีนี้เงียบไป”
“มีคน หรือบางสิ่ง ใช้ที่นี่เป็น ‘สนามทดลอง’”
“และทุกอย่าง เริ่มต้นที่ห้อง 9”
“ถ้าฉันหายไป — อย่าเชื่อในสิ่งที่ใครเขียนไว้ในรายงาน”
⸻
เช้าวันต่อมา สารัตถ์ได้รับโทรศัพท์จากคนที่เขาไม่รู้จัก
เป็นเสียงของหญิงวัยกลางคน เสียงสั่นเครือ
“คุณ… คือคนที่อยู่ห้อง 9 ใช่มั้ย?”
“ฉันเป็นแม่ของกิตติภพ…”
“เมื่อคืน… ฉันฝันเห็นลูกฉัน เขาร้องไห้ เขาบอกว่า… ‘เขาไม่ได้จมน้ำเอง’”
“เขาขอให้ฉันช่วยคุณ… ก่อนที่จะสายไปเหมือนเขา…”