อาคมพิศวง - ตอนที่ 7 สัมผัสบางอย่าง โดย มนตราแห่งไออุ่น @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

อาคมพิศวงหาได้ใช่อาคมทั่วไปไม่ อาคมนี้ไม่ใช่-

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ในราตรีนี้มีเพียงแค่เธอกับเขาที่ชะตาขาด

แนะนำตัวละครหลักทั้ง 4 คน ได้แก่

1.ทรีชา - มีผมสีดำยาวตรงถึงกลางหลัง ใบหน้าสดใสมีไฟในการใช้ชีวิต ผิวขาวอมชมพู ปกติแต่งหน้าสายเกาหลีมาโรงเรียน สูงสมส่วนกับน้ำหนัก ไม่ชอบไว้เล็บยาว จัดฟันและชอบหาของกุ๊กกิ๊กมาใส่เล่นตามตัว

2.มีนา - มีผมสีดำสั้นประบ่าตรง ใบหน้านิ่งเฉยชาดูไม่ค่อยสนโลก แต่ใส่ใจทุกรายละเอียดในชีวิตของตัวเอง ผิวขาวเนียนกระจ่างใส ไม่ค่อยชอบแต่งหน้า สูงสมส่วนกับน้ำหนัก(แต่อาจจะมีน้ำมีนวลนิดหน่อย)

3.ภานพ - ผมสีดำไว้ทรงผมรองทรงสูง มีใบหน้าเหมือนทรีชาอย่างกับว่าเป็นฝาแฝด ผิวขาวเหลือง สูงโปร่งดูผอมบาง แต่ข้างในกลับมีกล้ามเนื้อซิกแพคที่เนื้อแน่นปั๊ก ใส่แว่น และชอบไว้เล็บยาวแบบพอดี

และ 4.ศักดิ์ - ผมสีดำไว้ทรงผมทูบล็อค หน้าคมเข้ม ผิวสองสีโทนน้ำผึ้ง สูงแน่นกำยำล่ำบึ๊กแบบกำลังพอดี ชอบเอาเสื้อออกนอกกางเกง และไม่ชอบจดกระดุมเสื้อ และเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูแลตัวเองแบบสุดๆ

ณ โรงเรียน

ที่ตึกอาคาร 4 ของกลุ่มสาระคณิตศาสตร์

ห้อง 444 ชั้นที่ 4 ห้องที่ 4

เวลา 12.03 น.

ทรีชารีบเดินพานิมามายังห้องเรียนที่ว่างเปล่าแห่งนี้ ด้วยสีหน้าจริงจังและไร้คำอธิบายใดๆ ตลอดทาง ส่วนนิมาก็กำลังเดินตามด้วยความงุนงง(นิมาสาวผมดำมัดหางม้า ผิวขาวซีด แต่งหน้าสไตล์ฝรั่ง สูงเพรียวบาง ใส่สร้อยคอห้อยพระติดตัวเสมอ)

เมื่อทั้งสองเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียนนี้ ก็พบว่า "มีนา" เพื่อนสนิทของทรีชา กำลังยืนรออยู่ก่อนแล้วบรรยากาศดูเงียบเกินไป...และกดดันบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้น

นิมา: เอิ่ม...ทรีชา เธอพาฉันมาหามีนาที่ห้อง 444 ทำไมเหรอ?

ทรีชา: เรามีเรื่องที่ต้องบอกเธอนิมา...

มีนา: ใช่...เพราะเนื่องจากเธอเป็นเพื่อนที่เราทั้งคู่ไว้ใจที่สุดในตอนนี้ เลยตัดสินใจจะเปิดเผยความลับบางอย่างกับเธอ

นิมา: ความลับ? เรื่องอะไรกันแน่?

ทรีชา: ...

มีนา: ...

นิมา: อ่าว ทำไมเงียบกันไปหมดล่ะ?

มีนา: ขอโทษนะ...คือ...เราสองคนเป็นพวกที่แบบมีพลังพิเศษเหนือธรรมชาติ

ทรีชา: เราเก็บมันเป็นความลับมาตลอด เพราะมันอาจจะก่ออันตรายต่อตัวพวกเราถ้าหากมันหลุดออกไปได้...แต่กับเธอ เราเชื่อว่าเราสองคนสามารถไว้ใจเธอได้ นิมา

นิมา://นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา//ว้าว 555 ตลกดีนะพวกเธอ!

นิมา: นี่ตั้งแต่ตอนที่เข้าชุมนุมไสยเวทนั่นแล้ว เธอก็เริ่มเล่นมุกแบบนี้สินะทรีชา?

นิมา: แล้วนี่ไปหามุกใหม่มาจากไหนกันเนี่ย คือแบบทำไมมันถึงตลกขนาดนี้เลยเหรอ?

มีนา://จ้องไปที่ประตูห้อง//...

//ประตูห้องเรียนค่อยๆ หันเข้าหา แล้ว ปิด และ ล็อก ลงโดยไม่มีใครแตะต้อง//

นิมา://รีบหันขวับไปมองด้วยสายตาตื่นตกใจ//

มีนา://เงยแขนซ้ายขึ้นอย่าฃช้าๆ//

//แล้วโต๊ะนักเรียนข้างๆ ตัวของมีนาก็ค่อยๆ ลอยขึ้นสูง จนเกือบติดเพดาน//

มีนา://ค่อยๆ วางแขนลง//

//แล้วโต๊ะนักเรียนก็ลดระดับลงมาอย่างนุ่มนวล ติดพื้นดังเดิม—ราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น//

นิมา://รีบหันไปมองโต๊ะนักเรียนด้วยสายตาตกตะลึง//

ทันใดนั้นเอง...ก็ได้มีแสงหลากหลายสีจำนวนมากเริ่มล่องลอยอยู่ในอากาศรอบๆ ตัวของนิมา เมื่อเธอหันกลับไปมองทรีชา ก็เห็นแสงสีฟ้าอ่อนส่องออกจากร่างของทรีชาจนแสบตา

จากนั้นแสงสีทั้งหมดก็ได้หายวับไปกับตา ราวกับว่าพวกแสงสีเมื่อตะกี้มันไม่เคยมีอยู่จริง และทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติ...

นิมา: โว้ย!? ตะกี้มันเกิดอะไรขึ้น!?

มีนา: พวกเราแสดงพลังให้เธอเห็นแล้ว

มีนา: ฉันอ่ะมีพลังจิต—ควบคุมสิ่งต่างๆ ได้ตามใจนึก

ทรีชา: ส่วนฉันควบคุมพลังงานได้ทุกชนิด ไม่ว่าจะมองเห็นหรือมองไม่เห็น

นิมา: พวกเธอนี่...น่าตกใจไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ยอีสัตว์!...

ทรีชา://เดินเข้าไปใกล้นิมา//เอิ่ม เป็นอะไรมั้ยนิมา? จะวูบตรงไหนอะไรยังไงหรือเปล่า?

นิมา: แน่นอนสิ! ฉันแทบจะช็อกหมดสติ หรือเป็นบ้าไปเลยก็ได้!

นิมา: พวกเพื่อนของฉันมีพลังพิเศษเหนือธรรมชาติเนี่ยนะ!?//หายใจถี่และรุนแรง//

ทรีชา: ใจเย็นๆ นะเธอ//พยายามพยุงตัวของนิมา//

นิมา: ไม่ต้องมาบอกเลยว่าให้ต้องทำยังไง! ฉันตั้งสติได้ดีอยู่แล้ว เธอก็น่าจะรู้ดีนะทรีชา!

นิมา: แต่ตอนนี้...ฉันว่าฉันขอรีบไปกินข้าวก่อนน่าจะดีกว่า...//เดินไปเปิดประตู แล้วออกจากห้องเดินไปยังโรงอาหารทันที//

ทรีชา: รู้มั้ย...ดูเหมือนว่าเราจะคิด—

มีนา: —คิดถูกที่บอกนิมา

ทรีชา: หืม? ว่าไงนะ?

มีนา: ตอนที่เธอพูดกับเราเมื่อตะกี้...

มีนา: ฉันพยายามที่จะเจาะเข้าไปในจิตของเธอ แต่รู้มั้ย? มันยากมากเธอโคตรจิตแข็งสุดๆ ไปเลยจะบอกให้

มีนา: พฤติกรรมที่นิมาแสดงออกมา...เหมือนกำลังแค่แสดง มันไม่จริงใจเลย

มีนา: ราวกับว่า...นิมาเธอคนนี้ได้เคยเจอคนแบบเรามาก่อนหน้านี้แล้ว

ทรีชา: จริงเหรอ...?//ทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย//

มีนา: แต่เดี๋ยวก่อน เพราะว่า เรื่องนี้มันยังไม่ใช่ประเด็น

มีนา: ประเด็นคือ วันก่อน—ภานพจะใช้ "อาคมพิศวง" เพื่อเล่นสนุกของเขาใช่มั้ย?

ทรีชา: เดี๋ยวนะ เธอรู้ได้ยังไง!? ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะมีนา!?//ทำสีหน้าตกใจเมื่อมีนารู้เรื่องที่เธอยังไม่ได้เล่าให้มีนาฟัง//

มีนา: เธอก็รู้หนิ ฉันมีพลังจิต ถึงแม้ฉันจะอ่านใจเธอไม่ได้เพราะเธอมันจิตแข็ง แต่...ฉันสามารถมองเห็นอดีตกับอนาคตได้นิดหน่อย//พูดไปยิ้มไปอย่างสะใจออกมาเล็กน้อย//

มีนา: และไม่ว่าเธอจะปิดบังมันยังไง ถึงสุดท้ายแล้วฉันก็จะรู้อยู่ดี และเรื่องนี้จะบอกให้นะ...มันแม่งโคตรชัดเจนเลยล่ะ!

ทรีชา: เอิ่ม...คือ ฉันคิดว่าเขาคงคุมได้แหละ...เลยไม่ได้ห้ามเขาเอาไว้

มีนา: อาคมพิศวงหาได้ใช่อาคมทั่วไปไม่ อาคมนี้ไม่ใช่ว่าใครก็จะมาท่องเพื่อเล่นสนุกได้

มีนา: นี่ถ้าฉันไม่ส่งกระแสจิตไปหาศักดิ์เพื่อให้เขารีบไปห้ามภานพนะล่ะก็...

มีนา: ...นิมาอาจจะตายไปแล้วก็ได้!

ทรีชา: ฉันขอโทษ...คราวหน้าฉันจะระวังให้มากกว่านี้//รีบยกมือขึ้นไหว้ขอโทษมีนา//

ทรีชา: อะไรที่ไม่เหมาะไม่ควร ฉันจะรีบเตือนเพื่อนให้ถึงที่สุด//ทำสีหน้ารู้สึกสำนึกผิด//

ทันใดนั้น—สีหน้าของมีนาก็ได้เปลี่ยนไป เธอดูเหมือนจะหมดแรงไปแบบดื้อๆ

ทรีชา: มีนา!? แกเป็นอะไรไปอะ!?//รีบเข้าไปพยุงตัว//

มีนา://หายใจติดขัด ใจสั่น//ฉันเห็น...เห็นนิมิตในอนาคต

มีนา: ฉันเห็นว่าเราสี่คน...ฉัน แก ภานพ แล้วก็ศักดิ์ กำลังต่อสู้...กับใครบางคน...

 มีนา: ต่อสู้กับยัย "นิดา"...และมีคนเข้ามาช่วยเราร่วมต่อสู้ด้วยเหมือนจะชื่อ "ฟินธ์" !?

ทรีชา://ตาเบิกกว้าง//นิดากับฟินธ์? เอิ่ม...ฉันไม่ค่อยคุ้นชื่อสองคนนี้เลย...

ทรีชา: (นิดาเหรอ...จำได้แล้ว เธอคนนี้เคยใช้อาคมมืดฆ่าคนนับร้อยศพ ส่วนฟินธ์...ช่วงหลังๆ มานี้เธอก็โด่งดังไปทั่วในโรงเรียนเป็นอย่างมาก มันต้องมีอะไรอย่างแน่นอน!)

มีนา: เราต้องรีบไปบอกเรื่องนิมิตให้ภานพกับศักดิ์ได้รับรู้โดยด่วนเลย!

ทรีชา: เธอหายดีขึ้นรึยังเนี่ย? พักก่อนไม่ได้เลยเหรอ?

มีนา: ไม่ได้! เราต้องรีบ!-

ณ เวลา 13.01 น.

//เสียงออดดังขึ้น บ่งบอกว่าเวลาพักเที่ยงของนักเรียน ม.ปลายได้หมดลงแล้ว//

ทรีชา: เดี๋ยวสิ! เพิ่งเที่ยงเองไม่ใช่เหรอ!? ทำไมมันบ่ายโมงแล้วอะ!?

มีนา://หลับตา ใช้พลังจิตสแกนรอบตัว//

มีนา: ฉันได้ใช้พลังจิตเช็คสถานการณ์ตอนนี้ดูแล้ว...มีใครบางคนกำลังเล่นหรือแกล้งเราอยู่ในตอนนี้.....

ที่ห้องชุมนุมไสยเวทและอาคมโบราณ

ณ เวลา 13.31 น.

ภานพ://ได้เดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับศักดิ์//

ภานพ: เอาจริงนะไอ้ศักดิ์ กูรู้สึกเหมือนเวลาแม่งไหลผ่านไปไวชิบหาย ตะกี้ยังนั่งกินข้าวอยู่เลย รู้ตัวอีกทีบ่ายโมงครึ่งละ ดีนะวันนี้คาบว่างเยอะ

ศักดิ์://กำลังนั่งอ่านหนังสืออาคมไสยศาสตร์อย่างตั้งใจ//

ศักดิ์: เออ กูก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน...นอกจากเวลาจะไว ยังมีอะไรบางอย่างในอากาศว่ะ มันไม่ปกติเอาซะเลยว่ะ

ภานพ: หือ? มึงรู้สึกงั้นจริงดิ?

ศักดิ์: เออว่ะ มึงไม่เห็นเหรอ ช่วงนี้มีแต่ข่าวคนตายแบบโคตรประหลาด...ตายยังกับไม่ใช่เรื่องของมนุษย์

ศักดิ์: แล้วยิ่งไอ้แก๊งเด็กแว้นสิบคนนั่น...หายหัวไปหมด ไม่มีใครเจอ ตำรวจก็ยังหาตัวไม่ได้เลย

ภานพ: เออว่ะ แต่ละวันแม่งอย่างกับหนังผีวัยรุ่นไฟแร๊ง! //เอนหลังพิงเก้าอี้ นั่งไขว่ห้าง มือประสานหลังศีรษะ//

ศักดิ์://สังเกตเห็นแผ่นกระดาษบางๆ คั่นอยู่ในหนังสือ//

ศักดิ์: หือ? อะไรวะนี่...?

ศักดิ์://หยิบเอาขึ้นมาและเริ่มอ่าน//

//โดยข้อความในกระดาษได้เขียนไว้ว่า//

ถึงภานพและศักดิ์

ถ้าพวกเธอได้อ่านข้อความนี้แล้ว และครูยังไม่กลับมา แปลว่า…ครูอาจจะไม่รอดแล้ว

หรือบางที…ครูอาจจะกำลังรอความช่วยเหลือจากพวกเธอก็ได้

แต่ไม่ว่าจะทางไหน พวกเธอมีภารกิจสำคัญที่ต้องสานต่อแทนครู

จงรีบเร่งตามหา และ "จัดการ" ๓ คนนี้ก่อนที่จะสายเกินไป...

๑. อัปปราง

๒. นิค

๓. นิดา

หากพวกเธอช้าไป แม้แต่วินาทีเดียว… "วันสิ้นโลก" ก็จะมาเยือน

จาก ครูรัศมี

ศักดิ์://เสียงตกใจ//อะไรวะเนี่ย!?

ภานพ: หือ? กระดาษอะไรน่ะ ขออ่านหน่อยดิไอ้ศักดิ์

ศักดิ์://รีบยื่นกระดาษให้เร็วจี๋//

ภานพ://อ่านพลางขมวดคิ้ว//เหี้ย...นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย!?

ภานพ: งงฉิบหาย อ่านแล้วเหมือนพวกเรากำลังจะกลายเป็นตัวเอกในนิยายไสยศาสตร์เลยนะมึง

ศักดิ์: อย่าพึ่งนอกเรื่องดิ๊ไอ้สัตว์! แต่มึงว่า...นี่จะเป็นจดหมายแกล้งของใครบางคน หรือเป็นของครูรัศมีจริงๆ วะ?

ภานพ: ลายมือชัดขนาดนี้ กูว่าใช่ครูแกนี่แหละ...แต่ที่งงคือทำไมต้องรีบ "จัดการ" สามคนนั้น!? แล้ววันสิ้นโลกมันมาเกี่ยวอะไรด้วย!?

ศักดิ์: (อัปปราง...จะใช่คนที่ชอบโดนแก๊งนางฟ้ากลั่นแกล้งประจำรึเปล่านะ?)

ภานพ: (แล้วนิค...จะใช่นิกกี้ กะเทยที่เป็นนักเรียนห้องกิฟต์คอมหรือเปล่านะ?)

ศักดิ์: กูไม่ค่อยแน่ใจสองคนแรกเลยนะ แทบจะไม่รู้จักแถมน่าจะดูไม่มีพิษไม่มีภัยด้วย 

ภานพ: แต่ก็ไม่แน่มันอาจจะเป็นคนที่เราไม่รู้จักเลยก็อาจจะเป็นไปได้นะเว้ย!?

ศักดิ์: แต่คนที่สาม...กูว่าพวกเราคุ้นกันดี

ภานพ/ศักดิ์: นิดา!

ภานพ: โว้ย...แค่พูดชื่อก็เย็นสันหลังแล้ว มึงก็รู้ดีนี่ ขนาดคนของกระทรวงแพทยาคมมากมายระดับท็อปๆ ยังจัดการเธอไม่ได้เลย

ศักดิ์: เออ...แถมโดนฆ่ากลับแบบโหดเหี้ยมอีกต่างหาก แล้วมึงคิดว่า...น้ำหน้าแบบเราจะไปสู้ไหวได้ยังไงวะ!?

ภานพ: แต่ถ้าเราไปขอความช่วยเหลือจากทรีชาและมีนา กูว่าโอกาสน่าจะเพิ่มขึ้นนะ

ศักดิ์: กูขอเว้นมีนาไว้คนนึงเหอะได้มั้ย...

ภานพ: มึง...แต่มีนาเก่งที่สุดในพวกเราเลยนะ ถ้าไม่มีเธอ โอกาสรอดแม่งแทบไม่มีเลยว่ะ

ศักดิ์://นิ่งไปชั่วครู่เริ่มกำหมัดแน่น//

ศักดิ์: …ไม่สิ พวกเราจะไม่มีใครตายทั้งนั้น!

ภานพ: นั่นแหละเว้ย! มึงต้องคิดแบบนี้สิ ไอ้เพื่อนรักของกู!

ภานพ/ศักดิ์://ลุกขึ้นพร้อมกัน กอดคอให้กำลังใจกันอย่างแน่นแฟ้น//