“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,เจ้าบ่าวจอมมาร,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
ผู้แต่ง
อรอร
เรื่องย่อ
โรมัน เวย์ริงตันซีอีโอแห่งเวย์ริงตันกรุ๊ปผู้นำทางด้านโทรคมนาคมแห่งประเทศเอสเตน่า เขาตกปากรับคำจากบิดาบังเกิดเกล้าให้เข้าสู่ประตูวิวาห์กับว่าที่เจ้าสาวซึ่งเป็นทายาทของตระกูลรัทเทอร์ฟอร์ด เรื่องจะไม่ยุ่งถ้าว่าที่เจ้าสาวจะไม่คิดหนีออกจากกรงทอง ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง วิธีเดียวที่จะมัดเธอให้อยู่หมัด ว่าที่เจ้าบ่าวจึงต้องทำตัวจอมมาร ด้วยการจับเธอให้นอนอยู่ภายใต้อกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแล้วเรียนรู้บทรักที่ร้อนแรงจากเขาแทน
ดานิกา รัทเทอร์ฟอร์ด ทายาทสุดรักสุดหวงของสเตฟาน รัทเทอร์ฟอร์ดผู้ปฏิเสธการเป็นเจ้าสาวของผู้ชายที่เธอปรามาสว่าเขาสิ้นคิดเพราะหมดหนทางที่จะหาเจ้าสาวด้วยตัวเอง จึงคิดหนีออกจากกรงทองที่สวยหรู และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัย เมื่อผู้ที่ช่วยเหลือเธอนั้นคือโจรร้ายกำมะลอที่พาเธอหนีการไล่ล่าจากเหล่าบอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาพาเธอหนีมาได้อย่างหวุดหวิด แต่เธอไม่อาจหนีจากกรงเล็บของเสือร้ายที่เริ่มต้นสอนบทรักที่เร่าร้อนให้กับเธอในคืนแรกที่เจอกัน
“คุณจะทำอะไร”คนใต้ร่างแข็งใจถามเสียงสั่นด้วยความหวาดระแวง
“เมคเลิฟ”โรมันบอกเสียงทุ้ม นัยน์ตาสีฟ้าส่องประกายหวานละมุนยามบอกตัวเองว่าขอเป็นคนเห็นแก่ตัวก่อนจะเข้าพิธีวิวาห์ด้วยการสอนบทเรียนรักให้สาวน้อยร้อยชั่งคนนี้สักบทสองบท
“ไม่นะ คุณมันบ้า ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ไหนๆทำไปแล้ว ผมก็จะทำอีก”บอกแล้วก็ตรึงสองมือไว้กับข้อมือเรียวสวยให้เหยียดขึ้นเหนือศีรษะ พลางแทรกตัวมาอยู่ตรงกลางเรียวขาสองข้าง
“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
“ไม่มีแต่”เสียงทรงอำนาจพูดขัดขึ้นเสียก่อน ทำให้ร็อคโคต้องกลืนคำพูดนั้นลงคอทั้งที่นึกหมั่นไส้คำพูดที่ว่าหาผู้ชายที่คู่ควรไว้ให้
ลูกสาวแล้ว อยากจะถามออกไปนักว่าเขาไม่ดีตรงไหน เขาก็เป็นคนมีชาติตระกูลเป็นลูกผู้ดีเก่า เพียงแต่ตอนนี้ฐานะย่ำแย่จนต้องขนสมบัติเก่ามาขายกิน ส่วนเขาก็ถูกพ่อแม่สั่งให้หาลูกสาวมหาเศรษฐีที่รวยๆ สักคนเพื่อแต่งงานพยุงฐานะ
“ฟิลิปโปพาร็อคโคไปส่งที่รถ แค่นั้นแหละ”คำสั่งนั้นทำให้
บอดี้การ์ดร่างยักษ์ผู้ไม่พิสมัยในการพูด ต้องเข้ามาจับต้นแขนร็อคโคให้ลุกยืนแล้วพาหิ้วปีกออกจากห้องในทันที
กริ๊ง กริ๊ง
โทรศัพท์มือถือของสเตฟานดังขึ้น ทำให้เขาต้องหยิบมันขึ้นมาดูชื่อจากนั้นจึงกดรับสายเมื่อเป็นของแซคคิโอ บอดี้การ์ดคนสนิทที่ลงไปร่วมเล่นเกมนี้ด้วยเช่นกัน
“ว่าไป”
“ทุกอย่างราบรื่นครับ เป็นไปตามแผนที่วางไว้”
“ดีมาก ตอนนี้อยู่ไหนกันแล้ว”คนเป็นนายยิ้มพอใจ ก่อนจะสูดหายใจจนลึกกับอาการอ่อนเพลียที่อดหลับอดนอนตั้งแต่หัวค่ำเพราะต้องช่วยกันวางแผนอย่างรัดกุม
“โบกรถเข้าเมืองเตโย่ไปด้วยกันแล้วครับ ผมคาดว่าน่าจะหาห้องพักที่เมืองนั้น”
“ให้เขาพักเหนื่อยกันสักคืน แล้วค่อยปล่อยฉากต่อไปได้ ส่วนแกก็พัก แต่ต้องอย่าลืมทิ้งลูกน้องแกดูแลความปลอดภัยให้สองคนนั้นด้วย”
“ครับ คนของผมพร้อมอยู่แล้ว ผมจะพักอยู่ที่เมืองเตโย่เหมือนกัน เพื่อดูความเรียบร้อย นายท่านก็พักได้แล้วนะครับ ไม่มีอะไรต้องห่วง”
“ดี ตรงนี้ก็ไม่มีอะไรต้องห่วง ลูกน้องสามคนของแกแสดงได้ดีมากอย่างกับโดนยิงจริงๆเลย”
แซคคิโอหัวเราะมาให้คนเป็นนายได้ยิน
“ไอ้เจ้าพวกนี้มันบ้าครับ ว่างๆ มันก็ซ้อมเล่นกันไปเรื่อยเปื่อย”
“โอเค กำชับเรื่องงานให้ดีล่ะ ถ้าเสร็จแล้วจะมีรางวัลให้อย่างงาม”
“ครับ ถึงไม่มีรางวัลให้ พวกผมก็ยินดีทำเพื่อความสุขของ
นายท่านครับ”
สเตฟานยิ้มรับแม้ลูกน้องจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ดีใจที่แซคคิโอไม่เคยทำให้ผิดหวัง
“ขอบใจแกอีกครั้ง แซคคิโอ”คนเป็นนายตัดสาย ก่อนกดโทรหาเพื่อนรักที่เพิ่งจะแยกจากกันได้พักใหญ่ๆ
“สเตฟาน นายยังไม่นอนอีกเหรอ ห่วงสุขภาพตัวเองด้วย”
ไวแอทถามไปด้วยความเป็นห่วงสุขภาพของเพื่อน เพราะไม่อยากให้ตรากตรำเกินความจำเป็น
“กำลังจะนอน แต่อยากแจ้งข่าวให้นายรู้ความคืบหน้าก่อน”
“ทางนี้ก็มีเธียรี่คอยรับข่าวจากแซคคิโอรายงานฉันอีกทีแล้ว ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก ยังไงนายก็ได้ลูกเขยสมใจ ส่วนฉันก็ได้ลูกสะใภ้ถูกใจ”ไวแอทพูดเสียงกลั้วหัวเราะทำให้ทางปลายสายต้องหัวเราะตาม
“ไม่ได้หรอก ฉันกับนายมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วยกันตั้งแต่แรก ถึงตอนนี้แผนแรกเดินหน้าแล้ว ฉันก็อยากให้นายร่วมรับรู้ด้วยกันทุกระยะ”
“เอาน่าสเตฟาน แผนทุกอย่างไปได้สวย แล้วที่สำคัญว่าที่ลูกเขยของนายก็ยอมรับเล่นบทพระเอกนี้ด้วยความเต็มใจ ดูเหมือนว่าจะมีการไปแอบดูตัวกันก่อนหน้านั้นแล้วนะ แล้วยังเจอกันในผับโกเก้อีกด้วย ได้ข่าวว่าลูกชายฉันเป็นคนช่วยแม่หนูดานิกาตอนหมดสติเพราะฤทธิ์ไวน์ขาว เจ้าเธียรี่มันบอกฉันว่า ท่าทางเจ้านายของมันเหมือนจะตกลงไปในหลุม"
“หลุมอะไรของมัน”
“ฉันก็ถามเธียรี่มันแบบนี้แหละ แล้วก็ได้คำตอบว่าหลุมรัก”พอไวแอทพูดจบคนทั้งสองก็หัวเราะขึ้นพร้อมๆ กัน
“ถ้าแบบนี้ก็คงไม่ยาก ไม่น่าจะถึงสามเดือนมั้ง”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละสเตฟาน ฉันเชื่อในเสน่ห์ที่ล้นเหลือของลูกชายฉัน ยังไงว่าที่พ่อตาก็อย่าเรียกสินสอดเยอะนักล่ะ”
“โอเค ฉันยอมนายทุกอย่างเลยไวแอท ทำไงได้ล่ะ ยายหนูของฉันเกิดอยากจะหนีออกจากบ้านเพราะไม่อยากแต่งงานกับโรมัน พ่ออย่างนั้นก็เลยต้องใช้วิธีนี้แหละ สั่งสอนให้เขารู้ว่าไม่มีพ่อที่ไหนหวังดีกับเขาเท่ากับฉันอีกแล้ว ส่วนถ้าเขาจะรู้ความจริงหลังจากนี้แล้วจะโกรธเกลียดฉันมากกว่าเดิม ฉันก็ยอมรับในสิ่งที่ทำไป”
“ฉันเชื่อว่าถ้าหนูดานิการู้ความจริง เขาจะต้องเข้าใจในสิ่งที่นายทำให้เขาสเตฟาน อย่ากังวลไปเลย”
สเตฟานได้แต่รับคำก่อนตัดสายพลางถอนใจเฮือกใหญ่ เขาหวังว่าความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นจะช่วยทำให้ดานิกาผูกพันกับโรมัน และเมื่อถึงเวลาแต่งงาน ลูกของเขาจะได้ไม่ต่อต้านหรือต่อว่าว่าโดนบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่เต็มใจอีก แต่ทั้งนี้มันควรจะเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะอำลาจากโลกนี้ไปในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้
“ไม่ ไม่ หนูไม่แต่ง”คนในอ้อมแขนละเมอเสียงดังจนโรมันถึงกับสะดุ้ง พอๆ กับดานิกาที่สะดุ้งตื่นขยับนั่งตัวตรงในทันที
“ขอโทษ ฉันละเมอ”ดานิกาพูดเสียงเบา รู้สึกเจ็บคอปวดศีรษะราวกับจะเป็นไข้ แต่เธอก็ไม่กล้าบอกชายหนุ่ม เพราะไม่อยากเป็นภาระของเขาเกินเหตุ
“ละเมอว่าไม่แต่งนี่ อย่าบอกนะว่าหนีการแต่งงานมา”โรมันแสร้งพูดดักคอ เพราะอยากรู้ว่าหญิงสาวจะแก้ตัวอย่างไร
“ถ้าเป็นคุณถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่คุณไม่รักล่ะ คุณจะทำยังไง”
“ผู้หญิงมักจะตัดสินปัญหาด้วยอารมณ์ แต่ผู้ชายจะตัดสินใจด้วยเหตุผล”
ดานิกาเบ้หน้าใส่พลางปรายตาค้อนด้วยความหมั่นไส้ จนเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าคมเข้มได้อย่างชัดเจน
“ผู้ชายชอบคิดว่าตัวเองถูกเสมอ”
“ที่คิดแบบนั้นเพราะส่วนมากผู้ชายจะคิดถูกเสมอไงล่ะ”
คุณผู้ชายแห่งเวย์ริงตันกรุ๊ปพูดกลั้วหัวเราะ
“ว่าแต่คุณเป็นอะไรหรือเปล่าโมเน่ ผมว่าคุณตัวร้อนนะ”มือหนาอังที่หน้าผากด้วยความเป็นห่วง หลังรู้สึกถึงไอความร้อนจากผิวกายหญิงสาวมีมากกว่าปกติ
“ไม่ ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”ดานิกาปัดมือหนาออกจากหน้าผากของเธอ ทำทีว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ตอนนี้อยากจะนอนพักมากที่สุดก็ตาม
“โอเค ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าอยากให้ช่วยก็บอก”
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อเหรอ”
“เข้าเมืองหาเสื้อผ้าเปลี่ยน กินอาหารเช้าแล้วก็หาที่อุ่นๆซุกตัวนอนสักวันสองวัน”
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ แล้วถ้าตำรวจตามจับคุณหรือพ่อของฉันส่งคนไล่ล่าไม่เลิก คุณจะทำยังไง”ดานิกาเริ่มเป็นกังวล เพราะเธอเองก็ยังไม่มีที่ไป ตอนแรกนั้นร็อคโควางแผนจะให้เธอไปพักที่บ้านเก่าของแม่เขาในเมืองโบนียา แต่เหตุการณ์มาเปลี่ยนแบบนี้ทำให้เธอไม่มีที่ไป อีกทั้งเมื่อคืนตอนที่เธอวิ่งหนีมานั้น ดูเหมือนเขาจะโดนคนของพ่อซ้อมเช่นกัน แล้วอย่างนี้เธอจะมีหน้าไปพึ่งเขาอีกได้อย่างไร
“มันเป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ผมจะไม่พูดถึงมัน”
“แต่ถ้าเข้าเมืองแล้ว ฉันคงต้องแยกจากคุณ”หญิงสาวแข็งใจพูดออกไปทังที่ตอนนี้เริ่มเคว้งคว้างเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี
“คงไม่ใช่ตอนนี้หรอก”โรมันบอกเสียงห้วนขึ้นเสียก่อน ทำให้ดานิกาแอบเป่าลมออกจากปากเพราะตอนนี้เธอกำลังหมดแรงจริงๆ
“ดูเหมือนจะถึงแล้ว”โรมันขยับนั่งตัวตรงเมื่อรถจอดยังริมทางใกล้กับซูเปอร์สโตร์ของเมืองเตโย่ซึ่งอยู่ไกลจากเมืองหลวงประมาณร้อยห้าสิบกิโลเมตร ร่างสูงจับเอวหญิงสาวอุ้มลงมายืนบนฟุตปาท ก่อนจะเดินไปหาชายชราใจดี
“ขอบคุณคุณลุงมากนะครับ”ผู้บริหารหนุ่มบอกเสียงทุ้ม พลางหยิบเงินที่เปียกชื้นออกจากกระเป๋าสตางค์โดยไม่นับ ก่อนจะส่งให้โชเฟอร์สูงวัย
“ได้โปรดรับน้ำใจจากผมด้วย”
“ความจริงไม่ต้องก็ได้”
“ครับ แต่รับไปเถอะ แล้วก็ขอบคุณคุณลุงมากจริงๆที่รับผมมาด้วย”โรมันส่งเงินนั้นใส่มือให้คนใจดี ก่อนจะถอยออกมาหาหญิงสาวที่ยืนกอดอกหน้าเซียว
“เป็นอะไรหรือเปล่า เดินไหวไหมหรือจะให้ผมอุ้ม ผมเห็นโรงแรมอยู่ตรงโน้น เราจะไปพักกันที่โน่น”
“ไม่ต้อง ฉันพอเดินไหว แต่ฉันปวดหัว ปวดหัวมากๆ”ดานิกาพูดเสียงเบา
“ถ้าไม่ให้ผมอุ้มก็ทนอีกนิด โรงแรมอยู่ฝั่งตรงข้าม ไป เดี๋ยวก็ได้พักแล้ว”มือหนาจับจูงข้อมือเรียวบางแล้วพาข้ามถนนไปยังโรงแรมขนาดสามดาว ใช้เวลาไม่นานก็ได้ห้องพักตามที่ต้องการ แล้วจึงพาคนเป็นไข้เข้าห้องพักที่อยู่บนชั้นสาม พอเปิดประตูเข้าไปได้ ร่างเพรียวบางก็ทรุดฮวบ โชคดีที่โรมันรวบเอวไว้ได้ทันก่อนจะอุ้มพาไปวางยังเตียงหลังใหญ่ แล้วก็ยืนจ้องมองคนหมดสติกับเสื้อผ้าที่เปียกชื้นว่าจะทำอย่างไรดี เพราะถ้าขืนให้นอนทั้งชุดนี้อีก แม่โมเน่คนสวยคงเป็น
ปอดบวมอย่างไม่ต้องสงสัย โรมันจึงตัดสินใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดเดิมออกให้
“ให้ตายสิ ฉากนี้มันเพิ่มเข้ามาได้ยังไง ทั้งที่ตอนวางแผนไม่ได้คิดถึงฉากนี้เลยด้วยซ้ำ”เจ้าของเวย์ริงตันบ่นอุบอิบ พยายามมอง
ร่างนวลที่มีผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียดให้เป็นรูปปั้นตุ๊กตาแกะสลักแทน แล้วให้คะแนนความงดงามของตุ๊กตากระเบื้องเนื้อดีไปถึงสิบเต็ม ในขณะที่หัวใจเขาเต้นตึกตักอยากจะสัมผัสทุกสัดส่วนจนแทบจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่
DDD