“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,เจ้าบ่าวจอมมาร,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
ผู้แต่ง
อรอร
เรื่องย่อ
โรมัน เวย์ริงตันซีอีโอแห่งเวย์ริงตันกรุ๊ปผู้นำทางด้านโทรคมนาคมแห่งประเทศเอสเตน่า เขาตกปากรับคำจากบิดาบังเกิดเกล้าให้เข้าสู่ประตูวิวาห์กับว่าที่เจ้าสาวซึ่งเป็นทายาทของตระกูลรัทเทอร์ฟอร์ด เรื่องจะไม่ยุ่งถ้าว่าที่เจ้าสาวจะไม่คิดหนีออกจากกรงทอง ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง วิธีเดียวที่จะมัดเธอให้อยู่หมัด ว่าที่เจ้าบ่าวจึงต้องทำตัวจอมมาร ด้วยการจับเธอให้นอนอยู่ภายใต้อกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแล้วเรียนรู้บทรักที่ร้อนแรงจากเขาแทน
ดานิกา รัทเทอร์ฟอร์ด ทายาทสุดรักสุดหวงของสเตฟาน รัทเทอร์ฟอร์ดผู้ปฏิเสธการเป็นเจ้าสาวของผู้ชายที่เธอปรามาสว่าเขาสิ้นคิดเพราะหมดหนทางที่จะหาเจ้าสาวด้วยตัวเอง จึงคิดหนีออกจากกรงทองที่สวยหรู และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัย เมื่อผู้ที่ช่วยเหลือเธอนั้นคือโจรร้ายกำมะลอที่พาเธอหนีการไล่ล่าจากเหล่าบอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาพาเธอหนีมาได้อย่างหวุดหวิด แต่เธอไม่อาจหนีจากกรงเล็บของเสือร้ายที่เริ่มต้นสอนบทรักที่เร่าร้อนให้กับเธอในคืนแรกที่เจอกัน
“คุณจะทำอะไร”คนใต้ร่างแข็งใจถามเสียงสั่นด้วยความหวาดระแวง
“เมคเลิฟ”โรมันบอกเสียงทุ้ม นัยน์ตาสีฟ้าส่องประกายหวานละมุนยามบอกตัวเองว่าขอเป็นคนเห็นแก่ตัวก่อนจะเข้าพิธีวิวาห์ด้วยการสอนบทเรียนรักให้สาวน้อยร้อยชั่งคนนี้สักบทสองบท
“ไม่นะ คุณมันบ้า ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ไหนๆทำไปแล้ว ผมก็จะทำอีก”บอกแล้วก็ตรึงสองมือไว้กับข้อมือเรียวสวยให้เหยียดขึ้นเหนือศีรษะ พลางแทรกตัวมาอยู่ตรงกลางเรียวขาสองข้าง
“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
“คุณพ่อคะ หนูขอโทษที่ต้องทำอย่างนี้ แต่คุณพ่อไม่ยอมฟังเหตุผลของหนูเลย การแต่งงานต้องประกอบด้วยความรัก เพราะความรักเป็นสิ่งสวยงามจะทำให้ชีวิตคู่ยืนยาว หากการแต่งงานปราศจากความรักแล้วมันจะมีความสุขไปได้ยังไงคะ หนูฝืนใจทำตามคุณพ่อไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นผู้ชายที่หนูจะแต่งงานด้วย หนูจะเป็นคนเลือกเองและจะรักเขาด้วยตัวเอง ไม่ใช่ให้คุณพ่อมาชี้บอกว่าคนนี้คู่ควรกับหนูที่สุด อีกอย่าง หนูอยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง หนูอยากออกไปผจญโลกกว้าง อยากเห็นสิ่งแปลกใหม่ที่ไม่มีโอกาสได้เห็น เพราะต้องอยู่แต่ในกรอบที่มีซี่ลูกกรงกั้นทั้งสี่ด้าน หรือจะเรียกให้ถูกก็คือกรงขัง ถ้าคุณพ่อรักหนู ก็ได้โปรดอย่าตามหาหรือส่งคนติดตามหนูเลย หนูขอเป็นอิสระ ขอเรียนรู้สิ่งใหม่ด้วยตัวเอง บางทีหนูอาจเจอเจ้าบ่าวที่หนูเป็นผู้เลือกเองก็เป็นได้ ถึงแม้คุณพ่ออาจจะแย้งว่าเขาอาจไม่ได้รักหนูจริง เพราะหนูเป็นทายาทของคุณพ่อ แต่ไม่ต้องกลัวค่ะ หนูจะไม่ให้เขารู้ว่าหนูเป็นใคร จนกว่าหนูจะแน่ใจว่าเขารักหนูจริง แล้วเมื่อนั้นหนูจะพาเขาไปทำความรู้จักกับคุณพ่อ สุดท้ายแล้วหนูเชื่อในพรหมลิขิตค่ะว่าถ้าเขากับหนูคู่กันแล้ว โชคชะตาก็จะชักนำเราสองคนให้มาพบเจอกันจนได้ แล้วเมื่อนั้นต่อให้เงินทองมหาศาลมากแค่ไหน หนูก็พร้อมจะสละมันเพื่อความรัก อย่าลืมนะคะว่าความรักไม่มีราคาแต่มันมีค่าอยู่ในตัวของมันเอง
รักคุณพ่อเสมอค่ะ... นิก้า”
สเตฟานอ่านจดหมายของดานิกาทวนซ้ำอยู่หลายรอบ ก่อนจะพับมันไว้ดังเดิมแล้วสอดไว้ใต้แผ่นกระจกหนาของโต๊ะทำงานริมหน้าต่างห้องทำงานของกลางดึก หลังจากลูกสาวหนีออกจากบ้านโดยมีทุกคนในบ้านนี้อำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง
‘ใช่ ลูกของเขาพูดถูกเรื่องพรหมลิขิต แต่เขาก็ขอส่งตัวโชคชะตาไปให้ลูกได้เลือกก่อนคนอื่นก็แล้วกัน ’สเตฟานรำพึงอย่างมั่นใจในความคิดของตัวเองว่าตัดสินใจไม่ผิดในการเลือกโรมัน เวย์ริงตันมาเป็นลูกเขย เพราะรู้จักชายหนุ่มมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเห็นความตั้งใจในหลายๆ อย่าง ตั้งแต่การเรียนจนมาถึงการบริหารงานที่ทำได้ดีไม่มีที่ติ
จนเขากับไวแอทต้องคุยกันอย่างเปิดอกแล้วมีความเห็นตรงกันว่า ควรให้ลูกของเราสองคนแต่งงานกัน ดีกว่าไปคว้าใครที่ไหนมาเป็นคู่ครอง เพราะไม่อาจคาดเดาได้ว่าคนคนนั้นจะหวังแค่มาปอกลอก กอบโกยผลประโยชน์แล้วทำลายสิ่งที่เขาสร้างมาจนไม่มีเหลือ เขาจึงต้องยอมขัดใจลูก
แต่ในทางอ้อมเขาก็ยอมตามใจ ในเมื่อลูกบอกว่าเขาปิดกั้นโอกาสในการเผชิญภัยในโลกกว้าง ไม่มีโอกาสที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่เพราะถูกกักขังอยู่ในกรงทอง เขาก็สนองความต้องการของลูกให้ตามที่ร้องขอ ก่อนที่เขาจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ เขาจึงต้องทำทุกอย่างไว้ให้ลูกอย่างสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำให้ได้
ร่างสูงล่ำที่มีเพียงเสื้อยืดแขนยาวคอปิดสวมทับยังเปียกชื้น กางเกงยีนสีเข้มยังฉ่ำไปด้วยน้ำ รองเท้าผ้าใบราคาแพงถูกใช้เดินย่ำไปมาอยู่ริมป่า เพราะกำลังคิดหาหนทางที่จะไปต่อจากตรงนี้ให้ได้ เพราะตามที่ตกลงกันจะมีกลุ่มบอดี้การ์ดของดานิกาตามหลังมา และเขาต้องพาหญิงสาวหนีให้ทันก่อนที่พวกนั้นจะตามมาเจอ
มือหนาคลำกระเป๋ากางเกงหาโทรศัพท์มือถืออย่างมีความหวังว่ามันจะยังใช้ได้อยู่ แต่เมื่อหยิบมันขึ้นมา เขาก็ต้องผิดหวังเมื่อมันชื้นไปด้วยน้ำและเครื่องก็ดับสนิท
“โทรศัพท์ก็เสียอีกด้วย”โรมันบ่นเสียงดังจนดานิกาสะดุ้งตกใจ เริ่มใจไม่ดีกลัวจะโดนนายฆาตกรหน้าหยกพาลใส่ เพราะเขาวิ่งไล่ตามจับเธอจนกลิ้งลงน้ำไปด้วยกัน
“เป็นไงล่ะอยู่ดีไม่ว่าดี เจ็บตัวยังไม่พอ ยังจะทำรถผมหายอีก”
‘นั่นไง เขาพาลจริงๆ ด้วย’ดานิกานึกอยู่ในใจ แต่ปากก็ยังเถียงออกไป
“บ้าเหรอ ฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ไม่เป็นเพราะคุณวิ่งหนีผมหรอกเหรอ ผมถึงต้องทิ้งรถไว้ที่นี่ บ้าชะมัดเลย”โรมันเอ็ดเสียงดังจนดานิกาต้องยอมนั่งเงียบทั้งที่หนาวสั่น แล้วก็นึกสงสัยว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นใครกันแน่ ทำไมอยู่ๆ เขาโผล่มา แล้วพาเธอหนีการไล่ล่าของบอดี้การ์ดของพ่อมาได้อย่างฉิวเฉียด แต่ที่สำคัญเธอยังเชื่อมั่นว่าเคยเจอเขาที่ผับโกเก้มาก่อน แต่เขาก็ยืนยันว่าไม่เคยเข้าไปที่นั่นเพราะค่าเข้าก็แพงแสนแพง
“อุ๊ย เหมือนมีรถมาเลย”นิ้วเรียวสวยชี้ไปยังแสงไฟสองดวงที่แล่นมาแต่ไกลท่ามกลางความมืดของสองข้างทางที่ไม่มีแม้แต่แสงไฟจากเสาสาดส่อง
“แต่ทำไมเขาต้องกระพริบไฟปิดๆ เปิดๆ เหมือนส่งสัญญาณเลยล่ะ”ถามแล้วก็จัดแจงใส่รองเท้าจนเรียบร้อยทั้งที่ยังปวดระบมไม่หาย
โรมันรีบชะเง้อดูแล้วก็เข้าใจได้ทันทีว่าเป็นสัญญาณจากแซคคิโอที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านั้นว่าจะแล่นตามมาห่างๆ ถ้าเป็นแบบนี้เขาก็เชื่อว่ารถคันหรูของเขาคงถูกยึดกลับ เพื่อสร้างความสมจริงให้มากขึ้น
“โบกให้เขารับดีไหมคะ เผื่อจะอาศัยเข้าเมือง”
“ไม่ได้ แล้วถ้าเป็นรถของพวกที่ผมยิงกลางถนนล่ะ เราซวยแน่” มหาเศรษฐีหนุ่มรีบเดินมาจับร่างเพรียวบางให้ลุกยืนแล้วจับใส่บ่า พาเดินขึ้นไปบนเนินสูงอีกครั้งแล้วใช้เป็นที่หลบซ่อนจากแสงไฟที่กำลังแล่นเข้ามาใกล้
“มันจะฆ่าเราสองคนไหม”ดานิกาถามเสียงสั่น แทบเก็บความตื่นเต้นไม่อยู่ มือเรียวสวยก็จับแขนล่ำกำแน่นเพราะนึกกลัวไปต่างๆ นานา
“ฆ่าแน่ ถ้าเราออกไปให้มันเห็น โดยเฉพาะหน้าขาวๆ แบบคุณนี่ เวลากลางคืนมันสะท้อนแสงมากเลยรู้ไหม”
“จริงเหรอ แล้วทำยังไงดี”คนถามพาซื่อรีบยกมือขึ้นลูบแก้มสองข้างด้วยความกังวล แต่คนต้องตอบกลับกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ แล้วรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้ทัน
“เดี๋ยวผมช่วย คุณอยู่ตรงนี้เฉยๆ ก่อนนะ”
“คุณจะทำอะไร แล้วจะไปไหน”คนถูกหลอกถามเสียงเบา เพราะกลัวคนอื่นจะได้ยินทั้งที่ไม่จำเป็น มองร่างสูงล่ำเดินลงไปยังริมบึงน้ำขนาดใหญ่ที่เธอกับเขาเพิ่งจะกลิ้งตกลงไปด้วยกัน
“ยายตัวแสบหาเรื่องให้เราเหนื่อยแบบนี้ต้องแกล้งกลับ”ร่างสูงล่ำทรุดนั่งลงตรงแอ่งโคลนดินเหนียวที่อยู่ใกล้กับริมบึง เขาป้ายมันขึ้นมากึ่งกำมือแล้วเดินไต่ขึ้นเนินด้วยสีหน้าขึงขัง
“คุณจะเอาโคลนมาทำไม”
“พรางตัว เอียงแก้มมา”
“จะดีเหรอ”
“อย่าช้า มันไล่เข้ามาใกล้แล้ว”มือหนาไม่รอให้หญิงสาวบอกว่าเห็นด้วยหรือไม่ เขาป้ายโคลนไปตามผิวแก้มจนทั่ว หน้าผากและปลายคางแล้วก็นึกอยากจะจูบกลีบปากสีชมพูที่อยู่ตรงหน้าจนแทบจะห้ามใจไม่อยู่ ยามนึกถึงความหอมหวานนุ่มละมุนละไมของคืนแห่งความทรงจำตรงใต้ต้นโอ๊คขนาดใหญ่
“แล้วคุณไม่ต้องทาเหรอ”
“หน้าผมหนวดเครารุงรังแบบนี้ ขืนทาก็แห้งกรังน่ะสิ ไม่ต้องทาหรอก”
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนโดนแกล้งเลยล่ะ”ใบหน้านวลเนียนที่บัดนี้เลอะไปด้วยดินโคลนคว่ำยิ่งกว่าม้าหมากรุกยามได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ พร้อมคำแก้ตัวแบบน้ำขุ่นๆ
“ผมจะแกล้งคุณทำไม ในเมื่อเรายังต้องไปด้วยกันอีกไกล แต่เงียบๆ ก่อน พวกนั้นมันชะลอรถ”
“อุ๊ย ใช่รถของคุณไหม”
“ใช่ บ้าชะมัดเลย พวกมันจอดแล้วเงียบๆ ไว้นะ”โรมันกระซิบกระซาบอยู่ข้างหู มือก็รั้งร่างเพรียวให้เข้ามาอยู่ใกล้ๆ
“อุ๊ย แซคคิโอ คนของพ่อฉัน”ดานิกาบอกด้วยน้ำเสียงสั่นรัว ใจหายวาบเมื่อเห็นปืนในมือของบอดี้การ์ดหนุ่มที่เปิดประตูลงจากรถมาพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน
“จุ๊ๆ อย่าส่งเสียงไป”
“คุณหนู คุณหนูอยู่แถวนี้หรือเปล่า ออกมาเถอะครับ พวกผมมารับกลับบ้าน”
“คุณอยากกลับกลับเขาหรือเปล่า”ว่าที่เจ้าบ่าวก้มลงถามเสียงเบา ทำให้ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยดินโคลนต้องเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา พลางเม้มปากแน่นราวกับกำลังลังเลกับการตัดสินใจ
“คุณหนู ออกมาเถอะครับ กลับไปด้วยกัน นี่นายท่านสั่งให้ผมตามล่าตัวไอ้คนที่มันรับคุณหนูขึ้นรถมาด้วย สั่งให้จับตายด้วยนะ นี่ผมเจอแต่รถ ก็เลยยึดเอาไว้ บางทีมันอาจหนีเตลิดไปแล้วแต่จับคุณหนูมัดทิ้งไว้แถวนี้ ถ้าคุณหนูได้ยิน ส่งเสียงเรียกผมไปช่วยได้เลยนะ”
“เขาจะจับตายคุณด้วย”ดานิกากระซิบบอก ในใจเต้นตึกตักกับเหตุการณ์ที่ดูเหมือนว่าจะบานปลาย ไม่นึกว่าการหนีออกจากบ้านครั้งแรกของเธอจะทำให้ผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องต้องเดือดร้อน
“คุณอยากให้ผมโดนฆ่าตายตรงนี้ไหมล่ะ ถ้าอยาก ก็วิ่งไปหาพวกเขาเลย”
“จะบ้าหรือไง ฉันไม่ใช่คนใจร้ายใจดำขนาดนั้นหรอกนะ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากให้มีการตายเพิ่มขึ้นอีกแล้วด้วย”
“พูดแบบนี้ผมรักตายเลย”โรมันไม่พูดเฉยๆ เขายังกดปลายจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมที่เปียกชื้น แตะเรียวปากลงบนแก้มที่เปื้อนไปดินโคลนอย่างไม่รังเกียจ แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเพราะโดนนิ้วเรียวสวยหยิกหมับเข้าที่ใบหูจนเกือบจะร้องโอดโอยดีที่ยั้งปากไว้ได้ทัน พร้อมๆ กับที่เหล่าบอดี้การ์ดก็กลับไปขึ้นรถสปอร์ตคันงามของเขาแล้วขับออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ โล่งอก”คนพูดพลิกตัวนอนหงายบนพื้นหญ้า ก่อนจะหันไปถามร่างเพรียวที่นอนเคียง
“คุณไม่เสียดายใช่ไหมที่ไม่ได้ไปกับพวกนั้น”
“จะมาถามอะไรตอนนี้ แล้วจะนอนอยู่ตรงนี้หรือไง มันมืดนะฉันกลัวพวกสัตว์เลื้อยคลาน”
“โอเค ผมว่าเราน่าจะปลอดภัยแล้ว ไปขอโบกรถเข้าเมืองกันดีกว่า”ร่างสูงจัดแจงลุกยืน มือหนาดึงร่างเพรียวบางให้ลุก ก่อนจะจับแบกใส่บ่าเดินลงจากเนินสูง พลางผิวปากเป็นเพลงโปรดอย่างมีความสุข