“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,เจ้าบ่าวจอมมาร,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
ผู้แต่ง
อรอร
เรื่องย่อ
โรมัน เวย์ริงตันซีอีโอแห่งเวย์ริงตันกรุ๊ปผู้นำทางด้านโทรคมนาคมแห่งประเทศเอสเตน่า เขาตกปากรับคำจากบิดาบังเกิดเกล้าให้เข้าสู่ประตูวิวาห์กับว่าที่เจ้าสาวซึ่งเป็นทายาทของตระกูลรัทเทอร์ฟอร์ด เรื่องจะไม่ยุ่งถ้าว่าที่เจ้าสาวจะไม่คิดหนีออกจากกรงทอง ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง วิธีเดียวที่จะมัดเธอให้อยู่หมัด ว่าที่เจ้าบ่าวจึงต้องทำตัวจอมมาร ด้วยการจับเธอให้นอนอยู่ภายใต้อกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแล้วเรียนรู้บทรักที่ร้อนแรงจากเขาแทน
ดานิกา รัทเทอร์ฟอร์ด ทายาทสุดรักสุดหวงของสเตฟาน รัทเทอร์ฟอร์ดผู้ปฏิเสธการเป็นเจ้าสาวของผู้ชายที่เธอปรามาสว่าเขาสิ้นคิดเพราะหมดหนทางที่จะหาเจ้าสาวด้วยตัวเอง จึงคิดหนีออกจากกรงทองที่สวยหรู และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัย เมื่อผู้ที่ช่วยเหลือเธอนั้นคือโจรร้ายกำมะลอที่พาเธอหนีการไล่ล่าจากเหล่าบอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาพาเธอหนีมาได้อย่างหวุดหวิด แต่เธอไม่อาจหนีจากกรงเล็บของเสือร้ายที่เริ่มต้นสอนบทรักที่เร่าร้อนให้กับเธอในคืนแรกที่เจอกัน
“คุณจะทำอะไร”คนใต้ร่างแข็งใจถามเสียงสั่นด้วยความหวาดระแวง
“เมคเลิฟ”โรมันบอกเสียงทุ้ม นัยน์ตาสีฟ้าส่องประกายหวานละมุนยามบอกตัวเองว่าขอเป็นคนเห็นแก่ตัวก่อนจะเข้าพิธีวิวาห์ด้วยการสอนบทเรียนรักให้สาวน้อยร้อยชั่งคนนี้สักบทสองบท
“ไม่นะ คุณมันบ้า ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ไหนๆทำไปแล้ว ผมก็จะทำอีก”บอกแล้วก็ตรึงสองมือไว้กับข้อมือเรียวสวยให้เหยียดขึ้นเหนือศีรษะ พลางแทรกตัวมาอยู่ตรงกลางเรียวขาสองข้าง
“บ้า ทุเรศที่สุดไอ้คนเฮงซวย ก็ลองดูสิ ฉันจะกัดลิ้นของคุณให้ขาดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมใช้ลิ้นกับส่วนอื่นของคุณก็ได้”เจ้าของเรือนกายล่ำบอกหน้าตาเฉย พลางแสร้งไล่สายตาสำรวจเรือนร่างงดงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ตรงไหนก่อนดีนะ!”
“อีตาบ้า ยังพูดไม่ทันจบเลย”ดานิกาบ่นอย่างหัวเสีย เธอกระแทกก้นนั่งบนโซฟาตัวยาวอย่างขัดอกขัดใจในคำพูดของว่าที่เจ้าบ่าวที่บอกว่าจะเร่งวันแต่งงานให้เร็วขึ้น แถมยังแนะนำให้เธอไปบอกเลิกกับคนรักเสียให้หมดอีกด้วย
“บ้าที่สุด เสียเวลาจริงๆ”
“เขาว่ายังไงบ้างคะ”แนนซี่ถามด้วยความอยากรู้ เพราะดูท่าทางแล้วนายน้อยของเธอหงุดหงิดมากพอดู น่าจะโดนอีกฝ่ายยั่วโมโหถึงได้หน้าบูดบึ้งขนาดนี้ นี่ถ้าพังข้าวของในบ้านได้เธอคงพังไปแล้ว นึกมาถึงตรงนี้แล้วก็เผลอยิ้มนึกไปถึงว่าที่เจ้าบ่าวอีกว่า ดูจากภายนอกเหมือนจะสุภาพอ่อนโยน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าถ้าหลังจากนี้ คุณโรมันจะเปลี่ยนไปมากน้อยไหม ก็ได้แต่หวังว่าเจ้านายของเธอจะดูคนไม่ผิด และคุณโรมัน เวย์ริงตันจะดีกับคุณหนูของเธอ
“ยิ้มอะไร หนูยิ่งหงุดหงิดอยู่นะพี่แนนซี่”
“เปล่าค่ะ ตกลงเขาว่ายังไงบ้างคะ”
“เขาบอกว่าจะเร่งวันแต่งงานให้เร็วขึ้นน่ะสิ อีตาบ้ายังไม่ทันรู้จักกันเลยจะแต่งงานได้ยังไง”ว่าที่เจ้าสาวพูดเสียงเครือ พลางกระทืบมือกระทืบเท้าอย่างขัดอกขัดใจเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้
“แถมยังแนะอีกนะว่าถ้าหนูมีแฟนหรือคนรักก็ให้ไปบอกเลิกซะ เพราะเขาจะแต่งงานกับหนูอยู่ดี”
พี่เลี้ยงสาวถึงกับยกมือขึ้นทาบอกนึกถึงคำพูดของว่าที่เจ้าบ่าวที่แสดงออกอย่างชัดเจน แล้วก็ได้แต่เตือนคุณหนูของเธอว่า
“ถ้าอย่างนั้นคุณหนูก็คงต้องทำใจแล้วละค่ะ”
“พี่แนนซี่”ดานิกาเอ็ดเสียงแหว เธอเดินกระทืบเท้าไปยังเตียงนอนหลังใหญ่นึกอยากให้ว่าที่เจ้าบ่าวนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วเธอจะกระโจนเข้าข่วนหน้าเขาให้เป็นรอยให้สมกับความคั่งแค้นที่เขาไม่ยอมทำตามความต้องการของเธอ
“โอ๊ย อึดอัดจริงๆ อยากจะบ้าที่สุดเลย”คนไม่อยากแต่งงานตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
“โถ คุณหนูขาใจเย็นๆ พี่ว่านะถ้าเลี่ยงไม่ได้ ยังไงคุณหนูก็ต้องแต่ง พี่ถึงได้ให้ทำใจไงคะ”
“ไม่ ยังไงหนูก็ไม่แต่ง ผู้ชายอะไรสิ้นคิดไม่รู้จักหาเมียเอง ต้องให้ผู้ใหญ่หาให้ ทำตัวเป็นเด็กเลย”
“ผู้ใหญ่คงเห็นดีเห็นงามทั้งสองฝ่ายมั้งคะ แล้วคงดูแล้วว่าเหมาะสม”พี่เลี้ยงสาวพยายามหว่านล้อมให้นายน้อยของเธอยอมเชื่อฟังผู้ใหญ่ดีกว่าจะดื้อรั้น เพราะไม่เกิดประโยชน์อะไร
“ถ้าพี่แนนซี่จะพูดเข้าข้างเขาอีกครั้งนะ หนูจะปลดพี่ออกจากตำแหน่งพี่เลี้ยง”
“แล้วจะให้พี่ไปทำอะไรคะ”คนถามต้องกลั้นยิ้มกับอาการพาลพาโลของนายสาว
“ไม่รู้ ถ้าไม่เลิกเกลี้ยกล่อมให้หนูเห็นดีเห็นงามอีกละก็ หนูจะไล่จริงๆ ด้วย”นายสาวพูดกระเง้ากระงอดไปจากเตียงนอน
“โอเคก็ได้ค่ะพี่ยอมแพ้ ว่าแต่คุณหนูจะทำยังไงต่อดีคะ”ถึงอย่างไรเธอก็ต้องเลียบเคียงถามให้รู้เรื่องเพื่อเก็บเอาไว้รายงานคนเป็นนาย
“หนูกำลังคิดจะหนีออกจากบ้าน ในเมื่อคุณพ่อไม่ยอมฟังเหตุผลของหนู หนูก็จะไม่อยู่ให้คุณพ่อบังคับใจหรอก”บอกแบบนั้นแล้วก็หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้หมายเลขปลายทางคือเพื่อนชายรุ่นพี่ที่ตอนนี้เธอมองไม่เห็นใครที่จะช่วยเหลือได้นอกจากเขาคนเดียว
“ร็อคโค กอนซาโล่”
“ทำไมเรียกฉันซะเต็มยศเลยล่ะนิก้า”
“ฉันกลุ้มใจร็อคโค ฉันมีเรื่องให้ช่วย”ดานิกาเอ่ยอย่างไม่ปิดบัง เพราะร็อคโคเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เธอมีโอกาสคุยด้วย ทั้งที่มีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันดูแลตลอดเวลา แต่เขาก็ยังไม่กลัวเกรงกับบารมีของพ่อ ทำให้เธอทึ่งกับความกล้าหาญของเขา และคิดว่าเขาจะต้องช่วยเหลือเธอได้ในทุกเรื่อง
“ฉันอยากหนีออกจากบ้าน”
แนนซี่แทบอยากจะเป็นลมถ้าทำได้ เพราะนี่คือเรื่องคอขาดบาดตายสำหรับเธอและถ้าเธอไม่นำเรื่องนี้ไปรายงานให้นายท่านทราบ มีหวังได้ถูกไล่ออกจากงานแน่นอน นึกอยากจะเตือนว่าอย่าคิดหนีออกจากที่นี่เลย เพราะไม่มีที่ไหนสุขสบายเพียบพร้อมเหมือนที่บ้านตัวเองอีกแล้ว แต่เธอก็เข้าใจในความคิดของนายสาว อาจเป็นเพราะเป็นเด็กรุ่นใหม่ที่รักอิสระและไม่ชอบถูกบังคับ ยิ่งเรื่องแต่งงานก็ยิ่งเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต คงฝันอยากจะมีวันแต่งงานที่สวยหรูและอบอวลไปด้วยความรัก
“เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอนิก้า”
“ฉันถูกบังคับให้แต่งงาน”ดานิกาบอกเสียงเครือ บอกตัวเองว่านาทีนี้ขอใครสักคนก็ได้ที่จะช่วยไม่ให้เธอต้องแต่งงานกับผู้ชายสิ้นคิดคนนั้น
“อ้าว ทำไมเธอไม่บอกไปล่ะว่ารักชอบอยู่กับฉัน”
“บ้าเหรอ ฉันพูดแบบนั้นไม่ได้หรอก”หญิงสาวบอกเพียงแค่นั้นเพราะรู้ว่าถ้าหากเธอบอกกับผู้เป็นพ่อแบบนั้น พ่อก็คงหาทางแยกเธอกับร็อคโคให้อยู่ไกลคนละมุมโลกแน่ๆ
“ทำไมล่ะ ฉันว่าคุณพ่อของเธอน่าจะเห็นใจในความรักของเรานะ บอกท่านไปสิว่าฉันยินดีเข้าไปทำความรู้จักกับท่านถึงที่บ้าน ถ้าท่านจะอนุญาต”
“ร็อคโค ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ตอนนี้ฉันอยากจะให้เธอช่วยจริงๆ เธอพอจะช่วยได้ไหม”
“ฉันก็ไม่ได้พูดเล่นนะนิก้า จะบอกให้ว่าฉันน่ะรักเธอมานานแล้ว ไหนๆ คุณพ่อของเธอจะบังคับให้แต่งงาน เธอก็บอกไปเลยสิว่าขอแต่งงานกับคนที่เธอรักก็คือฉัน เท่านี้ท่านก็จะไม่ยุ่งกับเราแล้ว และที่สำคัญถ้าเธอยอมเป็นเมียฉันก็จะยิ่งดีมาก เพราะท่านคงไม่พรากความรักของเราสองคนหรอก”
ดานิกาแทบจะวางโทรศัพท์ในมือลงเพราะแทบจะทนฟังไม่ได้กับความคิดของเพื่อนรุ่นพี่ที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ ทั้งที่เธอไม่ได้คิดอะไรกับเขามากไปกว่าเพื่อนคุยที่สามารถปรึกษาหารือกันได้ทุกเรื่อง ก็ไม่รู้ว่าเธอคบเขาเป็นเพื่อนได้อย่างไร แต่นาทีนี้เธอไม่มีใครพอจะช่วยเหลือได้ จึงได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนเพราะไม่มีใครเป็นตัวเลือกที่ดีกว่านี้
“ร็อคโค เธอมีความคิดที่ดีกว่านี้ไหม”
“อ้าว แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว เชื่อฉันนะนิก้า ถ้าเธอทำตามวิธีของฉัน รับรองว่าพ่อจะไม่กล้ามายุ่งกับชีวิตของเราแน่ๆ”
“ฉันยังไม่คิดจะมีสามีนะร็อคโค ถ้าฉันคิด ฉันจะหนีออกจากบ้านทำไม สู้แต่งงานให้มันรู้แล้วรู้รอดไปไม่ดีกว่าเหรอ ฉันแค่ต้องการประท้วงคุณพ่อ บอกให้ท่านรู้ว่าฉันไม่ชอบถูกบังคับ ฉันคิดว่าถ้าฉันหายออกจากบ้านไป คุณพ่อน่าจะยอมฟังฉันบ้าง ”
แนนซี่ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆแอบเป่าลมออกจากปาก นึกเป็นห่วงคุณหนูของเธอจับใจ แม้จะไม่เห็นด้วยที่คุณท่านของเธอชอบบังคับลูกสาว แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้หญิงสาวทำตัวเหลวไหลแบบนั้น
“ฉันนึกว่าเธอจะชอบแผนการของฉันซะอีก”
“ไม่ชอบ เลิกคิดเลยนะ ช่วยคิดแผนอื่นให้หน่อยสิ”
“เดี๋ยวนะ ฉันมีบ้านอยู่หลังหนึ่งอยู่ที่เมืองโบนียา เป็นบ้านเก่าของแม่ฉันตอนนี้ไม่มีใครอยู่ มันทรุดโทรมมากๆ เอาอย่างนี้สิเธอมาซ่อนที่บ้านหลังนั้นก็ได้ ฉันให้ยืมแต่เธอหนีพ่อมาให้ได้ก็แล้วกัน”
“โอเค ถ้าอย่างนั้น ฉันจะหนีคืนนี้เลย เธอมารับฉันตรงประตูเล็กของรั้วหลังบ้านได้ไหม”
พี่เลี้ยงสาวใหญ่ถึงกับใจหายวาบ ยกมือขึ้นตบอกรัวๆพลางคิดจะขัดขวางอย่างไรดีที่จะไม่ให้นายน้อยของเธอหนีออกจากบ้าน เพราะขืนถ้าเธอปล่อยให้ไป ประมุขของบ้านรัทเทอร์ฟอร์ดคงสั่งเชือดคอเธอในฐานะที่ไม่ดูแลคุณหนูของบ้านให้ดี
“เฮ้ย ทำไมใจร้อนนักล่ะ พรุ่งนี้ดีกว่า เพราะกว่าจะไปถึงบ้านอีก มันไกลนะ”
“ไม่ ฉันจะไปคืนนี้ ถ้าเธอไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร ฉันจะไปตายเอาดาบหน้า”ดานิกาบอกอย่างมุ่งมั่น เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าเธอจะต้องประท้วงให้พ่อรู้ว่า การบังคับขู่เข็ญให้แต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก มันมีแต่จะเลวร้ายมากขึ้น
“โอเคๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตีสองดีไหม ดึกๆ ไม่น่าจะมีใครตื่นมาเห็น”
“โอเค ตีสองเจอกัน”
แนนซี่ทำเป็นนั่งเงียบเมื่อนายน้อยแสนสวยวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะใกล้ตัว ก่อนจะหันมาพูดกับเธอ
“พี่แนนซี่ห้ามบอกคุณพ่อนะ ไม่อย่างนั้นหนูจะหนีไปจริงๆ แล้วไม่กลับมาเลย”
“คุณหนูขา อย่าไปเลยนะคะ ค่อยๆ พูดกับคุณพ่อดีกว่าค่ะ”พี่เลี้ยงสาวจับมือเรียวสวยมากุม เธอหวังว่าคนเป็นนายจะเปลี่ยนใจ
“ไม่ ในเมื่อคุณพ่ออยากบังคับให้หนูแต่งงาน หนูก็จะไม่ขออยู่ที่นี่อีกต่อไป”
“โธ่ แต่คุณพ่อท่านรักคุณหนูนะคะ”คนเป็นบ่าวเสียงเครือ เดินตามหญิงสาวไปยังห้องแต่งตัวที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าราคาแพง โดยคนเป็นนายกำลังรื้อแล้วเลือกเอาตัวที่เหมาะกับการเดินทางออกมาพับม้วนๆใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก