ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,ซาดิส & มาโซฯ,เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,PWP,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โตมาจนป่านนี้ คนเราจะมีเรื่องอย่างว่าได้กี่ครั้งกันนะ
ผู้แต่ง
kvinth9inch
เรื่องย่อ
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้ เนื้อหาในเรื่องเป็นแนว PWP อาจมีการกระทำที่ไม่เหมาะสม อาจมีภาพ หรือเหนือหา..คำหยาบและฉากที่ไม่เหมาะกับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18+ กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
อธิบาย/เรื่องย่อ
นามปากกา : kvinth9inch
เรื่องรักไม่จำเป็นต้องแค่บนเตียง ที่ระเบียงบ้างก็ได้…มาสนุกกับเรื่องเล่าลับ ๆ จากประสบการณ์ ผ่านตัวละครแบบแกล้ง ๆ
ประสบการณ์ครั้งแรกของชีวิตก็กับพี่ข้างบ้าน โตขึ้นมาก็มักจะมีเรื่องแบบนี้เข้ามาในชีวิตอยู่บ่อย ๆ จนกลายเป็นเรื่องธรรมดา
แซ่บบ้าง อ่อมบ้าง แต่ก็สนุกดี คนที่เราคิดว่าจะรับกลับมาเป็นผัวเราซะงั้นใครจะรู้
และนี่คือประสบการณ์ของผมที่ไม่เคยเล่าให้ใครได้รู้ จะมัวแต่จำเจอยู่ทำไม ในเมื่อความรักมันไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียงนี่นา
.
.
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ดังนั้นตัวละคร/สถานที่/เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่อง จึงถูกสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ทุกคำพูด ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน…
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยการกดไลก์ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะครับ
ฝากช่องทางการติดต่อไว้ด้วยนะครับ^^
Threads : mungkorn_kevinth
Twitter : Kevinth_M
Tiktok : kevinth_m.author
Facebook : kevinthm.author
ตอนที่ 6
ร้อนรักนักออกแบบ
เช้าวันต่อมา
หลังจากที่ผมจัดการกับงวงน้อยของตัวเองไปเมื่อคืน ผมก็ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยใบหน้าที่สดใสอิ่มเอิบอย่างมีความสุข ผมเดินออกมานั่งเล่นตรงหน้าบ้านเพื่อดื่มกาแฟยามเช้าอย่างสบายใจ
แล้วอยู่ ๆ ผมก็ได้เจอเข้ากับพี่ต้าร์พอดิบพอดี ผมนั่งตัวสั่นด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก เพราะเมื่อคืนผมเพิ่งจะแอบดูหรรมของเขามาหมาด ๆ พี่ต้าร์ยิ้มให้แล้วเดินเข้ามาหาผม
“อ้าวดีน ตื่นเช้าเหมือนกันนี่เราอะ”
“เอ่อครับ ว่าแต่…วันนี้พี่จะออกไปไหนแต่เช้าครับ ทำงานเหรอครับ?”
“ใช่ครับ…”
“อ้าว ผมคิดว่าพี่จะแค่รับงานอยู่ที่บ้านซะอีก?”
“ก็ครับ อันที่จริงก็แบบนั้นแหละครับ แต่งานมันก็ไม่แน่นอน พี่ก็เลยกะว่าจะออกไปทำงานที่บริษัทในเมืองสักช่วงนึงน่ะ”
“อ๋อครับ ว่าแต่…ไปเช้าจังเลยนะครับ”
“วันนี้พี่สังหรณ์ว่ารถจะติดน่ะ พี่ก็เลยคิดว่าจะไปเช้าสักหน่อย อิจฉาดีนจังนะครับมีช่วงเวลาปิดเทอมด้วย”
“แหะ ๆ อันที่จริงมันก้ไม่เชิงหรอกครับ เพราะผมเรียนจบแล้ว ช่วงนี้ก็พักปีหนึ่งน่ะครับ รอค่อยไปต่อที่กรุงเทพฯ ปีหน้าน่ะครับ”
“เอาน่าครับ อย่างน้อยก็ยังได้พักบ้าง งั้นพี่ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวจะสาย”
“โอเคครับพี่ งั้นไว้เจอกันนะครับ…” ไว้เจอกัน…อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไปกันนะ
.
.
ช่วงเย็นของวันนั้น
ผมมาเล่นตีแบดกับเพื่อนข้างบ้านอีกคน ผมหันไปมองที่บ้านของพี่ต้าร์ก็เห็นว่าไฟกำลังเปิดอยู่ แต่ช่วงห้าโมง เหมือนผมจะเห็นว่าแม่ของพี่ต้าแต่งตัวสวยออกไปข้างนอกครับ ท่าทางว่าจะไปงานแต่งแหละมั้งครับเท่าที่ผมได้ยินมาแว่ว ๆ
ผมกับเพื่อนยังคงตีแบดกันอย่างสนุกสนานจนเกือบหนึ่งทุ่ม แล้วบังเอิญว่าลูกแบดเจ้ากรรมมันดันกระเด็นเข้าไปในฝั่งบ้านของพี่ต้าร์ ผมกับเพื่อนก็เลยคิดว่าควรจะเลิกเล่นได้แล้ว
เมื่อเพื่อนของผมมันแยกตัวกลับไป ผมจึงแอบปีนข้ามกำแพงไปเพื่อเก็บลูกแบดกลับมา แต่ในขณะที่ผมกำลังคลานหาลูกขนไก่อยู่ที่ลานบ้านของพี่ต้าร์นั้น แว่นของผมก็ดันหลุดร่วงลงพื้นไปเสียอีก ทีนี้ต้องหาทั้งแว่นทั้งลูกขนไก่…เวรแท้…
“ช้าหน่อยก็คงไม่เป็นไรน่า…”
ยังไม่ทันสิ้นคำพูดบ่นพึมพำของผมดี อยู่ ๆ เจ้าของบ้านสุดหล่อของผมก็เดินใส่ผ้าขนหนูมาที่ประตูข้างบ้านโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว ด้วยความที่ผมมองไม่เห็น ผมจึงคลำตามพื้นไปเรื่อย ๆ
.
.
แล้วผมก็สัมผัสได้กับบางสิ่ง…“หานี่อยู่เหรอครับ?”
“อ้อใช่ครับ ขอบคุณมากครับ”
ด้วยความดีใจที่เจอแว่นสักที ผมจึงรีบคว้าเอามาใส่ โดยไม่รู้เลยว่า ตัวเองไปเผลอดึงเอาผ้าขนหนูของคนตรงหน้าร่วงลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเอาแว่นมาสวมเข้าที่ใบหน้า แล้วสิ่งที่ผมเห็นคือ…ดุ้นเก้านิ้วของพี่ต้าร์กำลังชี้หน้าผมอยู่ชนิดลมหายใจรดต้นคอ
“เฮ่ย!!!”
ด้วยความตกใจผมจึงวิ่งเตลิดออกไปจากบ้านจนลืมลูกขนไก่ ได้แต่กลับไปนั่งทำใจอยู่ที่บ้าน เพราะถึงแม้ว่าผมจะอยากดูดหรรมพี่ต้าร์แค่ไหน ผมก็ไม่คิดว่าพอได้เจอในระยะประชิดแบบนี้แล้วมันจะทำให้ผมตกใจจนตัวสั่นแบบนี้ได้
“อะนี่ครับ เหมือนว่าน้องดีนจะลืมของนะครับ”
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง พี่ต้าร์ก็เอาลูกขนไก่มาให้ผมแล้วยิ้มให้ เล่นซะผมหน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูกไปเลย
“เรื่องนั้นน่ะ ไม่ต้องอายนะครับเราผู้ชายด้วยกัน อีกอย่างพี่ก็ไม่ถือหรอก ก็มันเป็นอุบัติเหตุนี่นา…จริงมั้ย?”
“อ้อครับ…อ…อุบัติเหตุครับ”
ผมก้มหน้าก้มตารับลูกขนไก่มา เพราะไม่ว่ายังไงผมก็ยังเขินอยู่ดี ก็ดุ้นยาวเฟื้อยที่มันจ่อหน้าผมอยู่ขนาดนั้น มันใกล้ในระยะที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ
ในความคิดชั่วของผมนั้นจริง ๆ แล้วอยากจะงับมันเข้ามาในปากเลยด้วยซ้ำ แต่ใจอีกด้านหนึ่งของผมมันกลับไม่กล้าพอนี่สิ แล้วถ้าผมทำแบบนั้นไปจริง ๆ เกิดพี่ต้าร์ต่อยผมหงายท้องขึ้นมาจะทำไง แล้วเรื่องราวนั้นมันก็ผ่านไป จนวันหนึ่ง…
.
.
“ดีนลูก พากับข้าวนี่ไปให้พี่ต้าร์แทนแม่หน่อยสิลูก”
“โหยแม่ แต่ผมไม่อยากไปนี่นา”
“ทำไมล่ะ ลูกก็สนิทกับพี่เขาไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ถึงไม่อยากไปล่ะ หรือว่า…ทะเลาะกัน?”
“เปล่าหรอกครับแม่ ไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นแหละ…”
.
.
‘หึ แม่จะรู้มั้ยนะ ว่าลูกตัวเองไปทำอะไรไว้ ไปแอบมองดุ้นเขาระยะประชิดขนาดนั้น ใครจะมีหน้าไปสู้หน้ากันล่ะ’
แล้วสุดท้าย ต่อให้ผมบ่นยังไง ผมก็ต้องเอาแกงมาให้พี่ต้าร์ตามคำสั่งของแม่อยู่ดีครับ
ผมค่อย ๆ เดินย่องเข้าไปในบ้านที่เงียบเชียบ ในบ้านปิดไปมืออย่างกับไม่มีคนงั้นแหละครับ ผมจึงเดินไปที่โต๊ะกินข้าว แล้ววางถ้วยกับข้าวที่แม่ของผมฝากมาเอาไว้ และคิดว่าจะเขียนโน๊ตทิ้งไว้สักใบหนึ่ง…แต่…
“เฮ่ย!!!...”
“ห้าาาา ขอโทษครับพี่ ผมไม่ตั้งใจ”
ในขณะที่ผมกำลังด้อม ๆ มอง ๆ พี่เขาอยู่ ไม่ทันระวัง พี่ต้าร์ก็เปิดประตูออกมาจนผมตกใจทำแกงที่ถือมาหกใส่เสื้อของพี่ต้าร์จนเลอะเทอะไปหมด
“ไม่เป็นไรครับ เข้ามาก่อนสิ เดี๋ยวพี่จะเอาเสื้อตัวใหม่ให้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับไปเปลี่ยนที่บ้านก็ได้”
“ถ้าเรากลับไป แม่เราก็รู้สว่าแกงที่ถือมาหกหมดแล้ว เดี๋ยวก็โดนด่าหรอก”
ผมจำใจต้องเดินเข้าไปในบ้านตามคำของพี่ต้าร์ แล้วพี่ต้าร์ก็ถอดเสื้อและกางเกงออกต่อหน้าของผม ผมเห็นกางเกงในสีเทาที่มีดุ้นยาวพาดไปทางซ้ายเกือบถึงเอว
“นี่พี่จงใจยั่วผมเหรอ แล้วทำไมต้องเอาแตงกวามายัดไว้ด้วย”
พอได้เห็นดุ้นข้าวหลาม ความเหนียมอายก่อนหน้าของผมก็หายวับไปหมด คงเหลือไว้แค่ความคันอย่างเดียวเท่านั้น ก็ในเมื่อพี่เขาจงใจยั่วผมขนาดนี้ ก็แปลว่าผมไม่โดนพี่เขาต่อยแน่นอนแล้วล่ะครับ
.
.
“แตงกวาที่ไหนกันล่ะครับ นี่มันของจริงนะ…”
พี่ต้าร์พูดพลางเอามือบีบกำบ้องตันอวบยาวที่ซุกอยู่ภายใต้กางเกงในสีเทานั้นแล้วเขย่าให้ผมดูเพื่อเป็นการยืนยัน
“โม้ละพี่ วัดตามมาตรฐานชายไทยไม่มีหรอกขนาดนี้อะ”
พี่ต้าร์เดินเข้ามาหาผมจนผมต้องรีบร้องห้าม “เดี๋ยวพี่อย่าเข้ามา” พี่ต้าร์ไม่ฟังที่ผมพูด ยังคงเดินเข้ามาจนยืนอยู่ตรงหน้าของผม จนผมเซไปนั่งลงบนโซฟานุ่มด้านหลังอย่างพอดิบพอดี
ความแนบชิดนี้ มันใกล้กันในระดับเดียวกับวันก่อนที่ผมเพิ่งเจอมาไม่มีผิดครับ ต่างกันตรงที่คราวนี้แท่งยาวนั้นปรี่เข้ามาหาผมโดยตรงชนิดก้าวต่อก้าว ใกล้ขนาดที่ว่าผมสามารถงับบ้องลำตรงหน้าได้โดยไม่ต้องยื่นคอออกไปด้วยซ้ำ
“ทำไมล่ะ ก็เห็นเมื่อกี้ยังท้าทายอยู่เลยนะ พี่ก็คิดว่าจะกล้ากว่านี้ซะอีก”
“ผมก็ไม่ได้กลัวหรอกนะครับ แต่ผมก็ไม่คิดว่าพี่จะกล้าขนาดนี้”
“อันที่จริงพี่ก็กล้ามาตลอดนะ มีแต่เรานี่แหละที่เอาแต่หลบ ๆ ซ่อน ๆ จนพี่เหนื่อยจะอ่อนละ”
“เดี๋ยวนะ นี่แปลว่าที่ผ่านมาพี่พยายามอ่อยผมมาตลอดเลยเหรอครับ?”
“ดีนคิดว่ายังไงล่ะ?”
พี่ต้าร์พูดพลางส่ายดุ้นยาวที่ยังมีกางเกงในแบรนด์ดังจากอเมริกากั้นอยู่ ปัดปลายจมูกผมไปมา หน้าของผมกับบ้องข้าวหลามของพี่ต้าร์ตอนนี้ห่างกันแค่ไม่ถึงนิ้ว
“อะ กินซะ”
“โอ๊ะ!!! อุกกกก”
ในขณะที่ผมกำลังหลงเพลินอยู่กับรูปรสกลิ่น…‘เสียว’...อยู่นั้น อยู่ ๆ พี่ต้าร์ก็กดหัวของผมเข้าหาแท่งเนื้อบ้องข้าวหลามนั้นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“อะ ดูซะให้เต็มตา”
“อุก!!! อือ ปล่อยนะผมหายใจไม่ออก”
พี่ต้าร์ถอยห่างออกมาจากหน้าของผมแค่นิดเดียวให้ผมได้พอหายใจออกได้บ้าง แล้วทันใดนั้น พี่ต้าร์ก็ปลิ้นขอบเอวกางเกงในออก มันทำให้ดุ้นเนื้อยาวดีดผึงออกมาตีกลางหน้าผากของผมเข้าอย่างจัง
“โอ๊ยพี่อะ ทำอะไรเนี่ย?”
“พี่รู้นะ ว่าดีนแอบมองพี่ผมตอนพี่ออกมาจากห้องน้ำทุกวัน ก็นี่ไง…พี่เอามันมาให้ดูแล้ว จะได้ไม่ต้องแอบดูอีก”
“แต่นี่มันใกล้ไปนะ…”
“แล้วชอบมั้ยล่ะครับ?”
ตอนนี้ผมหน้าแดงไปหมดที่ดุ้นหอมคาวนั้นกำลังแกว่งไปมาแล้วเสียดสีเด้าริมฝีปากของผมอยู่
นิ้วโป้งแกร่งลูบผ่านมุมปากของผมแล้วแทรกเข้ามาทางมุมปากของผม ก่อนที่พี่ต้าร์จะพยายามแหวกหน้าฟันของผมจากด้านในเพื่องัดง้างปากของผมให้อ้าออก
“อย่าฝืนเลยนะครับ พี่ไม่ได้ทำแบบนี้กับใครง่าย ๆ นะครับ”
“แอ้วอำไออึงอำอับอ๋มอะอับ” ผมถามออกไปทั้งที่นิ้วมือของพี่ต้าร์พยายามแหวกปากของผมอยู่
“ก็น้องดีนน่ารักนี่ครับ เอาน่า…”
เสียงออดอ้อนเว้าวอนของพี่ต้าร์มันทำให้ผมใจอ่อนไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ปากของผมค่อย ๆ อ้าออกทีละนิดเมื่อความรู้สึกเริ่มเคลิ้ม จากสายตาหวานเยิ้ม และท่อนลำที่กวัดแกว่งอยู่ที่ปลายจมูกของผมจนผมเริ่มทนไม่ไหว
.
.