ไพรดงพิศวง ปฐมบทการเดินทาง - ตอนที่ 24 เส้นทางที่ถูกกำหนด ( ตอนจบภาคหนึ่ง ) โดย makitomak @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

 ไพรดงพิศวง ความหมาย: * ไพร : หมายถึง ป่า, ดง หรือพื้นที่ป่าทึบ  * ดง : หมายถึง กลุ่มต้นไม้ที่ขึ้นหนาแน่น * พิศวง : หมายถึง น่าแปลกใจ, น่าสงสัย, หรือทำให้เกิดความสงสัย "ไพรดงพิศวง" จึงหมายถึง ป่าหรือดงที่เต็มไปด้วยความลึกลับ น่ากลัว หรือเหตุการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ อาจมีความเชื่อเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับ หรือเรื่องราวเล่าขานที่น่าขนลุกเกี่ยวข้องกับสถานที่นั้นๆ 🙏กราบสวัสดีท่านผู้เดินทางทั้งหลาย เร็วๆนี้กระผมจะพาท่านเดินทางไปพบกับความ🙏ประหลาด🫨ความเร้นลับ ความเชื่อมโยงกับโลกต่างมิติ และเรื่องราวของพรานหนุ่มที่โดนกลุ่มล่าสมบัติว่าจ้างให้นำทางเข้าป่าลึกเพื่อตามหาว่านชนิดหนึ่ง สี่ว่านจตุรมิตร การเดินจะพบเจออะไรบ้างมาเดินทางไปพร้อมๆกัน

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

 ไพรดงพิศวง ความหมาย:

ทุกอย่างมืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสง ไม่มีเสียง ไม่มีลมหายใจ เหมือนร่วงหล่นลงสู่อเวจีว่างเปล่าที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

“อึ่ก…ที่นี่ที่ไหนวะ…”

เสียงของดิเรกดังขึ้นก่อน ตามมาด้วยเสียงไอเบา ๆ ของชางวี

แสงอาทิตย์สลัว ๆ ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะ — ท่ามกลาง ป่าดึกดำบรรพ์ ที่ไม่มีใครคุ้นตา

ต้นไม้สูงชะลูดใบหนาแน่น เหมือนพวกมันกำลังจ้องมองผู้มาเยือนด้วยความระแวดระวัง

ไอหมอกจาง ๆ ปกคลุมพื้นดิน กลิ่นดินชื้นกับกลิ่นไม้เน่าโชยมาแตะจมูก 

"ชางวีเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือป่าว"

ดิเรกถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นร่างของชางวีกำลังพยุงตัวเองลุกขึ้นจากท่อนไม้ที่ผุพัง

"ไหวจ้ะ นายใหญ่"

หล่อนตอบกลับไปก่อนจะเดินเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายคิดว่าน่าจะเกิดจากการหล่นลงมาจากม่านมิติ ดิเรกที่มองสำรวจไปทั่วบริเวณก่อนจะเกิดอาการใจคอไม่ดี สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นในการเดินทางมากที่สุด " การแยกกลุ่ม " สิ่งที่พบในบริเวณใกล้ๆกับที่ดิเรกและชางวีตงลงมานั้นก็มีแค่ข้าวของสัมภาระในกระเป๋าเท่านั้น ไม่มีร่องรอยของคนอื่น 

" เวรแล้ว "  

ดิเรกอุทานร้องเสียงดังก่อนจะหันมาทางชางวีที่กำลังเก็บข้าวของที่หล่นกระจัดกระจายโดยที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

" ชางวี แถวนี้มีแต่ป่ารกและต้นไม่ใหญ่ ฉันลองเดินรอบๆทั่วแถวนี้ล่ะไม่มีร่องรอยอะไรเลย เราน่าจะโดนไอม่านประตูมิตินั้นแยกจากกันแน่เลย โอ้ยยย ไม่รู้ป่านี้คนอื่นจะเป็นยังบ้าง"

ดิเรกบ่นหัวเสีย ก่อนจะเดินมาช่วยชางวีเก็บของ

" ชางวีว่าเราต้องหาที่หลบกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดที่หลังว่าจะตามหาคนอื่นกันยังไง ไม่รู้ว่าป่าแถบนี้มีอะไรบ้าง "

ทั้งสองคนพากันเดินไปตามทางที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ขึ้นปกคลุมจนแสงแดดแทบไม่อาจลอดผ่านใบมาได้ 

ขณะที่ดิเรกกับชางวีเดินลึกเข้าไปในป่า เสียงกิ่งไม้หักเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

“แกร๊ก...”

ทั้งสองหยุดฝีเท้า เงี่ยหูฟัง...

เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง

“มีอะไรตามเรามาแน่เลย…” ดิเรกกระซิบ

ชางวีหันขวับไปด้านหลัง แต่ก็ไม่พบสิ่งใดนอกจากหมอกจาง ๆ และเงาไม้ที่สั่นไหว

ทันใดนั้นเอง...

เสียง กระดิ่งเล็ก ๆ ดังขึ้นจากที่ไม่ไกล — เสียงที่ไม่น่าจะปรากฏอยู่ในป่ารกร้างแห่งนี้

“กระดิ่งเหรอ…?” ชางวีอุทานเบา ๆ 

ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนจะตัดสินใจหยุดเดินและเตรียมอาวุธพร้อมในกำมือ

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 ณ บึงน้ำขนาดใหญ่ที่ไหนสักแห่งทางด้านทิศตะวันตก มีบางอย่างได้ล่วงหล่นสู่ผืนน้ำจนเกิดเสียงกระจายของน้ำ 

" ตู้มม " เกิดการแตกกระจายของมวลน้ำเป็นระลอกคลื่นขนาดไม่ใหญ่มาก

"อ่าร์ แค่ก แค่ก "

เสียงไอสำลักน้ำของชายหนุ่มร่างใหญ่สองคน พรานกล้ากับภพ ที่หลังจากหัวโผล่พื้นระดับน้ำ ก็ไอสำลักน้ำ ก่อนจะพากันว่ายเข้าหาตลิ่ง พอทั้งสองพากันช่วยพยุงตัวขึ้นจากบึงได้แล้ว ต่างพากันนอนหอบหลาพร้อมกับไอสำลักน้ำเป็นระยะ 

" คนอื่นๆล่ะพรานกล้า คนอื่นๆไปไหน ทำไมมีแค่เรา "

ภพกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะพยายามลุกขึ้น น้ำเสียงที่ถามพรานกล้านั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงคล้ายคนจะร้องไห้ ก่อนจะหมุนรอบกายตะโกนเรียกชื่อแต่ล่ะคนจนสุดเสียง 

" พี่ดิเรก ยายแก้ว ชางวี ได้ยินไหม "

เสียงของภพตะโกนเรียกชื่อซ้ำๆ เดินวนไปมาตามริมบึง ไม่มีเสียงตอบรับใดๆภพจึงเดินกลับมาทางพรานที่กำลังเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายลอยอยู่ข้างริมบึง 

 " คุณภพครับ คนอื่นจะเป็นยังไงค่อยว่ากัน ผมว่าเราควรเช็คอุปกรณ์และอาวุธก่อนดีกว่าครับ แล้วค่อยหาทางตามหาคนอื่นทีหลัง ผมคิดว่าประตูมิติน่าจะปล่อยพวกเราไปคนละทิศละทาง คนอื่นๆอาจจะไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ผมคิดว่าพวกเขาจะปลอดภัย "

พรานกล้าตอบไปโดยใช้สัญชาตณาญ และมั่นใจว่าทุกคนต้องอยู่ไม่ไกลจากกัน    

 ภพที่กำลังเดินมาถึงกระเป๋าตนเองที่หล่นจึงก้มเก็บของพร้อมกับกล่าวเสียงปนเศร้า

" ผมกลัวว่าทุกคนจะเกิดอันตราย ผมไม่อย่างเสียใครไปอีก "

พรานกล้าพอที่จะเข้าใจสิ่งที่ภพคิด แต่ทำได้เพียงเดินไปหาภพใกล้ๆก่อนจะนั่งลงข้างๆเอาหัวตัวเองที่ยังไม่แห้งดีนักซบลงที่บ่าข้างขวาของภพ ก่อนจะพูดให้กำลังใจอีกฝ่าย

เบาๆ

 " ผมสัญญา เราจะต้องตามหาคนอื่นๆให้เจอ "

      ไม่นาน ก่อนที่พรานกล้าจะเริ่มเห็นสิ่งผิดปกติ มีบางอย่างใต้น้ำทำให้เกิดฟองอากาศเหมือนใต้น้ำกำลังเดือดจนเกิดฟองปุดๆลอยขึ้นมาไปทั่วบึง พื้นน้ำสั่นไหวจนเกิดระลอกคลื่นกระทบกับริมตลิ่ง 

“พราน… นั่นมันอะไร…” ภพพูดเสียงสั่นขณะถอยหลังหนึ่งก้าว

กลางบึงที่เคยนิ่งสงบ บัดนี้เกิดคลื่นวนเล็ก ๆ ล้อมเป็นวงกลม ก่อนจะมีฟองอากาศจำนวนมากผุดขึ้นมาพร้อมเสียง “ปุด… ปุด…” ดังไม่หยุด

พรานกล้าหยิบมีดปลายแหลมออกมาถือไว้ในมือแน่น ขณะมองไปที่กลางบึงซึ่งบัดนี้เริ่มเปลี่ยนสี

น้ำตรงกลาง... กลายเป็นสีดำสนิทเหมือนน้ำหมึก และมี เงาบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวช้า ๆ ใต้ผิวน้ำ

“ถอยไปทางนั้นเร็ว ภพ!” พรานกล้าออกคำสั่งทันที

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 อีกฝั่งหนึ่งของเทือกเขาที่ตั้งตะหง่านอยู่ทางทิศใต้ รายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาๆชนิดที่มีรูปร่างขนาดใหญ่แปลกตาส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วเชิงเขา สัตว์น้อยใหญ่ต่างพากันเดินตามทุ่งหญ้าหาอาหาร บ้างก็นอนหลับใต้ต้นไม้ ก่อนจะเกิดเสียงประหลาดคล้ายประกายไฟฟ้าซ็อตกันและวงม่านประตูมิติก็เปิดขึ้น มีบางสิ่งล่วงหล่นจากมาอย่างม่านประตูมิติพร้อมข้าวของที่ลอยหล่นตามลงมา  

"อร้ายยยย ตายแน่ๆ พ่อจ้าแม่จ้า ช่วยด้วยยยยย " 

 เสียงกรีดร้องตกใจของหญิงสาวร้องแหกปากดังไปทั่วบริเวณร่างของจันทร์แก้วดิ่งลงมาข้างรวดเร็ว แต่ก่อนจะตกถึงพื้นปรากฏดอกไม้ชนิดนึงได้บานออกจนใหญ่พอที่จะรับน้ำหนักคนได้ 

"ตุ้บ" เสียงร่างของจันทร์แก้วตงลงกระทบกับตัวเกสรดอกไม้ตรงกลางที่มีลักษณะนุ่มๆสีเหลือง ก่อนที่มันจะเอียงลงตามน้ำหนักของจันทร์เเก้วก่อนที่ร่างหญิงสาวจะลื่นตงลงพื้น 

"ตุ้บ โอ้ย ยยย " จันทร์แก้วตงลงถึงพื้นอีกครั้งแต่ไม่ได้แรงมากหนักเพราะดอกไม้ได้รับน้ำหนักไปรอบนึงแล้ว ก่อนที่ร่างของเธอจะค่อยๆลุกขึ้นมองไปรอบๆตัวพร้อมกับร้องซี้ดเบาๆจากอาการเจ็บเมื่อครู่

" โชคดีน่ะที่มีดอกไม้รับไว้ไม่งั้นสิ้นชื่อกันพอดี" 

พึมพำจบก็นึกขึ้นได้ว่ารอบตัวเองที่ยืนอยู่ตอนนี้มีสิ่งที่แปลกตามากมายจนต้องตะลึง

"โอ้ มาย ก้อดดด " 

 หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความอัศจรรย์ กับสิ่งที่เห็น

ด้านหน้ามีทุ่งหญ้าสีเขียวขจี มีสัตว์หน้าตาแปลกๆมากมาย อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม หลังเห็นว่ามีสิ่งที่แปลกปลอมอย่างจันทร์แก้วโผล่เข้ามามันต่างไม่สนใจ บ้างก็มองแต่ไม่ทำอะไร บ้างก็วิ่งหยอกล้อกันไปมาตามทุ่งหญ้า

ด้านข้างมีดอกไม้หลายชนิดมีสีสันสวยงามและมีขนาดใหญ่มากโชยกลิ่นหอมแปลกๆที่ชวนหลงไหล บางชนิดใหญ่จนต้องมองขึ้นด้านบน ส่วนด้านหลังเป็นเทือกเขาที่ใหญ่สุดสายตาทอดยาวไปตามแนวท้องฟ้า จันทร์แก้วเก็บข้าวของที่หล่นกระจัดกระจายใส่กระเป๋าเดินทางก่อนจะเดินชมสิ่งแปลกตาที่มหัศจรรย์ที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน 

เดินเรื่อยๆมาสุดขอบเขตทุ่งหญ้า ด้านหน้าเป็นป่าโปร่งและมีทางเดินซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นทางเดินของสัตว์แถวนี้

" คงต้องไปเดินต่อไปสิน่ะ ไม่รู้คนอื่นๆจะเป็นไงบ้าง " 

กล่าวจบพร้อมกับถอนหายใจหล่อนหันมามองเหล่าสิ่งมหัศจรรย์ด้านหลังก่อนจะก้าวเดินตามทางข้างหน้า

ทันใดนั้นเอง

~มีร่างเงาของบางอย่างกำลังมุ่งมาทางที่จันทร์แก้วยืนอยู่ ร่างของจันทร์แก้วเหมือนถูกสาป ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ร่างเงาค่อยๆเข้าใกล้จุดที่จันทร์แก้วยืนอยู่ เสียงของหัวใจของจันทร์แก้วเต้นระทึกไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจที่หอบคล้ายวิ่งหนีอะไรสักอย่างดังไปทั่วโสตประสาท   

   ร่างนั้นมาหยุดที่หน้าของจันทร์แก้วไม่เกิน 2 เมตร มันค่อยๆเผยตัวตนจนชัดเจนขึ้นจากเดิม ปรากฏกายเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ผมตรงยาว ใบหน้ายิ้มสดใสจนแปลกตา ชุดที่ใส่เป็นผ้าสีทองมีสไบสีขาวคาดทับตามชุดมีเครื่องเพชรวับวับเมื่อโดนแสงเกิดแสงระยิบระยับ  ก่อนจะเอ่ยกล่าววาจาทักทายหญิงตรงหน้า 

 " ยินดีต้อนรับผู้มาเยือนจากแดนไกล.....ลับแลนคร..กำลังรอท่านอยู่" 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

เหตุการณ์ที่ทุ่งหญ้าหลังม่านประตูมิติปิดลง องค์หญิงทิพย์ฤทัยและชนาการยังคงได้ต่อสู้กันจนเกิดเสียงสะเทือนไปทั่วบริเวณ 

 เสียงคำรามของพลังวิญญาณแผ่ซ่านไปทั่วผืนฟ้า ราวกับจักรวาลทั้งมวลสะท้อนความเกรี้ยวกราดและความมุ่งมั่นของทั้งสองฝ่าย

องค์หญิงทิพย์ฤทัย — บัดนี้ไม่ใช่หญิงสาวแสนงามในความทรงจำอีกต่อไป หากแต่กลายเป็นร่างแห่งความพยาบาท เส้นผมของนางปลิวไหวราวกับเปลวไฟสีดำ เสื้อผ้าสีทองถูกย้อมด้วยพลังปีศาจที่หมุนวนรอบกาย ดวงตาสว่างวาบด้วยสีแดงเข้มประหนึ่งเลือด

"จงหายไปจากห้วงมิตินี้เสียเถอะ ชนากร!"

นางเปล่งเสียงกึกก้อง พลางสะบัดแขนปลดปล่อย พลังวิญญาณดำ ออกไปเป็นสายฟ้าแห่งคำสาปฟาดใส่ร่างของชนากร!

แต่ชนากรกลับยืนนิ่ง กำมือทั้งสองแน่น กัดฟันแน่น พึมพำเสียงแผ่วในลำคอ…

“นะโมพุทธายะ… กายะ วาจา จิตตัง… ข้าขออุทิศกุศลบารมีปกป้องเหล่าผู้บริสุทธิ์ ขอพลังแห่งบรรพชนจงมาปรากฏ…”

ดวงอักขระสีทองโบราณค่อย ๆ ลอยขึ้นจากพื้นรอบตัวเขา หมุนวนช้า ๆ แล้วเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

จนกลายเป็น วงยันต์ศักดิ์สิทธิ์ ล้อมรอบกายชนากร เสียงสวดมนต์ราวกับเหล่าพระเถราจารย์จากอดีตกาลสะท้อนขึ้นมาจากพื้นโลก

เมื่อพลังทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ—

⚡️ตูมมมมมม!!!⚡️

เกิดแสงจ้าที่สาดกระจายไปทั่ว ทุ่งหญ้าถูกแรงระเบิดซัดเป็นวงกว้าง ใบไม้ปลิวว่อน ดอกไม้เหี่ยวเฉาลงไปชั่วขณะ

องค์หญิงทิพย์ฤทัยถูกแรงสะท้อนจนถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าชนากรจะยังมีพลังหลงเหลืออยู่

"มึง…! ยังกล้าต่อต้านกูอีกหรือ!!"

นางกรีดเสียงออกมา ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น

ชนากรหอบหายใจถี่ ๆ เลือดไหลจากมุมปาก แต่ยังคงยืนหยัด ดวงตาแน่วนิ่ง

" ข้าจักทำทุกวิถีทางเพื่อให้พวกเขาไปถึงนครฤธาจักรดิ์ทราวดี… และปลดปล่อยดวงวิญญาณที่ท่านผูกไว้—ให้เป็นอิสระสักที!"

แสงทองเปล่งประกายจากยันต์รอบตัวชนากรแรงขึ้นอีกครั้งก่อนจะพาร่างของชนากรหายวับไปจากตรงนั้น ปล่อยให้องค์หญิงทิพย์ฤทัยกีดร้องด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะหายตามกันไป

ปล่อยเล่มภาค สอง ไพรดงพิศวงเส้นทางที่ล่มสลาย  ไปหาอ่านได้แล้วน่ะ

จบภาคหนึ่งแล้วจร้า ไปตามต่อที่ภาคสองนร้าาาา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านงับ แล้วต้องขออภัยด้วยถ้าคำไหนพิมพ์ผิดไป หรือเนื้อเรื่องที่ไม่สนุกบ้างตอน กำลังพัฒนาไปเรื่อยๆเนื้อเรื่องกำลังจะเข้มข้นขึ้น ยังไงฝากติดตาม กดหัวใจ คอมเม้นได้น่ะครับ สุดท้ายนี้ขอให้เหล่านักเดินทางทั้งหลาย จนมีความสุขกับการอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วยเถิด