ไพรดงพิศวง ปฐมบทการเดินทาง - ตอนที่ 17 ปะทะผีป่า 4 ว่านสำแดงฤทธิ์ โดย makitomak @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

 ไพรดงพิศวง ความหมาย: * ไพร : หมายถึง ป่า, ดง หรือพื้นที่ป่าทึบ  * ดง : หมายถึง กลุ่มต้นไม้ที่ขึ้นหนาแน่น * พิศวง : หมายถึง น่าแปลกใจ, น่าสงสัย, หรือทำให้เกิดความสงสัย "ไพรดงพิศวง" จึงหมายถึง ป่าหรือดงที่เต็มไปด้วยความลึกลับ น่ากลัว หรือเหตุการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ อาจมีความเชื่อเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับ หรือเรื่องราวเล่าขานที่น่าขนลุกเกี่ยวข้องกับสถานที่นั้นๆ 🙏กราบสวัสดีท่านผู้เดินทางทั้งหลาย เร็วๆนี้กระผมจะพาท่านเดินทางไปพบกับความ🙏ประหลาด🫨ความเร้นลับ ความเชื่อมโยงกับโลกต่างมิติ และเรื่องราวของพรานหนุ่มที่โดนกลุ่มล่าสมบัติว่าจ้างให้นำทางเข้าป่าลึกเพื่อตามหาว่านชนิดหนึ่ง สี่ว่านจตุรมิตร การเดินจะพบเจออะไรบ้างมาเดินทางไปพร้อมๆกัน

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

 ไพรดงพิศวง ความหมาย:

"ไม่น่ะ ชางเวียง " 

ดิเรกที่พึ่งจะตามมารวมตัวกับพรานเห็นภาพที่ต้องตกตะลึง ด้านหลังเองจันทร์แก้วและชางวีก็พารวมกลุ่มเวลาเดียวกัน ชางวีที่เห็นภาพพี่ชายที่กำลังโดนผีป่าแทงอยู่นั้น ได้กรีดร้องและทำท่าวิ่งเข้าไปหาแต่ดิเรกดึงตัวไปทัน 

"ไม่ อร้ายยยย พี่ชาวเวียง ฮือๆๆ "

ชางวีกรีดร้องด้วยความเสียใจ ก่อนจะด่าผีป่าอย่างหยายคาย แต่มันหาได้สะทกสะท้านไม่ 

ก่อนจะหันมาทางกลุ่มคนทั้งห้า พร้อมแสยะยิ้มอย่างสนุก   

" กูจะฆ่าแม่งให้หมดถึงเวลาพวกมึงแล้ว "

พูดจบมันแบมือสร้างมวลพลังขนาดใหญ่ดำทมิฬ พร้อมกับเล็งมาที่กลุ่มของมนุษย์ทั้งห้า ไม่มีใครหนีพ้น ก้อนพลังพุ่งมาอย่างรวดเร็วปะทะกับโล่อาคมของพรานกล้าที่เค้นอาคมออกมาจนเฮือกสุดท้าย แต่ไม่อาจต้านทานไหว 

 อาคมและมวลพลังเกิดการระเบิด ทำให้ห้าชีวิตต่างกระเด็นไปชนกับต้นไม้บ้างก้อนหินบ้างสลบไสลกันหมด ยกเว้นแต่พรานกล้าที่ยังพอมีสติพยุงตัวไอตัวโก่งสำลักเลือดออกจากปาก

"มึงนิมันตายยากจริงๆเลย ไอกษัตริย์สิงห์กล้า"

มันเดินมาข้างตัวพรานกล้าที่กำลังกระอักเลือดตัวโก่งก่อนจะถีบพรานกล้าให้ล้มลงนอนหงายและยืนค่อมกลางลำตัว

" กูขอว่านที่คอมึงล่ะกัน แต่คอมึงกูไม่เอา "

สิ้นคำมันใช้ดาบที่มีรอยเลือดของชางเวียงที่ยังคงติดอยู่ แทงลงมาที่คอแต่พรานกล้าใช้มือรับไว้ทันก่อนจะออกแรงดันกลับออกห่างจากคอ 

แต่แรงนั้นกลับไม่มีจะเหลือแล้ว แค่เห็นรอยเลือดของชางเวียง นั้นทำให้พรานกล้ารู้สึกผิดกับตัวเองที่ปกป้องใครไม่ได้ แม้แต่ตัวเองก็ยังปกป้องไม่ได้  

" ท่านรู้สึกผิดได้ แต่ท่านจะยอมแพ้แค่ตรงนี้น่ะรึ คนพวกนี้ต้องการท่าน ท่านต้องเชื่อมั่นในตัวเอง............ ใช้ว่านนั้นซะ ช่วยทุกคน...... ข้ารอท่านพี่ ไม่ว่าจะนานเพียงใด จงมีชีวิต แล้วเราจะได้พบกัน " 

เหมือนเกิดการหยุดไหลของเวลา บริเวณรอบกายของพรานรวมไปถึงการเคลื่อนไหวของผีป่าเกิดการชะลอความเร็วลงอย่างมาก เสียงที่เกิดขึ้นเมื่อครู่คือเสียงของชายปริศนาที่พรานกล้ายังคงจำคำพูดในนิมิตได้ก่อนหน้านั้น 

 "ชนากร" 

พรานกล้าพึมพำก่อนที่จะเอามือมาคลำบริเวณลำคอ ถ้าว่านที่คอคือว่านจตุรมิตรจริง มันคือว่านชนิดใด แต่นั้นไม่ประเด็นที่จะคิดตอนนี้ มีเพียงต้องทดลองใช้เท่านั้น 

 พร้อมกับหลับตาลงใช้สมาธิ 

" นะโม เทวา สัพเพตินัง อะหังสุขะโต "

กล่าวบทสวดจบ พรานกล้าใช้แรงบีบแก้วครอบตะกรุดว่านที่คอจนแตก  

     “เพล้ง!”

แก้วตะกรุดว่านแตกกระจาย เสียงดังกังวานเหมือนสายฟ้าผ่ากลางป่าลึก

ทันใดนั้น—

แสงสีแดงฉานดุจโลหิตเจือทับทิม สาดวาบออกจากกลางอกของพรานกล้า แผ่กระจายเป็นวงกว้างราวกับเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ รากไม้แห้งกรอบลุกไหม้ด้วยพลังลี้ลับ ฟากฟ้ารอบตัวพลันหม่นลงอย่างฉับพลัน

ร่างของพรานกล้าถูกยกสูงจากพื้น

แผลทั่วร่างที่เปรอะเลือดอยู่เมื่อครู่ ค่อยๆ ปิดสนิทไปทีละจุด เนื้อหนังกลับคืนดังเดิมเหมือนไม่เคยผ่านการต่อสู้

ดวงตาที่เคยอ่อนล้าค่อยๆ ลืมขึ้นอีกครั้ง —

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แววตาของพรานธรรมดา

มันคือแววตาของผู้ตื่นขึ้น…จากการแบกรับโชคชะตาอันยิ่งใหญ่

ทั่วร่างเขาถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีแดงฉาน พลิ้วไหวเหมือนอักขระเพลิง

ลมกรรโชกกระหน่ำกวาดไปรอบบริเวณ

ผีป่าร้ายยืนนิ่ง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความตกใจ…

มันก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว —

บางสิ่งบางอย่างในพลังนั้นทำให้มันหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ..

       จังหวะเดียวกันที่การเวลาได้คืนสภาพปกติ     ดาบที่ผีป่าร้ายหมายจะแทงคอพรานได้แทงลงพื้นว่างเปล่าแทน จนมันตกตะลึง งุนงันกับสิ่งที่เห็น มันรีบหันหลังจึงเจอกับสิ่งที่คาดไม่ถึง 

   เเสงสีแดงฉานคล้ายสีทับทิม มรกต

        สว่างไสวแผ่รอบตัวพราน

       " มันคือว่านจตุรมิตรสีแดง "

           “...ผู้ใดใช้ว่านจตุรมิตรสีแดง จะมีพลังกายเหนือขีดจำกัด ร่างกายไร้บาดแผล ประสาทสัมผัสไวเหนือธรรมดา และไม่อาจถูกมนต์ดำล่อลวง”

     ร่างของพรานกล้าลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ สภาพร่างกายตามเนื้อตัวจากที่มีแผลที่เกิดจากการต่อสู้ บัดนี้ได้อันตรธานหายจนหมดสิ้น เรี่ยวแรงที่อ่อนล้ากลับหายเป็นปลิดทิ้ง พรานกล้าค่อยๆลืมตาพร้อมกับจ้องสายตาที่เขม็งไปที่ไอ้เจ้าอสูรร้าย

        มันหาได้กลัวไม่ มันรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวพราน มันกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจเพราะสิ่งที่มันหวังต้องการคือ "ว่าน" แต่บัดนี้กลับกลายเป็นว่างเปล่า เพราะสิ่งที่หวังกลายไปเป็นของผู้อื่นโดยสิ้นเชิงไม่ทางชิงกลับมาของตน 

" อ๊ากกกกกกกกก " ผีป่าร้ายร้องด้วยความเจ็บใจมันแยกเขี้ยวด้วยความโมโหพร้อมกับตั้งท่าจะพุ่งกระโจนใส่พราน ที่ลอยอยู่ด้านบน   

เหล่าคนทั้งห้าพากันลุกขึ้นดีใจ แต่คนที่ดีใจมากกว่าคนอื่นออกหน้าออกตาคงจะไม่ใช่ใครที่ไหนชายหนุ่มผิวขาวที่เงยหน้ามองพรานกล้า       เผยรอยยิ้มมุมปากเบาๆ