ไพรดงพิศวง ปฐมบทการเดินทาง - ตอนที่ 23 ประตูมิติ โดย makitomak @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

 ไพรดงพิศวง ความหมาย: * ไพร : หมายถึง ป่า, ดง หรือพื้นที่ป่าทึบ  * ดง : หมายถึง กลุ่มต้นไม้ที่ขึ้นหนาแน่น * พิศวง : หมายถึง น่าแปลกใจ, น่าสงสัย, หรือทำให้เกิดความสงสัย "ไพรดงพิศวง" จึงหมายถึง ป่าหรือดงที่เต็มไปด้วยความลึกลับ น่ากลัว หรือเหตุการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ อาจมีความเชื่อเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับ หรือเรื่องราวเล่าขานที่น่าขนลุกเกี่ยวข้องกับสถานที่นั้นๆ 🙏กราบสวัสดีท่านผู้เดินทางทั้งหลาย เร็วๆนี้กระผมจะพาท่านเดินทางไปพบกับความ🙏ประหลาด🫨ความเร้นลับ ความเชื่อมโยงกับโลกต่างมิติ และเรื่องราวของพรานหนุ่มที่โดนกลุ่มล่าสมบัติว่าจ้างให้นำทางเข้าป่าลึกเพื่อตามหาว่านชนิดหนึ่ง สี่ว่านจตุรมิตร การเดินจะพบเจออะไรบ้างมาเดินทางไปพร้อมๆกัน

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

 ไพรดงพิศวง ความหมาย:

> "ถ้ากูไม่ได้รักท่านพี่ มันผู้ใดก็ไม่มีสิทธิ์ !”

สายตาที่พร่ามัวของพรานกล้ากลับมาเห็นได้ชัดเจน ก่อนที่จะพบกับร่างของหญิงสาวอยู่ด้านหน้า  

"ทิพย์ฤทัย" 

พรานกล้าเพ้อรำพันออกมาเบาๆ ก่อนที่หญิงสาวนามว่า องค์หญิงทิพย์ฤทัย จะก้าวเดินอย่างช้าๆมาหาพรานกล้าพร้อมกับมีแสงสีเหลืองประหลาดออกมาจากช่วงบริเวณคอขององค์หญิงทิพย์ฤทัยแสงสีเหลืองมุ่งตรงไปที่พรานกล้าอย่างมีมุ่งหมายสำคัญ บัดนี้ร่างของพรานกล้าไร้เรี่ยวแรง พละกำลังและจิตใจภายในเริ่มเลือนรอย ต่อให้ดิเรกและภพตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่เกิดประโยชน์ ร่างพรานเหมือนโดนมนต์สะกด ไม่มีการตอบสนองใดๆจากพรานกล้า    

 " ว่านจตุรมิตร บุษราคัม " 

ชนากรกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ติดๆขัดๆปนความตื่นตระหนก ก่อนจะพยายามคิดหาวิธีให้หลุดพ้นจากการพันธนาการนี้ 

"แย่แล้วพวกท่าน พรานกล้ากำลังตกอยู่ในภวังค์ ต้องรีบทำให้พรานกล้ารู้สึกตัว ก่อนวิญญาณองค์หญิงทิพย์ฤทัยจะเข้าถึงตัวพราน ว่านจตุรมิตรบุษราคัม มีอำนาจในการล่อลวงแต่คนใช้ที่ต้องเข้าไปในนิมิตอีกฝ่าย ตอนนี้องค์หญิงทิพย์ฤทัยไม่สามารถรับรู้การเวลาข้างนอกได้ เราต้องหาวิธีทำลายโซ่นี้ก่อนจะไม่ทันการณ์ " 

ทั้งสามชีวิตต่างพากันมองหาสิ่งของที่พอจะทำลายโซ่อาคมนี้ได้ แต่ไม่มีสิ่งใดที่พอจะหยิบได้เลย

"แม่งเอ้ย ทำไงดีว่ะไอภพ " 

ดิเรกหัวเสียที่ไม่สามารถขยับตัวได้ อยากจะช่วยพรานกล้าใจจะขาดที่ติดอยู่ที่โซ่บ้านี้ 

ภพเองก็เเสดงอาการเป็นห่วงไม่น้อยไปกว่ากัน สายตากวาดมองพื้นพยายามมองหาสิ่งของหรืออะไรบางอย่างที่พอจะช่วยได้ 

ทันใดนั้นเอง — สายตาของภพก็เหลือบไปเห็น เศษโลหะคล้ายมีดปลายงอสีดำคล้ำ ฝังอยู่กึ่งกลางรอยร้าวบนพื้นหินใกล้ ๆ จุดที่พวกเขาถูกพันธนาการ รอยร้าวนั้นเหมือนจะมีแสงสีฟ้าเรือง ๆ ลอดออกมาเบาบางจาง ๆ

“นั่นมัน…เหมือนมีดพรานกล้าใช้ตอนฟันต้นไม้ในป่าเมื่อวาน” ภพร้องขึ้นเบา ๆ “แต่มันเปลี่ยนไป…มันเหมือนถูกชุบพลังอะไรบางอย่าง”

ชนากรหันขวับมามองตาม

“นั่นอาจเป็น กริชอาคมของพรานกล้า บางทีว่านจตุรมิตรทับทิมอาจจะมอบพลังให้กริชอาคมนี้ก็ได้! ถ้าพวกเจ้าเอื้อมถึงมัน…อาจใช้ตัดโซ่อาคมนี้ได้!”

“แต่เราขยับไม่ได้!” ดิเรกพูดอย่างหงุดหงิด น้ำเสียงเจือความสิ้นหวัง “แค่สะบัดนิ้วยังไม่ได้เลย”

ชนากรนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะหลับตาลง…เสียงของเขาแผ่วเบาลงราวกับกำลังภาวนา

“ในช่วงที่ถูกพันธนาการ…ยังมีพลังใจของมวลจิตอยู่…หากรวมพลังจิตมุ่งไปที่เป้าหมายเดียวกัน อาจจะทำให้วัตถุสิ่งนั้นขยับได้…”

“หมายความว่าไง…ให้เรารวมพลังใจไปที่มีด?” ภพถามกลับอย่างรวดเร็ว

“ใช่…” ชนากรลืมตาขึ้นอีกครั้ง “นึกถึงสิ่งเดียว — ช่วยพรานกล้า! จิตของเราจะนำทาง”

ทันใดนั้นเอง…ทั้งสามหลับตาแน่น ข่มใจให้มั่นคง

เสียงรอบข้างเงียบลง…เหลือเพียงเสียงลมหายใจของแต่ละคน และเสียงเพรียกของวิญญาณทิพย์ฤทัยที่กังวานอยู่ในใจ

มีดปลายงอเริ่มสั่นเบา ๆ…ก่อนจะค่อย ๆ ลอยขึ้นจากพื้นหินทีละน้อย…

มีดปลายงอที่เคลื่อนตัวขึ้นจากพื้นค่อย ๆ ลอยตรงไปยังโซ่อาคมที่พันธนาการทั้งสามไว้ แสงสีแดงอ่อน ๆ ล้อมรอบใบมีดราวกับมันรับรู้ภารกิจของตน

ฉึบ!

เสียงโลหะกระทบกันอย่างแผ่วเบา แต่ทว่าทรงพลัง โซ่อาคมเส้นแรกของดิเรกขาดสะบั้นออก ทันใดนั้นแรงต้านบางอย่างก็สลายไป เขารีบพุ่งเข้าคว้ามีดกลางอากาศ แล้วหันไปฟันโซ่ของภพและจันทร์แก้วกับชางวีอย่างไม่รีรอ

เมื่อทั้งสี่ชีวิตเป็นอิสระ แสงสีเหลืองจากคอขององค์หญิงทิพย์ฤทัยก็เริ่มสั่นไหวผิดปกติ

เธอหยุดชะงักกลางทาง…ดวงตาเบิกโพลง…รอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า

“ไม่......” เสียงขององค์หญิงทิพย์ฤทัยดังก้องในอากาศรอบทิศทาง

ใบหน้าขององค์หญิงทิพย์ฤทัยเริ่มแปรเปลี่ยนจากงดงามเป็นซีดเผือด…

แสงจากว่านจตุรมิตรบุษราคัมจากช่วงคอเริ่มแปรเป็น สีทองสว่างเจิดจ้า ราวกับพยายามเร่งการเชื่อมโยงกับพรานกล้า

ร่างของพรานกล้าตอนนี้ — ยืนนิ่งสนิท ดวงตาพร่าเบลอ ริมฝีปากขยับเหมือนละเมอเรียกชื่อ "ทิพย์ฤทัย" ซ้ำ ๆ

" พรานกล้า!" ภพตะโกนสุดเสียงก่อนจะพุ่งเข้าไปพร้อมกับดิเรก

ชนากรยืนอยู่เบื้องหลังสองคน เขายกมือขึ้นพนมกลางอก กล่าวคาถาโบราณเสียงต่ำ

“ข้าเรียกดวงจิตของผู้มีชีวิตทั้งสี่…ขอให้ม่านแห่งมิตินี้จงรีบนำพาเหล่ามนุษย์กลุ่มนี้ไปยังดินแดน นคร ฤธาจักรดิ์ธราวดี…”

พลันเกิดบังเกิดแสงสีขาวจากประตูมิติ ก่อนจะเริ่มมีลมขนาดใหญ่พัดมาอย่างรุนแรง

องค์หญิงทิพย์ฤทัยชะงัก! ดวงตาของเธอจ้องมองชนากรทันที แสงสีทองจากคอพลันหรี่ลง

“กูไม่ได้ มึงก็ต้องไม่ได้…” น้ำเสียงของเธอเริ่มมีอารมณ์เจือปน ความทรงจำบางอย่างพลุ่งขึ้นมาจากเบื้องลึก

ขณะเดียวกัน จันทร์แก้ว ชางวี ภพและดิเรกเข้าใกล้พรานกล้าแล้ว — ภพรีบคว้าคอเสื้อพรานและเขย่าเบา ๆ

“พรานกล้า! เป็นไงบ้าง”

ดิเรกตะโกนเสริม

“ท่านชนากรกำลัง เปิดมิติให้เราอีกครั้ง เราต้องไปกันแล้วพรานกล้า ”

ไม่ว่าจะภพชาติไหนก็ไม่เคยหวังทำสิ่งใดได้สำเร็จ ร่างขององค์หญิงทิพย์ฤทัย ลอยขึ้นกลางอากาศก่อนจะกรี้ดร้องด้วยความเคียดแค้น เสียงดังกังวานไปทั่วบริเวณ 

" มึงแย่งท่านพี่ไปจากกู มึงขัดขวางความรักของกู กรี๊ดดดดดดดดดดด "

เสียงกรี๊ดสังสะนั่นจนแสบแก้วหู ชนากรเห็นทีท่าไม่ดี จึงรีบเร่งให้คนทั้งสี่วิ่งไปที่ประตูมิติโดยเร็ว   

ในขณะที่ทั้งสี่คนวิ่งใกล้จะถึงประตูมิตินั้น สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มวลควันสีดำกลุ่มนึงพุ่งใส่ร่างของคนทั้งสี่กำลังวิ่งจนไม่ทันสังเกตุสิ่งที่ลอยมาจากข้างหลัง

"อึกกก ว้ายยยย อร้ายยย "

ทั้งหมดลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะที่จะโดนบังคับให้หันจ้องมาที่วิญญาณองค์หญิงทิพย์ฤทัย 

" มันผู้ใดตามหา มณีจันทรา จักต้องฝ่า ฝูงดงสตรี นับร้อยพัน วันมิลืมคืน

  มันผู้ใด หวังชีวิต ที่หวนคืน จักต้องฝ่า ดงแรมคืน ก่อนนิรันดร์

มันผู้ใด โหยหารัก ที่สมหวัง ก็ให้ฝ่าดงภูตผี ไปชั่วกัลป์ 

และสุดท้าย มันผู้ใด ที่กรรมซ้ำ จักต้องเจ็บ และจำ จนตัวตาย "

สิ้นเสียงของวิญญาณร้ายองค์หญิงฤทัย และเสียงหัวเราะที่ชวนหลอนทำให้คนทั้งสี่ลอยอยู่นั้นขนลุกไปตามๆกัน ไม่มีใครได้ทันที่จะถามหรือพูดอะไร ก็เกิดแรงดูดมหาศาลจากม่านประตูมิติ ม่านแสงสีขาวหมุนวนราวกับพายุกลางเวหา ดึงกลืนร่างของ

พรานกล้า ภพ ดิเรก จันทร์แก้ว และชางวีเข้าสู่ความว่างเปล่าระหว่างมิติ เสียงหวีดร้องขององค์หญิงทิพย์ฤทัยยังคงหลอกหลอนอยู่เบื้องหลัง ราวกับจะสะกดติดตรึงในห้วงจิตไปชั่วนิรันดร์

ก่อนที่ประตูจะปิดลงโดยสมบูรณ์...

พรานกล้าหันหลังกลับมามองอีกครั้ง — เงาสุดท้ายที่เขาเห็นคือสายตาเศร้าปนเคียดแค้นขององค์หญิงทิพย์ฤทัย… และรอยยิ้มบาง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเกิดจากความรัก หรือความหลอกหลอน…

> “...ท่านหนีข้ามิพ้นดอก…พราน....กล้า…”

ฉัวะ!!

ประตูมิติปิดตัวลงทันที พร้อมเสียงอื้ออึงที่ก้องสะท้อนอยู่ในหูของทุกคน จากนั้นก็…เงียบงัน

ตอนหน้าคือจบภาคที่หนึ่งแล้ว