รักเราช้าไปหนึ่งลมหายใจ - ตอนที่ 2 แรกพบ โดย yoouuu @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก

ดราม่า,วายจีนโบราณ,วาย,วายพีเรียด

‘ไร้ค่า‘ คือความหมายของชื่อข้า เดิมทีข้าเคยมีชื่อที่หมายถึงล้ำค่า แต่น่าเสียดายที่ตัวข้านั้นกว่าจะมีค่ากับท่าน ก็ต้องเป็นตอนที่ตายจากท่านไปเสียแล้ว…

ผู้แต่ง

yoouuu

เรื่องย่อ

ท่านไม่เคยรักข้า…

 

ไม่ว่าจะเมื่อไรหรือตอนนี้ ท่านก็ไม่เคยรักข้า

 

ท่านเคยหัวเราะเยาะข้าเพียงเพราะว่าชื่อข้านั้นมีความหมายว่า ‘ล้ำค่า‘

 

ท่านเคยดูถูกข้าราวกับว่าข้านั้นเป็นแค่ขยะที่ไม่มีใครต้องการ

 

ท่านเลี้ยงดูข้าแบบทิ้งๆขว้างๆ

 

แล้วทำไมท่าน..ถึงร้องไห้ในวันที่ข้าตายล่ะ?

 

ทำไมท่านถึงกอดซากศพของข้าด้วยท่าทีหวงแหนเช่นนั้นล่ะ?

 

ในวันที่ข้าต้องการท่าน ท่านทำอะไรอยู่?

 

ข้าร้องขอความรักจากท่านมานับไม่ถ้วน แล้วทำไมท่านถึงบอกรักข้าในวันที่ข้านั้นไม่อาจจะรับฟังมันได้แล้ว

 

ที่ผ่านมาท่านรักข้าแต่ต้องรอให้ข้าตายก่อนใช่ไหมถึงจะพูดคำว่ารักได้?

 

 

 

 

 

ตอนนี้มี e-book แล้วนะคะ ราคาโปรเหลือเพียงแค่ 50 บาทเท่านั้นค่ะ สนใจกดตรงนี้ได้เลยนะคะ

 

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjY3NTUyOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4Mzc4NCI7fQ

รักเราช้าไปหนึ่งลมหายใจ-ตอนที่ 1 เสียงที่ไม่มีวันเอ่ยตอบ,รักเราช้าไปหนึ่งลมหายใจ-ตอนที่ 2 แรกพบ

หากข้าย้อนเวลากลับไปมันคงจะดีกว่านี้ใช่หรือไหมเว่ยซู…

 

แต่น่าเสียดายยิ่งนักที่เวลา..

 

ไม่เคยย้อนกลับมาเลย

 

 

 

 

 

(เมื่อห้าปีก่อน)

 

สายลมเย็นๆ ปลายฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านร่างของชายหนุ่มรูปงาม ใบหน้าของบุรุษคนนั้นเรียกได้สง่างามและแสดงออกถึงความสูงศักดิ์ กลิ่นอายความเป็นราชวงศ์นั้นแพร่กระจายออกไปถึงแม้ชายคนนั้นจะสวมใส่อาภรณ์ธรรมดาก็ตาม

 

ไม่รู้ว่าวันนี้เขาคิดอะไร จู่ๆ เขาก็นึกอยากจะออกมาท่องเที่ยวนอกวังหลวงที่แสนที่น่าเบื่อ แต่เพราะชายหนุ่มนั้นไม่สามารถออกมาตามความต้องการได้อย่างอิสระ เขาถึงได้ต้องปลอมตัวเช่นนี้ แต่เพราะบรรยากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยความน่าหวาดหวั่นและเยือกเย็นทำให้ผู้คนที่เห็นนั้นต่างก็พากันเดินหลีกเลี่ยงโดยที่ไม่รู้ตัวเพราะแบบนั้นอวี่เฉิงก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

 

ในระหว่างที่อวี่เฉิงนั้นกำลังเดินเล่นอย่างเพลิดเพลิน เสียงดังโวยวายของชายแก่ก็ดังก้องไปทั่วบริเวณทำให้อวี่เฉิงนั้นต้องละสายตามองไปที่ชายคนนั้น

 

“อย่าให้มันหนีไปได้!”

 

เสียงของพ่อค้าเจ้าของร้านซาลาเปาดังขึ้น ใบหน้าของเขานั้นโกรธจัดก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่กำลังวิ่งไล่ใครบางคนอยู่ องค์ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงก่อนจะมองไปตรงหัวมุมตรอกแห่งหนึ่งก็พบเข้ากับร่างของเด็กชายคนหนึ่งที่ทั้งเนื้อทั้งตัวนั้นเรียกได้ว่าน่าสมเพชเวทนาเป็นอย่างยิ่ง สภาพของเด็กคนนั้นเรียกได้ว่าน่ารังเกียจได้เลย เด็กหนุ่มในเสื้อผ้าขาดวิ่น ในมือนั้นกำลังกอดซาลาเปาก้อนหนึ่งอย่างหวงแหน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหมองคล้ำนั้นมีรอยช้ำตามริมฝีปากแก้มและดวงตา

 

แต่ถึงแบบนั้นเมื่อเด็กคนนั้นหันมามองที่เขาพอดี สายตาที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์นั้นกลับทำให้ชายหนุ่มนั้นถึงกับชะงักไป

 

ดวงตาที่ทั้งกลมโตและมีสีดำสนิทนั้นเต็มไปด้วยความใส่ซื่อและไร้เดียงสาอย่างนั้นหรือ?

 

เหอะ! ช่างดูโง่เขลาเสียจริง อวี่เฉิงเผลอยกยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนใจไม่น้อย อวี่เฉิงที่ไม่ทันได้คิดอะไรแต่เขากลับเอื้อมมือออกไปกระชากคอเสื้อของเด็กคนนั้นอย่างไม่ทันได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

 

“อ๊ะ!”

 

แรงกระชากของอวี่เฉิงนั้นทำให้เด็กหนุ่มร้องตกใจด้วยความไม่เข้าใจก่อนล้มลงกับพื้นอย่างแรงพร้อมกับซาลาเปาที่กระเด็นออกไปจากฝ่ามือ ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เห็นซาลาเปาที่ตั้งใจขโมยมานั้นหลุดมือไปก็โกรธจัด

 

“ใคร?! อึก!”

 

เด็กหนุ่มที่ตั้งใจจะหันไปด่าคนที่กระชากตัวเองนั้นก็ถึงกับเงียบปากไปเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความน่าขนลุก สายตาที่เหมือนกำลังมองของเล่นที่น่าสนใจนั้นทำให้เจี่ยเหอนั้นถึงกลับพูดไม่ออก ดวงตาของชายคนนั้นน่ากลัวยิ่งนัก ดวงตาเช่นนี้เหมือนกับพวกสัตว์ป่าที่เต็มไปด้วยความดุร้ายไม่มีผิด!

 

“แฮ่กๆ เจ้า! นี่เจ้าอีกแล้วอย่างนั้นหรือ?!”

 

เสียงหอบลมหายใจของชายแก่ดังขึ้นก่อนจะจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มก่อนจะเปิดปากด่าอีกฝ่ายอย่างไม่พึงพอใจ

 

“ขะ ข้า”

 

“เจ้าเด็กดื้อนี่! วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ขาหักเลย!”

 

ชายแก่ที่เห็นว่าเจี่ยเหอนั้นขโมยของก็โกรธจัด เขาหยิบไม้ขนาดใหญ่ก่อนจะเข้าไปเพื่อตีสั่งสอนไอ้ขอทานนี่ซะ แต่พอจะยกไม้ขึ้นตีอวี่เฉิงกับพูดขึ้นด้วยเสียงเย็น

 

“อย่าเพิ่ง”

 

“ทะ ท่าน? ท่านเป็นใครกัน?! ”

 

“ข้าจะจัดการมันเอง”

 

ชายแก่ที่เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยอำมหิตของอวี่เฉิงก็พูดอะไรไม่ออกก่อนจะยอมปล่อยเด็กหนุ่มไปทั้งที่เขานั้นไม่พอใจเป็นที่สุด ใบหน้าที่ยังคงความโกรธอยู่นั้นถึงกับยิ้มออกเมื่อองครักษ์ของอวี่เฉิงนั้นมอบถุงเงินให้เขา ชายแก่ที่ตอนแรกทำเป็นโกรธเคืองก็เปิดถุงเงินออกก่อนจะยิ้มหวานเอาใจอวี่เฉิงทันที

 

หลังจากองครักษ์ของอวี่เฉิงมาถึงเขาก็ไม่รอช้ารีบจ่ายค่าซาลาเปาที่เจี่ยเหอขโมยไปทันทีสุดท้ายชายแก่ก็ยอมปล่อยเจี่ยเหอไปอย่างไม่โกรธเคืองอันใดอีก

 

เจี่ยเหอมองการกระทำตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนักก่อนจะถูกอวี่เฉิงกระชากตัวแล้วโยนไปให้กับชายหนุ่มอีกคน

 

“เอามันกลับไปด้วย”

 

“ตะ แต่ว่า ขอรับ!”

 

องครักษ์ที่ตอนแรกนั้นต้องการเอ่ยปฏิเสธนั้นก็เงียบไปทันที เมื่อเจอกับสายตาที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นก่อนจะรีบนำตัวของเจี่ยเหอกลับไปทั้งที่เจ้าตัวนั้นไม่ได้ต้องการจะไป องครักษ์หนุ่มคว้าแขนเด็กหนุ่มอย่างไม่เบามือนักแล้วลากไปทันที

 

“อึก! ปะ ปล่อยข้านะ!"

 

ตอนนี้มี e-book แล้วนะคะ ราคาโปรเหลือเพียงแค่ 50 บาทเท่านั้นค่ะ สนใจกดตรงนี้ได้เลยนะคะ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjY3NTUyOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4Mzc4NCI7fQ