รักเราช้าไปหนึ่งลมหายใจ - ตอนที่ 1 เสียงที่ไม่มีวันเอ่ยตอบ โดย yoouuu @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก

ดราม่า,วายจีนโบราณ,วาย,วายพีเรียด

‘ไร้ค่า‘ คือความหมายของชื่อข้า เดิมทีข้าเคยมีชื่อที่หมายถึงล้ำค่า แต่น่าเสียดายที่ตัวข้านั้นกว่าจะมีค่ากับท่าน ก็ต้องเป็นตอนที่ตายจากท่านไปเสียแล้ว…

ผู้แต่ง

yoouuu

เรื่องย่อ

ท่านไม่เคยรักข้า…

 

ไม่ว่าจะเมื่อไรหรือตอนนี้ ท่านก็ไม่เคยรักข้า

 

ท่านเคยหัวเราะเยาะข้าเพียงเพราะว่าชื่อข้านั้นมีความหมายว่า ‘ล้ำค่า‘

 

ท่านเคยดูถูกข้าราวกับว่าข้านั้นเป็นแค่ขยะที่ไม่มีใครต้องการ

 

ท่านเลี้ยงดูข้าแบบทิ้งๆขว้างๆ

 

แล้วทำไมท่าน..ถึงร้องไห้ในวันที่ข้าตายล่ะ?

 

ทำไมท่านถึงกอดซากศพของข้าด้วยท่าทีหวงแหนเช่นนั้นล่ะ?

 

ในวันที่ข้าต้องการท่าน ท่านทำอะไรอยู่?

 

ข้าร้องขอความรักจากท่านมานับไม่ถ้วน แล้วทำไมท่านถึงบอกรักข้าในวันที่ข้านั้นไม่อาจจะรับฟังมันได้แล้ว

 

ที่ผ่านมาท่านรักข้าแต่ต้องรอให้ข้าตายก่อนใช่ไหมถึงจะพูดคำว่ารักได้?

 

 

 

 

 

ตอนนี้มี e-book แล้วนะคะ ราคาโปรเหลือเพียงแค่ 50 บาทเท่านั้นค่ะ สนใจกดตรงนี้ได้เลยนะคะ

 

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjY3NTUyOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM4Mzc4NCI7fQ

รักเราช้าไปหนึ่งลมหายใจ-ตอนที่ 1 เสียงที่ไม่มีวันเอ่ยตอบ,รักเราช้าไปหนึ่งลมหายใจ-ตอนที่ 2 แรกพบ

“วันนี้เจ้าก็ยังเอาแต่นอนงั้นรึ?”

ประโยคคำถามของชายหนุ่มที่สวมใส่เสื้อผ้าชั้นสูงดังขึ้น ใบหน้าของเขานั้นดูหม่นหมองแววตาที่เคยเต็มไปด้วยความดุดันนั้นได้แปลเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกเศร้าโศก ใบหน้าและท่าทางที่เคยสูงส่งนั้นในยามนี้ช่างดูน่าสมเพชเวทนายิ่งนัก

ภายในห้องบรรทมที่เคยเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ในตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยความเน่าเหม็นจากซากศพของชายผู้คนหนึ่ง 

องค์ชายอวี่เฉิง เคยเป็นองค์ชายที่เอาแต่ใจยิ่งนัก เขาช่างเป็นองค์ชายที่เต็มไปด้วยอำนาจบารมีไม่ว่าใครต่างก็พากันยำเกรงและหวาดกลัว ยามในอดีตเขานั้นไม่มีเคยคิดว่าจะมีสิ่งใดสำคัญเทียบเท่าตัวเขาได้เลย ทุกคนต่างก็เป็นเพียงแค่เศษขยะในสายตาของเขา หากใครที่พอมีประโยชน์นิดหน่อยเขาก็จะทำเป็นมองเมินไม่คิดใส่ใจ ในสถานะองค์ชายผู้สูงส่งอีกทั้งยังเป็นว่าที่รัชทายาทที่จะต้องสืบทอดบัลลังก์เพื่ออยู่เหนือทุกสิ่งในใต้หล้า

บัดนี้เขากลับเอาแต่กินไม่ได้นอนไม่หลับเพียงเพราะคนรับใช้ส่วนตัวที่เขาเคยดูถูกเหยียดหยาบ 

เสียงลมหายใจที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าขององค์ชายนั้นทำให้บรรยากาศภายในห้องนั้นยิ่งดูเศร้าหมองมากขึ้น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความเฉียบคมและเด็ดขาดจ้องมองไปที่ร่างของข้ารับใช้คนนั้น

ร่างของ ‘เว่ยซู’ อยู่บนเตียงของเขา

ร่างของเว่ยซูนั้นตัวเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ตั้งแต่เขาพบศพของเว่ยซู องค์ชายก็ไม่อาจจะทำใจยอมให้ร่างของคนรักห่างจากสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว ผ้าห่มไหมชั้นดีถูกนำมาคลุมร่างกายของเขาเพื่อไม่ให้เว่ยซูนั้นรู้สึกหนาวไปมากกว่านี้

ชายหนุ่มต้องการมอบไออุ่นให้กับคนรักแต่น่าเสียดายที่คนรักของเขานั้นกลับเอาแต่นอนนิ่งไม่ว่าอวี่เฉิงจะพูดคุยอะไรไปเว่ยซูก็ไม่ยอมตอบกลับอะไรมาเลย

อวี่เฉิงค่อยๆ ใช้มือลูบไปตามเรือนผมและใบหน้าของเว่ยซูอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากที่เคยสีชมพูน่าลิ้มลองในอดีตนั้นในตอนนี้กับซีดเซียว ผิวพรรณก็ค่อยแปลเปลี่ยนไปกลายเป็นสีเทา

กลิ่นเหม็นเน่าลอยอบอวลไปทั่วห้องทำให้เหล่าข้ารับใช้คนอื่นๆ ไม่กล้าเข้ามาเลยสักคนเดียว ซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องดี เขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามาเห็นสภาพของเว่ยซูในยามนี้เลย เขาหวงแหนและรู้สึกหวาดกลัวว่าจะมีใครพรากเว่ยซูไปจากเขา

“วันนี้ก็จะไม่ตอบข้าอีกแล้วหรือ? อึก”

“เจ้าอย่าลงโทษข้าแบบนี้ได้หรือไม่? ฮึกก”

ดวงตาขององค์ชายเริ่มพร่ามัว ฝ่ามือของเขาเริ่มสั่นเทา 

เขาไม่อยากยอมรับว่าเว่ยซูนั้นจากเขาไปแล้ว

เขาไม่อยากยอมรับว่าเขาจะไม่สามารถตามหาเว่ยซูได้อีกเลยเก็บร่างของเขาเอาไว้ที่นี้

“เว่ยซู เจ้าเกลียดข้าแล้วหรือ? เจ้าอย่าเกลียดข้าได้หรือไม่?”

องค์ชายค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างข้ารับใช้ก่อนจะโอบกอดร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นเน่าอย่างไม่นึกรังเกียจ อวี่เฉิงกดริมฝีปากลงที่หน้าผากเล็กก่อนจะหลับตาลงราวกับว่าเขานั้นกำลังได้หลับนอนกับคนรักที่ยังมีชีวิตอยู่…

 

 

สวัสดีค่าที่เราไม่เคยแต่งแนวนี้มาก่อนอาจจะเขียนภาษาได้ไม่ดีมากนัก เราต้องขอโทษก่อนเลยนะคะ ทุกคนสามารถแนะนำเราได้นะคะ เรารออ่านทุกคำแนะนำเลยนะคะ แล้วก็ฝากกดใจกดเข้าชั้นแล้วก็คอมเม้นให้กำลังใจเราด้วยนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่าา