โรงเรียนมัธยมปลายโยชิโนะในเช้าวันจันทร์ฮารุวิ่งกระหืดกระหอบเข้าห้องเรียนพร้อมขนมปังในปากแบบที่เห็นได้ตามสูตรพระเอกมังงะแต่สิ่งที่เขาสะดุดไม่ใช่ขนมปัง แต่เป็นสายตาขวาง ๆ ของชายคนหนึ่ง
ผู้แต่ง
Takky Moobinเรื่องย่อ
โรงเรียนมัธยมปลายโยชิโนะในเช้าวันจันทร์ฮารุวิ่งกระหืดกระหอบเข้าห้องเรียนพร้อมขนมปังในปากแบบที่เห็นได้ตามสูตรพระเอกมังงะแต่สิ่งที่เขาสะดุดไม่ใช่ขนมปัง แต่เป็นสายตาขวาง ๆ ของชายคนหนึ่ง
ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,รัก,ตลก,น่ารัก,น่ารักจังเลยขอจุ๊บหน่อย,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Boyfriend รักนะนายหน้าบึ้ง
โรงเรียนมัธยมปลายโยชิโนะในเช้าวันจันทร์ฮารุวิ่งกระหืดกระหอบเข้าห้องเรียนพร้อมขนมปังในปากแบบที่เห็นได้ตามสูตรพระเอกมังงะแต่สิ่งที่เขาสะดุดไม่ใช่ขนมปัง แต่เป็นสายตาขวาง ๆ ของชายคนหนึ่ง
ยิ้มให้ทั้งโลก...ยกเว้นนาย
“อรุณสวัสดิ์~~~!!”
เสียงใส ๆ ดังขึ้นพร้อมร่างโปร่งในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ปี 2 ที่วิ่งพรวดเข้าห้องเรียนด้วยรอยยิ้มที่สดใสที่สุดในจักรวาล
มิยาเสะ ฮารุ ยิ้มแจกให้เพื่อนร่วมชั้นอย่างที่ทำทุกวัน จนได้ฉายาว่า "พระอาทิตย์ประจำห้อง"
“เช้าแบบนี้มันต้องกินข้าวปั้นปลาซาบะ! นายลองไหม คาวาดะ!”
“อรุณสวัสดิ์นะ โทโมเอะ! ชุดผูกโบว์วันนี้เข้ากับสีแก้มมากเลย!”
เขาแจกยิ้ม แจกพลังบวก แจกขนมฟรี (ที่ไม่ได้ทำเอง) ให้เพื่อนรอบห้องอย่างเคย
แต่สายตาก็เผลอมองไปยังมุมประจำ มุมหลังห้องริมหน้าต่าง ที่ประจำของอีกคนหนึ่ง
อาซากุระ โซตะ
ชายผู้ไม่เคยยิ้ม
ชายผู้ไม่เคยทักใครก่อน
ชายผู้ชอบฟังเพลงบรรเลงเปียโนคนเดียวขณะมองออกนอกหน้าต่างเหมือนเป็นพระเอกซีรีส์ญี่ปุ่น
และชายผู้เดียวในโรงเรียน…ที่ไม่เคยยิ้มตอบฮารุเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“เฮ้ นาย…กินข้าวมายัง?”
ฮารุยื่นขนมปังให้
โซตะหันมามองแค่เสี้ยววินาที ก่อนพูดสั้น ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า
“ไม่หิว”
แล้วก็หันกลับไปมองหน้าต่างต่อ
ฮารุพึมพำในใจ
‘ให้ตายเถอะ…คนอะไรจะหน้าบึ้งได้ตลอด 24 ชั่วโมงขนาดนั้น’
🌙 เย็นวันเดียวกัน หน้าร้านสะดวกซื้อ
“อ้าว…”
ฮารุเผลอหลุดเสียงเมื่อเห็นโซตะยืนซื้อขนมแมวหน้าร้าน
“แวะซื้อให้แมวจรอีกล่ะสิ?”
โซตะหันมาเล็กน้อย
ไม่พูดอะไร แต่วางเงินแล้วเดินออกมา
ฮารุวิ่งตามติด
“นายเลี้ยงแมวเหรอ? หรือแค่ให้อาหาร?”
“แค่ให้อาหาร”
“ชอบสัตว์เหรอ?”
“เปล่า”
“…แต่แมวไม่กลัวนายเลยนะ ทั้งที่หน้านายเหมือนจะกินมันเข้าไปมากกว่าให้ข้าว…”
โซตะหันมาขมวดคิ้ว
“เงียบได้มั้ย”
ฮารุยิ้มแห้ง ๆ
“ไม่ได้ตั้งใจนะ แต่นายหน้าโหดจริง ๆ อะ…ไม่อยากลองยิ้มดูบ้างเหรอ?”
โซตะหยุดเดิน
หันมามองอีกคนที่กำลังยิ้มอย่างจริงใจสุดชีวิต
สายตาคู่นั้นของฮารุ ไม่ได้ล้อเล่น
ไม่ได้แซว
แค่…อยากเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าจริง ๆ
แต่โซตะก็เพียงเบือนหน้าหนี แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“...ไม่มีเรื่องให้ยิ้ม”
แล้วก็เดินจากไป
ทิ้งฮารุไว้กับลมเย็นและเสียงหัวใจเต้นดังของตัวเอง
‘เอาอีกแล้ว…โดนปฏิเสธเป็นรอบที่ 18’
‘แต่ทำไมนะ…ถึงยิ่งอยากเข้าใกล้เขามากขึ้นทุกที’